Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2015

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015

όταν φεύγεις


αυτοί που φεύγουν δεν έχουν μνήμες
τις δώρησαν, 
σ' αυτούς που μένουν
στον πόνο τους σύντροφο. 
αυτοί που μένουν
και αυτοί που φεύγουν
συνταξιδεύουν στην ίδια ομορφιά
χωρίς θυμό, χωρίς μνήμη.

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015

απουσία


κάθε ταξίδι
κάθε τόπος
κάθε στιγμή
μια απουσία
η δική σου απουσία

η δική μας μαχαιριά

ανάγκη 
να ζώ με το τίποτα
ανάγκη να τ' αγαπήσω.


Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2015

καλημέρα


αν κάνω λάθη μόνον εσύ μπορείς να τα δείς
αν εσύ κάνεις λάθη μόνον εγώ μπορώ να τα αγαπήσω.

κάνουμε λάθη κυνηγώντας την ομορφιά
τα αγαπάμε σαν παιδιά μας, 
δεν ντρεπόμαστε γι αυτά,
ό,τι ζεί λαθεύει, 
πασχίζοντας να βρεί διόδους 
πέρα από αυτούς που του μάθαν οι άλλοι.

όμως, αν την μαγεία του λάθους δεν την αποκαλύπτουμε 
τότε το λάθος σήπεται και βρωμίζει.
βρωμίζει χειρότερα από τα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας
χειρότερα από πόθους ανομολόγητους
και από τα κρυμμένα μας μυστικά.

τα λάθη μας είναι οι τροχειοδείκτες της ζωής μας
ο φωτεινός χάρτης της διαδρομής μας,
τα κόκκινα αστέρια στον άπειρο ουρανό
που και νεκρά ακόμη στολίζουν το στερέωμα.

κάθε πρωϊ που ξαναρχίζει είναι όμορφο 
σαν κοιτάμε τον ουρανό με τα λάθη μας.

καλημέρα.

υγ. και η γραφή αυτή ίσως νάναι ένα ακόμη λάθος. 
Μόνον εσύ μπορείς να το δείς. 
Μόνον εσύ μπορείς να το αγαπήσεις.

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2015

κάποτε να ζήσουμε


κάποτε, 
ας καταλαγιάσει ο θυμός
κι ας φύγει το δείλιασμα
για νάβρει δικαίωση
η αθωότητα που φωλιάζει βαθειά μέσα μας.

ότι γένηκε καλώς γένηκε,
αν πιστέψουμε μ' όλο μας το είναι
πως τίποτα τον όρκο μας δεν μόλυνε
το χρειαζόμαστε αυτό για να πορευτούμε.

σ' αγαπώ
έχουμε ανάγκη τη λαλιά του κάθε μας στιγμή
όπου κι αν είμαστε, όπου και αν στεκόμαστε
δεν ξέρω πως, ας το βρούμε.

κάποτε να ζήσουμε λαχταρώ
τον βράχο να κυλίσουμε, αρκεί.

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2015

πρόσκληση


μόνο σαν ξέρω
πως το ποτάμι είν' ορμητικό 
κι η αγκαλιά σου απέραντη
θάβρω μια σανίδα να πιαστώ,

σαν τα φτερά μου ρωτήσω
στ' αστέρια αν με ταξιδέψουν
και τα μάτια σου  μου πούν
πως στη λευκότητα του γιασεμιού
-π' αστράφτει στη σκοτεινιά της νύχτας- 
αναπαύονται.

τότε θάβρω μια σανίδα να πιαστώ
μαζί να ταξιδέψουμε.

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

Κυριακή 16 Αυγούστου 2015

εσύ κι εγώ

Παράπονο
Βαριά βραχιόλια οι λύπες
Πώς μ' αγαπάς δεν είπες
Το 'χω παράπονο, μάνα μου, στόμα μου
Κι ας πέθαινε το σώμα μου

Σου στέλνω μ' ένα γράμμα
Του φεγγαριού τη λάμα
Πάρ' τη και χτύπα με, μάνα μου, τρέλα μου
Κι αν κλαίει η ψυχή σου γέλα μου

Ξενιτιά
Ψηλά βουνά κι εσείς των άστρων θωριές
Ποτάμια αχνά, ελάτια, δάφνες, μυρτιές

Την καρδιά μου, αχ φωτιά μου, όποιος δει
Να του πει να 'ρθει κοντά μου, μην αργεί
Ξενιτιά μου, ερωτά μου, φως κι αυγή
Πριν ραγίσει απ' τον σεβντά μου όλη η γη

Αηδόνι εσύ, πλανεύτρα στάχτη που καις
Με ποιο κρασί, μεθάει τα μάτια του πες

Κι ας ξέρω
πως ό,τι αγαπάς,
επιστρέφει..

Πέμπτη 6 Αυγούστου 2015

σκιά

μα δεν τολμώ να μου μιλήσεις
για το όχι που θα πείς φοβάμαι
κι γίνομαι η σκιά που μεγαλώνει
κι απλώνομαι παντού καθώς ο ήλιος γέρνει,
μέχρι το κρεβάτι μας να φθάσω,
μην τ' αρνηθείς,

τα χνάρια μας κοίτα να σωθούν
για να γίνουμε αυτό που είμαστε
και της ψυχής μας οι ορίζοντες
στο χρώμα του έρωτά μας να ντυθούν,
Αγάπη μου.

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2015

πώς;

πως ν' αποδιώξω από το μυαλό 
πως το φευγιό που μούταξες 
δεν ήταν παντοτεινό.

πάνω που χαράζει-Αυτή τη Μέρα-
βαριά τα βλέφαρα από την αναμονή
-να φτιάξω δυό τσιγάρα και να σκεφτώ-
αν άσκοπα περιηγήθηκα στα χρόνια της αγωνίας μου
αν άσκοπα τα Γιατί
αν άσκοποι κι οι φόβοι μας
πως τάχα μια δύναμη που κρύβεται μέσα μας
ποδοπατά τα χνάρια που κάποτε αφήναμε στην άμμο.

θα φτιάξω κι' άλλα τσιγάρα
δίνοντας χρόνο στην αναμονή
για να μου ξηγήσει το

ΕΣΥ, 
που μόνο ρούχο που ποθώ να σε τυλίξω 
είναι εκείνο της Αλήθειας 
το δυσκολοϋφασμένο, 
το κρυστάλλινο. 
 Δεν το αντέχω να σε χάσω σε κανένα θάμπος. 
 Ακόμα κι αν αυτό εσήμαινε να σ' αποχωριστώ.

έτσι κι' αυτή η μέρα θα καμωθεί πως θα ξεγελασθεί
κι εγώ σε ανυποψίαστες διαδρομές θα περιπλανηθώ για να πιστέψω,
πως δεν αρκεί ο θάνατος να μιλήσει για την Αλήθεια.
μα το Μαζί για να φωτίσει τις ζωές Μας.

Γιατί δίχως να έχω να πω τίποτε άλλο, 
Σ' αγαπώ.  
Μονάχα αυτό.  
Αρκεί.

Δευτέρα 20 Ιουλίου 2015

μ' έμαθε η νύχτα

δυό μέρες πριν
τον απο-χωρισμό μας
που ποτίστηκε με δάκρυ

Δεν έγινε μπορετό να βρεθούμε από τότε 
κι έτσι προτίμησα-με να τ’ αποφύγουμε. 
προτιμήσα-με 
να κρατήσουμε το φιλί της τελευταίας βραδιάς, 
παρά ένα αναγκαστικά τυπικό.

φτωχύναμε είχαμε πεί λίγες ώρες πριν
μα τώρα λέω πως πλουτίσαμε
κρατώντας τη ζωή μας για εμάς.


Παρασκευή 17 Ιουλίου 2015

τί να πώ ...

...όταν τα βλέφαρα τρεμοπαίζουν
και το χέρι διστάζει ν' απλωθεί
στο φέγγος το απόκρυφο.

δανείζομαι το χρόνο του χθες
και την υπόσχεση του αύριο
κι αφουγκράζομαι την ψυχή μου 
το σ' αγαπώ είναι πολύ μικρό να λέει
για να χωρέσει όλα μας τα όνειρα.

(τόσο φτωχές οι λέξεις
γιατί η ύλη αδράνησε). 

και σαν έτοιμος από καιρό κι από αιώνες
λαχταρώ το σμίξιμο 
το παντοτεινό

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2015

δεν θα φύγω ποτέ

Κοιτώ με δέος 
Αυτό που ταίριαξε τις ανάσες μας
και σαν πεταλούδα φτερουγάει ανάλαφρα στο γύρω μας.

Και πότε πότε μας χαϊδεύει με τα βελούδινα φτερά του, 
ίσα για να ξυπνήσει τον Πόθο μας γι' αυτό.

Λες και το Μαζί να είναι Σύμπαν μες στο σύμπαν. 
Λες κι η αλήθεια που τρυγάει το κορμί και την ψυχή μας 
μια στο Ποτέ να χάνεται
και μια στο Πάντα να ανασταίνεται
να υφαίνει με τις κλωστές τις ύπαρξής 
εκείνο το
σ' αγαπώ
το από -κοσμο

δεν θα φύγω ποτέ από τη γη
που τα λόγια τούτα στέριωσαν κάτω από τα πόδια μας.

Τρίτη 14 Ιουλίου 2015

καλώ τις μνήμες νάρχονται



Και μ' έναν ανερμήνευτο τρόπο 
χαίρομαι που πήγες σπίτι [ ]

[χωρίς το "μου" χωρίς το "σου"]

γιατί το όποιο χώμα μαζί ποτίσαμε με δάκρυ
κάποτε σαν νησί φλεγόμενο θα προσαράξει
κατέχοντας ήλιο και πεθυμιά μονάχα.

Κυριακή 12 Ιουλίου 2015

θυμήσου

έφυγες
για νάχει ο πόθος νοστιμιά
και ρίζωμα η Αγάπη,
μα και τα δυό
στο φόβο και στο δείλιασμα,
σκοτείνιασαν αντάμα.

σήκω,
περνάει ο θάνατος
κι' άδικα μας γυρεύει.

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2015

γι' αυτό

δεν είν' ο πόθος που μας κατέχει
αλλά η αναμονή του μετά,
να μ' έχεις, να σ' έχω
να σε κρατώ, να με κρατάς
κάθε στιγμή, 
και για πάντα

γι' αυτό μου λείπεις


Κυριακή 21 Ιουνίου 2015

απλά

ένα φιλί
μια αγκαλιά
ο κόσμος μου εσύ
ο κόσμος σου εγώ.
και τ' αγνάντεμα
στον ορίζοντα της ψυχής μας
κεί που τα τσακίσματα κάνουν τις σκιές
και μ' ένα χάδι γίνονται
τσακίσματα στου έρωτα το σεντόνι.

άχνα ιερή 
νάρθει η στιγμή
να μην αργήσει,
άχνα για Ζωή.

χάδι 

αγκαλιά
λαχτάρα παντοτινή  


Σάββατο 20 Ιουνίου 2015

θα ήταν..

... μέρα ετούτη
γιομάτη χρώματα φρεσκοανακατεμένα 
σχήματα πρωτοχάραγακαι νιούτσικα, 
ολόφρεσκα χαμόγελα
σκαρούδια του Έρωτα ετούτου.
20.6.2012

όμως,
ό,τι με πληγώνει είναι αυτό που δεν ρωτάς
γιατί ο χρόνος χάνεται
και πως στης νύχτας το σκοτάδι
αποζητώ με μιαν αφή να ζωντανέψεις.


Σάββατο 13 Ιουνίου 2015

μνήμες

Σ' αγαπώ
δεν αντέχω να μη το ξαναγράψω
και δεν αντέχω να μην ελπίζω
πως και σύ μ' Αγαπάς
Ναι, 
το  ψιθυρίζω κάθε μου στιγμή.

σε Νοσταλγώ
σε Περιμένω
σε Λατρεύω 
σε Ποθώ
σ' Αγαπώ
από Πάντα
για Πάντα....


Σάββατο 6 Ιουνίου 2015

σαν σήμερα


"νοιώθω τη σκέψη σου να με αγγίζει"

Σ' αγαπώ με τη γλώσσα του πουλιού τ' αηδονιού
και μετάφραστα μ' όσα στο θαμπό μου το νου

Σ' αγαπώ σ' αγαπώ στο θαμπό μου το νου
σ' αγαπώ σ' αγαπώ στο θαμπό μου το νου

Σ' αγαπώ μ' όλα τ' άστρα του βαθιού μ' ουρανού
στήσου αγάπη μου πλάστρα στο θαμπό μου το νου

Σ' αγαπώ σ' αγαπώ στο θαμπό μου το νου
σ' αγαπώ σ' αγαπώ στο θαμπό μου το νου"
(Κ. Παλαμάς)


Σάββατο 30 Μαΐου 2015

Αγάπη


Αγάπη

Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι. 
Και με είδε μια αχτίδα.

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.

Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν 
ότιδεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

Κώστας Καρυωτάκης

Πέμπτη 21 Μαΐου 2015

ευχή


Να ζήσουμε το όνειρο μιας στιγμής σ' έναν αιώνα,
σκηνή που θα δραπετεύει και ποτέ δεν θα φύγει
κι αν φύγει στον ουρανό θα πάει
να πεί πως τούτη την αγάπη μας
μόνο ο θάνατος τη ζήλεψε, 
την έκλεψε,
αστέρι να την κάνει.

Δευτέρα 18 Μαΐου 2015

επέτειος


σαν σήμερα
18 του Μάη
πετάξαμε πάνω απ' την πόλη,

τα κορμιά μας ενώθηκαν
το σώμα σου μπήκε στο δικό μου
και στο δικό σου
η παντοτεινή μου αγάπη
και ο έρωτας 
ο παλαιότατος των όλων καιρών.

γεύθηκα τη σάρκα σου
και σύ τη δική μου
και της αποδοχής μας τα κύτταρα 
φυλαχτό,
σαν το σεντόνι μας
όπου κείται η μαρτυρία της σε σώμα ένα ύπαρξής μας.

επέτειος, επέτειοι
κάθε μέρα μια
(τρία χρόνια τώρα)
πόνου και χαράς
στέρησης και επαιτείας.

μια αν μούλεγες να διαλέξω μια
θα διάλεγα αυτήν
που με σύγκορμη αγαλλίαση
σου είπα Σ' Αγαπώ.

γαι νάναι η επέτειος
όλων μας των ημερών.

Πέμπτη 14 Μαΐου 2015

τοίμασε ξανά το ταξίδι


δυό λέξεις είπες
κι' έγινε χείμαρρος η χαρά
και στέρεψε από τη γη η λύπη.

μετά για καιρό μιλούσες για θάνατο και εννοούσες Ζωή. μιλούσες για αποχωρισμό και εννοούσες σμίξιμο που θα όριζε ποιά ζωή θα παραμέριζε για πάντα τον θάνατο. κι αναρωτιόμουν πως ό,τι πολύτιμο μπορούμε να έχουμε είναι αυτό,

κάποιον ν' αγαπάς
κάποιος να σ' αγαπάει

και μείναν οι όρκοι αδιάφθοροι, τα ποτάμια μας αμόλυντα και η βάρκα σκαρί από βράχου ψυχή ν' αρμενίζει στη δίνη του πελάγους, δειλά μα άφοβα γιατί ήξερες

κάποιον αγαπάς

τοίμασε ξανά το ταξίδι 
γέρνει ο καιρός μπροστά μας
κάποιος σ' αγαπάει

ζαλώσου την ψυχή σου, ντύσου με το πιο όμορφο φουστάνι, κείνο το ποροκαλί που σε πρωταντίκρυσε η άνοιξη, κι εγώ με τα μάτια της σε λάτρεψα, πάρε τον δρόμο τον χιλιοδιαβασμένο κι έλα ν΄ανταμωθούμε καθώς το πρωϊνό θ' αποδροσίζει και ο ήλιος θα υπόσχεται αιώνιο φώς και μια παντοτινά ζεστή αγκαλιά, χωρίς η ντροπή να τρεμοπαίζει στα βλέφαρα, χωρίς ο φόβος να ταλανίζει τις λέξεις. 
και ξανά οι λέξεις  Μας
από ένα στόμα, 
ένα νού, 
και μια ψυχή,
Σ' Αγαπώ

ν' αφεθεί η σκέψη στα επιούσια και ο πόθος στα αιώνια, να διατηρήσει τη σάρκα ζωντανή, χθες σήμερα αύριο, πάντα και σμιγμένη στο ένα που μας υποσχέθηκαν θεοί και δαίμονες, εξεγερμένοι και ποιητές, και μερικοί το έκαναν έργο για να έχουν λόγο και αιτία οι προτομές τους δεξιά κι αριστερά του δρόμου που θα διαβείς για νάρθεις, που θα διαβούμε μαζί για να φύγουμε για κει που τα σύνορα των οριζόντων σχηματίζουν μια καλύβη, ολόφωτη από έρωτα κι όπου ποτέ η γλυσίνα δεν χαρίζει τα άνθη της στο θάνατο και η αθανασία απαγγέλει κάθε γλώσσα ξένη ως πριν, κάθε γλώσσα του σώματος και της ψυχής, του νού και των όντων που κάτω από το βάρος των αστεριών θα ζητούν όλο και περισσότερη αγάπη.

τρείς λέξεις, 
αρκετές για να ζωγραφίσουν τον έρωτά μας
θέλεις; θέλω πάντα

καλή μου,
δυό λέξεις μόνο αρκούν

Σ' Αγαπώ

η μόνη μου αλήθεια
 και η παντοτεινή


υγ. 12 Μάη του 2012 
23.05, όπως ακριβώς τρία χρόνια πριν

Σάββατο 4 Απριλίου 2015

φοβάμαι

...να γράψω μια καλημέρα
να στείλλω μιαν ευχή.
γιατί φοβάμαι
πως δεν θα φθάσει ποτέ.
και θα με κάνει να πιστέψω
πως ο των απείρων χείριστος 
στα μάτια σου θα είμαι.


όπως εσύ σ' αγαπώ
όπως εγώ μ' αγαπάς.

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015

τ' αγκάθια


έλα,
ό,τι* μας πληγώνει αναμεριάζοντας,
μαζί στο βουνό ν' ανέβουμε.
μόνο έτσι,
ο φόβος κι η ντροπή του τίποτα
στάχτη στο διάβα μας για την ανατολή.

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2015

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2015

θ-ελ-ω

να μη χαθεί και τούτη η άνοιξη
κιότεψε η αρμύρα των κορμιών
ποτίζοντας τα μάτια μας.

μ' όλα θολά τριγύρω μας
το δρόμο μας χάσαμε.

"να μη χαθεί και τούτη η άνοιξη"
αντίλαλος να γενεί και ως εδώ να φτάσει
ανάλαφρη τότε η περπατησιά
και στο κατώφλι σου θα ελ-θ-ω
μ' ένα λουλούδι ταπεινό
να σου μαρτυρήσει πως
κείνος ο αιώνιος όρκος σου 
δικός μας ήταν.

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2015

οι κερασιές ν' ανθίσουν εφέτος


χάνουμε στιγμές
που τη ζωή λιγοστεύουν
και η απουσία βαρειά σκια πάνω της

δος μου ένα χέρι
πάρε το δικό μου
όσο η φλόγα τ' αγκαλιάζει

ξεθωριασμένη η αγάπη
χωρίς να μπορεί το χέρι
να σηκώσει τ' ανάχρια
χωρίς η αναπνοή να μη ζεσταίνει
χωρίς το κορμί να μην αφουγκράζεται 
του άλλου κορμιού την ανάσα.

ξεθωριασμένη
χωρίς σπονδές στον έρωτα.

γι αυτό σου λέω ψυχή μου
λίγη βιάση 
να σταλίσει ο καιρός που χάνεται
για να μας θωρώ 
δυνατούς στον άνεμο,
δυνατούς στο φόβο μας.

καμμιά ταραχή ας μην ακουμπήσει στα λόγια μας
παρά μόνο στα κορμιά μας
όταν εκείνη τη στιγμή θα σμίγουν για πάντα,
Αγάπη μου.

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015

η πλάνη

νάν' ετούτη άραγε
που με το φόβο συντροφιά
μας σέρνει στ' απάτητα του νού
στα σωθικά της τρέλλας ;

ή μη το χέρι αλλουνού
π' απλώθηκε σιμά μας
στολίζοντας με κείνο το "από"
του χωρισμού το στέρνο ; 

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2015

γιατί ;

τον δρόμο που μούδειξες να πορευτώ
μόνος μου δεν ήθελα να τον διανύσω
φοβόμουν το χωρισμό π' αντάμωσα.
κι ας ήξερα καλά πως θα σ' αγαπούσα για πάντα
και πως τους όρκους μου ποτέ δεν θ' απατούσα.
και θα το φωνάζω ξανά


ακόμη κι αν χρειασθεί ο θάνατος
αυτό να μαρτυρήσει.

Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2015

ευχή


βάλτωσ' ο χρόνος
το φευγιό του φόβου καρτερώντας
μα θα σταθώ σε τούτη την ευχή

μα υποσχέσου μου...
ότι στο πρώτο φως του ύπνου 
το ξενίτεμα θα σβήσει
κι εμένα έρωτα ξανά θα με φωνάξεις

της σιωπής τον πόνο να γητέψω.