πού πάνε οι λέξεις όταν φεύγουν ;

Μητέρα, Μάνα, Μαμά... 

 

..πάνε να συναντήσουν επουράνιες ζωές, 

να συμπληρώσουν τη σφαίρα της αιωνιότητας. 

 

Στη θέση τους θάρθουν άλλες, 

εξίσου τρυφερές και γενναίες, 

σαν ίσκιοι ανθισμένων κοριτσιών 

και περήφανων κυπαρισσιών. 

 

Κορμοί που θ' αντέξουν στους ανέμους 

και στη σκαιότητα των καιρών.
 

 

Παιδί μου, Κόρη μου, Ψυχή μου...

 

είσαι...

...τόσο καλή

που ώρες-ώρες

με κάνεις να ντρέπομαι.

θρήνου ο καιρός πέπαυται

ρήγματα ρημάτων

(τοις ημών ρήγμασιν πειθόμενοι)

για να υπάρχεις

να υπάρχω

μυρίπνοος υπενθύμιση Ζωής

Αγάπης μονόλογος

στον Έρωτα

το μπρός ή πίσω δεν μ' αρκεί, παινέψω τα σαν λείψουν

ευλαβικά σκύβω στις ρίζες σου που ξέχωσαν τα χρόνια

μέχρι να φθάσεις ως εκεί που το Μαζί κυριεύει 

τις ατραπούς της διαδρομής που οι πόθοι εστενέψαν. 

έχω την έγνοια μου για σε, ποτέ δεν αλλαργεύω

πότε σου γνέθω τα φτερά και πότε μου μαθαίνεις

τα όνειρα μικρών παιδιών πως πλάθεις, πως λαξεύεις

τα μυστικά που σούπανε οι μάγισσες στις όχθες.

στέκω σιμά σου ασάλευτη στην κάθε αποκοτιά σου

να βρίσκομαι σε πόλεμο με ό,τι σε πληγώνει

με όσους σ' είπαν άστατο, και όσους σ' είχαν ταίρι

τη λησμονιά να συγχωρώ σαν θέλουν να ξεχνάνε.

καλομιλώ στον άνεμο σιμά του να σε παίρνει

μες στα λιβάδια νάβρεις φως, πάνω στ' αστέρια πόθους

στο κρύο μ' αναφιλητά ζεσταίνω το κορμί σου

παρακαλώ την άνοιξη να σ'εχει ψυχοπαίδι.

Αγάπη είναι το πρώτα Εσύ δικό σου τ' όνομά μου

σ' έχω παιδί μονάκριβο και λόγο που υπάρχω.

Γκαστρωμένο από φως μήνα εύχομαι.

οι ρίζες μου,

, το αίμα που χρωμάτισε τη ματιά μου

στη ρίζα του βουνού 

κάποιον Ιούνιο,

ας είναι σπονδή 

στο άπλωμα της ψυχής μας.

χάδι

χάδι που γένηκε καπνός

να ταξιδέψει από μακρυά

αλαφροΐσκιωτη χαρά

μα αβάσταχτος ο πόνος. 

Γιατί είν' ο πόνος μου γλυκός πού'χω για σένα φως μου

δειλά-δειλά η Άνοιξη

στ' ανάμεσα του θέλω και του φόβου

του ουρανού τ' αντίκρυσμα σφαλίζοντας

τ' απόμακρο της σιγουριάς ξορκίζει.

φωτο: κουτσουπιά στην πλατεία-φλεβάρης 2016

όταν φεύγεις

αυτοί που φεύγουν δεν έχουν μνήμες

τις δώρησαν, 

σ' αυτούς που μένουν

στον πόνο τους σύντροφο. 

αυτοί που μένουν

και αυτοί που φεύγουν

συνταξιδεύουν στην ίδια ομορφιά

χωρίς θυμό, χωρίς μνήμη.

καλημέρα

αν κάνω λάθη μόνον εσύ μπορείς να τα δείς

αν εσύ κάνεις λάθη μόνον εγώ μπορώ να τα αγαπήσω.

κάνουμε λάθη κυνηγώντας την ομορφιά

τα αγαπάμε σαν παιδιά μας, 

δεν ντρεπόμαστε γι αυτά,

ό,τι ζεί λαθεύει, 

πασχίζοντας να βρεί διόδους 

πέρα από αυτούς που του μάθαν οι άλλοι.

όμως, αν την μαγεία του λάθους δεν την αποκαλύπτουμε 

τότε το λάθος σήπεται και βρωμίζει.

βρωμίζει χειρότερα από τα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας

χειρότερα από πόθους ανομολόγητους

και από τα κρυμμένα μας μυστικά.

τα λάθη μας είναι οι τροχειοδείκτες της ζωής μας

ο φωτεινός χάρτης της διαδρομής μας,

τα κόκκινα αστέρια στον άπειρο ουρανό

που και νεκρά ακόμη στολίζουν το στερέωμα.

κάθε πρωϊ που ξαναρχίζει είναι όμορφο 

σαν κοιτάμε τον ουρανό με τα λάθη μας.

καλημέρα.

υγ. και η γραφή αυτή ίσως νάναι ένα ακόμη λάθος. 

Μόνον εσύ μπορείς να το δείς. 

Μόνον εσύ μπορείς να το αγαπήσεις.

θυμήσου

έφυγες

για νάχει ο πόθος νοστιμιά

και ρίζωμα η Αγάπη,

μα και τα δυό

στο φόβο και στο δείλιασμα,

σκοτείνιασαν αντάμα.

σήκω,

περνάει ο θάνατος

κι' άδικα μας γυρεύει.

γι' αυτό

δεν είν' ο πόθος που μας κατέχει

αλλά η αναμονή του μετά,

να μ' έχεις, να σ' έχω

να σε κρατώ, να με κρατάς

κάθε στιγμή, 

και για πάντα

γι' αυτό μου λείπεις

Αγάπη

Αγάπη

Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι. 

Και με είδε μια αχτίδα.

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της

κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.

Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,

πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν 

ότιδεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,

κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,

εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

Κώστας Καρυωτάκης

ευχή

Να ζήσουμε το όνειρο μιας στιγμής σ' έναν αιώνα,

σκηνή που θα δραπετεύει και ποτέ δεν θα φύγει

κι αν φύγει στον ουρανό θα πάει

να πεί πως τούτη την αγάπη μας

μόνο ο θάνατος τη ζήλεψε, 

την έκλεψε,

αστέρι να την κάνει.

ευχή

βάλτωσ' ο χρόνος

το φευγιό του φόβου καρτερώντας

μα θα σταθώ σε τούτη την ευχή

μα υποσχέσου μου...

ότι στο πρώτο φως του ύπνου 

το ξενίτεμα θα σβήσει

κι εμένα έρωτα ξανά θα με φωνάξεις

της σιωπής τον πόνο να γητέψω.

απάγκιο

με φίλεψε τούτη η φωνή

 απάγκιο στην αγκαλιά σου.

Μαζί

δεν είναι το ξερό κλαρί που δίνει τον καρπό 

μα η ανάσα η ζεστή π' αφήνει στο λουλούδι

της παγωνιάς τ' αντίδοτο.

Ἄλλοτε η θάλασσα...

Ἄλλοτε ἡ θάλασσα μᾶς εἶχε σηκώσει στὰ φτερά της

Μαζί της κατεβαίναμε στὸν ὕπνο

Μαζί της ψαρεύαμε τὰ πουλιὰ στὸν ἀγέρα

Τὶς ἡμέρες κολυμπούσαμε μέσα στὶς φωνὲς καὶ τὰ χρώματα

Τὰ βράδια ξαπλώναμε κάτω ἀπ᾿ τὰ δέντρα καὶ τὰ σύννεφα

Τὶς νύχτες ξυπνούσαμε γιὰ νὰ τραγουδήσουμε

Ἦταν τότε ὁ καιρὸς τρικυμία χαλασμὸς κόσμου

Καὶ μονάχα ὕστερα ἡσυχία

Ἀλλὰ ἐμεῖς πηγαίναμε χωρὶς νὰ μᾶς ἐμποδίζει κανεὶς

Νὰ σκορπᾶμε καὶ νὰ παίρνουμε χαρὰ

Ἀπὸ τοὺς βράχους ὡς τὰ βουνὰ μᾶς ὁδηγοῦσε ὁ Γαλαξίας

Καὶ ὅταν ἔλειπε ἡ θάλασσα ἦταν κοντὰ ὁ Θεός

Γιώργος Σαραντάρης

θα γίνεις δικιά μου

το Τέλος του δισταγμού

και η Αρχή 

στην αγκαλιά σου να φθάσω 

θάθελα

θάθελα,

να μη σ' αναζητώ στα άνυδρα τούτα μέρη

όπου οι λέξεις ξεψυχάνε στο φώς της οθόνης.

ξέρουμε πως το ουρλιαχτό μας 

ποτέ δεν θα το ακούσουμε εδώ

πως ο πόθος δεν αναπαρίσταται σε pixels

πως το Σ' Αγαπώ δεν εμπιστεύεται τα bytes.

Πάνω στα σεντόνια η ιστορία μας όλη

ξεμπροστιασμένη από της ψυχής την ομορφιά

αφτιασίδωτη αλήθεια που σφραγίζει το σκοτάδι,

ποιά φωτογραφία θα μιλήσει γι' αυτά ;

θάθελα

το Σου ανήκω, μας ανήκουμε 

ψιθυριστά να γράφεται

με το φέγγος των ματιών μας

τους σφυγμούς της καρδιάς μας

και τη θέρμη των χαδιών μας.

θάθελα 

τη γεύση του σώματός σου να πλημμυρίζει το στόμα μου

το χάδι πάνω στις πληγές μας να υπόσχεται το παντοτινό

τα φιλιά μας 

-κεί που το ρυάκι της ψυχής μας χύνεται στο απέραντο-

να ζωγραφίζουν το Ένα μας

είθε

αχρείαστες νάναι οι οθόνες της ζωής μας

αρχείαστο και τούτο το blog

που έναν θάνατο τούχω τάξει

και θάναι ο πιο γλυκός απ' όλους 

γιατί ο μόνος όρκος που μας πρέπει

-Σ' αγαπώ-

με μια αγκαλιά θε να τον φωνάξουμε.

Σ' αγαπώ

τίποτ' άλλο να πώ δεν μπορώ...

εσύ κι εγώ

Σ' αγαπώ

Σ' αγαπώ

Μαζί για πάντα

δεν μας πιστεύω

φοβάμαι μη μας χάσω

φοβάμαι μη χαθείς

όλος ο κόσμος μου είσαι εσύ, σου λέω

φοβάμαι

ζώ μόνο για σένα

ζούμε μονο για μας

προχώρα

που να πάω

......

η αγάπη σταλιάζει μέσα μου

......

αγάπη που δεν μοιράζεται μαραζώνει

......

θέλω να γίνω φωτιά

Σ' αγαπώ, φοβάμαι

θέλω να γίνουμε φως

Σ' αγαπώ, φοβάμαι

θέλω να γίνω στάχτη

Σ' αγαπώ, φοβάμαι

έλα ν' αγκαλιαστούμε

......

μας αγαπώ, φοβόμαστε

......

πάμε να φύγουμε ΜΑΖΙ για πάντα

κομμάτια ζωής

η έγνοια μου

που δεν μπόρεσα ακόμη

τις πληγές που έθρεψα να κλείσουν

η σκέψη μου

που αγκαλιάζει σφιχτά την κάθε σου ανάσα
και ο φόβος μου 
πως πληγή και τούτο μπορεί να φαίνεται.

ένα γνέμα ψάχνω να γητέψει την ξενητειά.