ή μαζί ή θάνατος

με πόση δύναμη να φωνάξω, 

ποιές λέξεις κόμπο να δέσω και βόλι να γίνουν 

πόσο βροντερή η θέληση και ατσάλινη η πίστη 

για να γίνουν το ουρλιαχτό μου

ή μαζί ή θάνατος

γιατί... Αγάπη

έγραψα το γράμμα σου 

αυτό που θάθελες να μου στείλλεις 

μα ποτέ δεν μπόρεσες 

ίσως γιατί... ίσως πολλά τα γιατί... 

μα ξέρω πως σε κάθε στιγμή τα χρόνια αυτά

με στεγνό μελάνι και αόρατο χαρτί 

μούγραφες, μα δεν μπορούσα να τα διαβάζω 

ίσως γιατί... ίσως πολλά τα γιατί... 

Γράφοντας ανακάλυψα 

πως πρέπει τα δικά μου γράμματα να σκίσω 

αυτά που δεν μπόρεσα ποτέ να σου στείλλω  

ίσως γιατί... ίσως πολλά τα γιατί...

Τώρα ξέρω,
τόσες νύχτες στράφι δεν πήγαν 

κι' ο έρωτας ο καλός μας δάσκαλος 

και η Αγάπη άγγελος αστραφτερός. 

γιατί...Ζωή
γιατί...Αγάπη.

το σεντόνι μας

Το φάρδος του σεντονιού μας ποτέ δεν έμενε λειψό.

Άπλωνε όσο τ' αγκαλιάσματά μας χόρταιναν, 

όσο το ξαπόσταμά μας όριζε, όσο το ονείρατα το πρόσταζαν. 

Οι πτυχές τα στολίδια του, των κορμιών μας το αγίασμα τα τσαλακώματά του. 

Μαρτυρίες ανεξίτηλες του έρωτά μας, 

αποστάξεις αναστεναγμών και στίξεις αιωνιότητας. 

Ατσαλάκωτες καιρό τώρα οι εκτάσεις τους, 

σκεπασμένες με πάγους και ανείπωτες πεθυμιές. 

Καιρός ν' απλωθεί πάνω τους ξανά η κάψα των καλοκαιριών μας, 

τα όνειρα των ανοίξεων, ο στοχασμός των Σεπτέμβρηδων, 

τα παραμύθια των Γενναριάτικων βραδιών. 

Κάρβουνο το κορμί φλογίζει φώς στο διάβα που μας προσμένει. 

Όπως και να ειπωθεί δικιά μου είσαι. 

Όπως και να το ορίσεις στην αγκαλιά σου ξοδεύομαι.

κι έμεινε όρκος

μια φορά κι έναν καιρό ακούστηκε μια φωνή 

Σ' Αγαπώ 

κ' έτρεμαν τα δάχτυλα που την έγραψαν 

όρκος για να μείνει 

και δάκρυσαν τα μάτια σαν τη διάβασαν 

γιατί η φωνή δεν ήταν από μια φορά κι έναν καιρό 

αλλά από αιώνες. 

Εϊθε της Αλήθειας να είναι αυτή η χρονιά.

Εϊθε το Φώς να φέρει