μόνο σαν ξέρω
πως το ποτάμι είν' ορμητικό
κι η αγκαλιά σου απέραντη
θάβρω μια σανίδα να πιαστώ,
σαν τα φτερά μου ρωτήσω
στ' αστέρια αν με ταξιδέψουν
και τα μάτια σου μου πούν
πως στη λευκότητα του γιασεμιού
-π' αστράφτει στη σκοτεινιά της νύχτας-
αναπαύονται.
τότε θάβρω μια σανίδα να πιαστώ
μαζί να ταξιδέψουμε.