Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2016

το δικό μου δέντρο


το δικό μου δέντρο δεν είναι της μιας γιορτής παιδί. γένα είναι της άνοιξης, ξανά του φθινοπώρου και με τα δάκρυά του ζωγραφίζεται η μελαγχολία της κυριακής. είναι του καλοκαιριού παιδί ταμένο ν' αγναντεύει μονοπάτια αθανασίας πέρα από τους ορίζοντες των ωκεανών και τα χαράματα να αποχαιρετά ένα ένα τ' αστέρια. Είναι και του χειμώνα παιδί και με τ' αγριεμένα κύματα θέλει να παλεύει. 

το δικό μου δέντρο δεν έχει λαμπιόνια, ούτε χάρτινες φάτνες, χρυσές κορδέλες και κάρτες ευχών. Η αγκαλιά του είναι η φάτνη του, αστέρι το φως των ματιών του, στολίδια τα ταξίδια της ψυχής του, τραγούδι ο σιωπηλός πόθος του για τον έρωτα. 

το δικό μου δέντρο είναι ριζωμένο στην πλαγιά, αντίκρυ από το παράθυρο που δείχνει το δρόμο για τη βουνοκορφή. τα κλαριά του παίρνουν το χρώμα του έρωτά μας, και το τραγούδι του, πότε χαρούμενο και πότε λυπητερό, σαγηνεύει την πλάση ολάκερη. 

το δικό μου δέντρο ψηλώνει, ριζώνοντας πιότερο στα πετρωμένα χώματα της ψυχής μου. το δικό μου δέντρο πίνει νερό απ' την πηγή που κάθε στιγμή ξεστομίζει...

...Γιατί δίχως να έχω να πω τίποτε άλλο, σ' αγαπώ. 

το δικό μου είναι ένας Ανθρωπος με την κάθε του στιγμή

το δικό μου δέντρο είσαι ΕΣΥ. 

υγ.
Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς 
Και θα με βρείς
είτε σαν άστρο 
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος.
Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ' άστρα
Μαζεύονται όλοι οι ποιητές
κι οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
μασάν χρυσόσκονη, πηδάνε τα ποτάμια.
Και περιμένουν 
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
να πέσουν μεσ' στον ύπνο σου,
να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου,
να σε ξυπνήσουν και να δεις απ' το παραθυρό σου
το προσωπό μου φωτεινό 
να σχηματίζει αστερισμό
να σου χαμογελάει
και να σου ψιθυρίζει
Σ' αγαπώ
Μάνος Χατζιδάκις

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2016

καληνύχτα

 δεν είν' οι λέξεις ξόβεργα πουλιά για να λαβώνουν 
μα κάθε λέξη ιερή, διπλά βασανισμένη 
κρύβει βαθειά της σπαραγμό, πτώση, χαρά και λύπη. 
μα το καλό και το κακό δυό είναι που το γνέθουν 
μαζί τις εσμιλέψαμε βουβοί μες στο σκοτάδι 
μαζί τις βάλαμε σιμά,σιμά να συγκριθούνε. 

ποιός τη σαϊτιά πετά και ποιός τραβά το χτένι 
ποτέ δεν το λογίζομαι, είναι μεγάλη πλάνη. 

μιλάς για πόνο για χαρά για μπόί και για φτήνεια. 

διάλεξε πρώτη τις καλές, τις άλλες χάρισέ μου 
μάγισες να γίνουνε τα μάγια μας να λύσουν 
γιατί από τούτο το κακό πιότερο δεν ξανάδα. 

και σύ ψηλά βασίλισσα κι εγώ μες στα σκοτάδια 
άκου ξανά το σπαραγμό που στέλνει η ψυχή μου 
βιβλίο πούμειν' ανοιχτό ποτέ μην το λογίζεις. 

και είναι τούτη η χαρά...
 ….πρώτη φορά σ' αντάμωσα μετ' από τόσα χρόνια. 

καληνύχτα.


Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2016

αιωνιότητα


δυό σταγόνες βροχής
πάνω στις μέρες μας
να ξεπλύνουν τη σκόνη των καιρών.

δυό σ' αγαπώ
καλωσόρισμα και αποχωρισμός
δύναμη και φόβος

μια σκοτεινή γραμμή
μας χώρισε από το φώς.
και ό,τι δεν τολμήσαμε
η απομάγευση του για πάντα.

14 Μάη, 22 Ιούλη
η δική μου αιωνιότητα.

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016

σαν ευχή

  

ας αρνηθούμε 
όσα η δολιότητα της σιωπής 
χρέωσε την ψυχή μας,

ας λατρέψουμε ξανά
όσα η ψυχή μας κουβαλούσε
στο πρώτο συναπάντημά μας,
ακόμη και αυτά
που νομίσαμε ότι μας πλήγωναν,
ενώ μας ζητούσαν τη δικαίωσή τους.

μόνο τότε
θ' αγκαλιαστούν οι ψυχές μας
χωρίς τα χέρια ν' ακουμπούν στο δέρμα
χωρίς ο νούς να διαφεντεύει τα σώματά μας.

φωτο: 
ανθισμένη μουσμουλιά στη βεράντα
που με τίποτα δεν λέει να σε ξαχάσει

 


Παρασκευή 27 Μαΐου 2016

το αίμα


με λαχτάρα ήπια από το αίμα σου
  όση θα αρκούσε
να στεριώσει η αγάπη μας 
στ' ατσάλινο του χρόνου.

πες μου, 
ποιά πεθυμιά ζυγιάστηκε 
με το βουνό αντίκρυ
και βρέθηκε λειψή 
απ' το τριαντάφυλλο 
που απίθωσε στα σώματά μας 
της αιωνιότητας ο πόθος.
27. 5.2012.


Τετάρτη 18 Μαΐου 2016

Να θυμάσαι μόνο, να θυμάμαι

πως τούτη τη μέρα τη λέγαμε Αγάπη
πως οι ψυχές μας στο βωμό της θυσίασαν τα κορμιά μας
ατενίζοντας τους ορίζοντες μιας αιωνιότητας.

Να θυμάσαι μόνο, να θυμάμαι 
πως η μόνη αλήθεια που κατέχουμε είναι αυτή
κι ας μας σκοτώνει.

Να θυμάσαι μόνο, να θυμάμαι 
προσκύνησα τη συντριβή 
γνωρίζοντας ην ιερότητα τούτης της μέρας 
ακόμα και όταν ο λαβύρινθος με κατάπινε.
Προσκύνησα τη συντριβή κοιτώντας, 
στο επόμενο σκαλί το θάνατο να παραμονεύει.

Να θυμάσαι μόνο, να θυμάμαι 
πως η μόνη γενναιότητα είναι η συγχώρεση.
και πως δίχως νιότη, δίχως έρωτα 
κάθε έπαρση είναι περιττή.
.
Να θυμάσαι μόνο, να θυμάμαι 
Σ' αγαπώ κάθε μου στιγμή.
Για πάντα.

γιατί..
Δίχως ἐσὲ δὲν θἄβρισκαν νερὸ τὰ περιστέρια
δίχως ἐσὲ δὲ θἄναβε τὸ φῶς ὁ Θεὸς στὶς βρύσες του.
Μηλιὰ σπέρνει στὸν ἄνεμο τ᾿ ἄνθη της, 
στὴν ποδιά σου φέρνεις νερὸ ἀπ᾿ τὸν οὐρανό,
φῶτα σταχυῶν κι ἀπάνω σου φεγγάρι ἀπὸ σπουργῖτες.

Σάββατο 14 Μαΐου 2016

για 'κείνη τη Νύχτα

που γένηκε ιστορία 
και μετά ιερή σιωπή.

για 'κείνη τη Νύχτα
πως σβήναν τα τσιγάρα στο τασάκι, 
πως κιότεβε το τσίπουρο στο μπουκάλι, 
πως τα δάχτυλα έτρεμαν πάνω στα πλήκτρα, 
κι ο νούς έτρεχε στο για πάντα 
από τα ξεροπήγαδα της ιστορίας μας.

Βήμα το βήμα χάνομαι στην αγκαλιά σου. 
Που διώχνει λύπες αχρείαστες 
και δίνει τη χαρά που λυτρώνει. 
Σ' αγαπώ !.
Αιώνες τούτες οι στιγμές..."
Αιώνια κι' η Αγάπη μας. 


Σάββατο 30 Απριλίου 2016

να πάμε εκεί

 

Ποιος είν’ τρελός από έρωτα;
Ας κάνει λάκκους την αυγή.
να πάμε εκεί να πιούμε
την βροχή.

Μια που εμείς σε όποια
στέγη αράξουμε, σε όποια
αυλή, ο άνεμος χαλνάει
τον ουρανό, τα δέντρα
κι η στείρα γη
μέσα σε μας βουλιάζει.
γ. σαραντάρης

Τετάρτη 6 Απριλίου 2016

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

οι ρίζες μου,

, το αίμα που χρωμάτισε τη ματιά μου
στη ρίζα του βουνού 

κάποιον Ιούνιο,


ας είναι σπονδή 
στο άπλωμα της ψυχής μας.


Κυριακή 27 Μαρτίου 2016

χάδι


χάδι που γένηκε καπνός
να ταξιδέψει από μακρυά
αλαφροΐσκιωτη χαρά
μα αβάσταχτος ο πόνος. 



Γιατί είν' ο πόνος μου γλυκός πού'χω για σένα φως μου


Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2016

δειλά-δειλά η Άνοιξη


στ' ανάμεσα του θέλω και του φόβου
του ουρανού τ' αντίκρυσμα σφαλίζοντας
τ' απόμακρο της σιγουριάς ξορκίζει.


φωτο: κουτσουπιά στην πλατεία-φλεβάρης 2016

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2016

ο χεπο-κ


και πως θες εσύ  
εγώ να καταλάβω
μιας και χωρίστηκε στα δυό η κάθε μας λέξη
αν μ' αγαπάς, αν με μισείς, 
αν με θυμάσαι ακόμα.