θέλουμε;

το γνωρίζουμε

περιμένουμε κάποιο θαύμα εξ’ ουρανού,

σαν θεός αμήχανος  να μας ταρακουνήσει

να μας σηκώσει ψηλά σαν ανεμοτρόβιλος

και να μας αφήσει να πέσουμε στη γή

αγκαλιασμένοι 

στην αμμουδιά κάποιας ονειρεμένης θάλασσας

ή στη χλόη κάποιου βουνού.

 

το γνωρίζουμε

και περιμένουμε να συμβεί.

ανυπομονώντας, 

υποφέροντας.

 

κείνο που δεν γνωρίζουμε

και που ποτέ δεν έχουμε σκεφτεί

είναι πως αυτό συμβαίνει 

και συμβαίνει μέσα μας αθόρυβα 

μα η δύναμη της αδράνειας το καθηλώνει

και η συνήθεια μας βομβαρδίζει 

με φόβους και ερωτηματικά.

 

ας το φωνάξουμε

θέλουμε να ζήσουμε μαζί.

 

 

 

Επέτειος

 να θυμάσαι την κάθε στιγμή
την κάθε κίνηση
την κάθε ανάσα.

και να λογίζεσαι
πως καταντήσαμε έτσι
ούτε μια καλημέρα
ούτε μια ευχή
για τα ολάνθιστα όνειρά μας.

...τί να πώ...
έχουν ειπωθεί τα πάντα,
τόσο που και η ματαιότητα μπαϊλντισε.

 

βίος ἀνεόρταστος μακρά ὁδὸς ἀπανδόκευτος...

μυστικώς εικονίζοντες

ρουτίνα μιας αναίμακτης ιεροτελεστίας. τελετουργικό ίσα με το μέτρο του χρόνου. αναγκαίο όσο τα ξεθαμπώματα του ήλιου. απάνεμο ίσα με το άπνοο των σφικταγκαλιασμένων σωμάτων, για να ξεδιπλώνεται η γεωγραφία της ζεστασιάς των. γαλήνιο χωρίς μισοφωτισμένες γραμμές, για να γλυστράει ο παλμός της δικής μας θάλασσας. ένα τραγούδι που το σπέρνει ο άνεμος πέρα από τις αιθήσεις μας. για να ακουστεί το είμαι εδώ, είμαι εγώ. για να αποκαλυφθούν τα σκοτάδια των αιώνων μας και οι λάμψεις του μελλοντός μας.

14 του Μάη. Διάρκεια ημέρας 14.11. Ανατολή 05.16. Δύση 19.27 πάντα με την κανονική ώρα.

Επέτειος…

για πόσο ακόμη ;

τί απομένει από μια υπόσχεση;

ό,τι έγινε όρκος.
τί απομένει από έναν όρκο;
ό,τι έγινε έρωτας.
τί απομένει από τον έρωτα ;
ό,τι αγίασε τα κορμιά μας.
τί απομένει από τα κορμιά μας;
ό,τι έγινε αγάπη.
τί απομένει από την αγάπη ;
ό,τι έγινε Ζωή.

Ιδού..
Η φύση κραυγή γίνεται,
ο πόθος φλόγα γίνεται
κι εμείς μαλακιζόμαστε ;
για πόσο ακόμη ;