Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

σμίξιμο


είσαι εδώ, 
ν' αναζητώ στα χνάρια π' αφήνεις 
το άσπιλο των νοημάτων σου.

είμαι εκεί,
ν' αναζητάς με μόχθο υλοτόμου 
να θωπεύσεις τις πληγές μου.

εσύ άγγελός μου 
κι εγώ 
τα φτερά του να γίνω ποθώ. 

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

είναι που,


...κάθε στιγμή
έρχεται η εικόνα σου σαν φώς. 

μα χθές, σιωπηλή με περοσπέρασε
χωρίς καν μια ματιά.
και, πατώντας πάνω στη σκιά μου, ξεμάκρυνε.

και τότε κοίταξα τα πόδια μου
-που έτρεμαν-
κι' είδα πως το αίμα μου κυλούσε πάνω τους,
εκλιπαρώντας τη γή να το δεχτεί.

κι' είπα,
πως και τούτη η στιγμή Δική Μας είναι.

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

μπορώ ...

τσαλακωμένη Ζωή

να υπάρχεις
αν δεν με βλέπεις
δεν με ακούς

μπορείς
να υπάρχω 
για να σ' αγαπώ
χωρίς ν' αποκρίνεσαι.

μα αν με ρωτήσεις αν υποφέρω
ναι, θα σου πώ.

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

τα χέρια μας

πάρε το χέρι μου,
δός μου το δικό σου,
οι λέξεις που πληγώθηκαν να γιατρευτούν.


Τα σώματα ξέρουν 
πως το νού να αφοπλίζουν
και της ψυχής μας καθρέφτισμα να γίνονται.


Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

είναι,


...κείνες οι εικόνες σου
που ποτέ δεν κοίταξα
κείνες οι πίκρες που αγνόησα
κείνο σου το γέλιο που προσπέρασα.

είναι, 
αυτά που δεν έγιναν κλωστή
στη σκοταδιά του λαβύρινθου
τις ζωές μας να φωτίσουν.

(κι' ήταν που κάτω από τη μάσκα τ' ανεξήγητου
θέριευε η σκουριά της ψυχής μου)

είναι,
τα λασπωμένα σου χέρια
ο ιδρώτας στο κορμί σου
ο στεναγμός της ανάσας σου
τ' ανασηκωμένα σου μαλιά
τ' αμίλητα μάτια
και τα σιωπηλά σου χείλη.

είναι η έγνοια η γλυκιά,
"τί έφαγες σήμερα
τί κοίταξαν τα μάτια σου
πως πέρασες στη δουλειά
τι όνειρο είδες ψές
ποιό φόρεμα φόρεσες"

είναι όλα αυτά
που για μια στιγμή έρχομαι και τ' αγγίζω
και νοιώθω το σώμα μου να αιμορραγεί
από νοσταλγία και πόθο μαζί
για κείνο τ' όνειρο
που λαχταρώ με πέτρες να χτίσουμε
γιοφύρι στο παντοτεινό
και σκαλωσιά στον ήλιο.

είναι,
που μετά αλαργεύω
στο αίμα μας πνιγμένος,
ηττημένος από την κάθε στιγμή
της στιγμιαίας συνύπαρξης.

είναι,
τα μικρά και το μεγάλα
που ζυμώνονται μέσα σου
και αναβλύζουν το φώς της ζωής.

μα,
όπου και αν χαθείς
καταφυγή μου ο κόσμος σου


Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2013

Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

στ' αλώνια


μη μου μιλάς για τ' αχρωμάτιστα
πεδία των ματιών μας

Πές μου μόνο για κείνες τις χαραυγές
που καρτερούν στο δρόμο μας

και κείνες τις φωτιές
στης ψυχής μας τα χρώματα



στ' αλώνια των χορών μας
έλα να πάρουμε μόνοι μας τη λευτεριά
με τραγούδια, όνειρα και σπαθιά.

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

το κλειδί

κατάλαβα πως...  
έπρεπε να σιωπήσω
           και σιώπησα

έπρεπε να κρυφτώ
           και κρύφτηκα

έπρεπε να χαθώ
           και χάθηκα.

Κρατάς εσύ το κλειδί
δεν θα ζητήσω αντίγραφο

απλά θα σε περιμένω.

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

Φράχτης

φωτογραφία: Ικαρία, Νας

τα κοντινά 
των μακρινών καθρέφτισμα 
κι' ευχή,
δροσάτ' ανάσα της ψυχής το πύρωμα των βράχων.

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

ταξίδι

Στις αποσκευές μου ένα δάκρυ.


τ' αλλαφροπερπατήματά Σου
-άγριας μέντας θύμιση
εκεί ας ανταμώσω.


υγ.φωτογραφία "δανεική" από το καλό μου μαμούφι. Ελπίζω να ανταποδώσω. 

Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2013

αγάπη



ό,τι αγαπήσαμε αληθινά 
βιός και γή μας, 
όπου εξουσία δεν κατέχει 
ο φόβος της απώλειας. 

στης ακαλλιέργητης μνήμης το βασίλειο 
μεταξένιες ανάσες 
προσδοκούν στο τίποτα για να τάχουν όλα 
διασχίζοντας ανάλαφρα την απεραντοσύνη.

Νίκος Μαμαγκάκης - Σ' αγαπώ (Nikos Mamagakis)

Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

μου φτάνει...

σε μι' άκρη της γής να ταξιδέψουμε 


κι' εκεί στην αγκάλη σου να χαθώ 



στο κάστρο της ψυχής σου τάμα. 


πλάση μου εσύ κορμί σου 'γώ 

ήλιος μου εσύ, ίσκιος σου 'γώ 



 χάδι απαλό και ξάστερο το κάθε μας ταξίδι,
και σαν το νερό της κρήνης
-τρέχοντας πριν απ' τη χαρά μας-
ας ανθίζει χωρίς τέλος η ζωή. 


πλάθοντας  τη σκόνη σύγνεφο
και σαν το πουλί -που μόλις λευτερώθηκε-
 ας πετάξουμε




ως εκεί που ούτε η ανάσα μας δεν μας χωρίζει.

Παρασκευή 9 Αυγούστου 2013

νάσαι 'κεί



και σαν πλησιάσει η ώρα 
που του γυρισμού τον δρόμο πάρω, 
νάσαι κεί καλή μου, 
κρατώντας ένα κερί. 
και μη φοβηθείς σαν ο καιρός περνά, 
θάναι οι σκιές πολλές που πρέπει να ξερριζωθούν 
για να βλαστήσει της πρώτης μας ματιάς η αθωότητα.

νάσαι κεί
γιατί πιο πολύ  κι' από τη ζωή
αγαπώ αυτά που δεν μου έδειξες ποτέ.

Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

τ' όνειρο


μ' έφεραν εδώ 
η ανάσα των τραγουδιών σου 
και στων ματιών σου 
τ' αντικαθρέφτισμα της ψυχής Σου
-εδώ, στ' απόμακρο του χθές, γυμνός-

κι' ονειρεύθηκα 
πως εδώ είναι το σπίτι Μας 
κι' ήπια κρασί από το σώμα Σου 
γεύτηκα των χειλιών Σου της αθανασίας τη γύρη 
φτιάχνω τσιγάρο και Σου δίνω 
αδειάζω τη ρακή στο ποτήρι Μας 
ρουφάω τον καπνό Σου 
κι' είπα, τούτο μου φτάνει. 

κι' έδοσα ό,τι δικό μου στα χέρια Σου 
κι' ήταν λειψά τα δώρα μου 
χαμένα τα πολλά 
στην αβυθομέτρητη έρημο της ψυχής μου. 

όλα Σε θυμίζουν, 
όμως αυτά που μέχρι χθές με πλήγωναν 
τώρα μου χαρίζουν φώς. 
με τα δικά Σου χέρια, σφικτά στην αγκαλιά μου Σε κρατώ 
γράφω παντού τ' όνομά Σου "Σ' Αγαπώ". 

κάνε θέ μου, 
να μη γροικώ παρά την ανάσα Της μονάχα 
και του ποταμιού Της τη γαλήνη ν' αναπνέω. 

κάνε θέ μου, 
να μη χαθεί τούτο το όνειρο 
και σε τούτη την άκρη ν' αποκοιμηθώ.

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

αχ, κυρ-Ιούλη μας...

...αφήνεις ξωπίσω σου απουσίες
και στη σκια της νύχτας κρυμμένος ο φίλος σου
τακτοποιεί τον χρόνο
τεμαχίζοντας το ατεμάχιστο.

Ωσάν το έρημο δεντρί εμείς
μένουμε να σε νικήσουμε,
κάποτε...



Ο Κύριος Νίκος Μαμαγκάκης 1929-2013
(δανεική από panagiotisandriopoulos.blogspot.gr)




Η επιστολή διαμαρτυρίας του Νίκου Μαμαγκάκη για το "μαύρο" στην ΕΡΤ, 16 Ιούλη 2013 

Είναι τεράστιες οι ευθύνες των κυβερνώντων, του κυρίου Σαμαρά και των συνοδοιπόρων. Αυτού του είδους τα βίαια και τελεσίδικα μέτρα δεν οδηγούνε πουθενά. Ούτε σε κάθαρση, ούτε σε ανάνηψη, ούτε σε αναβάθμιση. Αυτά τα ξέρουμε πια. Αυτά θυμίζουνε άλλες εποχές και όζουν πονηρών προθέσεων. 

Μου κάνει αλγεινή εντύπωση ο τρόπος αυτός. Αυτές οι μονολιθικότητες, οι απολυτότητες και οι δογματισμοί. Δεν έχει κανείς το ανάστημα να παίρνει τέτοιου είδους αποφάσεις για λογαριασμό ενός ολόκληρου λαού. Να μου πεις έχουνε ψηφιστεί. Ναι, αλλά δεν έχουνε ψηφιστεί να φέρονται με αυτόν τον βίαιο και σατράπικο τρόπο. Θα το βρούνε μπροστά τους, δεν χωράει καμία αμφιβολία. 

Η ΕΡΤ είναι ένα κομμάτι από το πνεύμα και από την σάρκα του ελληνικού λαού. Η ΕΡΤ είναι ένας φάρος πολιτισμικός με όλα τα συμπαρομαρτούντα και τις ατέλειες. Δεν χωράει αμφιβολία ότι χρήζει εξυγίανσης. Όμως πρέπει να κλείσεις την ΕΡΤ για να τη θεραπεύσεις; Δηλαδή πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι; Και ύστερα εν μία νυκτί θα θεραπευτούν τα πάντα; 

Όμως βλέποντας τους ανθρώπους αυτούς που μας κυβερνούσαν και μας φέρανε στο σημείο που είμαστε να ευαγγελίζονται αναβαθμίσεις, εξυγιάνσεις και αναπτύξεις είναι να σκάσεις! Η δικαιολογία ότι χρειάζονται βαθιές τομές για να θεραπευτούνε τα διάφορα έστω νοσήματα από τα οποία πάσχει σήμερα η χώρα δεν είναι σίγουρο ότι είναι σωστή. Έχουμε ήδη υποστεί τόσες βαθιές "τομές", τόσες μαχαιριές που δεν αντέχουμε άλλο. Εν ονόματι λοιπόν των χειρονομιών αυτών, των βαθέων "τομών " (κατά την γνώμη των κυβερνώντων) έχει καταστραφεί ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού και το μόνο που επιτυγχάνεται από τις διάφορες εξαγγελίες και δηλώσεις των είναι ότι προσθέτουν στον ελληνικό λαό και διαιωνίζουν μια βαθιά θλίψη. 

Φτάνουνε πια οι θλίψεις και οι "τομές". Δεν αντέχουμε άλλο. Να ακυρωθεί αυτή η απόφαση. Δεν έχει δικαίωμα όποιος και να 'ναι αυτός να φέρεται με αυτόν τον τρόπο. Να σταματήσουν επιτέλους οι πολιτικοί να μεταχειρίζονται τον ελληνικό λαό ως μέσον για την καριέρα τους και την επαγγελματική τους σταδιοδρομία.

Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

2272012

Φυγή 
"διακοπές". γιατί έφυγα 
γιατί μ' άφησες να φύγω
Δείλιασμα 
Αποχωρισμός 
Μάτωμα 
για όσα δεν γίναν λέξεις 
για όσα δεν γίναν βλέμματα. 

και τούτη η μέρα χίλια κομμάτια γένηκε, 
σκορπίστηκε παντού 
μάτωσε την κάθε σπιθαμή του χρόνου
την κάθε στράτα μας.
χρόνος δίχως φως και τέλος 
Σιωπηλές μαχαιριές το στίγμα του. 

δεν πενθώ, κλαίω 
και στους λυγμούς που ποτίζουν τα δάκρυα 
το ράγισμα του σκοταδιού αποζητώ 
διαβάζοντας ξανά και ξανά 
κείνο το γράμμα.

Σάββατο 13 Ιουλίου 2013

ερημιά



γρίφος είν' τούτη η θάλασσα 
στο πλάγιασμα του ήλιου 
της ερημιάς το πάντρεμα 
με τ' αλατιού την κώχη.

Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

τριαντάφυλλό μου,


...ποτέ δεν θα μάθεις τι είσαι για μένα 
κι ας είσαι ένας ήλιος στο δρόμο μου. 
Ποτέ δεν θα μάθεις πως είσαι το τραγούδι μου 
κι ας βγαίνει η φωνή μου μόνο για Σένα. 
Ποτέ δεν θα μάθεις ότι πίσω από τα δάκρυα μου κρύβεται η ελπίδα 
κι' ας είσαι το δάκρυ μου που στολίζει ο ήλιος Σου.
Ποτέ δεν θα μάθεις το ακριβό της απουσίας Σου,
δεν θα το μάθεις μέχρι το σώμα μου να είσαι Εσύ
 και η σκιά Σου εγώ. 

διασκευή σ' ένα ποίημα του Τ.Λ. 

Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013

(........)

"f" (1981-2013).

η παρένθεση έκλεισε στα  33 της χρόνια. χρόνια που αναζητούν μια θέση στη λησμονιά. μαζί τους  ελπίδες, χαρές, όνειρα συνοδοιπορίες τούτων των χρόνων. και οι τελετές θυσίας στα ασήμαντα που θα καθαγίαζαν, τί άραγε ; το "τί" που δεν περίσσεψε καμμία στιγμή να του δώσω μορφή, να το συναντήσω. παρέμεινε ανώνυμο, έφυγε απρόσωπο.

Μου τόπαν χθές, ίσως και να συνέβη προχθές, πριν ένα μήνα, ποτέ δεν θα μάθω, δεν θέλω να μάθω. Γνωρίζω πως όλη κείνη η βιοτή μου θα γίνει εμπόρευμα για τους ρακοσυλέκτες: τα βιβλία των λογισμών και των πόθων, των οφειλών και των απαιτήσεων, των αποσβέσεων, των απογραφών. το "εμπόρευμα", 5000 βιβλία, σώματα μουσικών οργάνων, ψηφιακές αποθήκες περιπλανήσεων, ονόματα ανθρώπων που συναλλάχθηκα, τηλέφωνα και διευθύνσεις. όλα τους ποιός ξέρει σε ποιές χωματερές τα πέταξαν οι νέοι ένοικοι. είθε η μουσική να πήρε κάτι. 

και κείνα τα έπιπλα που ο ιδρώτας ενός καλοκαιριού τάχε ποτίσει..., ενθύμια, αγαπημένα μικροαντικείμενα, βιβλία και μουσικές αγαπημένες που έθρεψαν το προαιώνιο είναι μου. όλα σε αλισβερίσια εμπόρων που δεν κατάφερα ποτέ να τους αντιγράψω, ίσως και να μη θέλησα.  και ίσωςνάναι καλύτερα έτσι, να φύγει μια ώρα αρχύτερα το στίγμα της χρεωκοπίας από πάνω τους, ν' αποδοθούν αθώα σε νέους ιδιοκτήτες.

κι' ήμουν αδιάφορος πια για όλα αυτά, ώσπου κατέφθασε η νύχτα. και μαζί τους όλα αυτά μορφές  αγαπημένες, πράγματα και μνήμες, αγωνίζονται να πάρουν την πρώτη θέση στις οθόνες του εφιάλτη μου. διεκδικούν την δόξα του νικητή, του θεού της ταπείνωσής μου.

και τινάχθηκα πάνω καθώς θυμήθηκα πως "εκεί" είχα αφήσει να χαθούν μαζί με τα 33 χρόνια μου και άλλοι θησαυροί παληότερων χρόνων. δύο πτυχία, ένα απολυτήριο γυμνασίου, φωτογραφίες παληές, παληά γραπτά της παιδικής μου ηλικίας, αφιερώσεις, βιβλία, μουσικές.

όντας πλάνητας τ' άφησα μόνα τους σε βλέμματα αρπαχτικά. άλλοι το λέν κατάθλιψη ή θάνατο.

αποχωρίζομαι οριστικά τα χρόνια αυτά, ένα κομμάτι της ζωής μου. μήτε χρόνο, μήτε τόπο συνοθύλευμα με αλλότρια του είναι μου δεν ζήτησε η ψυχή μου. και τούτη η τρανή μαρτυρία του "f" με δοκίμασε. γιατί δεν έτρεξα να περισώσω το κάτι. όπως κείνη την οκτάστηλη φωτογραφία μου στην πρώτη σελίδα μιας εφημερίδας το 1973 και τον πολύγραφο των δύσκολων χρόνων. αποστερώντας τα από τον εαυτό μου νοιώθω πως όλα γίναν μνήμες και θρύλοι, απόχτημα αιώνιο. ζώντας την απώλεια γενιέται η ομορφιά.

Και μια μέρα κείνο το χειρόγραφο παιδικό μου ποίημα για τη μητέρα ίσως επανέλθει ολάκερο στη μνήμη μου...

Ήμουν στο δάσος χθές και σε θυμήθηκα
να χαιρετάς τη θάλασσα στο φώς των αστεριών.

υγ. ήταν μια αναφορά σ' ένα προσωπικό μου βίωμα που το τέλος του επισφραγίστηκε με ένα πρωτόγνωρο από μεριάς μου τρόπο. σε κανέναν άλλον δεν ανήκει φυσικά η ευθύνη για την εξέλιξη αυτή. το λέω για όσους τυχόν φθάσουν στην αποκρυπτογράφηση των γεγονότων. το παράταιρο είναι ότι  αυτό τον όμορφο δρόμο δεν θα μπορέσω ξανά να τον διαβώ. κι' ας έχει ένα νέο στολίδι στη θέση του παληού.

Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

υ.γ.



αυτή τη νύχτα των ρουσαλιών
με της αγράμπελης το βλογητό 
κατεβαίνουν οι ψυχές από τον ουρανό 
συχώρεμα γυρεύοντας στη γή. 

να θυμηθείς 
ένα ποτήρι νερό 
κι' ένα κερί στο παραθύρι 
αναπαϋμός κι' ευχή για την επιστροφή.

Τρίτη 4 Ιουνίου 2013

δεν φταίς εσύ

αχ και νάξερες 
πόσο η σιωπή πονάει
........................

πότ' άπλωσα το χέρι μου
μια πέτρα να σηκώσω ;

πες μου εσύ αχτίδα μου
κι' εγώ δεν θα ματώνω.

ξέρω, δεν φταίς εσύ
αν ονειρεύομαι
αν θυμάμαι
αν ελπίζω
αν παλεύω με το μαύρο
αν με νικά η κατάθλιψη
αν ψάχνω δρόμο και φώς
χέρι να κρατηθώ
αν μισώ το ακατανόητο
αν λαχταρώ μια καλημέρα

αν σ' αγαπάω
αν σε νοιάζομαι

μπορείς όμως
να σπάσεις τη σιωπή και να μου πείς φύγε
διέγραψέ με, ξέχνα με
σβήσε ότι με θυμίζουν.

Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

τ' όνομά Σου



κι' αν τις λέξεις μου σπαταλήσω 
στη διαδρομή των χρόνων,
μια θα κρατήσω

-τ' ΟΝΟΜΑ Σου-

να δίνει στη σκιά της ύπαρξής μου χρώμα
και να θυμίζει το λόγο 
που κάποτε στη γή περπάτησα

Τρίτη 21 Μαΐου 2013

η γιορτή

Εσύ κι' εγώ

Ξέρω πως κάποια μέρα
θάρθει η γιορτή μας
και θάναι αυτή η μέρα
μια αιωνιότητα.

Ξέρω πως κάποια μέρα
το πέρασμα του χρόνου,
το σήμερα
το αύριο
θα φορέσουν την καθαρή τους φορεσιά
-των ψυχών μας ομολογία και αποτύπωμα-
και θα τραγουδούν
στο θρόϊσμα της Νοσταλγίας μας.

υγ. Σ' Αγαπώ
το πόσο δεν θα στο μαρτυρήσω ποτέ
μόνο εσύ θα το βρείς.

Σάββατο 18 Μαΐου 2013

Σαν σήμερα και για πάντα


Όταν ανοίγεις μια πόρτα μέσα απ' τα μάτια σου
για τον Παράδεισο
όταν ακούς το σούσουρο των αντιλάλων
να τρυπούν τον γαλήνιο ακουστικό οστό
ΜΗ φύγεις
Κάτσε εκεί στην είσοδο του εφιάλτη
κι απόλαυσε το Ταξίδι
Σήκωσε το αβάσταχτο φως απ' τα μάτια σου
και κλείσε το άνοιγμα του εαυτού σου.
Άπλωσε το χέρι και σφίξε μέσα του
την απέραντη αόρατη ουσία.
Μη φοβηθείς, προχώρα.
Βούτηξε στα πολύχρωμα ρέματα
κολύμπησε και φτάσε στις αλλοιωμένες μορφές
μέσα από τις αδιάφορες αντανακλάσεις.

Μη σκεφτείς το Τέλος
θα σταματήσεις το Ταξίδι
θα μισήσεις την Αρχή
Κι όμωςη Αρχή ήταν η αφορμή
η Πορεία το βυθισμένο βασίλειο της όποιας σοφίας
και το Τέλος η Αιτία.


Και στάθηκα πλάϊ σου τις Νύχτες
μετρώντας το χρόνο εικόνα-εικόνα
απ' αυτές που μου έχεις χαρίσει
Φωτογραφίες ευτυχίας 
στιγμές αιώνιες.
Και όταν οι νύχτες μεγάλωναν
πάλι, μετρώντας το χρόνο
αυτόν που θάρθει,
έβλεπα τις φωτογραφίες που τις ψυχές μας 
θα αυλάκωναν για το μέλλον.

Στέκομαι πλάϊ σου τις Νύχτες
και όταν και σύ ξαγρυπνάς,
σφίγγουμε τα χέρια
νάναι μεγάλο το ταξίδι μας.
Ως εκεί που κάποτε έσμιξε ο έρωτας με την Αγάπη
o Έρωτας, π' ένα λουλούδι ακήρατο 
απίθωσε στην αγκαλιά της.

Ἔρθης δὲν ἔρθης, ἐγὼ θὰ σύρω
τἀργὰ τὰ πόδια γοργὰ ὡς ἐκεῖ,
τὸ κουρασμένο κορμὶ νὰ γείρω
στὴν ἔρμη πέτρα τὴ μυστική.
Καὶ θὰ προσμένω καὶ θὰ πεθαίνω
καὶ θἀνασταίνομαι -μιλῶ, μένω-
μὲ τὴ μιλιά σου·
ἔρθης δὲν ἔρθης, θὰ σ᾿ ἀγκαλιάζω
καὶ μὲ τὴ σκέψη μου θὰ ταιριάζω
τὴ ζωγραφιά σου.


Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα,
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.
Μ.Πολυδούρη

είμαι μαζί σου, 

το διαλαλεί
κάθε χτύπος της καρδιάς μου,
μα και όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια. 




















σ' αγαπώ
από Πάντα
για Πάντα

είμαι μαζί σου, 


το διαλαλεί


κάθε χτύπος της καρδιάς μου,




μα και όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια. 

























σ' αγαπώ




από Πάντα


για Πάντα