(........)

"f" (1981-2013).

η παρένθεση έκλεισε στα  33 της χρόνια. χρόνια που αναζητούν μια θέση στη λησμονιά. μαζί τους  ελπίδες, χαρές, όνειρα συνοδοιπορίες τούτων των χρόνων. και οι τελετές θυσίας στα ασήμαντα που θα καθαγίαζαν, τί άραγε ; το "τί" που δεν περίσσεψε καμμία στιγμή να του δώσω μορφή, να το συναντήσω. παρέμεινε ανώνυμο, έφυγε απρόσωπο.

Μου τόπαν χθές, ίσως και να συνέβη προχθές, πριν ένα μήνα, ποτέ δεν θα μάθω, δεν θέλω να μάθω. Γνωρίζω πως όλη κείνη η βιοτή μου θα γίνει εμπόρευμα για τους ρακοσυλέκτες: τα βιβλία των λογισμών και των πόθων, των οφειλών και των απαιτήσεων, των αποσβέσεων, των απογραφών. το "εμπόρευμα", 5000 βιβλία, σώματα μουσικών οργάνων, ψηφιακές αποθήκες περιπλανήσεων, ονόματα ανθρώπων που συναλλάχθηκα, τηλέφωνα και διευθύνσεις. όλα τους ποιός ξέρει σε ποιές χωματερές τα πέταξαν οι νέοι ένοικοι. είθε η μουσική να πήρε κάτι. 

και κείνα τα έπιπλα που ο ιδρώτας ενός καλοκαιριού τάχε ποτίσει..., ενθύμια, αγαπημένα μικροαντικείμενα, βιβλία και μουσικές αγαπημένες που έθρεψαν το προαιώνιο είναι μου. όλα σε αλισβερίσια εμπόρων που δεν κατάφερα ποτέ να τους αντιγράψω, ίσως και να μη θέλησα.  και ίσωςνάναι καλύτερα έτσι, να φύγει μια ώρα αρχύτερα το στίγμα της χρεωκοπίας από πάνω τους, ν' αποδοθούν αθώα σε νέους ιδιοκτήτες.

κι' ήμουν αδιάφορος πια για όλα αυτά, ώσπου κατέφθασε η νύχτα. και μαζί τους όλα αυτά μορφές  αγαπημένες, πράγματα και μνήμες, αγωνίζονται να πάρουν την πρώτη θέση στις οθόνες του εφιάλτη μου. διεκδικούν την δόξα του νικητή, του θεού της ταπείνωσής μου.

και τινάχθηκα πάνω καθώς θυμήθηκα πως "εκεί" είχα αφήσει να χαθούν μαζί με τα 33 χρόνια μου και άλλοι θησαυροί παληότερων χρόνων. δύο πτυχία, ένα απολυτήριο γυμνασίου, φωτογραφίες παληές, παληά γραπτά της παιδικής μου ηλικίας, αφιερώσεις, βιβλία, μουσικές.

όντας πλάνητας τ' άφησα μόνα τους σε βλέμματα αρπαχτικά. άλλοι το λέν κατάθλιψη ή θάνατο.

αποχωρίζομαι οριστικά τα χρόνια αυτά, ένα κομμάτι της ζωής μου. μήτε χρόνο, μήτε τόπο συνοθύλευμα με αλλότρια του είναι μου δεν ζήτησε η ψυχή μου. και τούτη η τρανή μαρτυρία του "f" με δοκίμασε. γιατί δεν έτρεξα να περισώσω το κάτι. όπως κείνη την οκτάστηλη φωτογραφία μου στην πρώτη σελίδα μιας εφημερίδας το 1973 και τον πολύγραφο των δύσκολων χρόνων. αποστερώντας τα από τον εαυτό μου νοιώθω πως όλα γίναν μνήμες και θρύλοι, απόχτημα αιώνιο. ζώντας την απώλεια γενιέται η ομορφιά.

Και μια μέρα κείνο το χειρόγραφο παιδικό μου ποίημα για τη μητέρα ίσως επανέλθει ολάκερο στη μνήμη μου...

Ήμουν στο δάσος χθές και σε θυμήθηκα

να χαιρετάς τη θάλασσα στο φώς των αστεριών.

υγ. ήταν μια αναφορά σ' ένα προσωπικό μου βίωμα που το τέλος του επισφραγίστηκε με ένα πρωτόγνωρο από μεριάς μου τρόπο. σε κανέναν άλλον δεν ανήκει φυσικά η ευθύνη για την εξέλιξη αυτή. το λέω για όσους τυχόν φθάσουν στην αποκρυπτογράφηση των γεγονότων. το παράταιρο είναι ότι  αυτό τον όμορφο δρόμο δεν θα μπορέσω ξανά να τον διαβώ. κι' ας έχει ένα νέο στολίδι στη θέση του παληού.