Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2016

το δικό μου δέντρο


το δικό μου δέντρο δεν είναι της μιας γιορτής παιδί. γένα είναι της άνοιξης, ξανά του φθινοπώρου και με τα δάκρυά του ζωγραφίζεται η μελαγχολία της κυριακής. είναι του καλοκαιριού παιδί ταμένο ν' αγναντεύει μονοπάτια αθανασίας πέρα από τους ορίζοντες των ωκεανών και τα χαράματα να αποχαιρετά ένα ένα τ' αστέρια. Είναι και του χειμώνα παιδί και με τ' αγριεμένα κύματα θέλει να παλεύει. 

το δικό μου δέντρο δεν έχει λαμπιόνια, ούτε χάρτινες φάτνες, χρυσές κορδέλες και κάρτες ευχών. Η αγκαλιά του είναι η φάτνη του, αστέρι το φως των ματιών του, στολίδια τα ταξίδια της ψυχής του, τραγούδι ο σιωπηλός πόθος του για τον έρωτα. 

το δικό μου δέντρο είναι ριζωμένο στην πλαγιά, αντίκρυ από το παράθυρο που δείχνει το δρόμο για τη βουνοκορφή. τα κλαριά του παίρνουν το χρώμα του έρωτά μας, και το τραγούδι του, πότε χαρούμενο και πότε λυπητερό, σαγηνεύει την πλάση ολάκερη. 

το δικό μου δέντρο ψηλώνει, ριζώνοντας πιότερο στα πετρωμένα χώματα της ψυχής μου. το δικό μου δέντρο πίνει νερό απ' την πηγή που κάθε στιγμή ξεστομίζει...

...Γιατί δίχως να έχω να πω τίποτε άλλο, σ' αγαπώ. 

το δικό μου είναι ένας Ανθρωπος με την κάθε του στιγμή

το δικό μου δέντρο είσαι ΕΣΥ. 

υγ.
Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς 
Και θα με βρείς
είτε σαν άστρο 
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος.
Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ' άστρα
Μαζεύονται όλοι οι ποιητές
κι οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
μασάν χρυσόσκονη, πηδάνε τα ποτάμια.
Και περιμένουν 
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
να πέσουν μεσ' στον ύπνο σου,
να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου,
να σε ξυπνήσουν και να δεις απ' το παραθυρό σου
το προσωπό μου φωτεινό 
να σχηματίζει αστερισμό
να σου χαμογελάει
και να σου ψιθυρίζει
Σ' αγαπώ
Μάνος Χατζιδάκις

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2016

καληνύχτα

 δεν είν' οι λέξεις ξόβεργα πουλιά για να λαβώνουν 
μα κάθε λέξη ιερή, διπλά βασανισμένη 
κρύβει βαθειά της σπαραγμό, πτώση, χαρά και λύπη. 
μα το καλό και το κακό δυό είναι που το γνέθουν 
μαζί τις εσμιλέψαμε βουβοί μες στο σκοτάδι 
μαζί τις βάλαμε σιμά,σιμά να συγκριθούνε. 

ποιός τη σαϊτιά πετά και ποιός τραβά το χτένι 
ποτέ δεν το λογίζομαι, είναι μεγάλη πλάνη. 

μιλάς για πόνο για χαρά για μπόί και για φτήνεια. 

διάλεξε πρώτη τις καλές, τις άλλες χάρισέ μου 
μάγισες να γίνουνε τα μάγια μας να λύσουν 
γιατί από τούτο το κακό πιότερο δεν ξανάδα. 

και σύ ψηλά βασίλισσα κι εγώ μες στα σκοτάδια 
άκου ξανά το σπαραγμό που στέλνει η ψυχή μου 
βιβλίο πούμειν' ανοιχτό ποτέ μην το λογίζεις. 

και είναι τούτη η χαρά...
 ….πρώτη φορά σ' αντάμωσα μετ' από τόσα χρόνια. 

καληνύχτα.