εδώ

Ας μην βολευτούμε σ' αυτή τη στασιμότητα,

κι ας μας προσφέρει πίστωση χρόνου,

κι' ας μας "προστατεύει από το "άγνωστο αύριο"

γιατί, 

Λάθος είναι ο Φόβος του Λάθους.

 

Όσες σκιές και αν απόμειναν

δεν θα τις αποδιώξει παρά μόνο η θέλησή μας για ζωή,

η λαχτάρα για το λυτρωτικό μας αντάμωμα.

Ας το τολμήσουμε, θα βρούμε τρόπο.

 

Δεν θα αποτύχουμε. 

Και αυτή η βεβαιότητα μας έφερε έως εδώ.

Γι' αυτό το "εδώ" 

μαζί θα βρούμε τη λέξη να το στολίσει.

 

η αγία προστακτική

δόσε μου

ολάκερη τη ζωή μου να θερίσεις

άγγιξέ με,

ο ήλιος μες στα μάτια μου να ζεσταθεί 

πάρε με,

στα κρύφια του σώμτός σου να χαθώ

πίστεψε,

τη δύναμη τ' ανέμου σου να ρουφήξω

αγάπα με,

πιότερο να σ' αγαπήσω ποθώ.

καληνύχτα

 δεν είν' οι λέξεις ξόβεργα πουλιά για να λαβώνουν 

μα κάθε λέξη ιερή, διπλά βασανισμένη 

κρύβει βαθειά της σπαραγμό, πτώση, χαρά και λύπη. 

μα το καλό και το κακό δυό είναι που το γνέθουν 

μαζί τις εσμιλέψαμε βουβοί μες στο σκοτάδι 

μαζί τις βάλαμε σιμά,σιμά να συγκριθούνε. 

ποιός τη σαϊτιά πετά και ποιός τραβά το χτένι 

ποτέ δεν το λογίζομαι, είναι μεγάλη πλάνη. 

μιλάς για πόνο για χαρά για μπόί και για φτήνεια. 

διάλεξε πρώτη τις καλές, τις άλλες χάρισέ μου 

μάγισες να γίνουνε τα μάγια μας να λύσουν 

γιατί από τούτο το κακό πιότερο δεν ξανάδα. 

και σύ ψηλά βασίλισσα κι εγώ μες στα σκοτάδια 

άκου ξανά το σπαραγμό που στέλνει η ψυχή μου 

βιβλίο πούμειν' ανοιχτό ποτέ μην το λογίζεις. 

και είναι τούτη η χαρά...

 ….πρώτη φορά σ' αντάμωσα μετ' από τόσα χρόνια. 

καληνύχτα.

γιατί ;

εσύ πονάω

εγώ πονάς

γιατί

θα Φύγω

και δεν θάχουμε πεί 

ούτε ένα αντίο.

Γιατί ;

πρόσκληση

μόνο σαν ξέρω

πως το ποτάμι είν' ορμητικό 

κι η αγκαλιά σου απέραντη

θάβρω μια σανίδα να πιαστώ,

σαν τα φτερά μου ρωτήσω

στ' αστέρια αν με ταξιδέψουν

και τα μάτια σου  μου πούν

πως στη λευκότητα του γιασεμιού

-π' αστράφτει στη σκοτεινιά της νύχτας- 

αναπαύονται.

τότε θάβρω μια σανίδα να πιαστώ

μαζί να ταξιδέψουμε.

σκιά

μα δεν τολμώ να μου μιλήσεις

για το όχι που θα πείς φοβάμαι

κι γίνομαι η σκιά που μεγαλώνει

κι απλώνομαι παντού καθώς ο ήλιος γέρνει,

μέχρι το κρεβάτι μας να φθάσω,

μην τ' αρνηθείς,

τα χνάρια μας κοίτα να σωθούν

για να γίνουμε αυτό που είμαστε

και της ψυχής μας οι ορίζοντες

στο χρώμα του έρωτά μας να ντυθούν,

Αγάπη μου.

δεν θα φύγω ποτέ

Κοιτώ με δέος 

Αυτό που ταίριαξε τις ανάσες μας

και σαν πεταλούδα φτερουγάει ανάλαφρα στο γύρω μας.

Και πότε πότε μας χαϊδεύει με τα βελούδινα φτερά του, 

ίσα για να ξυπνήσει τον Πόθο μας γι' αυτό.

Λες και το Μαζί να είναι Σύμπαν μες στο σύμπαν. 

Λες κι η αλήθεια που τρυγάει το κορμί και την ψυχή μας 

μια στο Ποτέ να χάνεται

και μια στο Πάντα να ανασταίνεται

να υφαίνει με τις κλωστές τις ύπαρξής 

εκείνο το

σ' αγαπώ

το από -κοσμο

δεν θα φύγω ποτέ από τη γη

που τα λόγια τούτα στέριωσαν κάτω από τα πόδια μας.

καλώ τις μνήμες νάρχονται

Και μ' έναν ανερμήνευτο τρόπο 

χαίρομαι που πήγες σπίτι [ ]

[χωρίς το "μου" χωρίς το "σου"]

γιατί το όποιο χώμα μαζί ποτίσαμε με δάκρυ

κάποτε σαν νησί φλεγόμενο θα προσαράξει

κατέχοντας ήλιο και πεθυμιά μονάχα.

απλά

ένα φιλί

μια αγκαλιά

ο κόσμος μου εσύ

ο κόσμος σου εγώ.

και τ' αγνάντεμα

στον ορίζοντα της ψυχής μας

κεί που τα τσακίσματα κάνουν τις σκιές

και μ' ένα χάδι γίνονται

τσακίσματα στου έρωτα το σεντόνι.

άχνα ιερή 

νάρθει η στιγμή

να μην αργήσει,

άχνα για Ζωή.

χάδι 

αγκαλιά

λαχτάρα παντοτινή  

Όλα σε θυμίζουν

... νάρθεις κι' ας χαρ'αξει 

για στερνή φορά.