έρημος τόπος

Όμως

Υπάρχει λόγος να υπάρχει ;

Και πέρασαν χρόνοι πολλοί π' αντάμωσα τα μάτια σου

πως να χτυπάει άραγε η καρδιά σου

πόσο ζεστά τα χέρια σου...

πόσο βαθύς ο αναστεναγμός σου.

Αυλάκωσε η απουσία σου στο σώμα μου.

Ας μη δηλητηριάζω άλλο την ψυχή μου

γνωρίζω τις αδυναμίες μου

αναγνωρίζω τα λάθη μου

δηλώνω την ταυτότητά μου

καταθέτω την παρουσία μου 

δήλωσα τα όπλα μου

χρησιμοποιώντας τα μέσα που μου επιτράπηκαν

κατάθεσα την ψυχή μου

διήνυσα το χρόνο μου,

προτιμώντας να τηρήσω τον όρκο μου

"από πάντα και για πάντα"

είτε στη ζωή

είτε στο θάνατο.

"αν είναι νάρθεις θε να ρθείς

αλλοιώς ας προσπεράσεις"

πέρασε ένας χρόνος και ούτε ένα γειά

(ζμε)*

ξαναπήγα σήμερα στο παγκάκι μας το πρώτο.

παραδίπλα η βουκαμβίλια είναι ολάνθιστη

τούτον το μήνα είδες το Φως του κόσμου

κάποιος την πρόσταξε να μας καρτερεί

Έτσι, γιατί Σε Ποθώ

Θα ζηλέψω

που δεν θα σου ευχηθώ για τα γενεθλιά σου

έτσι, γιατί είσαι δικιά μου.

Έτσι, γιατί Σ' Αγαπώ

Ταξιδεύω

και κλέβω από τη ζωή που χάνουμε

και παλεύω με τον κουτσό μου τρόπο 

να την μοιραστούμε

Έτσι, γιατί Σε Ποθώ

Και στις ερημιές του αποχωρισμού

πλάθω το σώμα σου

καταπώς θάθελες να το μου το δωρίζεις

καταπώς ονειρεύομαι να το κατέχω.

Έτσι, γιατί Σε Ποθώ

Έτσι, γιατί Σ' Αγαπώ.

Έτσι, γιατί Σ' Αγαπώ,

Έτσι, γιατί Σε Ποθώ,

χωίς να ξέρω

ποιό από τα δυό μέσα μου πιο πολύ θεριεύει.

Έλα στριμάδι μου γλυκό

ας μην παίζουμε άλλο με το χρόνο.

Έτσι, γιατί Σε Ποθώ

Έτσι, γιατί Σ' Αγαπώ.

*Ζωή Μετά την Ελένη

θύμιση

εδώ που δόσαμε το πρώτο μας φιλί 

(δεκατέσσερις του Μάη του δύοχιλιάδεςδώδεκα)

κανενός μας η δικαιοσύνη

δεν αρνήθηκε ποτέ 

της αιωνιότητας την προσταγή.

και το λουλούδι πάνω στην άψυχη πέτρα

ανασαίνει, ανασταίνοντας 

την μοναδική αδιάψευστη δικαιοσύνη.

*θάνατος είναι το χώρια

ουρλιαχτό

άλλοι το λεν υπομονή

και κάποιοι άλλοι θάνατο.

στο λίγο πριν

... Oυδ' όσο κάν' η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι,

γύρου σε κάτι ατάραχο π' ασπρίζει μες στη λίμνη...

Διονύσιος Σολωμός

κάποτε περπατούσαμε

ντυμένοι με τη μεγαλοπρέπεια του έρωτά μας

θωρακισμένοι με τη θαλπωρή της αγάπης

μα σαν την περιφρονήσαμε

ξεθάρρεψαν οι αδυναμίες μας.

δίσταξε στων καιρών το κάλεσμα η αγάπη

και κάθε πτώση ήταν πια εφικτή

κάθε παραλογισμός δίκαιος

και κάθε θάνατος αναπόφευκτος.

υπήρξε γέννηση στα θεμέλια της ύπαρξής μας

και υπήρχε έξαρση

κι' αγάπη παντού

σαν το ψωμί, σαν το κρασί

σαν τα τσιγάρα μας.

δεν ήμασταν (τότε) άνθρωποι της πανοπλίας

αλλά κατείχαμε από τη γέννα μας τη γνώση

ότι δεν θα στεκόμασταν απολύτως αντάξιοι της ψυχής μας

αντάξιοι της θεϊκής εντολής να γίνουμε ένα με τα όνειρά μας

υποσχεθήκαμε όμως πως θα παλαίψουμε γι αυτό

με εντιμότητα και καλωσύνη.

δεν προλάβαμε όμως να αφηγηθούμε την ιστορία μας

γιατί μόνο τότε θα μπορούσαμε να πάμε πιο πέρα

να εμπιστευόμαστε

να μην εχθρευόμαστε

να μη μας φοβίζουν οι οφθαλμαπάτες των ερήμων μας.

μαρτυρία

"πάνε πέντε χρόνια από τότε που χωριστήκαμε και μπορώ να σας πώ ότι δεν πέρασε ούτε μια μέρα από αυτά τα ατέλειωτα χρόνια που η φράση σας να μη στριφογύριζε στο νού μου. ''Δεν αγαπάτε τη χώρα σας''. Καθώς σκέφτομαι σήμερα αυτές τις λέξεις νοιώθω κάτι να μου σφίγγει το λαιμό. Όχι, δεν την αγαπούσα αν αγάπη δεν σημαίνει το να απαιτούμε από το αντικείμενο της αγάπης μας να εξομοιωθεί με την ωραιότερη εικόνα που έχουμε γι' αυτό''.

"Πολλοί άνθρωποι στη Γαλλία σκέφτονταν σαν εμένα. Ωστόσο μερικοί από αυτούς βρέθηκαν κιόλας μπροστα στα "δώδεκα μικρά μαύρα μάτια"* του γερμανικού πεπρωμένου. Και αυτοί οι άνθρωποι που για σας δεν αγαπούσαν τη χώρα τους, έκαμαν γι᾽αυτή περισσότερα απ᾽όσα δεν θα κάνετε ποτέ για τη δική σας, ακόμη και αν μπορούσατε να τής δόσετε εκατό φορές τη ζωή σας. Γιατί χρειάστηκε να ξεκινήσουν από την ήττα῏και σ´αυτό το σημείο βρίσκεται ο ηρωϊσμός τους. 

Αλμπέρ Καμύ-Γράμματα σε έναν Γερμανό φίλο.

*το εκτελεστικό απόσπασμα

φωτογραφία: (αν έχει πια κανένα νόημα η πληροφορία αυτή). Ξημέρωμα στα χωριό πριν λίγες μέρες

2148

Να γίνει η σπίθα πυρκαγιά

ίσα για να φωτίσει

το δρόμο που έχω να διαβώ

γιατί μάτια μου, 

οι νύχτες γίνανε πολλές

Τ' Όνομά Σου

στην πρώτη και μοναδική γυναίκα της ζωής μου

τ' όνομά σου Ελένη

κύλα (αναδημοσίευση)

Δευτέρα, 14 Μαΐου 2012

Αρχή και Τέλος

ας ήταν Θέ μου μπορετό

τ' ανάμεσο

στου ποταμού 

να μοιάσει

(φωτο: "μάτι" (πηγή) του ποταμού Αχέρωντα)

(μουσική: Γέρο Πλάτανος - Στ. Σιόλας)

όταν η άνοιξη

είναι η άνοιξη
που αντιστέκεται στις ματαιώσεις

είναι η άνοιξη

που ορθοποδεί η ψυχή

σαν χάνεται στις φυλλωσιές του νού

όταν η Άνοιξη...

φως εκ φωτός οι καρποί της

αθωότητα

νήδυμος περιπλάνηση

Κάποτε Ήμασταν πολεμιστές. και πολεμούσαμε χέρι με χέρι αυτά που θα μας χώριζαν. με τον καιρό φτωχύναμε. πάγωσαν οι παλάμες, λύθηκαν τα δάχτυλά μας, ορφάνεψαν τα χρώματα, η γλώσσα μας βουβάθηκε. χωρίς το γιατί, κηρύξαμε μεταξύ μας πόλεμο. στα κρυφά, για να μην βρίσκει χώρο η καταλαγή και ρόλο η αιτία. καμμιά αποδοχή της φθαρτότητας και των σφαλμάτων. φρυγμένα σπαρτά οι υποσχέσεις, είλωτες της οθόνης εμείς, ωκεανός των χειμώνων μας το διαδίκτυο που μέσα του βυθιστήκαμε αναζητώντας εικονικούς εχθρούς και επίπλαστα λάφυρα. 

Υπήρχαν και οι στιγμές που μας γύριζαν πίσω, στην ψυχή μας. θυμόταν το αίμα που κάποτε απλώθηκε πάνω μας, κύτταρα αθωότητας που δεν νεκρώθηκαν έως το σήμερα. 

Έχουμε εχθρό, τους χειμώνες μας. έχουμε και σύμμαχο, την αθωότητά μας. ας πορευτούμε με αυτά.

φωτο: το δάσος στους αμμόλοφους στο χωριό

μουσική: ό,τι πάσχισες να μου μάθεις

ματαιο)πονώντας

Όλα ξεκίνησαν από ένα Σ' αγαπώ. Μια ύπαρξη είπε Σ' αγαπώ σε μια άλλη ύπαρξη και γεννήθηκε η ζωή, ήσουν εσύ και ήμουν εγώ. Όμως πριν την προϊστορία μας υπήρχε η προϊστορία της. Υπήρχε το ποτέ, υπήρχε και το Σ' αγαπώ. Ξέρουμε λοιπόν πως το Σ' αγαπώ ποτέ δεν ξεκίνησε, πάντα υπήρχε. 

Για όσο θα έχω ερωτήσεις που περιμένουν απάντηση το δικό μου Σ' αγαπώ θα λουφάζει σε κάποια άκρη του χρόνου, εκεί που συνέβη πριν να συμβεί. Δεν περιμένει κάποιο τέλος γιατί δεν έχει κάποια αρχή. 

Ας μην ματώνουμε λοιπόν, ματαιο)πονώντας, 

Ας μην ματαιώνουμε αυτό που δεν ματαιώνεται!

τις ενδείξεις τις έχω

οι αποδείξεις μου λείπουνε

ή μαζί ή θάνατος

με πόση δύναμη να φωνάξω, 

ποιές λέξεις κόμπο να δέσω και βόλι να γίνουν 

πόσο βροντερή η θέληση και ατσάλινη η πίστη 

για να γίνουν το ουρλιαχτό μου

ή μαζί ή θάνατος

γιατί... Αγάπη

έγραψα το γράμμα σου 

αυτό που θάθελες να μου στείλλεις 

μα ποτέ δεν μπόρεσες 

ίσως γιατί... ίσως πολλά τα γιατί... 

μα ξέρω πως σε κάθε στιγμή τα χρόνια αυτά

με στεγνό μελάνι και αόρατο χαρτί 

μούγραφες, μα δεν μπορούσα να τα διαβάζω 

ίσως γιατί... ίσως πολλά τα γιατί... 

Γράφοντας ανακάλυψα 

πως πρέπει τα δικά μου γράμματα να σκίσω 

αυτά που δεν μπόρεσα ποτέ να σου στείλλω  

ίσως γιατί... ίσως πολλά τα γιατί...

Τώρα ξέρω,
τόσες νύχτες στράφι δεν πήγαν 

κι' ο έρωτας ο καλός μας δάσκαλος 

και η Αγάπη άγγελος αστραφτερός. 

γιατί...Ζωή
γιατί...Αγάπη.

το σεντόνι μας

Το φάρδος του σεντονιού μας ποτέ δεν έμενε λειψό.

Άπλωνε όσο τ' αγκαλιάσματά μας χόρταιναν, 

όσο το ξαπόσταμά μας όριζε, όσο το ονείρατα το πρόσταζαν. 

Οι πτυχές τα στολίδια του, των κορμιών μας το αγίασμα τα τσαλακώματά του. 

Μαρτυρίες ανεξίτηλες του έρωτά μας, 

αποστάξεις αναστεναγμών και στίξεις αιωνιότητας. 

Ατσαλάκωτες καιρό τώρα οι εκτάσεις τους, 

σκεπασμένες με πάγους και ανείπωτες πεθυμιές. 

Καιρός ν' απλωθεί πάνω τους ξανά η κάψα των καλοκαιριών μας, 

τα όνειρα των ανοίξεων, ο στοχασμός των Σεπτέμβρηδων, 

τα παραμύθια των Γενναριάτικων βραδιών. 

Κάρβουνο το κορμί φλογίζει φώς στο διάβα που μας προσμένει. 

Όπως και να ειπωθεί δικιά μου είσαι. 

Όπως και να το ορίσεις στην αγκαλιά σου ξοδεύομαι.

κι έμεινε όρκος

μια φορά κι έναν καιρό ακούστηκε μια φωνή 

Σ' Αγαπώ 

κ' έτρεμαν τα δάχτυλα που την έγραψαν 

όρκος για να μείνει 

και δάκρυσαν τα μάτια σαν τη διάβασαν 

γιατί η φωνή δεν ήταν από μια φορά κι έναν καιρό 

αλλά από αιώνες. 

Εϊθε της Αλήθειας να είναι αυτή η χρονιά.

Εϊθε το Φώς να φέρει