το θαύμα

όλα γίνονται γιατί υπάρχεις Εσύ 

και αυτό το θαύμα σαν το καταλάβεις 

τότε μόνο το κορμί σου θα ριγίσει. 

 

ήταν η δέκατη εξομολόγηση

(ζμε)*

ξαναπήγα σήμερα στο παγκάκι μας το πρώτο.

παραδίπλα η βουκαμβίλια είναι ολάνθιστη

τούτον το μήνα είδες το Φως του κόσμου

κάποιος την πρόσταξε να μας καρτερεί

Έτσι, γιατί Σε Ποθώ

Θα ζηλέψω

που δεν θα σου ευχηθώ για τα γενεθλιά σου

έτσι, γιατί είσαι δικιά μου.

Έτσι, γιατί Σ' Αγαπώ

Ταξιδεύω

και κλέβω από τη ζωή που χάνουμε

και παλεύω με τον κουτσό μου τρόπο 

να την μοιραστούμε

Έτσι, γιατί Σε Ποθώ

Και στις ερημιές του αποχωρισμού

πλάθω το σώμα σου

καταπώς θάθελες να το μου το δωρίζεις

καταπώς ονειρεύομαι να το κατέχω.

Έτσι, γιατί Σε Ποθώ

Έτσι, γιατί Σ' Αγαπώ.

Έτσι, γιατί Σ' Αγαπώ,

Έτσι, γιατί Σε Ποθώ,

χωίς να ξέρω

ποιό από τα δυό μέσα μου πιο πολύ θεριεύει.

Έλα στριμάδι μου γλυκό

ας μην παίζουμε άλλο με το χρόνο.

Έτσι, γιατί Σε Ποθώ

Έτσι, γιατί Σ' Αγαπώ.

*Ζωή Μετά την Ελένη

θύμιση

εδώ που δόσαμε το πρώτο μας φιλί 

(δεκατέσσερις του Μάη του δύοχιλιάδεςδώδεκα)

κανενός μας η δικαιοσύνη

δεν αρνήθηκε ποτέ 

της αιωνιότητας την προσταγή.

και το λουλούδι πάνω στην άψυχη πέτρα

ανασαίνει, ανασταίνοντας 

την μοναδική αδιάψευστη δικαιοσύνη.

*θάνατος είναι το χώρια

ουρλιαχτό

άλλοι το λεν υπομονή

και κάποιοι άλλοι θάνατο.

στο λίγο πριν

... Oυδ' όσο κάν' η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι,

γύρου σε κάτι ατάραχο π' ασπρίζει μες στη λίμνη...

Διονύσιος Σολωμός

κάποτε περπατούσαμε

ντυμένοι με τη μεγαλοπρέπεια του έρωτά μας

θωρακισμένοι με τη θαλπωρή της αγάπης

μα σαν την περιφρονήσαμε

ξεθάρρεψαν οι αδυναμίες μας.

δίσταξε στων καιρών το κάλεσμα η αγάπη

και κάθε πτώση ήταν πια εφικτή

κάθε παραλογισμός δίκαιος

και κάθε θάνατος αναπόφευκτος.

υπήρξε γέννηση στα θεμέλια της ύπαρξής μας

και υπήρχε έξαρση

κι' αγάπη παντού

σαν το ψωμί, σαν το κρασί

σαν τα τσιγάρα μας.

δεν ήμασταν (τότε) άνθρωποι της πανοπλίας

αλλά κατείχαμε από τη γέννα μας τη γνώση

ότι δεν θα στεκόμασταν απολύτως αντάξιοι της ψυχής μας

αντάξιοι της θεϊκής εντολής να γίνουμε ένα με τα όνειρά μας

υποσχεθήκαμε όμως πως θα παλαίψουμε γι αυτό

με εντιμότητα και καλωσύνη.

δεν προλάβαμε όμως να αφηγηθούμε την ιστορία μας

γιατί μόνο τότε θα μπορούσαμε να πάμε πιο πέρα

να εμπιστευόμαστε

να μην εχθρευόμαστε

να μη μας φοβίζουν οι οφθαλμαπάτες των ερήμων μας.

μαρτυρία

"πάνε πέντε χρόνια από τότε που χωριστήκαμε και μπορώ να σας πώ ότι δεν πέρασε ούτε μια μέρα από αυτά τα ατέλειωτα χρόνια που η φράση σας να μη στριφογύριζε στο νού μου. ''Δεν αγαπάτε τη χώρα σας''. Καθώς σκέφτομαι σήμερα αυτές τις λέξεις νοιώθω κάτι να μου σφίγγει το λαιμό. Όχι, δεν την αγαπούσα αν αγάπη δεν σημαίνει το να απαιτούμε από το αντικείμενο της αγάπης μας να εξομοιωθεί με την ωραιότερη εικόνα που έχουμε γι' αυτό''.

"Πολλοί άνθρωποι στη Γαλλία σκέφτονταν σαν εμένα. Ωστόσο μερικοί από αυτούς βρέθηκαν κιόλας μπροστα στα "δώδεκα μικρά μαύρα μάτια"* του γερμανικού πεπρωμένου. Και αυτοί οι άνθρωποι που για σας δεν αγαπούσαν τη χώρα τους, έκαμαν γι᾽αυτή περισσότερα απ᾽όσα δεν θα κάνετε ποτέ για τη δική σας, ακόμη και αν μπορούσατε να τής δόσετε εκατό φορές τη ζωή σας. Γιατί χρειάστηκε να ξεκινήσουν από την ήττα῏και σ´αυτό το σημείο βρίσκεται ο ηρωϊσμός τους. 

Αλμπέρ Καμύ-Γράμματα σε έναν Γερμανό φίλο.

*το εκτελεστικό απόσπασμα

φωτογραφία: (αν έχει πια κανένα νόημα η πληροφορία αυτή). Ξημέρωμα στα χωριό πριν λίγες μέρες

Τ' Όνομά Σου

στην πρώτη και μοναδική γυναίκα της ζωής μου

τ' όνομά σου Ελένη

κύλα (αναδημοσίευση)

Δευτέρα, 14 Μαΐου 2012

Αρχή και Τέλος

ας ήταν Θέ μου μπορετό

τ' ανάμεσο

στου ποταμού 

να μοιάσει

(φωτο: "μάτι" (πηγή) του ποταμού Αχέρωντα)

(μουσική: Γέρο Πλάτανος - Στ. Σιόλας)

όταν η άνοιξη

είναι η άνοιξη
που αντιστέκεται στις ματαιώσεις

είναι η άνοιξη

που ορθοποδεί η ψυχή

σαν χάνεται στις φυλλωσιές του νού

όταν η Άνοιξη...

φως εκ φωτός οι καρποί της

αθωότητα

νήδυμος περιπλάνηση

Κάποτε Ήμασταν πολεμιστές. και πολεμούσαμε χέρι με χέρι αυτά που θα μας χώριζαν. με τον καιρό φτωχύναμε. πάγωσαν οι παλάμες, λύθηκαν τα δάχτυλά μας, ορφάνεψαν τα χρώματα, η γλώσσα μας βουβάθηκε. χωρίς το γιατί, κηρύξαμε μεταξύ μας πόλεμο. στα κρυφά, για να μην βρίσκει χώρο η καταλαγή και ρόλο η αιτία. καμμιά αποδοχή της φθαρτότητας και των σφαλμάτων. φρυγμένα σπαρτά οι υποσχέσεις, είλωτες της οθόνης εμείς, ωκεανός των χειμώνων μας το διαδίκτυο που μέσα του βυθιστήκαμε αναζητώντας εικονικούς εχθρούς και επίπλαστα λάφυρα. 

Υπήρχαν και οι στιγμές που μας γύριζαν πίσω, στην ψυχή μας. θυμόταν το αίμα που κάποτε απλώθηκε πάνω μας, κύτταρα αθωότητας που δεν νεκρώθηκαν έως το σήμερα. 

Έχουμε εχθρό, τους χειμώνες μας. έχουμε και σύμμαχο, την αθωότητά μας. ας πορευτούμε με αυτά.

φωτο: το δάσος στους αμμόλοφους στο χωριό

μουσική: ό,τι πάσχισες να μου μάθεις

ματαιο)πονώντας

Όλα ξεκίνησαν από ένα Σ' αγαπώ. Μια ύπαρξη είπε Σ' αγαπώ σε μια άλλη ύπαρξη και γεννήθηκε η ζωή, ήσουν εσύ και ήμουν εγώ. Όμως πριν την προϊστορία μας υπήρχε η προϊστορία της. Υπήρχε το ποτέ, υπήρχε και το Σ' αγαπώ. Ξέρουμε λοιπόν πως το Σ' αγαπώ ποτέ δεν ξεκίνησε, πάντα υπήρχε. 

Για όσο θα έχω ερωτήσεις που περιμένουν απάντηση το δικό μου Σ' αγαπώ θα λουφάζει σε κάποια άκρη του χρόνου, εκεί που συνέβη πριν να συμβεί. Δεν περιμένει κάποιο τέλος γιατί δεν έχει κάποια αρχή. 

Ας μην ματώνουμε λοιπόν, ματαιο)πονώντας, 

Ας μην ματαιώνουμε αυτό που δεν ματαιώνεται!

τις ενδείξεις τις έχω

οι αποδείξεις μου λείπουνε

γιατί... Αγάπη

έγραψα το γράμμα σου 

αυτό που θάθελες να μου στείλλεις 

μα ποτέ δεν μπόρεσες 

ίσως γιατί... ίσως πολλά τα γιατί... 

μα ξέρω πως σε κάθε στιγμή τα χρόνια αυτά

με στεγνό μελάνι και αόρατο χαρτί 

μούγραφες, μα δεν μπορούσα να τα διαβάζω 

ίσως γιατί... ίσως πολλά τα γιατί... 

Γράφοντας ανακάλυψα 

πως πρέπει τα δικά μου γράμματα να σκίσω 

αυτά που δεν μπόρεσα ποτέ να σου στείλλω  

ίσως γιατί... ίσως πολλά τα γιατί...

Τώρα ξέρω,
τόσες νύχτες στράφι δεν πήγαν 

κι' ο έρωτας ο καλός μας δάσκαλος 

και η Αγάπη άγγελος αστραφτερός. 

γιατί...Ζωή
γιατί...Αγάπη.

το σεντόνι μας

Το φάρδος του σεντονιού μας ποτέ δεν έμενε λειψό.

Άπλωνε όσο τ' αγκαλιάσματά μας χόρταιναν, 

όσο το ξαπόσταμά μας όριζε, όσο το ονείρατα το πρόσταζαν. 

Οι πτυχές τα στολίδια του, των κορμιών μας το αγίασμα τα τσαλακώματά του. 

Μαρτυρίες ανεξίτηλες του έρωτά μας, 

αποστάξεις αναστεναγμών και στίξεις αιωνιότητας. 

Ατσαλάκωτες καιρό τώρα οι εκτάσεις τους, 

σκεπασμένες με πάγους και ανείπωτες πεθυμιές. 

Καιρός ν' απλωθεί πάνω τους ξανά η κάψα των καλοκαιριών μας, 

τα όνειρα των ανοίξεων, ο στοχασμός των Σεπτέμβρηδων, 

τα παραμύθια των Γενναριάτικων βραδιών. 

Κάρβουνο το κορμί φλογίζει φώς στο διάβα που μας προσμένει. 

Όπως και να ειπωθεί δικιά μου είσαι. 

Όπως και να το ορίσεις στην αγκαλιά σου ξοδεύομαι.

κι έμεινε όρκος

μια φορά κι έναν καιρό ακούστηκε μια φωνή 

Σ' Αγαπώ 

κ' έτρεμαν τα δάχτυλα που την έγραψαν 

όρκος για να μείνει 

και δάκρυσαν τα μάτια σαν τη διάβασαν 

γιατί η φωνή δεν ήταν από μια φορά κι έναν καιρό 

αλλά από αιώνες. 

Εϊθε της Αλήθειας να είναι αυτή η χρονιά.

Εϊθε το Φώς να φέρει

Και σου λέω πάλι

Είναι τέτοια η απελπισία 

στο να κρύβεις τις λέξεις που θες να πεις
που δεν είναι καλύτερο να αποτυγχάνεται η προσπάθεια
απ’ το να μη γίνεται καθόλου;

Οι ώρες μετά τη φυγή σου πέφτουν πάνω μου βαριές
σύντομα θ’ αρχίσουν σιγά-σιγά να σέρνονται
πάνω σ’ ένα κρεβάτι απ’ τη δική σου έλλειψη
όπου οι μάχες αρπάζονται τυφλά
αναζωπυρώνοντας αναμνήσεις από αγάπες παλιές,
αντικρίζοντας ματιές εκεί όπου κάποτε έβλεπα τα δικά σου μάτια
αλλά όλα είναι προτιμότερο να συμβαίνουν σύντομα παρά ποτέ
η ανάγκη μου, μαύρη και σκοτεινή πιτσιλάει τα πρόσωπά τους,
και σου λέω ξανά πως εννέα μέρες δεν είναι ποτέ αρκετές
γι’ αυτούς που αγαπάμε
ούτε εννέα μήνες
ούτε εννέα ζωές

Και σου λέω πάλι
εάν εσύ δεν με διδάξεις δεν θα μάθω
σου λέω πάλι υπάρχει πάντα κάτι το τελευταίο
ακόμα και τις τελευταίες φορές
τις τελευταίες φορές που ικετεύεις
τις τελευταίες φορές που αγαπάς
ξέροντας πως να μη ξέρεις να προσποιείσαι
κάτι το τελευταίο ακόμη και την τελευταία φορά που σου λέω
εάν εσύ δεν μ’ αγαπήσεις δε θ’ αγαπηθώ ποτέ
εάν εγώ δεν σ’ αγαπήσω δε θ’ αγαπήσω ποτέ
η ανατάραξη των περασμένων λέξεων κατευθείαν στην καρδιά και πάλι.

Αγάπη αγάπη αγάπη σαν γδούπος βαρύς ενός παλιού εμβόλου
χτυπώντας τους αναλλοίωτους σωρούς των λέξεων
κι εγώ τρομοκρατημένος και πάλι
πως ίσως δεν αγαπηθώ
πως ίσως αγαπήσω αλλά όχι εσένα
πως ίσως αγαπηθώ αλλά όχι από εσένα
ξέροντας πως να μη ξέρω να προσποιούμαι
εγώ και όλοι οι άλλοι που θα σε αγαπήσουν
αν σε αγαπήσουν
εκτός κι αν δεν σ’ αγαπήσουν

Σάμιουελ Μπέκετ
1906-1989
έφυγε σαν σήμερα

Αυγή

Αυτά που μας επίκραναν, κι' αυτά που μας θυμώνουν

δεν είναι όσα λιγόστεψαν, μα όσα μας περισσεύουν,

δέντρα που δεν εντύθηκαν με των πουλιών τις ρίμες

ταξίδια που δεν εχόρτασαν τα διψασμένα μάτια

ψωμί που δεν ζυμώθηκε απ' τα δικά μας χέρια,

νότες που δεν εστόλισαν τις άγονες σιωπές μας.

Αγάπη χωρίς αντιλαλιά

δάκρυα χωρίς ρυάκι.

και...

γιατί υπάρχουν τόσα

που μόνο μαζί μπορούμε να τα κάνουμε.

δός μου το Φώς,

 , να σου δώσω το χρώμα

 γίνε η Θάλασσα να γίνω εγώ το κύμα

γίνε ο σπόρος να σε ζεστάνει η ανάσα μου

γίνε ο Χρόνος να είμαι η αγκάλη του 

γίνε η Στεριά να χτίσω τα Όνειρα 

γιατί,
είσαι το Φώς και είμαι το Χρώμα σου.

φωτο: χθες, από το σπίτι και τη θάλασσα

είμαι εδώ, είμαι εγώ

ολόγυρά μου φως

μα τ' άγγιγμά του δύσκολο.

το σκοτάδι ψηλαφίζοντας

φωνάζω τ' όνομά μου

λέω τον τόπο μου.

είμαι εδώ, 

και είμαι εγώ.

θάνατος στα χρόνια της ευτέλειας

 Νάσε σίγουρη πως προτιμώ έναν θάνατο ένδοξο, σφραγίδα ενός ένδοξου έρωτα και ενός άδοξου ονείρου. έναν θάνατο Ύμνο. μα δεν είμαι έτοιμος για κάτι τέτοιο γιατί δεν έχω τη δύναμη αυτή. η αργο-πορεία μου αυτή αργά-αργά κι αθόρυβα, και κρυφά από όλους σας, κρυφά και από την ψυχή μου με στέλνει στην αγκαλιά ενός άλλου θανάτου, ενός θανάτου ευτελούς. παραμονεύει από παντού, κάνει πως με αγκαλιάζει μα με πνίγει.σε πνίγει. και αφανώς περιπλανιέμαι μια μες στο θάνατο και μια μες στη ζωή. και είναι στιγμές που τον αποζητώ. καταφθάνει ορμητικός, το στήθος σφίγγει την καρδιά κι αυτή βαριανασαίνοντας δέχεται το δηλητήριο χωρίς αντίδοτο. Όχι δεν με κατηγορώ παρά για αυτή την ευτέλεια. Όλα μου τα μικρά ανομήματα έχουν συγχωρεθεί, το ξέρω. μα αυτό που καιροί για συγχώρεση. που καιροί για υψιπετή όνειρα.

Εγώ, ο των απείρων χείριστος.