Κάποτε Ήμασταν εραστές...και συνεχίζουμε...

...ο καθένας μας με τον τρόπο του, με τους φόβους του, τις ανασφάλειές του, τους εγωϊσμούς του και τις προσδοκίες του. Όλα αυτά που δεν προλάβαμε ή δεν θελήσαμε να ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ.

Μα ούτε και στα πιο "ανώδυνα" τα καταφέραμε. σκιαμαχούμε, συνεχίζουμε να κρυβόμαστε, ο καθένας για τους λόγους του. Και όταν δεν μοιράζεσαι ούτε τους φόβους σου, αλλά ούτε τις προσδοκίες δεν χτίζεις τίποτα, δεν πάς πουθενά. Ούτε με τον πιο παράτολμο ερωτισμό, ούτε με την ανέξοδη και απαστράπτουσα λυρικότητα.

Τί περίμενες από εμένα, τί περίμενα από εσένα ; ΑΝΕΚΦΡΑΣΤΟ, ΑΓΝΩΣΤΟ. Σίγουρα όχι όρκους και υποσχέσεις. Ούτε και "θαύματα".

Έχω πάψει να φοβάμαι μήπως κάνω λάθος. Όποια λάθη ήταν να γίνουν από μεριάς μου, έγιναν. Και εξιλέωση ζήτησα και με πράξεις το έχω επιβεβαιώσει, τόσο που το να μου πείς "έλα μαζί μου" είναι η μόνη μου εκκρεμότητα. Και τον δρόμο τον θυμάμαι, και λάθος δεν θα κάνω.
Αν στις εκτιμήσεις μου πάλι, κάνω κάποιο λάθος, δεν το φοβάμαι. Άλλωστε "το λάθος είναι ο πρόδρομος του σωστού". Έτσι δεν είπαμε ;

Et in Arcadia ego, λοιπόν. Με τις ευλογίες ΣΟΥ !

 

(φωτο: σκηνικό από καύση ξερών κλαριών τον Οκτώβρη. Αποδεκτή κάθε ερμηνεία)

ή μαζί ή θάνατος

με πόση δύναμη να φωνάξω, 

ποιές λέξεις κόμπο να δέσω και βόλι να γίνουν 

πόσο βροντερή η θέληση και ατσάλινη η πίστη 

για να γίνουν το ουρλιαχτό μου

ή μαζί ή θάνατος

σαν ευχή

  

ας αρνηθούμε 

όσα η δολιότητα της σιωπής 

χρέωσε την ψυχή μας,

ας λατρέψουμε ξανά

όσα η ψυχή μας κουβαλούσε

στο πρώτο συναπάντημά μας,

ακόμη και αυτά

που νομίσαμε ότι μας πλήγωναν,
ενώ μας ζητούσαν τη δικαίωσή τους.

μόνο τότε

θ' αγκαλιαστούν οι ψυχές μας

χωρίς τα χέρια ν' ακουμπούν στο δέρμα

χωρίς ο νούς να διαφεντεύει τα σώματά μας.

φωτο: 
ανθισμένη μουσμουλιά στη βεράντα
που με τίποτα δεν λέει να σε ξαχάσει

 

ευχή

να Σ' αγαπώ

(το μόνο που μ' απέμεινε)

να μ' αγαπάς

(το μόνο που ελπίζω)