Ήνελε

θρήνου ο καιρός πέπαυται

ρήγματα ρημάτων

(τοις ημών ρήγμασιν πειθόμενοι)

για να υπάρχεις

να υπάρχω

μυρίπνοος υπενθύμιση Ζωής

γλυκό μου ψέμα

σήμερα έβγαλα βόλτα τα μικρά μου ψέματα. πίστεψέ με, τα καλά μου δεν έχουν κοντά ποδάρια. επτά χρόνια τώρα τραβούν το δρόμο τους και κανείς δεν θέλησε να τα απογοητεύσει. μαζί τους και η ζωή μου συνεχίζεται που όπως και να την πείς είναι μια παράταση  στον προθάλαμο του θανάτου.

στα χρόνια αυτά εμίσησα τις αλήθειες που γίνονται έρμαιο των καιρών, βορά το σαράκι του φόβου  και των ατέλειωτων υπολογισμών. και σαν αυτές απέμειναν γυμνές από την παρουσία μας, σαν την καλύβα που βλέπεις, άρχισα να ορίζω κατά που πέφτει η ζωή μου. δεν μ' ένοιαζε πια  ούτε η δύση, ούτε η ανατολή. κι άρχισα να μισώ τα ολόγιομα φεγγάρια, τα αλαφροίσκιωτα δειλινά, τις ολάνθιστες αυλές, τον ορίζοντα των πόθων.

άρχισα να μισώ τη σιωπή. που δεν είναι ούτε αλήθεια, μα ούτε και ψέμα.

τούτο τον καιρό που το σώμα εκβιάζει την ψυχή μου είναι τόσο απαραίτητο να  καλοπιάσω τα ψέματά μου, να τα ντύσω με τη λεοντή της αλήθειας. πιάνω μια κλωστή αόρατη και ενώνω τα σώματά μας, δεν σ' αφήνω ούτε μια στιγμή από τα χέρια μου. θέλεις να λυθείς να φύγεις, να ξαναφύγεις, 

θέλεις να ξαναφύγεις. 

τούτη τη φορά στα ψέματα.

Μια φορά φεύγει κανείς, μια φορά έρχεται. τα όρια της ζωής βλέπεις.

έμαθα λοιπόν πως ζωή έχει μόνο το ψέμα, ζωή είναι το ψέμα. ζωή χωρίς ούτε ένα ψεγάδι, απογυμνωμένη από κάθε αλήθεια. έτσι μαθαίνω ν' αγαπώ την εξορία μου από τη ζωή.

ζούμε εξόριστοι το ξέρω. όχι από κάποια πατρίδα, ούτε από τόπους που γένηκαν καταφύγιό μας και υπάρξεις που δεν μας εγκατέλειψε η έγνοια τους, εξόριστοι από βουνά μ' απρόσμενες χαράδρες και θάλασσες χωρίς ορίζοντα,

ζούμε εξόριστοι από τον Χρόνο που όλα αυτά τα συμπύκνωνε σε Ζωή χαράσοντας τη νοητή γραμμή που ενώνει τις ψυχές μας.

γλυκό μου ψέμα
πρέπει να σε αποδεχτώ
για να μπορέσω να σε κάνω αλήθεια.

ωραία ακούγεται. άλλωστε ψέμα είναι ο φόβος της αλήθειας μούχες πεί κάποτε και το θυμάμαι.

υγ. εδώ και καιρό η ψυχή μου λείπει για δουλειές. η δική σου ;

Ἐν ἀρχῇ ἦν τό αιώνιον

 τέλειωσες;

όχι-δεν θα τελειώσω ποτέ 

(σιωπή) 

θέλω να μείνω για πάντα 

(ξανά σιωπή) 

νάμαι δικός σου για πάντα 

(...) 

δεν μιλάς ; 

δεν σε πιστεύω  

το ξέρω, ποτέ δεν με πίστεψες.

......

η σιωπή είναι σαν το φώτοσοπ, 

το φωτοσοπ είναι το ρετουσάρισμα της ψυχής

σβήνει τα λάθη του νού

το τρέμολο των χεριών 

για την τέρψη του φαίνεσθαι και μόνο

η σιωπή που και που μόνο είναι χρήσιμη

......

αρχίζω και σε καταλαβαίνω

με νοιάζει η τέρψη της αιωνιότητας

είναι η μόνη τέρψη της ψυχής

Σ'αγαπώ

από Πάντα και για Πάντα. 

όχι δεν τρελάθηκα ακόμη

για την αυτογνωσία μου-παραμιλάω

και για την ψυχή μου-ονειρεύομαι

πριν ο νούς το ισοπεδώσει...
Καλή σου νύχτα

δεν ξέρω

δεν ξέρω τί θα μπορούσε να γίνει και δεν έγινε
ξέρω όμως πως τα επτά χρόνια αποχωρισμού γίναν πια η γή που πατάμε,
γἰναν η νέα μας πατρίδα.

μνήμες χτίζονται πάνω της. που πλέουν μέσα στο φόβο, στη δειλία και σε μια ακατονόμαστη ενοχή.

Είναι απλό τόσο, όσο ακόμη νομίζω, το να δηλωθεί ξεκάθαρα η αγάπη, ο έρωτας, η έγνοια;

ξέρω, τίποτα δεν είναι αυτονόητο, τίποτα δεν είναι εύκολο. εδώ που φτάσαμε.
δεν ξέρω ποιός θα πάρει πάνω του το φορτίο μας, ποιός θα αντέξει να σηκώση το σταυρό ενός ναι και ενός όχι. μιας ζωής κι ενός θανάτου.

ὀσο εγωιστικό είναι ο θάνατος, άλλο τόσο εγωισμό κουβαλά και η ζωή. όμως μόνον αυτή μας κάνει αγαπητούς στους άλλους. ο θανών αναθέτει τη λύτρωση του στους άλλους, χρεώνοντάς τους με το κόστος της λύτρωσής του. Όχι, ο θάνατος δεν είναι δήλωση έρωτα αλλά δήλωση εγωϊσμού.


υγ. τις μέτρες πούρχονται ήθελα να σου στείλλω εκατοντάδες  γράμματα πούγραφα όταν ο χρόνος ήταν δικός μου, η ψυχή ήταν δική μου. όμως χάθηκαν. ίσως να λυνόταν με αυτό τον τρόπο τα δεσμά ου με κρατάν τόσο χρόνια δεμένο. Όμως μια αναπάντεχη λύση υπήρξε. Όλα αυτά χάθηκαν για να περάσουν σε ξένα μάτια, άγνωστα. Με ένα μαγικό τρόπο έγινε ό,τι χρόνια σκεφτόμουν. Να μάθουν την αλήθεια μου άνθρωποι άγνωστοι όπως άγνωστος   πέρασα από αυτό τον κόσμο και αφανής ανάμεσα σε ταπεινούς ήθελα να διαβώ. Ας πούμε λοιπόν πως ήταν μια λυτρωτική για όλους μας αυτοκτονία.

υγ.2 πόσες αρνήσεις χωράνε σε ένα κορμί και πόσες σε μια ψυχή... ;

ό,τι νάναι

σκόρπια και εφήμερα. 

που ίσως κάποτε διαβαστούν...

την ψυχή σου. με ποιόν να τη μοιραστείς  

μοσχοπουλήθηκαν. ο πάγος έκαψε τα πάντα και τα ζωντανά πεινάνε...

ογδόντα ευρώ στον προϋπολογισμό

και άλλα ογδόντα από εδώ

https://www.youtube.com/watch?v=6zxZBxrMUvU

φαρμακ.  οι στίχοι. κατάληξη και τόνο βάζετε εσείς

https://www.youtube.com/watch?v=k5OdT94T9PA

 κι' έχει μια ζεστασιά κάτω από το χιόνι

https://www.youtube.com/watch?v=KnUFz_RaODw

... κι έτσι πέρασε κι αυτή η νύχτα