δεν ξέρω

δεν ξέρω τί θα μπορούσε να γίνει και δεν έγινε
ξέρω όμως πως τα επτά χρόνια αποχωρισμού γίναν πια η γή που πατάμε,
γἰναν η νέα μας πατρίδα.

μνήμες χτίζονται πάνω της. που πλέουν μέσα στο φόβο, στη δειλία και σε μια ακατονόμαστη ενοχή.

Είναι απλό τόσο, όσο ακόμη νομίζω, το να δηλωθεί ξεκάθαρα η αγάπη, ο έρωτας, η έγνοια;

ξέρω, τίποτα δεν είναι αυτονόητο, τίποτα δεν είναι εύκολο. εδώ που φτάσαμε.
δεν ξέρω ποιός θα πάρει πάνω του το φορτίο μας, ποιός θα αντέξει να σηκώση το σταυρό ενός ναι και ενός όχι. μιας ζωής κι ενός θανάτου.

ὀσο εγωιστικό είναι ο θάνατος, άλλο τόσο εγωισμό κουβαλά και η ζωή. όμως μόνον αυτή μας κάνει αγαπητούς στους άλλους. ο θανών αναθέτει τη λύτρωση του στους άλλους, χρεώνοντάς τους με το κόστος της λύτρωσής του. Όχι, ο θάνατος δεν είναι δήλωση έρωτα αλλά δήλωση εγωϊσμού.


υγ. τις μέτρες πούρχονται ήθελα να σου στείλλω εκατοντάδες  γράμματα πούγραφα όταν ο χρόνος ήταν δικός μου, η ψυχή ήταν δική μου. όμως χάθηκαν. ίσως να λυνόταν με αυτό τον τρόπο τα δεσμά ου με κρατάν τόσο χρόνια δεμένο. Όμως μια αναπάντεχη λύση υπήρξε. Όλα αυτά χάθηκαν για να περάσουν σε ξένα μάτια, άγνωστα. Με ένα μαγικό τρόπο έγινε ό,τι χρόνια σκεφτόμουν. Να μάθουν την αλήθεια μου άνθρωποι άγνωστοι όπως άγνωστος   πέρασα από αυτό τον κόσμο και αφανής ανάμεσα σε ταπεινούς ήθελα να διαβώ. Ας πούμε λοιπόν πως ήταν μια λυτρωτική για όλους μας αυτοκτονία.

υγ.2 πόσες αρνήσεις χωράνε σε ένα κορμί και πόσες σε μια ψυχή... ;