Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

τα χνάρια


Είμαστε ποτέ στ' αλήθεια μόνοι ;

Ήταν μια φορά ένα άνθρωπος που περπατούσε, περπατούσε, περπατούσε…Διέσχισε την έρημο της ζωής του κι' έφτασε μπροστά στον απέραντο ωκεανό. Και όταν ένιωσε έτοιμος να μπεί μέσα στο σκοτεινό νερό, γύρισε να κοιτάξει πίσω και ν' αποχαιρετίσει όλα όσα έζησε.
Και είδε πάνω στην άμμο της ερήμου τα χνάρια από τα βήματά του σ' όλη του τη ζωή.
Τα μέτρησε ένα ένα κι' όλα ήταν εκεί: τα περπατήματά του, οι δύσκολες στιγμές, τα χαρούμενα βήματα, οι στροφές, ό,τι καλό κι ό,τι πικρό είχε ζήσει. Χαμογέλασε σε όλα τούτα…
Κι εκεί που ετοιμαζότανε να ξαναγυρίσει προς το απύθμενο νερο, ξάφνου δίστασε. Του φάνηκε πως κάτι είδε δίπλα στα χνάρια από τα βήματά του. Κοίταξε πάλι, πιο προσεκτικά. Τότε διέκρινε μια σειρά από άλλα χνάρια, ακριβώς πλάι στα δικά του και κατάλαβε πως δεν είχε βαδίσει μόνος. Κάποιος πορευόταν δίπλα του. Παραξενεύτηκε. Δεν θυμότανε καμιά παρουσία τόσο πιστή και κοντινή.
Αναρωτήθηκε, σηκώνοντας τα μάτια του στον ουρανό, ποιος να 'ταν αυτός που τον είχε συντροφέψει στο διάβα της ζωής του. Τότε μια φωνή ακούστηκε από παντού, από πουθενά και είπε:
-Εγώ ο πατέρας σου και πατέρας του κόσμου όλου.
Ο άνθρωπος που περπατούσε ένιωσε μιαν αρχέγονη χαρά να τον πλημμυρίζει και θυμήθηκε πως τη στιγμή που γεννήθηκε, ο πατέρας όλων των πλασμάτων του υποσχέθηκε να μην τον εγκαταλείψει ποτέ.
Ευτυχισμένος κοίταξε και πάλι την ατέλειωτη σειρά από διπλά χνάρια. Όμως, έξαφνα πρόσεξε πως ορισμένες μέρες της ζωής του, μια μόνο σειρά από χνάρια ήταν ορατή. Θυμήθηκε εκείνες τις μέρες. Άλλωστε, πώς θα μπορούσε να τις ξεχάσει ; Ήταν οι φοβερότερες μέρες, οι πιο σκοτεινές, οι πιο πικρές, οι απελπισμένες, τότε που νόμιζε πως δεν υπήρχε έλεος πουθενά-ούτε στη γή, ούτε στον ουρανό. Τότε, ο άνθρωπος που περπατούσε ένιωσε προδομένος, νικημένος, και είπε με παράπονο μεγάλο:
-Εσύ, που λες πως είσαι ο πατέρας μου και που όταν γεννήθηκα μου 'ταξες να μη μ' αφήσεις ποτέ μονάχο, πού ήσουνα τις μέρες της δυστυχίας, όταν σφάδαζα από πόνο γιατί δεν μπορούσα να σηκώσω το βάρος της ύπαρξής μου ;
Κι η φωνή από παντού, από πουθενά, αποκρίθηκε:
-Γιέ μου, αγαπημένε μου, τις μέρες της δυστυχίας, όταν απελπισμένος δεν μπορούσες να σηκώσεις το βάρος της ύπαρξής σου, τα χνάρια πάνω στην άμμο είναι τα δικά μου. Γιατί σε κρατούσα αγκαλιά…

από το βιβλίο της Λιλής Λαμπρέλλη  Δέκα και ένα παραμύθια, εκδόσεις Πατάκη

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

η σιωπή


δεν έχω με τί να ντύσω τούτη τη σιωπή,  
πάρεξ με την ομορφιά της Πίστης
πως το Φώς, 
γεννοβολά σ' απάτητα μονοπάτια
τον λόγο του Είναι Μας.   

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

πάλι

όρκος...

στο χώμα που πότισε το δάκρυ
ανταμοιβή δακρυσμένων ματιών.
ίσκιος και φώς μου

ο όρκος μου.


γιατί η θυσία μόνο
αναμετριέται με το αιώνιο.

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

μάνα

κι' είπα,
τόση ομορφιά δεν χάνεται από την ψυχή μας.

και την αντάμωσα
στα δυό παιδικά μάτια
π' αποζητούσαν στης μάνας την ψυχή
το κουράγιο.

ευγνωμοσύνη
σ' αυτά τα μάτια
που γιάτρεψαν την πληγή μου.

εικόνα από Χρώσεις, Αποχρώσεις και Στιγμές

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

κοινότυπο

κοινότυπο δεν είναι τίποτα,
ούτε αυτό το τίποτα.
σοφία το ανάστημά τους
διάστασή τους το βάθος.
μουσική:
γιάννης αργύρης, κάποιος γιορτάζει



υγ. καμμία σχέση με τυχόν υπάρχουσες θρησκευτικές γιορτές

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

φυλαχτό


είναι κάποιες νύχτες που με ξυπνάν
να δώ σαν όνειρο
-κείνες τις μυστικές μας στιγμές 
αντίκρυ στο φεγγάρι.

καθρέφτισμα της μορφής σου εκείνης
φυλαχτό μου πολύτιμο.

μουσική:
αργύρης μπακιρτζής, κάθε πρωί Σ' αναζητώ

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

τοίχος


κι' αν δεν ανθίζαν 'δώ φλισκούνι κι' άγρια μέντα
των ανθρώπων οι ψυχές ανθίσαν
σαν τριαντάφυλλα.
κι' άφησε ο χρόνος όλο του το φώς 
-ανταμοιβή-
στους τοίχους ν' αλητεύει.

φωτογραφία:
σπίτι στον Βοτανικό

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

σιωπή


το λίγο μου φώς τις νύχτες
με τη σιωπή αναμετριέται.
κι' απ' τα φύλλα του δέντρου
παγωμένες οι σταγόνες της
ζητάνε στην ψυχή μου να μιλήσουν.

λειψό το φεγγάρι
τη νύχτα της γιορτής του.

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

μνήμες


είναι νύχτες που,
οι μνήμες που διέγραψα
επιστρέφουν. 
ερμηνεύοντας
κάθε μισό μου βήμα.

δεν θεραπεύει η διαγραφή
παρά μόνον το α-σήμαντό τους
στο Απέραντο του είναι μας.

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

τα έργα μας


άραγε φτάνει το φώς ετούτο το πολύ
στο λίγο, εκεί πάνω ;
(καμμιά του Φεγγαριού η ματαιοδοξία).

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

χρώματα


παραφυλάν στη σκιά της Σιωπής
Μαζί,
σε τέλεση ιερουργίας.

των ματιών η αναλογικότητα
αδυνατεί να ερμηνεύσει,
παρά μόνο,
της ψυχής το κοίταγμα.

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

δρόμος


πολλή η περπατησιά ακόμη
τα πόδια μου βαραίνουν οι σκουριές.
το χρόνο λιγοστεύει το σκοτάδι.
 ας είναι και τούτη η νύχτα για καλό.


μουσική:
Loreena McKennitt, Skellig

έννοιες...


μόνη μας ήττα ο θάνατος.

   κι' αντίδοτο 

η φλόγα του Έρωτα.

νίκη μας οριστική στο Χρόνο.

γένα


μετρώντας,
    της θάλασσας τα κύματα
μονός μου βγαίνει ο αριθμός

τίποτα πιο δικό μου από την απουσία.