ανάσταση

η λήθη της συγχώρεσης

ένα ταξίδι στην άκρη της ζωής

η φεγγοβολιά στο κάθε μας βήμα  

ένα φιλί

ένα αγκάλιασμα

κι ένας έρωτας που το αίμα της ψυχής 

μεταλαβιά θα ονοματίσει.

τ' αστέρι μου

ό,τι έλαμψε στη μαύρη νύχτα της ζωής μου 

ποτέ δεν θα τ' αρνηθώ

και μέσα από τα πιο πυκνά σύγνεφα το καρτερώ.

μια στιγμή μονάχα...

...μονάχα, μου αρκεί.

ίσα που να παραδώσω τα κλειδιά της ψυχής μου

στα χέρια σου 
και τη ζωή μου στο νόημα του μαζί.

μια στιγμή μονάχα

σαν εκείνη τη φορά

που το φώς πλημύρισε τις ψυχές μας.

μια στιγμή μονάχα, 

του ξέφωτου την ανάπαυση σου ζητάω.

φυλαχτό

τα βήματά μου

που έχω να διανύσω 

σε λασπωμένους δρόμους 

πάλι και πάλι από την αρχή, 

αναζητώντας το κλειδί 

που έναν καιρό 

στον μάστορα του έρωτα εμπιστεύτηκα,

ξέροντας 

πως η φλόγα του ποτέ δεν θα σβήσει. 

"να διώξω τα σύννεφα"

σαν το άνθος το πρώτο - υπόμνηση της άνοιξης,

σαν τα κλάμα το πρώτο - αναγγελία ζωής, 

η Λέξη η πρώτη - που αποδιώχνει τα σύννεφα.

αυτές απόμειναν οι αποστάσεις 

ως την Αυγή. 

φωτο:ανθισμένη 'μυγδαλιά στο Κάστρο

στ' όνειρο

σμίξιμο

είσαι εδώ, 

ν' αναζητώ στα χνάρια π' αφήνεις 

το άσπιλο των νοημάτων σου.

είμαι εκεί,

ν' αναζητάς με μόχθο υλοτόμου 

να θωπεύσεις τις πληγές μου.

εσύ άγγελός μου 

κι εγώ 

τα φτερά του να γίνω ποθώ. 

είναι που,

...κάθε στιγμή

έρχεται η εικόνα σου σαν φώς. 

μα χθές, σιωπηλή με περοσπέρασε

χωρίς καν μια ματιά.

και, πατώντας πάνω στη σκιά μου, ξεμάκρυνε.

και τότε κοίταξα τα πόδια μου

-που έτρεμαν-

κι' είδα πως το αίμα μου κυλούσε πάνω τους,

εκλιπαρώντας τη γή να το δεχτεί.

κι' είπα,

πως και τούτη η στιγμή Δική Μας είναι.

μπορώ ...

τσαλακωμένη Ζωή

να υπάρχεις

αν δεν με βλέπεις

δεν με ακούς

μπορείς

να υπάρχω 

για να σ' αγαπώ

χωρίς ν' αποκρίνεσαι.

μα αν με ρωτήσεις αν υποφέρω

ναι, θα σου πώ.

τα χέρια μας

πάρε το χέρι μου,

δός μου το δικό σου,

οι λέξεις που πληγώθηκαν να γιατρευτούν.

Τα σώματα ξέρουν 

πως το νού να αφοπλίζουν

και της ψυχής μας καθρέφτισμα να γίνονται.

είναι,

...κείνες οι εικόνες σου

που ποτέ δεν κοίταξα

κείνες οι πίκρες που αγνόησα

κείνο σου το γέλιο που προσπέρασα.

είναι, 

αυτά που δεν έγιναν κλωστή

στη σκοταδιά του λαβύρινθου

τις ζωές μας να φωτίσουν.

(κι' ήταν που κάτω από τη μάσκα τ' ανεξήγητου

θέριευε η σκουριά της ψυχής μου)

είναι,

τα λασπωμένα σου χέρια

ο ιδρώτας στο κορμί σου

ο στεναγμός της ανάσας σου

τ' ανασηκωμένα σου μαλιά

τ' αμίλητα μάτια

και τα σιωπηλά σου χείλη.

είναι η έγνοια η γλυκιά,

"τί έφαγες σήμερα

τί κοίταξαν τα μάτια σου

πως πέρασες στη δουλειά

τι όνειρο είδες ψές

ποιό φόρεμα φόρεσες"

είναι όλα αυτά

που για μια στιγμή έρχομαι και τ' αγγίζω

και νοιώθω το σώμα μου να αιμορραγεί

από νοσταλγία και πόθο μαζί

για κείνο τ' όνειρο

που λαχταρώ με πέτρες να χτίσουμε

γιοφύρι στο παντοτεινό

και σκαλωσιά στον ήλιο.

είναι,

που μετά αλαργεύω

στο αίμα μας πνιγμένος,

ηττημένος από την κάθε στιγμή

της στιγμιαίας συνύπαρξης.

είναι,

τα μικρά και το μεγάλα

που ζυμώνονται μέσα σου

και αναβλύζουν το φώς της ζωής.

μα,

όπου και αν χαθείς

καταφυγή μου ο κόσμος σου

ό,τι αγάπησα

μια στάλα ο κόσμος μου

πέλαγος η δύναμή σου

μα ό,τι αγάπησα

μ' έμαθε να σε περιμένω

στ' αλώνια

μη μου μιλάς για τ' αχρωμάτιστα

πεδία των ματιών μας

Πές μου μόνο για κείνες τις χαραυγές

που καρτερούν στο δρόμο μας

και κείνες τις φωτιές

στης ψυχής μας τα χρώματα

στ' αλώνια των χορών μας

έλα να πάρουμε μόνοι μας τη λευτεριά
με τραγούδια, όνειρα και σπαθιά.

ανάμεσα

...στων βράχων τ' αντιπάλεμα

φωτογραφία:Ικαρία, Νάς

ψάχν' η ματιά θωριά ν' αναπαυθεί.

Φράχτης

φωτογραφία: Ικαρία, Νας

τα κοντινά 

των μακρινών καθρέφτισμα 

κι' ευχή,

δροσάτ' ανάσα της ψυχής το πύρωμα των βράχων.

ταξίδι

Στις αποσκευές μου ένα δάκρυ.

τ' αλλαφροπερπατήματά Σου

-άγριας μέντας θύμιση- 

εκεί ας ανταμώσω.

υγ.φωτογραφία "δανεική" από το καλό μου μαμούφι. Ελπίζω να ανταποδώσω. 

αγάπη

ό,τι αγαπήσαμε αληθινά 

βιός και γή μας, 

όπου εξουσία δεν κατέχει 

ο φόβος της απώλειας. 

στης ακαλλιέργητης μνήμης το βασίλειο 

μεταξένιες ανάσες 

προσδοκούν στο τίποτα για να τάχουν όλα 

διασχίζοντας ανάλαφρα την απεραντοσύνη.

https://www.youtube.com/watch?v=_W-iHN0h3Xg

μου φτάνει...

σε μι' άκρη της γής να ταξιδέψουμε 

κι' εκεί στην αγκάλη σου να χαθώ 

στο κάστρο της ψυχής σου τάμα. 

πλάση μου εσύ κορμί σου 'γώ 

ήλιος μου εσύ, ίσκιος σου 'γώ 

 χάδι απαλό και ξάστερο το κάθε μας ταξίδι,

και σαν το νερό της κρήνης

-τρέχοντας πριν απ' τη χαρά μας-

ας ανθίζει χωρίς τέλος η ζωή. 

πλάθοντας  τη σκόνη σύγνεφο

και σαν το πουλί -που μόλις λευτερώθηκε-

 ας πετάξουμε

ως εκεί που ούτε η ανάσα μας δεν μας χωρίζει.

της σιωπής Σου το Φώς,

...έσκυψε 

γλυκά για ν' απλωθεί

στ' απόμακρο της νύχτας μου μονοπάτι.

νάσαι 'κεί

και σαν πλησιάσει η ώρα 

που του γυρισμού τον δρόμο πάρω, 

νάσαι κεί καλή μου, 

κρατώντας ένα κερί. 

και μη φοβηθείς σαν ο καιρός περνά, 

θάναι οι σκιές πολλές που πρέπει να ξερριζωθούν 

για να βλαστήσει της πρώτης μας ματιάς η αθωότητα.

νάσαι κεί

γιατί πιο πολύ  κι' από τη ζωή

αγαπώ αυτά που δεν μου έδειξες ποτέ.