Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

είναι,


...κείνες οι εικόνες σου
που ποτέ δεν κοίταξα
κείνες οι πίκρες που αγνόησα
κείνο σου το γέλιο που προσπέρασα.

είναι, 
αυτά που δεν έγιναν κλωστή
στη σκοταδιά του λαβύρινθου
τις ζωές μας να φωτίσουν.

(κι' ήταν που κάτω από τη μάσκα τ' ανεξήγητου
θέριευε η σκουριά της ψυχής μου)

είναι,
τα λασπωμένα σου χέρια
ο ιδρώτας στο κορμί σου
ο στεναγμός της ανάσας σου
τ' ανασηκωμένα σου μαλιά
τ' αμίλητα μάτια
και τα σιωπηλά σου χείλη.

είναι η έγνοια η γλυκιά,
"τί έφαγες σήμερα
τί κοίταξαν τα μάτια σου
πως πέρασες στη δουλειά
τι όνειρο είδες ψές
ποιό φόρεμα φόρεσες"

είναι όλα αυτά
που για μια στιγμή έρχομαι και τ' αγγίζω
και νοιώθω το σώμα μου να αιμορραγεί
από νοσταλγία και πόθο μαζί
για κείνο τ' όνειρο
που λαχταρώ με πέτρες να χτίσουμε
γιοφύρι στο παντοτεινό
και σκαλωσιά στον ήλιο.

είναι,
που μετά αλαργεύω
στο αίμα μας πνιγμένος,
ηττημένος από την κάθε στιγμή
της στιγμιαίας συνύπαρξης.

είναι,
τα μικρά και το μεγάλα
που ζυμώνονται μέσα σου
και αναβλύζουν το φώς της ζωής.

μα,
όπου και αν χαθείς
καταφυγή μου ο κόσμος σου


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.