η Προσήλωση

Ξέρω πολλά έντομα και γενικώς υπάρξεις που δεν τριγυρνάνε ποτέ άσκοπα. κάθε τους ταξίδι έχει έναν προορισμό.  ας παρατηρήσουμε τα μυρμήγκια, ή τις μέλισσες. αλλά και τις σαύρες, τα πουλιά, τις γάτες. όλες οι φυλές των όντων, εκτός της, κατά πλειοψηφία, ανθρώπινης, ταξιδεύουν προσηλωμένες σε έναν σκοπό.

Η Προσήλωση είναι ένα χάρισμα της φύσης των όντων, ένα χάρισμα θεϊκό. έχει εγκλωβίσει την έγνοια, τη αγάπη, τον έρωτα, την αφοσίωση, την πίστη, την απλότητα, τη σεμνότητα, την επι-υπομονή, την καρτερία, τον σεβασμό, την επίγνωση του πρόσκαιρου της ζωής, ορίζοντας έναν μικρόκοσμο αντάξιο της κάθε οντότητας. 

Η προσήλωση είναι ο Λόγος και η Ιερότητα των όντων. εγκλωβίζοντας επί μέρους αξίες, γίνεται η σκλάβα τους, μια αυτούσια και αυτοτελής αξία. δεν διαχέεται, δεν σκορπιέται, αλλά δαπανάται ατελεύτητα προς δόξα αυτών που έχει εγκλωβίσει.

Αυτός ο κλωβός είναι το ανέσπερο Φώς και τον λέω Ευτυχία.

εδώ

Ας μην βολευτούμε σ' αυτή τη στασιμότητα,

κι ας μας προσφέρει πίστωση χρόνου,

κι' ας μας "προστατεύει από το "άγνωστο αύριο"

γιατί, 

Λάθος είναι ο Φόβος του Λάθους.

 

Όσες σκιές και αν απόμειναν

δεν θα τις αποδιώξει παρά μόνο η θέλησή μας για ζωή,

η λαχτάρα για το λυτρωτικό μας αντάμωμα.

Ας το τολμήσουμε, θα βρούμε τρόπο.

 

Δεν θα αποτύχουμε. 

Και αυτή η βεβαιότητα μας έφερε έως εδώ.

Γι' αυτό το "εδώ" 

μαζί θα βρούμε τη λέξη να το στολίσει.

 

όποια κι αν είναι η εποχή...

 

διαβάζοντας μαζί

κι' όπως θέλω να ελπίζω πως τούτη η ψυχή "διαβάζει" την κάθε μου στιγμή, 

έτσι κι  ελπίζω πως οι πυγολαμπίδες της αξημέρωτης νύχτας μου, 

 με αγάπη μού στέλνουν το φώς τους. 

Κι ας μην είναι Μάης....κι ας μην έχει έλθει καν η άνοιξη.

και κάθε νύχτα τις ψάχνω σαν το νερό στην κάψα του καλοκαιριού, 

σαν το ρυάκι που θα με πάει στη νερομάνα.

...ο πόθος είναι Έρως

ήταν η πέμπτη εξομολόγηση: "ενοχλητικές επισκέψεις (ξανά) και συμβολισμοί

χθες ξαναγεννηθηκα(με).

Κάποτε κάποτε έρχεται ένα χέρι 

και φτιάχνει τον κόσμο από την αρχή.
Και είναι το δικό σου χέρι ψυχή μου.
 

Αρκεί να υπάρχει η μαγιά.

2148

Να γίνει η σπίθα πυρκαγιά

ίσα για να φωτίσει

το δρόμο που έχω να διαβώ

γιατί μάτια μου, 

οι νύχτες γίνανε πολλές