δεν θα φύγω ποτέ

Κοιτώ με δέος 

Αυτό που ταίριαξε τις ανάσες μας

και σαν πεταλούδα φτερουγάει ανάλαφρα στο γύρω μας.

Και πότε πότε μας χαϊδεύει με τα βελούδινα φτερά του, 

ίσα για να ξυπνήσει τον Πόθο μας γι' αυτό.

Λες και το Μαζί να είναι Σύμπαν μες στο σύμπαν. 

Λες κι η αλήθεια που τρυγάει το κορμί και την ψυχή μας 

μια στο Ποτέ να χάνεται

και μια στο Πάντα να ανασταίνεται

να υφαίνει με τις κλωστές τις ύπαρξής 

εκείνο το

σ' αγαπώ

το από -κοσμο

δεν θα φύγω ποτέ από τη γη

που τα λόγια τούτα στέριωσαν κάτω από τα πόδια μας.