ζήτησέ μου

τη ζωή  μου
την καλωσύνη των πουλιών
τ' ολόγιομα φεγγάρια
τα μεθυσμένα καλοκαίρια
της μυρωδάτες άνοιξης τα χρώματα
υπάρχω στη ζωή σου

αν το θες
ζήτησέ μου από τους δρόμους σου να χαθώ
και να μην υπάρχω πια στη ζωή σου

μόνο ζήτησέ το

μιας και όσα ζήτησα εγώ
απόκριση δεν πήρα

όταν κοιμάται ο Έρωτας...

...ξυπνάει η Αγάπη.

 

και, 

ούτε το Ναι, 

ούτε το ΟΧΙ

δεν θα χρειάζονται πια

παρά,

η Γεύση

της αιώνιας μας συν-ύπαρξης.

Πρόσκληση

 
καλημέρα Ελένη και καλό μήνα.
Για το χωριό φεύγω Παρασκευή χαράματα. Λέγεται Σαβάλια. Αν σκεφθείς νάρθεις (εγώ πολύ το θέλω), βρες την πιο σύντομη διαδρομή. Από τον "111" είναι σύντομη αλλά από την Λάμπεια και μετά (όπως θάρχεσαι) είναι κουραστικός ο δρόμος. Την άλλη διαδρομή από Ολυμπία δεν τη θυμάμαι.
Βολεύει νάρθεις 3 μέρες μετά νάχω μαζέψει λιγάκι.

Σε περιμένω !

 
υγ. αυτή η ανάρτηση θα μείνει για κανά 2 μέρες.

Αποδεκτοί συμβολισμοί

καλοκαιρινό αραξοβόλι στην Επίδαυρο

Το Πάσχα των απωλειών και το πάσχα της ανάστασης.

της εθιμικής ανάστασης που απέχει παρασάγγας από την επιθυμητή. τόσο που οι κάθε είδους και προαίρεσης ευχές αδυνατούν να αποδώσουν τους πόθους, να καταθέσουν τις ελπίδες και να οσμοθούν με τα όνειρα του καθενός. ακόμη, είναι ανίκανες να αναχαιτίσουν τους δεκάδες θανάτους γύρω και εντός μας. θανάτους χωρίς παρακαταθήκες και χωρίς διαθήκες. η έλλειψη πλούτου ζωής στερεί και αυτή την ύστατη πράξη εντέλειας και ανιδιοτέλειας. έτσι θα εξασφαλίζετο μια ειρηνική και συνάμα επ-αναστατική μετάβαση από τη ζωή προς τον θάνατο, μια συνέχεια ζωής πιο πραγματικής από την εικονική της κατανάλωσης και του φιλαυτισμού.

Είθε να αποκτήσουν οι ευχές τη δύναμη να νεκραναστήσουν μιας άπνοης ζωής το σώμα,   κατάλοιπο ενός κόσμου που διαβήκαμε χρόνια πριν. τότε που κάθε ευχή πήγαζε από έναν θεό μέσα μας , τότε που κάθε υπόσχεση ήταν όρκος και καθήκον.

για πόσο ακόμη ;

τί απομένει από μια υπόσχεση;

ό,τι έγινε όρκος.
τί απομένει από έναν όρκο;
ό,τι έγινε έρωτας.
τί απομένει από τον έρωτα ;
ό,τι αγίασε τα κορμιά μας.
τί απομένει από τα κορμιά μας;
ό,τι έγινε αγάπη.
τί απομένει από την αγάπη ;
ό,τι έγινε Ζωή.

Ιδού..
Η φύση κραυγή γίνεται,
ο πόθος φλόγα γίνεται
κι εμείς μαλακιζόμαστε ;
για πόσο ακόμη ;

 

ήλθε ο καιρός..

μόνον εσύ ξέρεις 

πόσες νύχτες βάρυναν τα πόδια μου 

και μόνον εγώ 

για τους χειμώνες που ψύχραναν την ψυχή σου. 

για τις πληγές μας 

κανείς μας δεν μίλησε ποτέ.

μήπως ήλθε ο καιρός 

να γητευτεί ο πόνος τους ;