Αγάπης μονόλογος

στον Έρωτα

το μπρός ή πίσω δεν μ' αρκεί, παινέψω τα σαν λείψουν

ευλαβικά σκύβω στις ρίζες σου που ξέχωσαν τα χρόνια

μέχρι να φθάσεις ως εκεί που το Μαζί κυριεύει 

τις ατραπούς της διαδρομής που οι πόθοι εστενέψαν. 

έχω την έγνοια μου για σε, ποτέ δεν αλλαργεύω

πότε σου γνέθω τα φτερά και πότε μου μαθαίνεις

τα όνειρα μικρών παιδιών πως πλάθεις, πως λαξεύεις

τα μυστικά που σούπανε οι μάγισσες στις όχθες.

στέκω σιμά σου ασάλευτη στην κάθε αποκοτιά σου

να βρίσκομαι σε πόλεμο με ό,τι σε πληγώνει

με όσους σ' είπαν άστατο, και όσους σ' είχαν ταίρι

τη λησμονιά να συγχωρώ σαν θέλουν να ξεχνάνε.

καλομιλώ στον άνεμο σιμά του να σε παίρνει

μες στα λιβάδια νάβρεις φως, πάνω στ' αστέρια πόθους

στο κρύο μ' αναφιλητά ζεσταίνω το κορμί σου

παρακαλώ την άνοιξη να σ'εχει ψυχοπαίδι.

Αγάπη είναι το πρώτα Εσύ δικό σου τ' όνομά μου

σ' έχω παιδί μονάκριβο και λόγο που υπάρχω.

Γκαστρωμένο από φως μήνα εύχομαι.