θάθελα

θάθελα,

να μη σ' αναζητώ στα άνυδρα τούτα μέρη

όπου οι λέξεις ξεψυχάνε στο φώς της οθόνης.

ξέρουμε πως το ουρλιαχτό μας 

ποτέ δεν θα το ακούσουμε εδώ

πως ο πόθος δεν αναπαρίσταται σε pixels

πως το Σ' Αγαπώ δεν εμπιστεύεται τα bytes.

Πάνω στα σεντόνια η ιστορία μας όλη

ξεμπροστιασμένη από της ψυχής την ομορφιά

αφτιασίδωτη αλήθεια που σφραγίζει το σκοτάδι,

ποιά φωτογραφία θα μιλήσει γι' αυτά ;

θάθελα

το Σου ανήκω, μας ανήκουμε 

ψιθυριστά να γράφεται

με το φέγγος των ματιών μας

τους σφυγμούς της καρδιάς μας

και τη θέρμη των χαδιών μας.

θάθελα 

τη γεύση του σώματός σου να πλημμυρίζει το στόμα μου

το χάδι πάνω στις πληγές μας να υπόσχεται το παντοτινό

τα φιλιά μας 

-κεί που το ρυάκι της ψυχής μας χύνεται στο απέραντο-

να ζωγραφίζουν το Ένα μας

είθε

αχρείαστες νάναι οι οθόνες της ζωής μας

αρχείαστο και τούτο το blog

που έναν θάνατο τούχω τάξει

και θάναι ο πιο γλυκός απ' όλους 

γιατί ο μόνος όρκος που μας πρέπει

-Σ' αγαπώ-

με μια αγκαλιά θε να τον φωνάξουμε.

Σ' αγαπώ

τίποτ' άλλο να πώ δεν μπορώ...