τοίμασε ξανά το ταξίδι

δυό λέξεις είπες

κι' έγινε χείμαρρος η χαρά

και στέρεψε από τη γη η λύπη.

μετά για καιρό μιλούσες για θάνατο και εννοούσες Ζωή. μιλούσες για αποχωρισμό και εννοούσες σμίξιμο που θα όριζε ποιά ζωή θα παραμέριζε για πάντα τον θάνατο. κι αναρωτιόμουν πως ό,τι πολύτιμο μπορούμε να έχουμε είναι αυτό,

κάποιον ν' αγαπάς

κάποιος να σ' αγαπάει

και μείναν οι όρκοι αδιάφθοροι, τα ποτάμια μας αμόλυντα και η βάρκα σκαρί από βράχου ψυχή ν' αρμενίζει στη δίνη του πελάγους, δειλά μα άφοβα γιατί ήξερες

κάποιον αγαπάς

τοίμασε ξανά το ταξίδι 

γέρνει ο καιρός μπροστά μας

κάποιος σ' αγαπάει

ζαλώσου την ψυχή σου, ντύσου με το πιο όμορφο φουστάνι, κείνο το ποροκαλί που σε πρωταντίκρυσε η άνοιξη, κι εγώ με τα μάτια της σε λάτρεψα, πάρε τον δρόμο τον χιλιοδιαβασμένο κι έλα ν΄ανταμωθούμε καθώς το πρωϊνό θ' αποδροσίζει και ο ήλιος θα υπόσχεται αιώνιο φώς και μια παντοτινά ζεστή αγκαλιά, χωρίς η ντροπή να τρεμοπαίζει στα βλέφαρα, χωρίς ο φόβος να ταλανίζει τις λέξεις. 

και ξανά οι λέξεις  Μας

από ένα στόμα, 

ένα νού, 

και μια ψυχή,

Σ' Αγαπώ

ν' αφεθεί η σκέψη στα επιούσια και ο πόθος στα αιώνια, να διατηρήσει τη σάρκα ζωντανή, χθες σήμερα αύριο, πάντα και σμιγμένη στο ένα που μας υποσχέθηκαν θεοί και δαίμονες, εξεγερμένοι και ποιητές, και μερικοί το έκαναν έργο για να έχουν λόγο και αιτία οι προτομές τους δεξιά κι αριστερά του δρόμου που θα διαβείς για νάρθεις, που θα διαβούμε μαζί για να φύγουμε για κει που τα σύνορα των οριζόντων σχηματίζουν μια καλύβη, ολόφωτη από έρωτα κι όπου ποτέ η γλυσίνα δεν χαρίζει τα άνθη της στο θάνατο και η αθανασία απαγγέλει κάθε γλώσσα ξένη ως πριν, κάθε γλώσσα του σώματος και της ψυχής, του νού και των όντων που κάτω από το βάρος των αστεριών θα ζητούν όλο και περισσότερη αγάπη.

τρείς λέξεις, 

αρκετές για να ζωγραφίσουν τον έρωτά μας

θέλεις; θέλω πάντα

καλή μου,

δυό λέξεις μόνο αρκούν

Σ' Αγαπώ

η μόνη μου αλήθεια

 και η παντοτεινή

υγ. 12 Μάη του 2012 
23.05, όπως ακριβώς τρία χρόνια πριν