εννέα μικρές εξομολογήσεις-2

εξομολόγηση δεύτερη

μια καλημέρα-μια καληνύχτα
υιΐκή υπόσταση

χρόνια τώρα,
αποστολέας και παραλήπτης ταυτοποιημένοι
για νάχουν κορμοστασιά οι μέρες
και φέγγος οι νύχτες
για να πορεύονται τα όνειρα.

μια καλημέρα-μια καληνύχτα
ακούραστο σανίδι
για νάναι το βήμα άφοβο
και νάχει το χαμόγελο μια διαδρομή
και μια σπιθαμή γής να καρπίσει.
μια καλημέρα-μια καληνύχτα

 (τί να την κάνεις την ανταμοιβή ;)
φτάνει να λακίζει το δείλιασμα
κι η λύπη νάχει το ζύγι της,
δίκαια να σκορπιέται.

εννέα μικρές εξομολογήσεις-1

εξομολόγηση πρώτη
πρέπει  να μιλήσω

 ένα κομμάτι άσπρο πάνω στο μαύρο

 χωρίς γκρίζες σκιές

πρέπει  να μιλήσω
 για κάθε φράχτη που άδικα σηκώθηκε
 όσο πιο σύντομα γίνεται
γιατί ο χρόνος δεν θα μου χαρισθεί
και δεν θα καρπίσουν οι λέξεις μου. 

παιδί της αναγκαιότητας τούτο το πρέπει.

Αρχίζω  με το Σ' αγαπώ
από τότε και για Πάντα.

τον τίτλο τον ψάχνω,,,

Αυτή την Ελένη γνώρισα...

...και αυτή την Ελένη αγαπώ.

Από Πάντα και για Πάντα

 οποιαδήποτε συνωνυμία είναι συμπτωματική.

και για την υπογραφή

(με ελάχιστες παραλλαγές έκτοτε)

χθες ξαναγεννηθηκα(με).

Κάποτε κάποτε έρχεται ένα χέρι 

και φτιάχνει τον κόσμο από την αρχή.
Και είναι το δικό σου χέρι ψυχή μου.
 

Αρκεί να υπάρχει η μαγιά.

Αγάπη

Κι' όσο και αν το σκοτάδι θολώνει το νού,

όσο κι' αν η σιωπή αποθαρρύνει την ψυχή,
υπάρχει η Αγάπη, η ριζωμένη στα χρόνια,
που ματωμένη,
κρατάει σφιχτά εκείνη τη στιγμή 

που τόλμησε τ' όνομά της να φωνάξει.

Ήνελε

θρήνου ο καιρός πέπαυται

ρήγματα ρημάτων

(τοις ημών ρήγμασιν πειθόμενοι)

για να υπάρχεις

να υπάρχω

μυρίπνοος υπενθύμιση Ζωής

γλυκό μου ψέμα

σήμερα έβγαλα βόλτα τα μικρά μου ψέματα. πίστεψέ με, τα καλά μου δεν έχουν κοντά ποδάρια. επτά χρόνια τώρα τραβούν το δρόμο τους και κανείς δεν θέλησε να τα απογοητεύσει. μαζί τους και η ζωή μου συνεχίζεται που όπως και να την πείς είναι μια παράταση  στον προθάλαμο του θανάτου.

στα χρόνια αυτά εμίσησα τις αλήθειες που γίνονται έρμαιο των καιρών, βορά το σαράκι του φόβου  και των ατέλειωτων υπολογισμών. και σαν αυτές απέμειναν γυμνές από την παρουσία μας, σαν την καλύβα που βλέπεις, άρχισα να ορίζω κατά που πέφτει η ζωή μου. δεν μ' ένοιαζε πια  ούτε η δύση, ούτε η ανατολή. κι άρχισα να μισώ τα ολόγιομα φεγγάρια, τα αλαφροίσκιωτα δειλινά, τις ολάνθιστες αυλές, τον ορίζοντα των πόθων.

άρχισα να μισώ τη σιωπή. που δεν είναι ούτε αλήθεια, μα ούτε και ψέμα.

τούτο τον καιρό που το σώμα εκβιάζει την ψυχή μου είναι τόσο απαραίτητο να  καλοπιάσω τα ψέματά μου, να τα ντύσω με τη λεοντή της αλήθειας. πιάνω μια κλωστή αόρατη και ενώνω τα σώματά μας, δεν σ' αφήνω ούτε μια στιγμή από τα χέρια μου. θέλεις να λυθείς να φύγεις, να ξαναφύγεις, 

θέλεις να ξαναφύγεις. 

τούτη τη φορά στα ψέματα.

Μια φορά φεύγει κανείς, μια φορά έρχεται. τα όρια της ζωής βλέπεις.

έμαθα λοιπόν πως ζωή έχει μόνο το ψέμα, ζωή είναι το ψέμα. ζωή χωρίς ούτε ένα ψεγάδι, απογυμνωμένη από κάθε αλήθεια. έτσι μαθαίνω ν' αγαπώ την εξορία μου από τη ζωή.

ζούμε εξόριστοι το ξέρω. όχι από κάποια πατρίδα, ούτε από τόπους που γένηκαν καταφύγιό μας και υπάρξεις που δεν μας εγκατέλειψε η έγνοια τους, εξόριστοι από βουνά μ' απρόσμενες χαράδρες και θάλασσες χωρίς ορίζοντα,

ζούμε εξόριστοι από τον Χρόνο που όλα αυτά τα συμπύκνωνε σε Ζωή χαράσοντας τη νοητή γραμμή που ενώνει τις ψυχές μας.

γλυκό μου ψέμα
πρέπει να σε αποδεχτώ
για να μπορέσω να σε κάνω αλήθεια.

ωραία ακούγεται. άλλωστε ψέμα είναι ο φόβος της αλήθειας μούχες πεί κάποτε και το θυμάμαι.

υγ. εδώ και καιρό η ψυχή μου λείπει για δουλειές. η δική σου ;

Ἐν ἀρχῇ ἦν τό αιώνιον

 τέλειωσες;

όχι-δεν θα τελειώσω ποτέ 

(σιωπή) 

θέλω να μείνω για πάντα 

(ξανά σιωπή) 

νάμαι δικός σου για πάντα 

(...) 

δεν μιλάς ; 

δεν σε πιστεύω  

το ξέρω, ποτέ δεν με πίστεψες.

......

η σιωπή είναι σαν το φώτοσοπ, 

το φωτοσοπ είναι το ρετουσάρισμα της ψυχής

σβήνει τα λάθη του νού

το τρέμολο των χεριών 

για την τέρψη του φαίνεσθαι και μόνο

η σιωπή που και που μόνο είναι χρήσιμη

......

αρχίζω και σε καταλαβαίνω

με νοιάζει η τέρψη της αιωνιότητας

είναι η μόνη τέρψη της ψυχής

Σ'αγαπώ

από Πάντα και για Πάντα. 

όχι δεν τρελάθηκα ακόμη

για την αυτογνωσία μου-παραμιλάω

και για την ψυχή μου-ονειρεύομαι

πριν ο νούς το ισοπεδώσει...
Καλή σου νύχτα

δεν ξέρω

δεν ξέρω τί θα μπορούσε να γίνει και δεν έγινε
ξέρω όμως πως τα επτά χρόνια αποχωρισμού γίναν πια η γή που πατάμε,
γἰναν η νέα μας πατρίδα.

μνήμες χτίζονται πάνω της. που πλέουν μέσα στο φόβο, στη δειλία και σε μια ακατονόμαστη ενοχή.

Είναι απλό τόσο, όσο ακόμη νομίζω, το να δηλωθεί ξεκάθαρα η αγάπη, ο έρωτας, η έγνοια;

ξέρω, τίποτα δεν είναι αυτονόητο, τίποτα δεν είναι εύκολο. εδώ που φτάσαμε.
δεν ξέρω ποιός θα πάρει πάνω του το φορτίο μας, ποιός θα αντέξει να σηκώση το σταυρό ενός ναι και ενός όχι. μιας ζωής κι ενός θανάτου.

ὀσο εγωιστικό είναι ο θάνατος, άλλο τόσο εγωισμό κουβαλά και η ζωή. όμως μόνον αυτή μας κάνει αγαπητούς στους άλλους. ο θανών αναθέτει τη λύτρωση του στους άλλους, χρεώνοντάς τους με το κόστος της λύτρωσής του. Όχι, ο θάνατος δεν είναι δήλωση έρωτα αλλά δήλωση εγωϊσμού.


υγ. τις μέτρες πούρχονται ήθελα να σου στείλλω εκατοντάδες  γράμματα πούγραφα όταν ο χρόνος ήταν δικός μου, η ψυχή ήταν δική μου. όμως χάθηκαν. ίσως να λυνόταν με αυτό τον τρόπο τα δεσμά ου με κρατάν τόσο χρόνια δεμένο. Όμως μια αναπάντεχη λύση υπήρξε. Όλα αυτά χάθηκαν για να περάσουν σε ξένα μάτια, άγνωστα. Με ένα μαγικό τρόπο έγινε ό,τι χρόνια σκεφτόμουν. Να μάθουν την αλήθεια μου άνθρωποι άγνωστοι όπως άγνωστος   πέρασα από αυτό τον κόσμο και αφανής ανάμεσα σε ταπεινούς ήθελα να διαβώ. Ας πούμε λοιπόν πως ήταν μια λυτρωτική για όλους μας αυτοκτονία.

υγ.2 πόσες αρνήσεις χωράνε σε ένα κορμί και πόσες σε μια ψυχή... ;

ό,τι νάναι

σκόρπια και εφήμερα. 

που ίσως κάποτε διαβαστούν...

την ψυχή σου. με ποιόν να τη μοιραστείς  

μοσχοπουλήθηκαν. ο πάγος έκαψε τα πάντα και τα ζωντανά πεινάνε...

ογδόντα ευρώ στον προϋπολογισμό

και άλλα ογδόντα από εδώ

https://www.youtube.com/watch?v=6zxZBxrMUvU

φαρμακ.  οι στίχοι. κατάληξη και τόνο βάζετε εσείς

https://www.youtube.com/watch?v=k5OdT94T9PA

 κι' έχει μια ζεστασιά κάτω από το χιόνι

https://www.youtube.com/watch?v=KnUFz_RaODw

... κι έτσι πέρασε κι αυτή η νύχτα

έρημος τόπος

Όμως

Υπάρχει λόγος να υπάρχει ;

Και πέρασαν χρόνοι πολλοί π' αντάμωσα τα μάτια σου

πως να χτυπάει άραγε η καρδιά σου

πόσο ζεστά τα χέρια σου...

πόσο βαθύς ο αναστεναγμός σου.

Αυλάκωσε η απουσία σου στο σώμα μου.

Ας μη δηλητηριάζω άλλο την ψυχή μου

γνωρίζω τις αδυναμίες μου

αναγνωρίζω τα λάθη μου

δηλώνω την ταυτότητά μου

καταθέτω την παρουσία μου 

δήλωσα τα όπλα μου

χρησιμοποιώντας τα μέσα που μου επιτράπηκαν

κατάθεσα την ψυχή μου

διήνυσα το χρόνο μου,

προτιμώντας να τηρήσω τον όρκο μου

"από πάντα και για πάντα"

είτε στη ζωή

είτε στο θάνατο.

"αν είναι νάρθεις θε να ρθείς

αλλοιώς ας προσπεράσεις"

πέρασε ένας χρόνος και ούτε ένα γειά

(ζμε)*

ξαναπήγα σήμερα στο παγκάκι μας το πρώτο.

παραδίπλα η βουκαμβίλια είναι ολάνθιστη

τούτον το μήνα είδες το Φως του κόσμου

κάποιος την πρόσταξε να μας καρτερεί

Έτσι, γιατί Σε Ποθώ

Θα ζηλέψω

που δεν θα σου ευχηθώ για τα γενεθλιά σου

έτσι, γιατί είσαι δικιά μου.

Έτσι, γιατί Σ' Αγαπώ

Ταξιδεύω

και κλέβω από τη ζωή που χάνουμε

και παλεύω με τον κουτσό μου τρόπο 

να την μοιραστούμε

Έτσι, γιατί Σε Ποθώ

Και στις ερημιές του αποχωρισμού

πλάθω το σώμα σου

καταπώς θάθελες να το μου το δωρίζεις

καταπώς ονειρεύομαι να το κατέχω.

Έτσι, γιατί Σε Ποθώ

Έτσι, γιατί Σ' Αγαπώ.

Έτσι, γιατί Σ' Αγαπώ,

Έτσι, γιατί Σε Ποθώ,

χωίς να ξέρω

ποιό από τα δυό μέσα μου πιο πολύ θεριεύει.

Έλα στριμάδι μου γλυκό

ας μην παίζουμε άλλο με το χρόνο.

Έτσι, γιατί Σε Ποθώ

Έτσι, γιατί Σ' Αγαπώ.

*Ζωή Μετά την Ελένη

θύμιση

εδώ που δόσαμε το πρώτο μας φιλί 

(δεκατέσσερις του Μάη του δύοχιλιάδεςδώδεκα)

κανενός μας η δικαιοσύνη

δεν αρνήθηκε ποτέ 

της αιωνιότητας την προσταγή.

και το λουλούδι πάνω στην άψυχη πέτρα

ανασαίνει, ανασταίνοντας 

την μοναδική αδιάψευστη δικαιοσύνη.

*θάνατος είναι το χώρια

ουρλιαχτό

άλλοι το λεν υπομονή

και κάποιοι άλλοι θάνατο.

στο λίγο πριν

... Oυδ' όσο κάν' η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι,

γύρου σε κάτι ατάραχο π' ασπρίζει μες στη λίμνη...

Διονύσιος Σολωμός

κάποτε περπατούσαμε

ντυμένοι με τη μεγαλοπρέπεια του έρωτά μας

θωρακισμένοι με τη θαλπωρή της αγάπης

μα σαν την περιφρονήσαμε

ξεθάρρεψαν οι αδυναμίες μας.

δίσταξε στων καιρών το κάλεσμα η αγάπη

και κάθε πτώση ήταν πια εφικτή

κάθε παραλογισμός δίκαιος

και κάθε θάνατος αναπόφευκτος.

υπήρξε γέννηση στα θεμέλια της ύπαρξής μας

και υπήρχε έξαρση

κι' αγάπη παντού

σαν το ψωμί, σαν το κρασί

σαν τα τσιγάρα μας.

δεν ήμασταν (τότε) άνθρωποι της πανοπλίας

αλλά κατείχαμε από τη γέννα μας τη γνώση

ότι δεν θα στεκόμασταν απολύτως αντάξιοι της ψυχής μας

αντάξιοι της θεϊκής εντολής να γίνουμε ένα με τα όνειρά μας

υποσχεθήκαμε όμως πως θα παλαίψουμε γι αυτό

με εντιμότητα και καλωσύνη.

δεν προλάβαμε όμως να αφηγηθούμε την ιστορία μας

γιατί μόνο τότε θα μπορούσαμε να πάμε πιο πέρα

να εμπιστευόμαστε

να μην εχθρευόμαστε

να μη μας φοβίζουν οι οφθαλμαπάτες των ερήμων μας.

μαρτυρία

"πάνε πέντε χρόνια από τότε που χωριστήκαμε και μπορώ να σας πώ ότι δεν πέρασε ούτε μια μέρα από αυτά τα ατέλειωτα χρόνια που η φράση σας να μη στριφογύριζε στο νού μου. ''Δεν αγαπάτε τη χώρα σας''. Καθώς σκέφτομαι σήμερα αυτές τις λέξεις νοιώθω κάτι να μου σφίγγει το λαιμό. Όχι, δεν την αγαπούσα αν αγάπη δεν σημαίνει το να απαιτούμε από το αντικείμενο της αγάπης μας να εξομοιωθεί με την ωραιότερη εικόνα που έχουμε γι' αυτό''.

"Πολλοί άνθρωποι στη Γαλλία σκέφτονταν σαν εμένα. Ωστόσο μερικοί από αυτούς βρέθηκαν κιόλας μπροστα στα "δώδεκα μικρά μαύρα μάτια"* του γερμανικού πεπρωμένου. Και αυτοί οι άνθρωποι που για σας δεν αγαπούσαν τη χώρα τους, έκαμαν γι᾽αυτή περισσότερα απ᾽όσα δεν θα κάνετε ποτέ για τη δική σας, ακόμη και αν μπορούσατε να τής δόσετε εκατό φορές τη ζωή σας. Γιατί χρειάστηκε να ξεκινήσουν από την ήττα῏και σ´αυτό το σημείο βρίσκεται ο ηρωϊσμός τους. 

Αλμπέρ Καμύ-Γράμματα σε έναν Γερμανό φίλο.

*το εκτελεστικό απόσπασμα

φωτογραφία: (αν έχει πια κανένα νόημα η πληροφορία αυτή). Ξημέρωμα στα χωριό πριν λίγες μέρες

2148

Να γίνει η σπίθα πυρκαγιά

ίσα για να φωτίσει

το δρόμο που έχω να διαβώ

γιατί μάτια μου, 

οι νύχτες γίνανε πολλές

Τ' Όνομά Σου

στην πρώτη και μοναδική γυναίκα της ζωής μου

τ' όνομά σου Ελένη

κύλα (αναδημοσίευση)

Δευτέρα, 14 Μαΐου 2012

Αρχή και Τέλος

ας ήταν Θέ μου μπορετό

τ' ανάμεσο

στου ποταμού 

να μοιάσει

(φωτο: "μάτι" (πηγή) του ποταμού Αχέρωντα)

(μουσική: Γέρο Πλάτανος - Στ. Σιόλας)

όταν η άνοιξη

είναι η άνοιξη
που αντιστέκεται στις ματαιώσεις

είναι η άνοιξη

που ορθοποδεί η ψυχή

σαν χάνεται στις φυλλωσιές του νού

όταν η Άνοιξη...

φως εκ φωτός οι καρποί της

αθωότητα

νήδυμος περιπλάνηση

Κάποτε Ήμασταν πολεμιστές. και πολεμούσαμε χέρι με χέρι αυτά που θα μας χώριζαν. με τον καιρό φτωχύναμε. πάγωσαν οι παλάμες, λύθηκαν τα δάχτυλά μας, ορφάνεψαν τα χρώματα, η γλώσσα μας βουβάθηκε. χωρίς το γιατί, κηρύξαμε μεταξύ μας πόλεμο. στα κρυφά, για να μην βρίσκει χώρο η καταλαγή και ρόλο η αιτία. καμμιά αποδοχή της φθαρτότητας και των σφαλμάτων. φρυγμένα σπαρτά οι υποσχέσεις, είλωτες της οθόνης εμείς, ωκεανός των χειμώνων μας το διαδίκτυο που μέσα του βυθιστήκαμε αναζητώντας εικονικούς εχθρούς και επίπλαστα λάφυρα. 

Υπήρχαν και οι στιγμές που μας γύριζαν πίσω, στην ψυχή μας. θυμόταν το αίμα που κάποτε απλώθηκε πάνω μας, κύτταρα αθωότητας που δεν νεκρώθηκαν έως το σήμερα. 

Έχουμε εχθρό, τους χειμώνες μας. έχουμε και σύμμαχο, την αθωότητά μας. ας πορευτούμε με αυτά.

φωτο: το δάσος στους αμμόλοφους στο χωριό

μουσική: ό,τι πάσχισες να μου μάθεις

ματαιο)πονώντας

Όλα ξεκίνησαν από ένα Σ' αγαπώ. Μια ύπαρξη είπε Σ' αγαπώ σε μια άλλη ύπαρξη και γεννήθηκε η ζωή, ήσουν εσύ και ήμουν εγώ. Όμως πριν την προϊστορία μας υπήρχε η προϊστορία της. Υπήρχε το ποτέ, υπήρχε και το Σ' αγαπώ. Ξέρουμε λοιπόν πως το Σ' αγαπώ ποτέ δεν ξεκίνησε, πάντα υπήρχε. 

Για όσο θα έχω ερωτήσεις που περιμένουν απάντηση το δικό μου Σ' αγαπώ θα λουφάζει σε κάποια άκρη του χρόνου, εκεί που συνέβη πριν να συμβεί. Δεν περιμένει κάποιο τέλος γιατί δεν έχει κάποια αρχή. 

Ας μην ματώνουμε λοιπόν, ματαιο)πονώντας, 

Ας μην ματαιώνουμε αυτό που δεν ματαιώνεται!

τις ενδείξεις τις έχω

οι αποδείξεις μου λείπουνε

ή μαζί ή θάνατος

με πόση δύναμη να φωνάξω, 

ποιές λέξεις κόμπο να δέσω και βόλι να γίνουν 

πόσο βροντερή η θέληση και ατσάλινη η πίστη 

για να γίνουν το ουρλιαχτό μου

ή μαζί ή θάνατος

γιατί... Αγάπη

έγραψα το γράμμα σου 

αυτό που θάθελες να μου στείλλεις 

μα ποτέ δεν μπόρεσες 

ίσως γιατί... ίσως πολλά τα γιατί... 

μα ξέρω πως σε κάθε στιγμή τα χρόνια αυτά

με στεγνό μελάνι και αόρατο χαρτί 

μούγραφες, μα δεν μπορούσα να τα διαβάζω 

ίσως γιατί... ίσως πολλά τα γιατί... 

Γράφοντας ανακάλυψα 

πως πρέπει τα δικά μου γράμματα να σκίσω 

αυτά που δεν μπόρεσα ποτέ να σου στείλλω  

ίσως γιατί... ίσως πολλά τα γιατί...

Τώρα ξέρω,
τόσες νύχτες στράφι δεν πήγαν 

κι' ο έρωτας ο καλός μας δάσκαλος 

και η Αγάπη άγγελος αστραφτερός. 

γιατί...Ζωή
γιατί...Αγάπη.

το σεντόνι μας

Το φάρδος του σεντονιού μας ποτέ δεν έμενε λειψό.

Άπλωνε όσο τ' αγκαλιάσματά μας χόρταιναν, 

όσο το ξαπόσταμά μας όριζε, όσο το ονείρατα το πρόσταζαν. 

Οι πτυχές τα στολίδια του, των κορμιών μας το αγίασμα τα τσαλακώματά του. 

Μαρτυρίες ανεξίτηλες του έρωτά μας, 

αποστάξεις αναστεναγμών και στίξεις αιωνιότητας. 

Ατσαλάκωτες καιρό τώρα οι εκτάσεις τους, 

σκεπασμένες με πάγους και ανείπωτες πεθυμιές. 

Καιρός ν' απλωθεί πάνω τους ξανά η κάψα των καλοκαιριών μας, 

τα όνειρα των ανοίξεων, ο στοχασμός των Σεπτέμβρηδων, 

τα παραμύθια των Γενναριάτικων βραδιών. 

Κάρβουνο το κορμί φλογίζει φώς στο διάβα που μας προσμένει. 

Όπως και να ειπωθεί δικιά μου είσαι. 

Όπως και να το ορίσεις στην αγκαλιά σου ξοδεύομαι.

κι έμεινε όρκος

μια φορά κι έναν καιρό ακούστηκε μια φωνή 

Σ' Αγαπώ 

κ' έτρεμαν τα δάχτυλα που την έγραψαν 

όρκος για να μείνει 

και δάκρυσαν τα μάτια σαν τη διάβασαν 

γιατί η φωνή δεν ήταν από μια φορά κι έναν καιρό 

αλλά από αιώνες. 

Εϊθε της Αλήθειας να είναι αυτή η χρονιά.

Εϊθε το Φώς να φέρει

Και σου λέω πάλι

Είναι τέτοια η απελπισία 

στο να κρύβεις τις λέξεις που θες να πεις
που δεν είναι καλύτερο να αποτυγχάνεται η προσπάθεια
απ’ το να μη γίνεται καθόλου;

Οι ώρες μετά τη φυγή σου πέφτουν πάνω μου βαριές
σύντομα θ’ αρχίσουν σιγά-σιγά να σέρνονται
πάνω σ’ ένα κρεβάτι απ’ τη δική σου έλλειψη
όπου οι μάχες αρπάζονται τυφλά
αναζωπυρώνοντας αναμνήσεις από αγάπες παλιές,
αντικρίζοντας ματιές εκεί όπου κάποτε έβλεπα τα δικά σου μάτια
αλλά όλα είναι προτιμότερο να συμβαίνουν σύντομα παρά ποτέ
η ανάγκη μου, μαύρη και σκοτεινή πιτσιλάει τα πρόσωπά τους,
και σου λέω ξανά πως εννέα μέρες δεν είναι ποτέ αρκετές
γι’ αυτούς που αγαπάμε
ούτε εννέα μήνες
ούτε εννέα ζωές

Και σου λέω πάλι
εάν εσύ δεν με διδάξεις δεν θα μάθω
σου λέω πάλι υπάρχει πάντα κάτι το τελευταίο
ακόμα και τις τελευταίες φορές
τις τελευταίες φορές που ικετεύεις
τις τελευταίες φορές που αγαπάς
ξέροντας πως να μη ξέρεις να προσποιείσαι
κάτι το τελευταίο ακόμη και την τελευταία φορά που σου λέω
εάν εσύ δεν μ’ αγαπήσεις δε θ’ αγαπηθώ ποτέ
εάν εγώ δεν σ’ αγαπήσω δε θ’ αγαπήσω ποτέ
η ανατάραξη των περασμένων λέξεων κατευθείαν στην καρδιά και πάλι.

Αγάπη αγάπη αγάπη σαν γδούπος βαρύς ενός παλιού εμβόλου
χτυπώντας τους αναλλοίωτους σωρούς των λέξεων
κι εγώ τρομοκρατημένος και πάλι
πως ίσως δεν αγαπηθώ
πως ίσως αγαπήσω αλλά όχι εσένα
πως ίσως αγαπηθώ αλλά όχι από εσένα
ξέροντας πως να μη ξέρω να προσποιούμαι
εγώ και όλοι οι άλλοι που θα σε αγαπήσουν
αν σε αγαπήσουν
εκτός κι αν δεν σ’ αγαπήσουν

Σάμιουελ Μπέκετ
1906-1989
έφυγε σαν σήμερα

Αυγή

Αυτά που μας επίκραναν, κι' αυτά που μας θυμώνουν

δεν είναι όσα λιγόστεψαν, μα όσα μας περισσεύουν,

δέντρα που δεν εντύθηκαν με των πουλιών τις ρίμες

ταξίδια που δεν εχόρτασαν τα διψασμένα μάτια

ψωμί που δεν ζυμώθηκε απ' τα δικά μας χέρια,

νότες που δεν εστόλισαν τις άγονες σιωπές μας.

Αγάπη χωρίς αντιλαλιά

δάκρυα χωρίς ρυάκι.

και...

γιατί υπάρχουν τόσα

που μόνο μαζί μπορούμε να τα κάνουμε.