θυμήσου

σαν τον άνεμο βιαστικός ο χρόνος

κι όμως,

τα μάτια δεν στέγνωσαν,

... ποτέ

τοίχος

κεί στης φωνής μου το ανάχωμα

ποτίζει ένα λουλούδι λίγο νερό

καθημερινά το δάκρυ μου.

****

του πουλιού,

όταν του κόβεις το φτερά 

μην του ζητάς και να πετάξει.

μια στιγμή μονάχα...

...μονάχα, μου αρκεί.

ίσα που να παραδώσω τα κλειδιά της ψυχής μου

στα χέρια σου 
και τη ζωή μου στο νόημα του μαζί.

μια στιγμή μονάχα

σαν εκείνη τη φορά

που το φώς πλημύρισε τις ψυχές μας.

μια στιγμή μονάχα, 

του ξέφωτου την ανάπαυση σου ζητάω.

επανόρθωση

στις ημιτελείς αναγνώσεις λέξεων 

-στο πένθος αοράτων σκιών συνδρομή- 

γάντι μου η ελπίδα 

πως κάποτε ο χρόνος 

θα λευτερώσει το φώς για να ξαναδιαβαστούν.

η σιωπή

γνέθει η σιωπή

των λέξεων την ανημποριά.

φυλαχτό

τα βήματά μου

που έχω να διανύσω 

σε λασπωμένους δρόμους 

πάλι και πάλι από την αρχή, 

αναζητώντας το κλειδί 

που έναν καιρό 

στον μάστορα του έρωτα εμπιστεύτηκα,

ξέροντας 

πως η φλόγα του ποτέ δεν θα σβήσει. 

η βροχή

σταγόνες βροχής 

ίσα που κρατούν μιαν υπόσχεση Άνοιξης

σαν το θολό τ' ουρανού κάποτε φεύγει.

μα ποιάς πηγής τη θέληση του αστείρευτου

μπορούν να δυναμώσουν;

η διαδρομή

είναι στιγμές που μάταιη θαρρώ

τούτη τη στείρα διαδρομή,

προσδοκώντας το ταξίδι

που απαλλοτριώνει τη σκουριά των καιρών.

και λέω μη-πως, 

θάταν καλύτερο νάχαν σβήσει τα χνάρια μου 

πάνω στο χέρσο τούτης της ζωής.

και είναι στιγμές που θέλω να ζώ ίσα για ν' ακουστεί, 

πως το κομμάτι της αλήθειας εκείνο,

που απελπίζει την ψυχή, δεν είναι η αλήθεια

παρά η απρόκλητη άγνοια. 

Σ' αυτές τις νύχτες 

που θηρίο γένηκα καθ' υπόδειξη

τα όνειρα από τα στιχάκια του Πάμπλο 

ρούχα που στεγνώνουν στον πάγο της ψυχής μου.

ούτε ήχος, ούτε χρώμα στο δισάκι μου.

ήλθε ο καιρός..

μόνον εσύ ξέρεις 

πόσες νύχτες βάρυναν τα πόδια μου 

και μόνον εγώ 

για τους χειμώνες που ψύχραναν την ψυχή σου. 

για τις πληγές μας 

κανείς μας δεν μίλησε ποτέ.

μήπως ήλθε ο καιρός 

να γητευτεί ο πόνος τους ;

δισταγμός,

ποιός στον ουρανό αρνείται να πετάξει;

μα είναι ο δισταγμός 

που στης περιφρόνιας το θυμό

τρέφεται 

και μας κρατά δεμένους.

είδα τα μάτια σου κλαμένα

..... όταν το φώς

σ' ένα μου δάκρυ

-των ματιών σου γένημα-

μαρτυρούσε την αφορμή.

βράχους ας γκρεμίσουμε

τους τόπους μας...

όπου η πέτρα υφάδι γίνεται

και τ' απέραντου καθρέφτισμα

κατασταλάζοντας στο βάθος της ψυχής μας μνήμες...

τους χάνουμε. σαν τα γιοφύρια τους γκρεμίζουμε

διαγράφοντας κάθε πεθυμιά επιστροφής.

φωτογραφίες: Ικαρία

"να διώξω τα σύννεφα"

σαν το άνθος το πρώτο - υπόμνηση της άνοιξης,

σαν τα κλάμα το πρώτο - αναγγελία ζωής, 

η Λέξη η πρώτη - που αποδιώχνει τα σύννεφα.

αυτές απόμειναν οι αποστάσεις 

ως την Αυγή. 

φωτο:ανθισμένη 'μυγδαλιά στο Κάστρο

φόβος

τώρα,
ίσως να φοβάμαι λιγότερο

ν' απλώσω το χέρι μου στο κενό,

αρκεί, κάποιες φορές

φως μελιχρό

να σκορπά στο έξω της νύχτας

το καλωσόρισμα.

στ' όνειρο

Μ-έθ-η

.... άλμα, ακροθαλάσσι, καταχνιά, φυλαχτό, απέναντι, 

ταξίδι, αντί - σταση, κοίτα, σκιές, τζάμι, ανθίσουν, κύλα, 

εαρινό, αλαφροπατώντας, μέλισσα, φράχτης, ζύγι, 

νανούρισμα, δείλι, κερασιές, δεντρί, σκιές, χνωτισμένο, 

φεγγαρόστρατα, φως, αραξοβόλι, αχ, αγάπη ...

μεθώ 

με τις λέξεις σου

 αιώνες ειπωμένες 

κι' από νύχτες χωρίς άστρα αθάμπωτες.

μεθώ

με τα ίχνη τους στη θωριά μου

με το χρώμα της φωνής τους

με την ανάσα 

της στιγμής που ειπώθηκαν.

και μου αρκεί,

 

που φύλακας άγγελός μου γένηκαν

στη μέρα ισκιώματα και πηγές

φεγγάρια μες στη νύχτα. 

και τις παίρνω αγκαλιά

κι' ακούω το Σ'αγαπώ

και ταξιδεύω

  Μαζί τους για Πάντα.

σμίξιμο

είσαι εδώ, 

ν' αναζητώ στα χνάρια π' αφήνεις 

το άσπιλο των νοημάτων σου.

είμαι εκεί,

ν' αναζητάς με μόχθο υλοτόμου 

να θωπεύσεις τις πληγές μου.

εσύ άγγελός μου 

κι εγώ 

τα φτερά του να γίνω ποθώ. 

είναι που,

...κάθε στιγμή

έρχεται η εικόνα σου σαν φώς. 

μα χθές, σιωπηλή με περοσπέρασε

χωρίς καν μια ματιά.

και, πατώντας πάνω στη σκιά μου, ξεμάκρυνε.

και τότε κοίταξα τα πόδια μου

-που έτρεμαν-

κι' είδα πως το αίμα μου κυλούσε πάνω τους,

εκλιπαρώντας τη γή να το δεχτεί.

κι' είπα,

πως και τούτη η στιγμή Δική Μας είναι.

δάκρυ

όσο το φως σου με φωτίζει

υπάρχω

μπορώ ...

τσαλακωμένη Ζωή

να υπάρχεις

αν δεν με βλέπεις

δεν με ακούς

μπορείς

να υπάρχω 

για να σ' αγαπώ

χωρίς ν' αποκρίνεσαι.

μα αν με ρωτήσεις αν υποφέρω

ναι, θα σου πώ.

τα χέρια μας

πάρε το χέρι μου,

δός μου το δικό σου,

οι λέξεις που πληγώθηκαν να γιατρευτούν.

Τα σώματα ξέρουν 

πως το νού να αφοπλίζουν

και της ψυχής μας καθρέφτισμα να γίνονται.

είναι,

...κείνες οι εικόνες σου

που ποτέ δεν κοίταξα

κείνες οι πίκρες που αγνόησα

κείνο σου το γέλιο που προσπέρασα.

είναι, 

αυτά που δεν έγιναν κλωστή

στη σκοταδιά του λαβύρινθου

τις ζωές μας να φωτίσουν.

(κι' ήταν που κάτω από τη μάσκα τ' ανεξήγητου

θέριευε η σκουριά της ψυχής μου)

είναι,

τα λασπωμένα σου χέρια

ο ιδρώτας στο κορμί σου

ο στεναγμός της ανάσας σου

τ' ανασηκωμένα σου μαλιά

τ' αμίλητα μάτια

και τα σιωπηλά σου χείλη.

είναι η έγνοια η γλυκιά,

"τί έφαγες σήμερα

τί κοίταξαν τα μάτια σου

πως πέρασες στη δουλειά

τι όνειρο είδες ψές

ποιό φόρεμα φόρεσες"

είναι όλα αυτά

που για μια στιγμή έρχομαι και τ' αγγίζω

και νοιώθω το σώμα μου να αιμορραγεί

από νοσταλγία και πόθο μαζί

για κείνο τ' όνειρο

που λαχταρώ με πέτρες να χτίσουμε

γιοφύρι στο παντοτεινό

και σκαλωσιά στον ήλιο.

είναι,

που μετά αλαργεύω

στο αίμα μας πνιγμένος,

ηττημένος από την κάθε στιγμή

της στιγμιαίας συνύπαρξης.

είναι,

τα μικρά και το μεγάλα

που ζυμώνονται μέσα σου

και αναβλύζουν το φώς της ζωής.

μα,

όπου και αν χαθείς

καταφυγή μου ο κόσμος σου

ό,τι αγάπησα

μια στάλα ο κόσμος μου

πέλαγος η δύναμή σου

μα ό,τι αγάπησα

μ' έμαθε να σε περιμένω

στ' αλώνια

μη μου μιλάς για τ' αχρωμάτιστα

πεδία των ματιών μας

Πές μου μόνο για κείνες τις χαραυγές

που καρτερούν στο δρόμο μας

και κείνες τις φωτιές

στης ψυχής μας τα χρώματα

στ' αλώνια των χορών μας

έλα να πάρουμε μόνοι μας τη λευτεριά
με τραγούδια, όνειρα και σπαθιά.

το κλειδί

κατάλαβα πως...  

έπρεπε να σιωπήσω

           και σιώπησα

έπρεπε να κρυφτώ

           και κρύφτηκα

έπρεπε να χαθώ

           και χάθηκα.

Κρατάς εσύ το κλειδί

δεν θα ζητήσω αντίγραφο

απλά θα σε περιμένω.

ανάμεσα

...στων βράχων τ' αντιπάλεμα

φωτογραφία:Ικαρία, Νάς

ψάχν' η ματιά θωριά ν' αναπαυθεί.

Φράχτης

φωτογραφία: Ικαρία, Νας

τα κοντινά 

των μακρινών καθρέφτισμα 

κι' ευχή,

δροσάτ' ανάσα της ψυχής το πύρωμα των βράχων.

ταξίδι

Στις αποσκευές μου ένα δάκρυ.

τ' αλλαφροπερπατήματά Σου

-άγριας μέντας θύμιση- 

εκεί ας ανταμώσω.

υγ.φωτογραφία "δανεική" από το καλό μου μαμούφι. Ελπίζω να ανταποδώσω. 

αγάπη

ό,τι αγαπήσαμε αληθινά 

βιός και γή μας, 

όπου εξουσία δεν κατέχει 

ο φόβος της απώλειας. 

στης ακαλλιέργητης μνήμης το βασίλειο 

μεταξένιες ανάσες 

προσδοκούν στο τίποτα για να τάχουν όλα 

διασχίζοντας ανάλαφρα την απεραντοσύνη.

https://www.youtube.com/watch?v=_W-iHN0h3Xg

Νίκος Μαμαγκάκης - Σ' αγαπώ (Nikos Mamagakis)

μου φτάνει...

σε μι' άκρη της γής να ταξιδέψουμε 

κι' εκεί στην αγκάλη σου να χαθώ 

στο κάστρο της ψυχής σου τάμα. 

πλάση μου εσύ κορμί σου 'γώ 

ήλιος μου εσύ, ίσκιος σου 'γώ 

 χάδι απαλό και ξάστερο το κάθε μας ταξίδι,

και σαν το νερό της κρήνης

-τρέχοντας πριν απ' τη χαρά μας-

ας ανθίζει χωρίς τέλος η ζωή. 

πλάθοντας  τη σκόνη σύγνεφο

και σαν το πουλί -που μόλις λευτερώθηκε-

 ας πετάξουμε

ως εκεί που ούτε η ανάσα μας δεν μας χωρίζει.

της σιωπής Σου το Φώς,

...έσκυψε 

γλυκά για ν' απλωθεί

στ' απόμακρο της νύχτας μου μονοπάτι.

νάσαι 'κεί

και σαν πλησιάσει η ώρα 

που του γυρισμού τον δρόμο πάρω, 

νάσαι κεί καλή μου, 

κρατώντας ένα κερί. 

και μη φοβηθείς σαν ο καιρός περνά, 

θάναι οι σκιές πολλές που πρέπει να ξερριζωθούν 

για να βλαστήσει της πρώτης μας ματιάς η αθωότητα.

νάσαι κεί

γιατί πιο πολύ  κι' από τη ζωή

αγαπώ αυτά που δεν μου έδειξες ποτέ.

τ' όνειρο

μ' έφεραν εδώ 

η ανάσα των τραγουδιών σου 

και στων ματιών σου 

τ' αντικαθρέφτισμα της ψυχής Σου

-εδώ, στ' απόμακρο του χθές, γυμνός-

κι' ονειρεύθηκα 

πως εδώ είναι το σπίτι Μας 

κι' ήπια κρασί από το σώμα Σου 

γεύτηκα των χειλιών Σου της αθανασίας τη γύρη 

φτιάχνω τσιγάρο και Σου δίνω 

αδειάζω τη ρακή στο ποτήρι Μας 

ρουφάω τον καπνό Σου 

κι' είπα, τούτο μου φτάνει. 

κι' έδοσα ό,τι δικό μου στα χέρια Σου 

κι' ήταν λειψά τα δώρα μου 

χαμένα τα πολλά 

στην αβυθομέτρητη έρημο της ψυχής μου. 

όλα Σε θυμίζουν, 

όμως αυτά που μέχρι χθές με πλήγωναν 

τώρα μου χαρίζουν φώς. 

με τα δικά Σου χέρια, σφικτά στην αγκαλιά μου Σε κρατώ 

γράφω παντού τ' όνομά Σου "Σ' Αγαπώ". 

κάνε θέ μου, 

να μη γροικώ παρά την ανάσα Της μονάχα 

και του ποταμιού Της τη γαλήνη ν' αναπνέω. 

κάνε θέ μου, 

να μη χαθεί τούτο το όνειρο 

και σε τούτη την άκρη ν' αποκοιμηθώ.