Αποδεκτοί συμβολισμοί

καλοκαιρινό αραξοβόλι στην Επίδαυρο

Το Πάσχα των απωλειών και το πάσχα της ανάστασης.

της εθιμικής ανάστασης που απέχει παρασάγγας από την επιθυμητή. τόσο που οι κάθε είδους και προαίρεσης ευχές αδυνατούν να αποδώσουν τους πόθους, να καταθέσουν τις ελπίδες και να οσμοθούν με τα όνειρα του καθενός. ακόμη, είναι ανίκανες να αναχαιτίσουν τους δεκάδες θανάτους γύρω και εντός μας. θανάτους χωρίς παρακαταθήκες και χωρίς διαθήκες. η έλλειψη πλούτου ζωής στερεί και αυτή την ύστατη πράξη εντέλειας και ανιδιοτέλειας. έτσι θα εξασφαλίζετο μια ειρηνική και συνάμα επ-αναστατική μετάβαση από τη ζωή προς τον θάνατο, μια συνέχεια ζωής πιο πραγματικής από την εικονική της κατανάλωσης και του φιλαυτισμού.

Είθε να αποκτήσουν οι ευχές τη δύναμη να νεκραναστήσουν μιας άπνοης ζωής το σώμα,   κατάλοιπο ενός κόσμου που διαβήκαμε χρόνια πριν. τότε που κάθε ευχή πήγαζε από έναν θεό μέσα μας , τότε που κάθε υπόσχεση ήταν όρκος και καθήκον.

Απρίλη μου

 

 η γαλήνη που αδημονεί

 

 ί 

η πανάρχαιη διαδρομή

 

η στέρεη αλήθεια

 

Κάθε εικόνα και ένα φορτίο ζωής. 

(από την τελευταία επίσκεψή μου στο χωριό)

είθε ο Απρίλης νά γίνει και πάλι δικός μας.

τα παρερμηνευόμενα:
Εδώ και μήνες παιδεύομαι με μια δουλειά που πήρα από ένα ξένο ίδρυμα. Πρόκειται για μια έρευνα για τους πλειστηριασμούς. Όχι καμμιά σπουδαία αμοιβή (2 ευρώ την ώρα μούρχεται) αλλά αφού η κυρίως δουλειά (οι εκδόσεις) πάει κατά διαόλου και όλες οι παράπλευρες με τα κινηματικά δουλειές εξαφανίσθηκαν σχεδόν εντελώς, δεν έχω άλλη επιλογή.
Η έρευνα τελειώνει στα τέλη Σεπτέμβρη και αρχίζει η αξιολόγηση των στοιχείων και η  διαδικασία έκδοσής της στα ελληνικά και γερμανικά. Οριστικά θά τελειώσει Γενάρη 2023. 

Με την καραντίνα έχασα κάποιες καλές προσόδους. Τράβηξα πολύ ζόρι από όλες τις απόψεις ειδικά στα οικονομικά αν και αντικαταναλωτής.

είθε όλος ο καιρός νά γίνει και πάλι δικός μας.

...έτσι μούρθε, αυθόρμητα...

καπως έτσι...

πυρίμαχο λιθάρι ο νούς

αδιαφορεί για της φωτιάς το μπόϊ.
 

κάτσε κάτω ρέ,
να τα λογαριάσουμε ξανά και ξανά,
από την αρχή κι' απ' το μηδέν.

να ξέρεις πάντως πως την απουσία
σαν παρουσία τη μετρώ, 

ντυμένη σε χιλιάδες χρώματα.

μικροπράγματα

όσο κι' αν ο συμβολισμός φθάνει μέχρι τα πλήκτρα, 

δεν παύει νάναι συμβολισμός.

μυστικά

 

φύλαξε όλα σου τα μυστικά

θα μας χρειασθούν σε καιρούς ξηρασίας.

 

(Ο Πλατανιστός πάει να συναντήσει τη θάλασσα φορτωμένος μυστικά)

είσαι...

...τόσο καλή

που ώρες-ώρες

με κάνεις να ντρέπομαι.

απόπειρα Άνοιξης

 

"Σ ' Αγαπώ"

Αν θες να τ' ακούσεις,

υπάρχουν πολλές γλώσσες να στο 'πώ 

Αν όχι, καμμία.

υγ.

Είναι που αναρωτιέμαι καιρό τώρα,

αν ο πόλεμος κάνει τους εχθρούς

ή οι εχθροί τον πόλεμο.

 

φωτο: πεισματάρα τριανταφυλλιά κάτω από το λιοπύρι των 38.

θέλουμε;

το γνωρίζουμε

περιμένουμε κάποιο θαύμα εξ’ ουρανού,

σαν θεός αμήχανος  να μας ταρακουνήσει

να μας σηκώσει ψηλά σαν ανεμοτρόβιλος

και να μας αφήσει να πέσουμε στη γή

αγκαλιασμένοι 

στην αμμουδιά κάποιας ονειρεμένης θάλασσας

ή στη χλόη κάποιου βουνού.

 

το γνωρίζουμε

και περιμένουμε να συμβεί.

ανυπομονώντας, 

υποφέροντας.

 

κείνο που δεν γνωρίζουμε

και που ποτέ δεν έχουμε σκεφτεί

είναι πως αυτό συμβαίνει 

και συμβαίνει μέσα μας αθόρυβα 

μα η δύναμη της αδράνειας το καθηλώνει

και η συνήθεια μας βομβαρδίζει 

με φόβους και ερωτηματικά.

 

ας το φωνάξουμε

θέλουμε να ζήσουμε μαζί.

 

 

 

Επέτειος

 να θυμάσαι την κάθε στιγμή
την κάθε κίνηση
την κάθε ανάσα.

και να λογίζεσαι
πως καταντήσαμε έτσι
ούτε μια καλημέρα
ούτε μια ευχή
για τα ολάνθιστα όνειρά μας.

...τί να πώ...
έχουν ειπωθεί τα πάντα,
τόσο που και η ματαιότητα μπαϊλντισε.

 

βίος ἀνεόρταστος μακρά ὁδὸς ἀπανδόκευτος...

μυστικώς εικονίζοντες

ρουτίνα μιας αναίμακτης ιεροτελεστίας. τελετουργικό ίσα με το μέτρο του χρόνου. αναγκαίο όσο τα ξεθαμπώματα του ήλιου. απάνεμο ίσα με το άπνοο των σφικταγκαλιασμένων σωμάτων, για να ξεδιπλώνεται η γεωγραφία της ζεστασιάς των. γαλήνιο χωρίς μισοφωτισμένες γραμμές, για να γλυστράει ο παλμός της δικής μας θάλασσας. ένα τραγούδι που το σπέρνει ο άνεμος πέρα από τις αιθήσεις μας. για να ακουστεί το είμαι εδώ, είμαι εγώ. για να αποκαλυφθούν τα σκοτάδια των αιώνων μας και οι λάμψεις του μελλοντός μας.

14 του Μάη. Διάρκεια ημέρας 14.11. Ανατολή 05.16. Δύση 19.27 πάντα με την κανονική ώρα.

Επέτειος…

για πόσο ακόμη ;

τί απομένει από μια υπόσχεση;

ό,τι έγινε όρκος.
τί απομένει από έναν όρκο;
ό,τι έγινε έρωτας.
τί απομένει από τον έρωτα ;
ό,τι αγίασε τα κορμιά μας.
τί απομένει από τα κορμιά μας;
ό,τι έγινε αγάπη.
τί απομένει από την αγάπη ;
ό,τι έγινε Ζωή.

Ιδού..
Η φύση κραυγή γίνεται,
ο πόθος φλόγα γίνεται
κι εμείς μαλακιζόμαστε ;
για πόσο ακόμη ;

 

τί περιμένουμε ;

 

αλαφροπετώντας

κι η πεταλούδα  έστερξε
στ’ ανθού το κάλεσμα
η Αρχή και η Αφορμή
ένα χάδι, ένα άγγιγμα ανάλαφρο
και η σιγουριά του ταξιδιού
στα μυστικά μονοπάτια του ιερού της χάρτη.

Σου έχει ήδη γνέψει να μ' ακολουθήσεις
Κάποτε φώναξα τ’ όνομά σου:
Σ’ ΑΓΑΠΩ
και το φωνάζω και τώρα,
και χθες
και αύριο
και από πάντα και για πάντα.

Αυτή η Αιτία
Αυτό και το Τέλος
Θέλω να ζήσουμε Μαζί.

όποια κι αν είναι η εποχή...

 

διαβάζοντας μαζί

κι' όπως θέλω να ελπίζω πως τούτη η ψυχή "διαβάζει" την κάθε μου στιγμή, 

έτσι κι  ελπίζω πως οι πυγολαμπίδες της αξημέρωτης νύχτας μου, 

 με αγάπη μού στέλνουν το φώς τους. 

Κι ας μην είναι Μάης....κι ας μην έχει έλθει καν η άνοιξη.

και κάθε νύχτα τις ψάχνω σαν το νερό στην κάψα του καλοκαιριού, 

σαν το ρυάκι που θα με πάει στη νερομάνα.

...ο πόθος είναι Έρως

ήταν η πέμπτη εξομολόγηση: "ενοχλητικές επισκέψεις (ξανά) και συμβολισμοί

το θαύμα

όλα γίνονται γιατί υπάρχεις Εσύ 

και αυτό το θαύμα σαν το καταλάβεις 

τότε μόνο το κορμί σου θα ριγίσει. 

 

ήταν η δέκατη εξομολόγηση

όσο σε σκέφτομαι...

Θα περάσουν οι μέρες.

Θα περάσουν οι νύχτες.

Θα περάσουν οι βδομάδες,

οι μήνες, τα χρόνια.

 

Θα περάσουν οι χειμώνες.

Θα περάσουν οι άνοιξες.

Θα περάσουν τα καλοκαίρια

κι' επίσης τα φθινόπωρα.

 

Θα περάσουν οι θερισμοί.

Θα περάσουν οι εκλείψεις.

Θα περάσουν οι κομήτες.

Θα περάσουν οι θύελλες.

Θα περάσουν οι κύκλοι.

Θα περάσουν οι πόλεμοι

Και θα έρθουν άλλοι, καινούργιοι.

 

Θα περάσει η ζωή μου.

Και θα έρθει ο θάνατος.

Κι εγώ θα συνεχίσω να σκέφτομαι εσένα.

 

Pαφαέλ Καλέpo Πάλμα 

Μετάφραση Ναταλί Φύτρου

πηγή: https://universo2666.blogspot.com/2020/08/p-po.html

ένα ρήμα που το έλεγαν "ψάχνω"

 σε κούρασα
με κούρασες 

κουραστήκαμε.

ψάχνοντας να βρούμε,
αν υπάρχει αγάπη.

ψάχνοντας να βρούμε
αν υπάρχει εμπιστοσύνη
 

ψάχνοντας να βρούμε
το Αύριο,
που όλο και απομακρύνεται
τρομαγμένο από το ρήμα ψάχνω.

μισό βήμα

πίστεψέ με, 

δεν έχω τίποτα στον κόσμο 

πάρεξ το σπίτι ετούτο.

γλυκόριζα, κυπελισός, ψαθί 

και ξύλα ψημένα στο αλάτι  τα υλικά του. 

στο  κρίταμο  και  το θρούμπι  

η ευγνωμοσύνη μου για το άρωμά τους.

στη θάλασσα και τα πουλιά 

το αποκούμπι μου για τη μελωδία τους. 

στον ουρανό  και τ' άστρα  

το σεντούκι των ονείρων μου.

τρία χρόνια τόχτιζα 

κουβαλώντας τις μνήμες μου από μακρυά. 

μικρά ταξίδια κατάφορτα όνειρα

χιλιάδες δρασκελισμοί σε τοπίο αφιλόξενο.

πίστεψέ με. 

αυτά μπορώ να μοιραστώ μαζί σου

κι' ένα κουβάρι βήματα να ξετυλίγονται 

στο φως του ήλιου.

με όρους πολέμου 

δεν είμαστε ούτε νικητές, ούτε ηττημένοι  

με όρους ζωής  όμως 

ο ένας (μας) πρέπει να επιστρέψει νικητής

για να γευθεί ο άλλος  (μας) 

το αγλάϊσμα της διαδρομής.

κι' όπως η πέτρα δέχεται πάνω της 

τον καυτό ασβέστη

για νάχουν οι ματιές το στίγμα του ορίζοντα,

κι' όπως τα λευκά σύννεφα πεισμώνουν 

το γαλάζιο τ' ουρανού

για να ορίζουν τα πουλιά τις αντοχές τους,

έτσι και και το μισό βήμα αρκεί

 να λάμψει η φρυκτωρία της επιστροφής (μας).

***

χρόνια τώρα, το μόνο μου ταξίδι

 είναι νάρχομαι στην πόρτα σου

ν' αφήνω πότε ένα κριταμολούλουδο, 

και πότε ένα άγριο λευκό τριαντάφυλλο. 

κι αν το κύμα της θάλασσας  στείλλει ένα κοχύλι 

 χαράζω πάνω του τ' όνομά σου 

και το κρατώ

τάχα πως κάποτε θα συναντηθούμε. 

συμβολισμοί που ίσως σε κουράζουν

συμβολισμοί που για μια στιγμή

με αναπαύουν.

ξέρω, πως με όρους ζωής

δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα.

όμως,

δεν προχωράμε αλλοιώς

έχουμε ανάγκη,

το μισό Σου βήμα.

 

ήταν η τρίτη μικρή εξομολόγηση

εξομολόγηση στον κυρ Χρόνο.

εννέα μικρές εξομολογήσεις-2

εξομολόγηση δεύτερη

μια καλημέρα-μια καληνύχτα
υιΐκή υπόσταση

χρόνια τώρα,
αποστολέας και παραλήπτης ταυτοποιημένοι
για νάχουν κορμοστασιά οι μέρες
και φέγγος οι νύχτες
για να πορεύονται τα όνειρα.

μια καλημέρα-μια καληνύχτα
ακούραστο σανίδι
για νάναι το βήμα άφοβο
και νάχει το χαμόγελο μια διαδρομή
και μια σπιθαμή γής να καρπίσει.
μια καλημέρα-μια καληνύχτα

 (τί να την κάνεις την ανταμοιβή ;)
φτάνει να λακίζει το δείλιασμα
κι η λύπη νάχει το ζύγι της,
δίκαια να σκορπιέται.

εννέα μικρές εξομολογήσεις-1

εξομολόγηση πρώτη
πρέπει  να μιλήσω

 ένα κομμάτι άσπρο πάνω στο μαύρο

 χωρίς γκρίζες σκιές

πρέπει  να μιλήσω
 για κάθε φράχτη που άδικα σηκώθηκε
 όσο πιο σύντομα γίνεται
γιατί ο χρόνος δεν θα μου χαρισθεί
και δεν θα καρπίσουν οι λέξεις μου. 

παιδί της αναγκαιότητας τούτο το πρέπει.

Αρχίζω  με το Σ' αγαπώ
από τότε και για Πάντα.

τον τίτλο τον ψάχνω,,,

Αυτή την Ελένη γνώρισα...

...και αυτή την Ελένη αγαπώ.

Από Πάντα και για Πάντα

 οποιαδήποτε συνωνυμία είναι συμπτωματική.

και για την υπογραφή

(με ελάχιστες παραλλαγές έκτοτε)

χθες ξαναγεννηθηκα(με).

Κάποτε κάποτε έρχεται ένα χέρι 

και φτιάχνει τον κόσμο από την αρχή.
Και είναι το δικό σου χέρι ψυχή μου.
 

Αρκεί να υπάρχει η μαγιά.

Αγάπη

Κι' όσο και αν το σκοτάδι θολώνει το νού,

όσο κι' αν η σιωπή αποθαρρύνει την ψυχή,
υπάρχει η Αγάπη, η ριζωμένη στα χρόνια,
που ματωμένη,
κρατάει σφιχτά εκείνη τη στιγμή 

που τόλμησε τ' όνομά της να φωνάξει.

Ήνελε

θρήνου ο καιρός πέπαυται

ρήγματα ρημάτων

(τοις ημών ρήγμασιν πειθόμενοι)

για να υπάρχεις

να υπάρχω

μυρίπνοος υπενθύμιση Ζωής

γλυκό μου ψέμα

σήμερα έβγαλα βόλτα τα μικρά μου ψέματα. πίστεψέ με, τα καλά μου δεν έχουν κοντά ποδάρια. επτά χρόνια τώρα τραβούν το δρόμο τους και κανείς δεν θέλησε να τα απογοητεύσει. μαζί τους και η ζωή μου συνεχίζεται που όπως και να την πείς είναι μια παράταση  στον προθάλαμο του θανάτου.

στα χρόνια αυτά εμίσησα τις αλήθειες που γίνονται έρμαιο των καιρών, βορά το σαράκι του φόβου  και των ατέλειωτων υπολογισμών. και σαν αυτές απέμειναν γυμνές από την παρουσία μας, σαν την καλύβα που βλέπεις, άρχισα να ορίζω κατά που πέφτει η ζωή μου. δεν μ' ένοιαζε πια  ούτε η δύση, ούτε η ανατολή. κι άρχισα να μισώ τα ολόγιομα φεγγάρια, τα αλαφροίσκιωτα δειλινά, τις ολάνθιστες αυλές, τον ορίζοντα των πόθων.

άρχισα να μισώ τη σιωπή. που δεν είναι ούτε αλήθεια, μα ούτε και ψέμα.

τούτο τον καιρό που το σώμα εκβιάζει την ψυχή μου είναι τόσο απαραίτητο να  καλοπιάσω τα ψέματά μου, να τα ντύσω με τη λεοντή της αλήθειας. πιάνω μια κλωστή αόρατη και ενώνω τα σώματά μας, δεν σ' αφήνω ούτε μια στιγμή από τα χέρια μου. θέλεις να λυθείς να φύγεις, να ξαναφύγεις, 

θέλεις να ξαναφύγεις. 

τούτη τη φορά στα ψέματα.

Μια φορά φεύγει κανείς, μια φορά έρχεται. τα όρια της ζωής βλέπεις.

έμαθα λοιπόν πως ζωή έχει μόνο το ψέμα, ζωή είναι το ψέμα. ζωή χωρίς ούτε ένα ψεγάδι, απογυμνωμένη από κάθε αλήθεια. έτσι μαθαίνω ν' αγαπώ την εξορία μου από τη ζωή.

ζούμε εξόριστοι το ξέρω. όχι από κάποια πατρίδα, ούτε από τόπους που γένηκαν καταφύγιό μας και υπάρξεις που δεν μας εγκατέλειψε η έγνοια τους, εξόριστοι από βουνά μ' απρόσμενες χαράδρες και θάλασσες χωρίς ορίζοντα,

ζούμε εξόριστοι από τον Χρόνο που όλα αυτά τα συμπύκνωνε σε Ζωή χαράσοντας τη νοητή γραμμή που ενώνει τις ψυχές μας.

γλυκό μου ψέμα
πρέπει να σε αποδεχτώ
για να μπορέσω να σε κάνω αλήθεια.

ωραία ακούγεται. άλλωστε ψέμα είναι ο φόβος της αλήθειας μούχες πεί κάποτε και το θυμάμαι.

υγ. εδώ και καιρό η ψυχή μου λείπει για δουλειές. η δική σου ;

Ἐν ἀρχῇ ἦν τό αιώνιον

 τέλειωσες;

όχι-δεν θα τελειώσω ποτέ 

(σιωπή) 

θέλω να μείνω για πάντα 

(ξανά σιωπή) 

νάμαι δικός σου για πάντα 

(...) 

δεν μιλάς ; 

δεν σε πιστεύω  

το ξέρω, ποτέ δεν με πίστεψες.

......

η σιωπή είναι σαν το φώτοσοπ, 

το φωτοσοπ είναι το ρετουσάρισμα της ψυχής

σβήνει τα λάθη του νού

το τρέμολο των χεριών 

για την τέρψη του φαίνεσθαι και μόνο

η σιωπή που και που μόνο είναι χρήσιμη

......

αρχίζω και σε καταλαβαίνω

με νοιάζει η τέρψη της αιωνιότητας

είναι η μόνη τέρψη της ψυχής

Σ'αγαπώ

από Πάντα και για Πάντα. 

όχι δεν τρελάθηκα ακόμη

για την αυτογνωσία μου-παραμιλάω

και για την ψυχή μου-ονειρεύομαι

πριν ο νούς το ισοπεδώσει...
Καλή σου νύχτα

δεν ξέρω

δεν ξέρω τί θα μπορούσε να γίνει και δεν έγινε
ξέρω όμως πως τα επτά χρόνια αποχωρισμού γίναν πια η γή που πατάμε,
γἰναν η νέα μας πατρίδα.

μνήμες χτίζονται πάνω της. που πλέουν μέσα στο φόβο, στη δειλία και σε μια ακατονόμαστη ενοχή.

Είναι απλό τόσο, όσο ακόμη νομίζω, το να δηλωθεί ξεκάθαρα η αγάπη, ο έρωτας, η έγνοια;

ξέρω, τίποτα δεν είναι αυτονόητο, τίποτα δεν είναι εύκολο. εδώ που φτάσαμε.
δεν ξέρω ποιός θα πάρει πάνω του το φορτίο μας, ποιός θα αντέξει να σηκώση το σταυρό ενός ναι και ενός όχι. μιας ζωής κι ενός θανάτου.

ὀσο εγωιστικό είναι ο θάνατος, άλλο τόσο εγωισμό κουβαλά και η ζωή. όμως μόνον αυτή μας κάνει αγαπητούς στους άλλους. ο θανών αναθέτει τη λύτρωση του στους άλλους, χρεώνοντάς τους με το κόστος της λύτρωσής του. Όχι, ο θάνατος δεν είναι δήλωση έρωτα αλλά δήλωση εγωϊσμού.


υγ. τις μέτρες πούρχονται ήθελα να σου στείλλω εκατοντάδες  γράμματα πούγραφα όταν ο χρόνος ήταν δικός μου, η ψυχή ήταν δική μου. όμως χάθηκαν. ίσως να λυνόταν με αυτό τον τρόπο τα δεσμά ου με κρατάν τόσο χρόνια δεμένο. Όμως μια αναπάντεχη λύση υπήρξε. Όλα αυτά χάθηκαν για να περάσουν σε ξένα μάτια, άγνωστα. Με ένα μαγικό τρόπο έγινε ό,τι χρόνια σκεφτόμουν. Να μάθουν την αλήθεια μου άνθρωποι άγνωστοι όπως άγνωστος   πέρασα από αυτό τον κόσμο και αφανής ανάμεσα σε ταπεινούς ήθελα να διαβώ. Ας πούμε λοιπόν πως ήταν μια λυτρωτική για όλους μας αυτοκτονία.

υγ.2 πόσες αρνήσεις χωράνε σε ένα κορμί και πόσες σε μια ψυχή... ;

ό,τι νάναι

σκόρπια και εφήμερα. 

που ίσως κάποτε διαβαστούν...

την ψυχή σου. με ποιόν να τη μοιραστείς  

μοσχοπουλήθηκαν. ο πάγος έκαψε τα πάντα και τα ζωντανά πεινάνε...

ογδόντα ευρώ στον προϋπολογισμό

και άλλα ογδόντα από εδώ

https://www.youtube.com/watch?v=6zxZBxrMUvU

φαρμακ.  οι στίχοι. κατάληξη και τόνο βάζετε εσείς

https://www.youtube.com/watch?v=k5OdT94T9PA

 κι' έχει μια ζεστασιά κάτω από το χιόνι

https://www.youtube.com/watch?v=KnUFz_RaODw

... κι έτσι πέρασε κι αυτή η νύχτα

έρημος τόπος

Όμως

Υπάρχει λόγος να υπάρχει ;

Και πέρασαν χρόνοι πολλοί π' αντάμωσα τα μάτια σου

πως να χτυπάει άραγε η καρδιά σου

πόσο ζεστά τα χέρια σου...

πόσο βαθύς ο αναστεναγμός σου.

Αυλάκωσε η απουσία σου στο σώμα μου.

Ας μη δηλητηριάζω άλλο την ψυχή μου

γνωρίζω τις αδυναμίες μου

αναγνωρίζω τα λάθη μου

δηλώνω την ταυτότητά μου

καταθέτω την παρουσία μου 

δήλωσα τα όπλα μου

χρησιμοποιώντας τα μέσα που μου επιτράπηκαν

κατάθεσα την ψυχή μου

διήνυσα το χρόνο μου,

προτιμώντας να τηρήσω τον όρκο μου

"από πάντα και για πάντα"

είτε στη ζωή

είτε στο θάνατο.

"αν είναι νάρθεις θε να ρθείς

αλλοιώς ας προσπεράσεις"

πέρασε ένας χρόνος και ούτε ένα γειά

(ζμε)*

ξαναπήγα σήμερα στο παγκάκι μας το πρώτο.

παραδίπλα η βουκαμβίλια είναι ολάνθιστη

τούτον το μήνα είδες το Φως του κόσμου

κάποιος την πρόσταξε να μας καρτερεί

Έτσι, γιατί Σε Ποθώ

Θα ζηλέψω

που δεν θα σου ευχηθώ για τα γενεθλιά σου

έτσι, γιατί είσαι δικιά μου.

Έτσι, γιατί Σ' Αγαπώ

Ταξιδεύω

και κλέβω από τη ζωή που χάνουμε

και παλεύω με τον κουτσό μου τρόπο 

να την μοιραστούμε

Έτσι, γιατί Σε Ποθώ

Και στις ερημιές του αποχωρισμού

πλάθω το σώμα σου

καταπώς θάθελες να το μου το δωρίζεις

καταπώς ονειρεύομαι να το κατέχω.

Έτσι, γιατί Σε Ποθώ

Έτσι, γιατί Σ' Αγαπώ.

Έτσι, γιατί Σ' Αγαπώ,

Έτσι, γιατί Σε Ποθώ,

χωίς να ξέρω

ποιό από τα δυό μέσα μου πιο πολύ θεριεύει.

Έλα στριμάδι μου γλυκό

ας μην παίζουμε άλλο με το χρόνο.

Έτσι, γιατί Σε Ποθώ

Έτσι, γιατί Σ' Αγαπώ.

*Ζωή Μετά την Ελένη

θύμιση

εδώ που δόσαμε το πρώτο μας φιλί 

(δεκατέσσερις του Μάη του δύοχιλιάδεςδώδεκα)

κανενός μας η δικαιοσύνη

δεν αρνήθηκε ποτέ 

της αιωνιότητας την προσταγή.

και το λουλούδι πάνω στην άψυχη πέτρα

ανασαίνει, ανασταίνοντας 

την μοναδική αδιάψευστη δικαιοσύνη.

*θάνατος είναι το χώρια

ουρλιαχτό

άλλοι το λεν υπομονή

και κάποιοι άλλοι θάνατο.

στο λίγο πριν

... Oυδ' όσο κάν' η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι,

γύρου σε κάτι ατάραχο π' ασπρίζει μες στη λίμνη...

Διονύσιος Σολωμός

κάποτε περπατούσαμε

ντυμένοι με τη μεγαλοπρέπεια του έρωτά μας

θωρακισμένοι με τη θαλπωρή της αγάπης

μα σαν την περιφρονήσαμε

ξεθάρρεψαν οι αδυναμίες μας.

δίσταξε στων καιρών το κάλεσμα η αγάπη

και κάθε πτώση ήταν πια εφικτή

κάθε παραλογισμός δίκαιος

και κάθε θάνατος αναπόφευκτος.

υπήρξε γέννηση στα θεμέλια της ύπαρξής μας

και υπήρχε έξαρση

κι' αγάπη παντού

σαν το ψωμί, σαν το κρασί

σαν τα τσιγάρα μας.

δεν ήμασταν (τότε) άνθρωποι της πανοπλίας

αλλά κατείχαμε από τη γέννα μας τη γνώση

ότι δεν θα στεκόμασταν απολύτως αντάξιοι της ψυχής μας

αντάξιοι της θεϊκής εντολής να γίνουμε ένα με τα όνειρά μας

υποσχεθήκαμε όμως πως θα παλαίψουμε γι αυτό

με εντιμότητα και καλωσύνη.

δεν προλάβαμε όμως να αφηγηθούμε την ιστορία μας

γιατί μόνο τότε θα μπορούσαμε να πάμε πιο πέρα

να εμπιστευόμαστε

να μην εχθρευόμαστε

να μη μας φοβίζουν οι οφθαλμαπάτες των ερήμων μας.

μαρτυρία

"πάνε πέντε χρόνια από τότε που χωριστήκαμε και μπορώ να σας πώ ότι δεν πέρασε ούτε μια μέρα από αυτά τα ατέλειωτα χρόνια που η φράση σας να μη στριφογύριζε στο νού μου. ''Δεν αγαπάτε τη χώρα σας''. Καθώς σκέφτομαι σήμερα αυτές τις λέξεις νοιώθω κάτι να μου σφίγγει το λαιμό. Όχι, δεν την αγαπούσα αν αγάπη δεν σημαίνει το να απαιτούμε από το αντικείμενο της αγάπης μας να εξομοιωθεί με την ωραιότερη εικόνα που έχουμε γι' αυτό''.

"Πολλοί άνθρωποι στη Γαλλία σκέφτονταν σαν εμένα. Ωστόσο μερικοί από αυτούς βρέθηκαν κιόλας μπροστα στα "δώδεκα μικρά μαύρα μάτια"* του γερμανικού πεπρωμένου. Και αυτοί οι άνθρωποι που για σας δεν αγαπούσαν τη χώρα τους, έκαμαν γι᾽αυτή περισσότερα απ᾽όσα δεν θα κάνετε ποτέ για τη δική σας, ακόμη και αν μπορούσατε να τής δόσετε εκατό φορές τη ζωή σας. Γιατί χρειάστηκε να ξεκινήσουν από την ήττα῏και σ´αυτό το σημείο βρίσκεται ο ηρωϊσμός τους. 

Αλμπέρ Καμύ-Γράμματα σε έναν Γερμανό φίλο.

*το εκτελεστικό απόσπασμα

φωτογραφία: (αν έχει πια κανένα νόημα η πληροφορία αυτή). Ξημέρωμα στα χωριό πριν λίγες μέρες

2148

Να γίνει η σπίθα πυρκαγιά

ίσα για να φωτίσει

το δρόμο που έχω να διαβώ

γιατί μάτια μου, 

οι νύχτες γίνανε πολλές

Τ' Όνομά Σου

στην πρώτη και μοναδική γυναίκα της ζωής μου

τ' όνομά σου Ελένη