Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014

επειδή Σ' αγαπώ



Επειδή Σ' αγαπώ 
Ο ήλιος ρίχνει τις ακτίνες του από ζωντανό χρυσάφι, 
Κι απλώνει το χρυσάφι και τ’ ασήμι του πάνω στη θάλασσα. 

Επειδή Σ' αγαπώ
Γύρω απ’ τον αστρικό της άξονα η γη χορεύει 
Τον εκστατικό χορό της. 

Επειδή Σ' αγαπώ
Καβάλα στους ανέμους τα σύννεφα ταξιδεύουν στους ουρανούς 
Στους απέραντους, πανέμορφους, τους βαθυγάλανους ουρανούς. 

Επειδή Σ' αγαπώ
Ο άνεμος φουσκώνει ολόλευκα πανιά 
Και πάνω απ’ τα λουλούδια ο άνεμος, ο γλυκός άνεμος φυσά. 

Επειδή Σ' αγαπώ
Οι φτέρες πρασινίζουν και πρασινίζει η χλόη 
Και πρασινίζουν τα διάφανα ηλιόλουστα δέντρα. 

Επειδή Σ' αγαπώ
Κορυδαλλοί φτεροκοπούν πάνω απ’ τα λιβάδια 
Και μυριάδες πουλιά σ' όλα τα φύλλα κελαηδούν. 

Επειδή Σ' αγαπώ
Υπάρχει ένα αόρατο μονοπάτι που διασχίζει τους ουρανούς 
Κι αυτό το μονοπάτι παίρνουν τα πουλιά, ο ήλιος κι η σελήνη 
Κι όλα τ’ αστέρια της νυχτιάς. 

Επειδή Σ' αγαπώ
Υπάρχει ένα ποτάμι που ρέει ολονυκτίς. 

Επειδή Σ' αγαπώ
Όλη τη νύχτα το ποτάμι κυλάει στον ύπνο μου 
Χιλιάδες ζωντανά πλάσματα κοιμούνται στην αγκαλιά μου 
Και καθώς κοιμούνται ξυπνούν, κι ενώ ρέουν αναπαύονται.

- επειδή Σ' Αγαπώ -

*
Kathleen Raine 


(1908-2003) 

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

τ' αστέρι μου


ό,τι έλαμψε στη μαύρη νύχτα της ζωής μου 
ποτέ δεν θα τ' αρνηθώ
και μέσα από τα πιο πυκνά σύγνεφα το καρτερώ.

Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

θάπρεπε

το χρώμα σου μ' ακολουθεί παντού

κείνον τον Ιούλη να μην φύγω
αφήνοντας πίσω μου αναπάντητους φόβους 
και την κραυγή που δεν διάβασα -παιδί μου κι αυτή- 
διάλεξα πόνου κραυγή να ήταν. 

γιατί θάπρεπε να ερμηνευτούν τόσα πολλά 
σε τοίχους γραμμένα, 
μα ζύγιασα πως για άλλα μιλούσαν. 

κι έτσι αργότερα έμαθα πως θάπρεπε 
να πνίγω τις κραυγές σου 
αν και ήξερα 
πως μόνος τρόπος να περπατήσω δεν ήταν αυτός. 

θάπρεπε 
νάχω μάθει αντρίκια να ζητώ ό,τι ποθώ
και στις φτηνές προφάσεις να μην ενδίδω.

δεν ξέρω τώρα που κατάλαβα όλα αυτά 
αν είμαι ένα βήμα πιο μπροστά 
ξέρω όμως 
πως ο φόβος να μιλήσω είναι μια ακόμη μαχαιριά.

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2014

μια θάλασσα μικρή...

σαν έλθουνε τα σύννεφα
ας είναι μόνο για να χαϊδεύουν τα όνειρα


και τούτη τη θάλασσα να καλοπιάνουν
να φέρνει κοντά τις ψυχές μας





...μια θάλασσα μικρή....ο έρωτάς μου, ο πόνος μου

Τρίτη 29 Ιουλίου 2014

Όμορφη Πόλη


Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Στίχοι: Γιάννης Θεοδωράκης

Όμορφη πόλη, φωνές, μουσικές,
απέραντοι δρόμοι, κλεμμένες ματιές,
ο ήλιος χρυσίζει χέρια σπαρμένα,
βουνά και γιαπιά, πελάγη απλωμένα.

Θα γίνεις δικιά μου πριν έρθει η νύχτα,
τα χλωμά τα φώτα πριν ρίξουν δίχτυα,
θα γίνεις δικιά μου.

Θα γίνεις δικιά μου πριν έρθει η νύχτα,
τα χλωμά τα φώτα πριν ρίξουν δίχτυα,
θα γίνεις δικιά μου.

Η νύχτα έφτασε τα παράθυρα κλείσαν,
η νύχτα έπεσε οι δρόμοι χαθήκαν.

Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

στο θάμπος του αποχωρισμού...

....πάνε δύο χρόνια από τότε που δεν έφυγα ποτέ

όσο κι αν το αναπολόγητο ποτίζει την πίκρα
όσο κι αν η σιωπή θεριεύει τη δειλία
όσο κι αν η απόρριψη ταπεινώνει την ψυχή
όσο κι οι γρίφοι ξεγελούν τη μοναξιά μου.

είμαι εδώ, κάθε στιγμή
να σ' αναζητώ σε κάθε δρόμο και σε κάθε γωνιά.
να σου μιλώ πια με άλλη γλώσσα
να σε αγγίζω χωρίς τα χέρια μου
να σε κοιτώ χωρίς τα μάτια μου.
ώσπου κάποτε τούτη η σιωπή να γίνει δέντρο

δίχως να έχω να πω τίποτε άλλο, σ' αγαπώ. 
Μονάχα αυτό. 
Αρκεί.

υγ. 
με πνίγουν όλα όσα δεν γίνονται λέξεις
και τούτη η γραφή καμμιά προσμονή δεν έχει.

κι' είναι στιγμές που σκέφτομαι πως τούτα τα λόγια 
υπαγόρευση ήταν, στον χρόνο, να τα τηρήσει.

Σάββατο 12 Ιουλίου 2014

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2014

Ε_ρωτας...


...οι στιγμές εκείνες
που όλα θα γίνουν περιττά,
και ο χρόνος άσκοπα θα καρτερεί
το μέτρημα της αγάπης μας.


Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

ήταν αυτός ο δρόμος ;


δυό χρόνων λέξεις ανείπωτες 
αποσταγμένες στου καιρού το πέρασμα 
με φίλεψαν τη θλίψη μονάχα. 

μα τίποτα δεν σκοτώνει 
σαν η απόσταση αποστάζεται 
στον μόνο θησαυρό μας.

Τετάρτη 21 Μαΐου 2014

Εσύ


εσύ ο κόσμος μου
η κάθε μου ματιά,
ο κάθε λογισμός μου
κι η κάθε μου στιγμή.

η κάθε προσμονή μου
κι η κάθε μου αναζήτηση
εσύ και η σιωπή μου.

εσύ,

και η ευχή μου...

σε όλες τις σιωπές ας τυλιχτώ
στην αγκαλιά σου κοιμισμένος.

Κυριακή 18 Μαΐου 2014

κύλα


σε ποιά γωνιά 
τ' οργισμένου νερού το βόλι 
πλήγωσε τη γιορτή μας ;
ποιά πέτρα θόλωσε
τ' ανάμεσα του ποταμού ;

να πιώ ποθώ
το ξάστερο των ονείρων μας νερό.

Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

τοίχος


κεί στης φωνής μου το ανάχωμα
ποτίζει ένα λουλούδι λίγο νερό
καθημερινά το δάκρυ μου.
****
του πουλιού,
όταν του κόβεις το φτερά 
μην του ζητάς και να πετάξει.

Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

μια στιγμή μονάχα...


...μονάχα, μου αρκεί.

ίσα που να παραδώσω τα κλειδιά της ψυχής μου
στα χέρια σου 
και τη ζωή μου στο νόημα του μαζί.

μια στιγμή μονάχα
σαν εκείνη τη φορά
που το φώς πλημύρισε τις ψυχές μας.

μια στιγμή μονάχα, 
του ξέφωτου την ανάπαυση σου ζητάω.

Τρίτη 15 Απριλίου 2014

επανόρθωση

στις ημιτελείς αναγνώσεις λέξεων 
-στο πένθος αοράτων σκιών συνδρομή- 
γάντι μου η ελπίδα 
πως κάποτε ο χρόνος 
θα λευτερώσει το φώς για να ξαναδιαβαστούν.

Δευτέρα 7 Απριλίου 2014

φυλαχτό

τα βήματά μου

που έχω να διανύσω 
σε λασπωμένους δρόμους 
πάλι και πάλι από την αρχή, 
αναζητώντας το κλειδί 
που έναν καιρό 
στον μάστορα του έρωτα εμπιστεύτηκα,

ξέροντας 
πως η φλόγα του ποτέ δεν θα σβήσει

Τετάρτη 2 Απριλίου 2014

η βροχή



σταγόνες βροχής 
ίσα που κρατούν μιαν υπόσχεση Άνοιξης
σαν το θολό τ' ουρανού κάποτε φεύγει.

μα ποιάς πηγής τη θέληση του αστείρευτου
μπορούν να δυναμώσουν;

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014

η διαδρομή

είναι στιγμές που μάταιη θαρρώ
τούτη τη στείρα διαδρομή,
προσδοκώντας το ταξίδι
που απαλλοτριώνει τη σκουριά των καιρών.

και λέω μη-πως, 
θάταν καλύτερο νάχαν σβήσει τα χνάρια μου 
πάνω στο χέρσο τούτης της ζωής.

και είναι στιγμές που θέλω να ζώ ίσα για ν' ακουστεί, 
πως το κομμάτι της αλήθειας εκείνο,
που απελπίζει την ψυχή, δεν είναι η αλήθεια
παρά η απρόκλητη άγνοια. 

Σ' αυτές τις νύχτες 
που θηρίο γένηκα καθ' υπόδειξη
τα όνειρα από τα στιχάκια του Πάμπλο 
ρούχα που στεγνώνουν στον πάγο της ψυχής μου.

ούτε ήχος, ούτε χρώμα στο δισάκι μου.

Τρίτη 11 Μαρτίου 2014

ήλθε ο καιρός..


μόνον εσύ ξέρεις 
πόσες νύχτες βάρυναν τα πόδια μου 

και μόνον εγώ 
για τους χειμώνες που ψύχραναν την ψυχή σου. 

για τις πληγές μας 
κανείς μας δεν μίλησε ποτέ.

μήπως ήλθε ο καιρός 
να γητευτεί ο πόνος τους ;

Κυριακή 2 Μαρτίου 2014

δισταγμός,


ποιός στον ουρανό αρνείται να πετάξει;


μα είναι ο δισταγμός 
που στης περιφρόνιας το θυμό
τρέφεται 
και μας κρατά δεμένους.

Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014

βράχους ας γκρεμίσουμε

τους τόπους μας...
όπου η πέτρα υφάδι γίνεται

και τ' απέραντου καθρέφτισμα


κατασταλάζοντας στο βάθος της ψυχής μας μνήμες...


τους χάνουμε. σαν τα γιοφύρια τους γκρεμίζουμε
διαγράφοντας κάθε πεθυμιά επιστροφής.


φωτογραφίες: Ικαρία

Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

"να διώξω τα σύννεφα"


σαν το άνθος το πρώτο - υπόμνηση της άνοιξης,
σαν τα κλάμα το πρώτο - αναγγελία ζωής, 
η Λέξη η πρώτη - που αποδιώχνει τα σύννεφα.


αυτές απόμειναν οι αποστάσεις 
ως την Αυγή. 

φωτο:ανθισμένη 'μυγδαλιά στο Κάστρο

Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2014

φόβος


τώρα,
ίσως να φοβάμαι λιγότερο
ν' απλώσω το χέρι μου στο κενό,


αρκεί, κάποιες φορές
φως μελιχρό
να σκορπά στο έξω της νύχτας
το καλωσόρισμα.

Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014

Μ-έθ-η


.... άλμα, ακροθαλάσσι, καταχνιά, φυλαχτό, απέναντι, 
ταξίδι, αντί - σταση, κοίτα, σκιές, τζάμι, ανθίσουν, κύλα, 
εαρινό, αλαφροπατώντας, μέλισσα, φράχτης, ζύγι, 
νανούρισμα, δείλι, κερασιές, δεντρί, σκιές, χνωτισμένο, 
φεγγαρόστρατα, φως, αραξοβόλι, αχ, αγάπη ...

μεθώ 
με τις λέξεις σου
 αιώνες ειπωμένες 
κι' από νύχτες χωρίς άστρα αθάμπωτες.

μεθώ
με τα ίχνη τους στη θωριά μου
με το χρώμα της φωνής τους
με την ανάσα 
της στιγμής που ειπώθηκαν.
και μου αρκεί,
 
που φύλακας άγγελός μου γένηκαν
στη μέρα ισκιώματα και πηγές
φεγγάρια μες στη νύχτα. 

και τις παίρνω αγκαλιά
κι' ακούω το Σ'αγαπώ
και ταξιδεύω
  Μαζί τους για Πάντα.

Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

σμίξιμο


είσαι εδώ, 
ν' αναζητώ στα χνάρια π' αφήνεις 
το άσπιλο των νοημάτων σου.

είμαι εκεί,
ν' αναζητάς με μόχθο υλοτόμου 
να θωπεύσεις τις πληγές μου.

εσύ άγγελός μου 
κι εγώ 
τα φτερά του να γίνω ποθώ. 

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

είναι που,


...κάθε στιγμή
έρχεται η εικόνα σου σαν φώς. 

μα χθές, σιωπηλή με περοσπέρασε
χωρίς καν μια ματιά.
και, πατώντας πάνω στη σκιά μου, ξεμάκρυνε.

και τότε κοίταξα τα πόδια μου
-που έτρεμαν-
κι' είδα πως το αίμα μου κυλούσε πάνω τους,
εκλιπαρώντας τη γή να το δεχτεί.

κι' είπα,
πως και τούτη η στιγμή Δική Μας είναι.

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

μπορώ ...

τσαλακωμένη Ζωή

να υπάρχεις
αν δεν με βλέπεις
δεν με ακούς

μπορείς
να υπάρχω 
για να σ' αγαπώ
χωρίς ν' αποκρίνεσαι.

μα αν με ρωτήσεις αν υποφέρω
ναι, θα σου πώ.

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

τα χέρια μας

πάρε το χέρι μου,
δός μου το δικό σου,
οι λέξεις που πληγώθηκαν να γιατρευτούν.


Τα σώματα ξέρουν 
πως το νού να αφοπλίζουν
και της ψυχής μας καθρέφτισμα να γίνονται.


Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

είναι,


...κείνες οι εικόνες σου
που ποτέ δεν κοίταξα
κείνες οι πίκρες που αγνόησα
κείνο σου το γέλιο που προσπέρασα.

είναι, 
αυτά που δεν έγιναν κλωστή
στη σκοταδιά του λαβύρινθου
τις ζωές μας να φωτίσουν.

(κι' ήταν που κάτω από τη μάσκα τ' ανεξήγητου
θέριευε η σκουριά της ψυχής μου)

είναι,
τα λασπωμένα σου χέρια
ο ιδρώτας στο κορμί σου
ο στεναγμός της ανάσας σου
τ' ανασηκωμένα σου μαλιά
τ' αμίλητα μάτια
και τα σιωπηλά σου χείλη.

είναι η έγνοια η γλυκιά,
"τί έφαγες σήμερα
τί κοίταξαν τα μάτια σου
πως πέρασες στη δουλειά
τι όνειρο είδες ψές
ποιό φόρεμα φόρεσες"

είναι όλα αυτά
που για μια στιγμή έρχομαι και τ' αγγίζω
και νοιώθω το σώμα μου να αιμορραγεί
από νοσταλγία και πόθο μαζί
για κείνο τ' όνειρο
που λαχταρώ με πέτρες να χτίσουμε
γιοφύρι στο παντοτεινό
και σκαλωσιά στον ήλιο.

είναι,
που μετά αλαργεύω
στο αίμα μας πνιγμένος,
ηττημένος από την κάθε στιγμή
της στιγμιαίας συνύπαρξης.

είναι,
τα μικρά και το μεγάλα
που ζυμώνονται μέσα σου
και αναβλύζουν το φώς της ζωής.

μα,
όπου και αν χαθείς
καταφυγή μου ο κόσμος σου


Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2013