Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2013

αγάπη



ό,τι αγαπήσαμε αληθινά 
βιός και γή μας, 
όπου εξουσία δεν κατέχει 
ο φόβος της απώλειας. 

στης ακαλλιέργητης μνήμης το βασίλειο 
μεταξένιες ανάσες 
προσδοκούν στο τίποτα για να τάχουν όλα 
διασχίζοντας ανάλαφρα την απεραντοσύνη.

Νίκος Μαμαγκάκης - Σ' αγαπώ (Nikos Mamagakis)

Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

μου φτάνει...

σε μι' άκρη της γής να ταξιδέψουμε 


κι' εκεί στην αγκάλη σου να χαθώ 



στο κάστρο της ψυχής σου τάμα. 


πλάση μου εσύ κορμί σου 'γώ 

ήλιος μου εσύ, ίσκιος σου 'γώ 



 χάδι απαλό και ξάστερο το κάθε μας ταξίδι,
και σαν το νερό της κρήνης
-τρέχοντας πριν απ' τη χαρά μας-
ας ανθίζει χωρίς τέλος η ζωή. 


πλάθοντας  τη σκόνη σύγνεφο
και σαν το πουλί -που μόλις λευτερώθηκε-
 ας πετάξουμε




ως εκεί που ούτε η ανάσα μας δεν μας χωρίζει.

Παρασκευή 9 Αυγούστου 2013

νάσαι 'κεί



και σαν πλησιάσει η ώρα 
που του γυρισμού τον δρόμο πάρω, 
νάσαι κεί καλή μου, 
κρατώντας ένα κερί. 
και μη φοβηθείς σαν ο καιρός περνά, 
θάναι οι σκιές πολλές που πρέπει να ξερριζωθούν 
για να βλαστήσει της πρώτης μας ματιάς η αθωότητα.

νάσαι κεί
γιατί πιο πολύ  κι' από τη ζωή
αγαπώ αυτά που δεν μου έδειξες ποτέ.

Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

τ' όνειρο


μ' έφεραν εδώ 
η ανάσα των τραγουδιών σου 
και στων ματιών σου 
τ' αντικαθρέφτισμα της ψυχής Σου
-εδώ, στ' απόμακρο του χθές, γυμνός-

κι' ονειρεύθηκα 
πως εδώ είναι το σπίτι Μας 
κι' ήπια κρασί από το σώμα Σου 
γεύτηκα των χειλιών Σου της αθανασίας τη γύρη 
φτιάχνω τσιγάρο και Σου δίνω 
αδειάζω τη ρακή στο ποτήρι Μας 
ρουφάω τον καπνό Σου 
κι' είπα, τούτο μου φτάνει. 

κι' έδοσα ό,τι δικό μου στα χέρια Σου 
κι' ήταν λειψά τα δώρα μου 
χαμένα τα πολλά 
στην αβυθομέτρητη έρημο της ψυχής μου. 

όλα Σε θυμίζουν, 
όμως αυτά που μέχρι χθές με πλήγωναν 
τώρα μου χαρίζουν φώς. 
με τα δικά Σου χέρια, σφικτά στην αγκαλιά μου Σε κρατώ 
γράφω παντού τ' όνομά Σου "Σ' Αγαπώ". 

κάνε θέ μου, 
να μη γροικώ παρά την ανάσα Της μονάχα 
και του ποταμιού Της τη γαλήνη ν' αναπνέω. 

κάνε θέ μου, 
να μη χαθεί τούτο το όνειρο 
και σε τούτη την άκρη ν' αποκοιμηθώ.

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

αχ, κυρ-Ιούλη μας...

...αφήνεις ξωπίσω σου απουσίες
και στη σκια της νύχτας κρυμμένος ο φίλος σου
τακτοποιεί τον χρόνο
τεμαχίζοντας το ατεμάχιστο.

Ωσάν το έρημο δεντρί εμείς
μένουμε να σε νικήσουμε,
κάποτε...



Ο Κύριος Νίκος Μαμαγκάκης 1929-2013
(δανεική από panagiotisandriopoulos.blogspot.gr)




Η επιστολή διαμαρτυρίας του Νίκου Μαμαγκάκη για το "μαύρο" στην ΕΡΤ, 16 Ιούλη 2013 

Είναι τεράστιες οι ευθύνες των κυβερνώντων, του κυρίου Σαμαρά και των συνοδοιπόρων. Αυτού του είδους τα βίαια και τελεσίδικα μέτρα δεν οδηγούνε πουθενά. Ούτε σε κάθαρση, ούτε σε ανάνηψη, ούτε σε αναβάθμιση. Αυτά τα ξέρουμε πια. Αυτά θυμίζουνε άλλες εποχές και όζουν πονηρών προθέσεων. 

Μου κάνει αλγεινή εντύπωση ο τρόπος αυτός. Αυτές οι μονολιθικότητες, οι απολυτότητες και οι δογματισμοί. Δεν έχει κανείς το ανάστημα να παίρνει τέτοιου είδους αποφάσεις για λογαριασμό ενός ολόκληρου λαού. Να μου πεις έχουνε ψηφιστεί. Ναι, αλλά δεν έχουνε ψηφιστεί να φέρονται με αυτόν τον βίαιο και σατράπικο τρόπο. Θα το βρούνε μπροστά τους, δεν χωράει καμία αμφιβολία. 

Η ΕΡΤ είναι ένα κομμάτι από το πνεύμα και από την σάρκα του ελληνικού λαού. Η ΕΡΤ είναι ένας φάρος πολιτισμικός με όλα τα συμπαρομαρτούντα και τις ατέλειες. Δεν χωράει αμφιβολία ότι χρήζει εξυγίανσης. Όμως πρέπει να κλείσεις την ΕΡΤ για να τη θεραπεύσεις; Δηλαδή πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι; Και ύστερα εν μία νυκτί θα θεραπευτούν τα πάντα; 

Όμως βλέποντας τους ανθρώπους αυτούς που μας κυβερνούσαν και μας φέρανε στο σημείο που είμαστε να ευαγγελίζονται αναβαθμίσεις, εξυγιάνσεις και αναπτύξεις είναι να σκάσεις! Η δικαιολογία ότι χρειάζονται βαθιές τομές για να θεραπευτούνε τα διάφορα έστω νοσήματα από τα οποία πάσχει σήμερα η χώρα δεν είναι σίγουρο ότι είναι σωστή. Έχουμε ήδη υποστεί τόσες βαθιές "τομές", τόσες μαχαιριές που δεν αντέχουμε άλλο. Εν ονόματι λοιπόν των χειρονομιών αυτών, των βαθέων "τομών " (κατά την γνώμη των κυβερνώντων) έχει καταστραφεί ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού και το μόνο που επιτυγχάνεται από τις διάφορες εξαγγελίες και δηλώσεις των είναι ότι προσθέτουν στον ελληνικό λαό και διαιωνίζουν μια βαθιά θλίψη. 

Φτάνουνε πια οι θλίψεις και οι "τομές". Δεν αντέχουμε άλλο. Να ακυρωθεί αυτή η απόφαση. Δεν έχει δικαίωμα όποιος και να 'ναι αυτός να φέρεται με αυτόν τον τρόπο. Να σταματήσουν επιτέλους οι πολιτικοί να μεταχειρίζονται τον ελληνικό λαό ως μέσον για την καριέρα τους και την επαγγελματική τους σταδιοδρομία.

Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

2272012

Φυγή 
"διακοπές". γιατί έφυγα 
γιατί μ' άφησες να φύγω
Δείλιασμα 
Αποχωρισμός 
Μάτωμα 
για όσα δεν γίναν λέξεις 
για όσα δεν γίναν βλέμματα. 

και τούτη η μέρα χίλια κομμάτια γένηκε, 
σκορπίστηκε παντού 
μάτωσε την κάθε σπιθαμή του χρόνου
την κάθε στράτα μας.
χρόνος δίχως φως και τέλος 
Σιωπηλές μαχαιριές το στίγμα του. 

δεν πενθώ, κλαίω 
και στους λυγμούς που ποτίζουν τα δάκρυα 
το ράγισμα του σκοταδιού αποζητώ 
διαβάζοντας ξανά και ξανά 
κείνο το γράμμα.

Σάββατο 13 Ιουλίου 2013

ερημιά



γρίφος είν' τούτη η θάλασσα 
στο πλάγιασμα του ήλιου 
της ερημιάς το πάντρεμα 
με τ' αλατιού την κώχη.

Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

τριαντάφυλλό μου,


...ποτέ δεν θα μάθεις τι είσαι για μένα 
κι ας είσαι ένας ήλιος στο δρόμο μου. 
Ποτέ δεν θα μάθεις πως είσαι το τραγούδι μου 
κι ας βγαίνει η φωνή μου μόνο για Σένα. 
Ποτέ δεν θα μάθεις ότι πίσω από τα δάκρυα μου κρύβεται η ελπίδα 
κι' ας είσαι το δάκρυ μου που στολίζει ο ήλιος Σου.
Ποτέ δεν θα μάθεις το ακριβό της απουσίας Σου,
δεν θα το μάθεις μέχρι το σώμα μου να είσαι Εσύ
 και η σκιά Σου εγώ. 

διασκευή σ' ένα ποίημα του Τ.Λ. 

Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013

(........)

"f" (1981-2013).

η παρένθεση έκλεισε στα  33 της χρόνια. χρόνια που αναζητούν μια θέση στη λησμονιά. μαζί τους  ελπίδες, χαρές, όνειρα συνοδοιπορίες τούτων των χρόνων. και οι τελετές θυσίας στα ασήμαντα που θα καθαγίαζαν, τί άραγε ; το "τί" που δεν περίσσεψε καμμία στιγμή να του δώσω μορφή, να το συναντήσω. παρέμεινε ανώνυμο, έφυγε απρόσωπο.

Μου τόπαν χθές, ίσως και να συνέβη προχθές, πριν ένα μήνα, ποτέ δεν θα μάθω, δεν θέλω να μάθω. Γνωρίζω πως όλη κείνη η βιοτή μου θα γίνει εμπόρευμα για τους ρακοσυλέκτες: τα βιβλία των λογισμών και των πόθων, των οφειλών και των απαιτήσεων, των αποσβέσεων, των απογραφών. το "εμπόρευμα", 5000 βιβλία, σώματα μουσικών οργάνων, ψηφιακές αποθήκες περιπλανήσεων, ονόματα ανθρώπων που συναλλάχθηκα, τηλέφωνα και διευθύνσεις. όλα τους ποιός ξέρει σε ποιές χωματερές τα πέταξαν οι νέοι ένοικοι. είθε η μουσική να πήρε κάτι. 

και κείνα τα έπιπλα που ο ιδρώτας ενός καλοκαιριού τάχε ποτίσει..., ενθύμια, αγαπημένα μικροαντικείμενα, βιβλία και μουσικές αγαπημένες που έθρεψαν το προαιώνιο είναι μου. όλα σε αλισβερίσια εμπόρων που δεν κατάφερα ποτέ να τους αντιγράψω, ίσως και να μη θέλησα.  και ίσωςνάναι καλύτερα έτσι, να φύγει μια ώρα αρχύτερα το στίγμα της χρεωκοπίας από πάνω τους, ν' αποδοθούν αθώα σε νέους ιδιοκτήτες.

κι' ήμουν αδιάφορος πια για όλα αυτά, ώσπου κατέφθασε η νύχτα. και μαζί τους όλα αυτά μορφές  αγαπημένες, πράγματα και μνήμες, αγωνίζονται να πάρουν την πρώτη θέση στις οθόνες του εφιάλτη μου. διεκδικούν την δόξα του νικητή, του θεού της ταπείνωσής μου.

και τινάχθηκα πάνω καθώς θυμήθηκα πως "εκεί" είχα αφήσει να χαθούν μαζί με τα 33 χρόνια μου και άλλοι θησαυροί παληότερων χρόνων. δύο πτυχία, ένα απολυτήριο γυμνασίου, φωτογραφίες παληές, παληά γραπτά της παιδικής μου ηλικίας, αφιερώσεις, βιβλία, μουσικές.

όντας πλάνητας τ' άφησα μόνα τους σε βλέμματα αρπαχτικά. άλλοι το λέν κατάθλιψη ή θάνατο.

αποχωρίζομαι οριστικά τα χρόνια αυτά, ένα κομμάτι της ζωής μου. μήτε χρόνο, μήτε τόπο συνοθύλευμα με αλλότρια του είναι μου δεν ζήτησε η ψυχή μου. και τούτη η τρανή μαρτυρία του "f" με δοκίμασε. γιατί δεν έτρεξα να περισώσω το κάτι. όπως κείνη την οκτάστηλη φωτογραφία μου στην πρώτη σελίδα μιας εφημερίδας το 1973 και τον πολύγραφο των δύσκολων χρόνων. αποστερώντας τα από τον εαυτό μου νοιώθω πως όλα γίναν μνήμες και θρύλοι, απόχτημα αιώνιο. ζώντας την απώλεια γενιέται η ομορφιά.

Και μια μέρα κείνο το χειρόγραφο παιδικό μου ποίημα για τη μητέρα ίσως επανέλθει ολάκερο στη μνήμη μου...

Ήμουν στο δάσος χθές και σε θυμήθηκα
να χαιρετάς τη θάλασσα στο φώς των αστεριών.

υγ. ήταν μια αναφορά σ' ένα προσωπικό μου βίωμα που το τέλος του επισφραγίστηκε με ένα πρωτόγνωρο από μεριάς μου τρόπο. σε κανέναν άλλον δεν ανήκει φυσικά η ευθύνη για την εξέλιξη αυτή. το λέω για όσους τυχόν φθάσουν στην αποκρυπτογράφηση των γεγονότων. το παράταιρο είναι ότι  αυτό τον όμορφο δρόμο δεν θα μπορέσω ξανά να τον διαβώ. κι' ας έχει ένα νέο στολίδι στη θέση του παληού.

Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

υ.γ.



αυτή τη νύχτα των ρουσαλιών
με της αγράμπελης το βλογητό 
κατεβαίνουν οι ψυχές από τον ουρανό 
συχώρεμα γυρεύοντας στη γή. 

να θυμηθείς 
ένα ποτήρι νερό 
κι' ένα κερί στο παραθύρι 
αναπαϋμός κι' ευχή για την επιστροφή.