επέτειος

Κύλησεν ο καιρός σαν το νερό 

στο ίδιο το ποτάμι που ανταμώσαμε.

για πρώτη φορά το Σ' Αγαπώ 

πιο γνώριμο από ποτέ το άκουσμά του

κι' ας είχε χρόνια πίσω του.

Κύλισεν ο καιρός και δεν ειπώθηκε ξανά

μα δεν εσιώπησε η λαλιά μες στην ψυχή μας

κι' έγινε πόνος, δάκρυ, αναστεναγμός,

κι' έγιναν τούτα η μαγιά,

όρκος να γενούν παντοτεινός.

Κι' αύριο στου πρώτου τ' αγκαλιάσματος τη σκιά

στου πρώτου μας φιλιού τη μεταξένια αύρα

πούκανε ο χρόνος φυλακτό

-κι' απίθωσε  σε κείνο το παγκάκι-

αύριο πρωί θα Σε καρτερώ καρδιά μου.

Την ώρα τη γνωστή, στο χρόνο μας τον λίγο

-τον μεγάλο-

στα χνάρια  του πρώτου μας χαδιού θα καρτερώ.

Σ' Αγαπώ

ικεσία

παιδί εγώ, 

της συγχώρεσης ικέτης

μάνα εσύ, 

καταφυγή η αγκαλιά σου.

ένα σου βλέμμα

και μιας στιγμής χαμόγελο

-φύτρα ζωής-

ας μοιραστούν.

μα πιότερο 

τη συγχώρεση ποθώ!

η πέτρα

ρώτησαν τη μαραμένη τριανταφυλλιά
γιατί τούτη την άνοιξη
τι έφταιξε κι' αρνήθηκε
την ομορφιά να δώσει

και είδα με τα μάτια μου
καθώς κοιτούσαν πιο βαθειά
τις πέτρες να μου κλέβουν το νερό
να τρώνε το κορμί μου

σκάψτε βαθειά πολύ βαθειά
τα νύχια να ματώσουν
να δείτε πως με μάρανε
της πέτρας το φαρμάκι

καταχνιά

Δες με

πως τ' ά-λογο της καταχνιάς

παλεύω να φωτίσω.

και στ' ανοικτά του πέλαγου

να βρώ αγκυροβόλι.  

δανεικό

εγώ φταις

εσύ φταίω

εγώ πονάς

εσύ πονάω

εγώ ελπίζεις

εσύ ελπίζω

εγώ με εχθρεύεσαι

εσύ σε εχθρεύομαι

εγώ θα έχεις δρόμο

εσύ θα έχω Ζωή

ίσως νάναι έτσι

ίσως και να μην είναι

ο καθένας ξέρει την δική του αλήθεια

που δεν είναι η Αλήθεια

της σιωπής το χρώμα

πές μου,

για το χρώμα της Σιωπής,

-το ρόδινο νάναι της αυγής ή το σκοτεινό της νύχτας;-

πές μου,

για το άγγιγμά της

-νάναι χάδι άραγε ή μαχαιριά;-

πές μου

για το άρωμά της

-της πέτρας της άψυχης ή του λεμονανθού;-

πές μου,

για το τραγούδι της

και γώ θα καταλάβω

-σαν πρέπει να φύγω πια-. 

Εσύ κι' εγώ

σαν νοιώθω την ανάσα σου

τ' ανάλαφρο αγκάλιασμά σου

τη σκιά σου να με ακολουθεί

τότε θα ξέρω,

πως τα λουλούδια τα φύτεψες εσύ

πως διάλεξες τα χρώματά τους 

πως έμαθες στα πουλιά το τραγούδι μας.

τότε θα ξέρω,

πως το κλάμα είναι βάλσαμο

κι' ο πόνος ευτυχία

τα χνάρια σου η μόνη μου αλήθεια.

γιατί...

… η αμοίχευτη ψυχή μένει να καρτερεί

 

τη μέρα δίχως βράδυα

 μήτε σκουριά και λησμονιά

και σαρκοβόρο φόβο

ευχή

I Wish My Love Was a Cherry...

Στις νύχτες που θεριεύουν 

στην προσμονή της Άνοιξης 

-σκίρτημα ξέπνοης ζωής- 

ψάχνει στις μνήμες του μέλλοντος 

τον αντίλαλο μιας Ανάστασης. 

μουσική:

http://www.youtube.com/watch?v=lttoGt6wOWQ&feature=player_embedded

του χρόνου η ευμένεια

Χρόνια Πολλά

σε Σένα, 

στο Φώς του κόσμου μου

το κάθε κομμάτι του

κτίσμα δικό σου ας γενεί.

Μια γιορτή η κάθε μας στιγμή ας είναι

(κι' ας όρισαν τη μέρα τούτη

να συναθροίζονται οι ενοχές μου

για ό,τι σε πληγώνει).

Θα ευχηθώ και για μένα

για του Χρόνου την ευμένεια

για να γιομίσει κάποτε

το πιθάρι του με την αγάπη μας.

το Ένα (και το άλλο)

τ' αδύνατου η μεριά σαν πάει να τσακιστεί

ανάμεσα σ' απόγνωση κι' ελπίδα,

ο ένας ας κρατεί γερά

ώσπου το χώρισμα με άνθη να γεμίσει.

Γιατί καθένας μόνος δεν μπορεί

μα να μοιραστεί, να στηριχθεί ζητάει.

μουσική:

Χειμερινοί κολυμβητές, Κάθε στιγμή η σκέψη μου

(αχ λέει...)

κάνε Θέ μου μπορετό

η θύμιση να φύγει

απ' όσα ο νούς τα όρισε 

πως ήτανε αλήθεια.

το κλειδί

δός μου

μια γωνιά, στον κήπο τούτο να σταθώ

στην ερημιά, να πλύνω το κορμί μου.

δός μου,

στου γυρισμού τ' αντάμωμα

την πρώτη λέξη, 

ζεστή αγκαλιά και Φώς μονάχα.

δός μου,

ξερό κλαρί, παιδιού ψυχή

με χρώματα να ντύσει. 

για να φανεί η Άνοιξη,

κι ο Χρόνος ο αιώνιος.

δός μου,

του Κήπου τούτου μια γωνιά

Μα κράτα το κλειδί Εσύ μονάχα.

πές μου ψυχή μου

ποιά νύχτα μ' έμεινε άκλαφτη

στον ξιπασμό να γύρει

ποιό χέρι μου ετόλμησε 

λουλούδι να μαράνει

και ποιό κομμάτι της ψυχής

εδείλιασ' από φόβο.

Γυμνά είναι τα χέρια μου

σε γάντια δεν χωρέσαν

πως και γάντι πρόσφεραν

ανάκατο με θλίψη ;

αντέχω,

σπορά μιας παράκαιρης στιγμής

-πόθου μυστικού για την Άνοιξη-

δόσε μου φώς μονάχα

και νερό κρυστάλλινης πηγής.

φωτογραφία: καπουτσίνος τον χειμώνα

πρωϊνή δροσιά...

...δάκρυ της νύχτας

ξεπροβοδίζει τη νύχτας το φευγιό

ξεπλένοντας την περπατησιά της πάνω στα όνειρα

στρώνοντας με χρώματα τον γυρισμό της

και λούζοντας με φώς τα καμώματά της

φωτογραφίες:

στης γένας μου τις αυλές, χαράματα ενός Γενάρη.

πάγος

στα δάκτυλά μου,

παιδί μιας μακρόσυρτης νύχτας

που τ' όνομά της δεν θα μάθω ποτέ

σέρνει την ψυχή μου.

δές με στο καταχείμωνο

μιλώ για καλοκαίρια.

τα χνάρια

Είμαστε ποτέ στ' αλήθεια μόνοι ;

Ήταν μια φορά ένα άνθρωπος που περπατούσε, περπατούσε, περπατούσε…Διέσχισε την έρημο της ζωής του κι' έφτασε μπροστά στον απέραντο ωκεανό. Και όταν ένιωσε έτοιμος να μπεί μέσα στο σκοτεινό νερό, γύρισε να κοιτάξει πίσω και ν' αποχαιρετίσει όλα όσα έζησε.

Και είδε πάνω στην άμμο της ερήμου τα χνάρια από τα βήματά του σ' όλη του τη ζωή.

Τα μέτρησε ένα ένα κι' όλα ήταν εκεί: τα περπατήματά του, οι δύσκολες στιγμές, τα χαρούμενα βήματα, οι στροφές, ό,τι καλό κι ό,τι πικρό είχε ζήσει. Χαμογέλασε σε όλα τούτα…

Κι εκεί που ετοιμαζότανε να ξαναγυρίσει προς το απύθμενο νερο, ξάφνου δίστασε. Του φάνηκε πως κάτι είδε δίπλα στα χνάρια από τα βήματά του. Κοίταξε πάλι, πιο προσεκτικά. Τότε διέκρινε μια σειρά από άλλα χνάρια, ακριβώς πλάι στα δικά του και κατάλαβε πως δεν είχε βαδίσει μόνος. Κάποιος πορευόταν δίπλα του. Παραξενεύτηκε. Δεν θυμότανε καμιά παρουσία τόσο πιστή και κοντινή.

Αναρωτήθηκε, σηκώνοντας τα μάτια του στον ουρανό, ποιος να 'ταν αυτός που τον είχε συντροφέψει στο διάβα της ζωής του. Τότε μια φωνή ακούστηκε από παντού, από πουθενά και είπε:

-Εγώ ο πατέρας σου και πατέρας του κόσμου όλου.

Ο άνθρωπος που περπατούσε ένιωσε μιαν αρχέγονη χαρά να τον πλημμυρίζει και θυμήθηκε πως τη στιγμή που γεννήθηκε, ο πατέρας όλων των πλασμάτων του υποσχέθηκε να μην τον εγκαταλείψει ποτέ.

Ευτυχισμένος κοίταξε και πάλι την ατέλειωτη σειρά από διπλά χνάρια. Όμως, έξαφνα πρόσεξε πως ορισμένες μέρες της ζωής του, μια μόνο σειρά από χνάρια ήταν ορατή. Θυμήθηκε εκείνες τις μέρες. Άλλωστε, πώς θα μπορούσε να τις ξεχάσει ; Ήταν οι φοβερότερες μέρες, οι πιο σκοτεινές, οι πιο πικρές, οι απελπισμένες, τότε που νόμιζε πως δεν υπήρχε έλεος πουθενά-ούτε στη γή, ούτε στον ουρανό. Τότε, ο άνθρωπος που περπατούσε ένιωσε προδομένος, νικημένος, και είπε με παράπονο μεγάλο:

-Εσύ, που λες πως είσαι ο πατέρας μου και που όταν γεννήθηκα μου 'ταξες να μη μ' αφήσεις ποτέ μονάχο, πού ήσουνα τις μέρες της δυστυχίας, όταν σφάδαζα από πόνο γιατί δεν μπορούσα να σηκώσω το βάρος της ύπαρξής μου ;

Κι η φωνή από παντού, από πουθενά, αποκρίθηκε:

-Γιέ μου, αγαπημένε μου, τις μέρες της δυστυχίας, όταν απελπισμένος δεν μπορούσες να σηκώσεις το βάρος της ύπαρξής σου, τα χνάρια πάνω στην άμμο είναι τα δικά μου. Γιατί σε κρατούσα αγκαλιά…

από το βιβλίο της Λιλής Λαμπρέλλη  Δέκα και ένα παραμύθια, εκδόσεις Πατάκη

η σιωπή

δεν έχω με τί να ντύσω τούτη τη σιωπή,  

πάρεξ με την ομορφιά της Πίστης

πως το Φώς, 

γεννοβολά σ' απάτητα μονοπάτια

τον λόγο του Είναι Μας.   

τρείς και μία εποχές

και τούτο το πένθος

υπόσχεση στην ψυχή μου πρώτα.

πάλι

όρκος...

στο χώμα που πότισε το δάκρυ

ανταμοιβή δακρυσμένων ματιών.

ίσκιος και φώς μου

ο όρκος μου.

γιατί η θυσία μόνο

αναμετριέται με το αιώνιο.

μάνα

κι' είπα,

τόση ομορφιά δεν χάνεται από την ψυχή μας.

και την αντάμωσα

στα δυό παιδικά μάτια

π' αποζητούσαν στης μάνας την ψυχή

το κουράγιο.

ευγνωμοσύνη

σ' αυτά τα μάτια

που γιάτρεψαν την πληγή μου.

εικόνα από Χρώσεις, Αποχρώσεις και Στιγμές

κοινότυπο

κοινότυπο δεν είναι τίποτα,

ούτε αυτό το τίποτα.

σοφία το ανάστημά τους

διάστασή τους το βάθος.

μουσική:

γιάννης αργύρης, κάποιος γιορτάζει

υγ. καμμία σχέση με τυχόν υπάρχουσες θρησκευτικές γιορτές

φυλαχτό

είναι κάποιες νύχτες που με ξυπνάν

να δώ σαν όνειρο

-κείνες τις μυστικές μας στιγμές 

αντίκρυ στο φεγγάρι.

καθρέφτισμα της μορφής σου εκείνης

φυλαχτό μου πολύτιμο.

μουσική:

αργύρης μπακιρτζής, κάθε πρωί Σ' αναζητώ

τοίχος

κι' αν δεν ανθίζαν 'δώ φλισκούνι κι' άγρια μέντα

των ανθρώπων οι ψυχές ανθίσαν
σαν τριαντάφυλλα.

κι' άφησε ο χρόνος όλο του το φώς 

-ανταμοιβή-

στους τοίχους ν' αλητεύει.

φωτογραφία:

σπίτι στον Βοτανικό

σιωπή

το λίγο μου φώς τις νύχτες

με τη σιωπή αναμετριέται.

κι' απ' τα φύλλα του δέντρου

παγωμένες οι σταγόνες της

ζητάνε στην ψυχή μου να μιλήσουν.

λειψό το φεγγάρι

τη νύχτα της γιορτής του.

μνήμες

είναι νύχτες που,
οι μνήμες που διέγραψα

επιστρέφουν. 

ερμηνεύοντας
κάθε μισό μου βήμα.

δεν θεραπεύει η διαγραφή

παρά μόνον το α-σήμαντό τους

στο Απέραντο του είναι μας.

τα έργα μας

άραγε φτάνει το φώς ετούτο το πολύ

στο λίγο, εκεί πάνω ;

(καμμιά του Φεγγαριού η ματαιοδοξία).

χρώματα

παραφυλάν στη σκιά της Σιωπής

Μαζί,

σε τέλεση ιερουργίας.

των ματιών η αναλογικότητα
αδυνατεί να ερμηνεύσει,
παρά μόνο,

της ψυχής το κοίταγμα.

δρόμος

πολλή η περπατησιά ακόμη

τα πόδια μου βαραίνουν οι σκουριές.

το χρόνο λιγοστεύει το σκοτάδι.

 ας είναι και τούτη η νύχτα για καλό.

μουσική:
Loreena McKennitt, Skellig

έννοιες...

μόνη μας ήττα ο θάνατος.

   κι' αντίδοτο 

η φλόγα του Έρωτα.

νίκη μας οριστική στο Χρόνο.

γένα

μετρώντας,

    της θάλασσας τα κύματα

μονός μου βγαίνει ο αριθμός

τίποτα πιο δικό μου από την απουσία.