Δευτέρα 14 Μαΐου 2018
Δευτέρα 7 Μαΐου 2018
Τετάρτη 18 Απριλίου 2018
αθωότητα
νήδυμος περιπλάνηση
Κάποτε Ήμασταν πολεμιστές. και πολεμούσαμε χέρι με χέρι αυτά που θα μας χώριζαν. με τον καιρό φτωχύναμε. πάγωσαν οι παλάμες, λύθηκαν τα δάχτυλά μας, ορφάνεψαν τα χρώματα, η γλώσσα μας βουβάθηκε. χωρίς το γιατί, κηρύξαμε μεταξύ μας πόλεμο. στα κρυφά, για να μην βρίσκει χώρο η καταλαγή και ρόλο η αιτία. καμμιά αποδοχή της φθαρτότητας και των σφαλμάτων. φρυγμένα σπαρτά οι υποσχέσεις, είλωτες της οθόνης εμείς, ωκεανός των χειμώνων μας το διαδίκτυο που μέσα του βυθιστήκαμε αναζητώντας εικονικούς εχθρούς και επίπλαστα λάφυρα.
Υπήρχαν και οι στιγμές που μας γύριζαν πίσω, στην ψυχή μας. θυμόταν το αίμα που κάποτε απλώθηκε πάνω μας, κύτταρα αθωότητας που δεν νεκρώθηκαν έως το σήμερα.
Έχουμε εχθρό, τους χειμώνες μας. έχουμε και σύμμαχο, την αθωότητά μας. ας πορευτούμε με αυτά.
φωτο: το δάσος στους αμμόλοφους στο χωριό
μουσική: ό,τι πάσχισες να μου μάθεις
Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2018
ματαιο)πονώντας
Όλα ξεκίνησαν από ένα Σ' αγαπώ. Μια ύπαρξη είπε Σ' αγαπώ σε μια άλλη ύπαρξη και γεννήθηκε η ζωή, ήσουν εσύ και ήμουν εγώ. Όμως πριν την προϊστορία μας υπήρχε η προϊστορία της. Υπήρχε το ποτέ, υπήρχε και το Σ' αγαπώ. Ξέρουμε λοιπόν πως το Σ' αγαπώ ποτέ δεν ξεκίνησε, πάντα υπήρχε.
Για όσο θα έχω ερωτήσεις που περιμένουν απάντηση το δικό μου Σ' αγαπώ θα λουφάζει σε κάποια άκρη του χρόνου, εκεί που συνέβη πριν να συμβεί. Δεν περιμένει κάποιο τέλος γιατί δεν έχει κάποια αρχή.
Ας μην ματώνουμε λοιπόν, ματαιο)πονώντας,
Ας μην ματαιώνουμε αυτό που δεν ματαιώνεται!
τις ενδείξεις τις έχω
οι αποδείξεις μου λείπουνε
Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 2018
Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2018
γιατί... Αγάπη
έγραψα το γράμμα σου
αυτό που θάθελες να μου στείλλεις
μα ποτέ δεν μπόρεσες
ίσως γιατί... ίσως πολλά τα γιατί...
μα ξέρω πως σε κάθε στιγμή τα χρόνια αυτά
με στεγνό μελάνι και αόρατο χαρτί
μούγραφες, μα δεν μπορούσα να τα διαβάζω
ίσως γιατί... ίσως πολλά τα γιατί...
Γράφοντας ανακάλυψα
πως πρέπει τα δικά μου γράμματα να σκίσω
αυτά που δεν μπόρεσα ποτέ να σου στείλλω
ίσως γιατί... ίσως πολλά τα γιατί...
Τώρα ξέρω,
τόσες νύχτες στράφι δεν πήγαν
τόσες νύχτες στράφι δεν πήγαν
κι' ο έρωτας ο καλός μας δάσκαλος
και η Αγάπη άγγελος αστραφτερός.
γιατί...Ζωή
γιατί...Αγάπη.
γιατί...Αγάπη.
Τετάρτη 10 Ιανουαρίου 2018
το σεντόνι μας
Το φάρδος του σεντονιού μας ποτέ δεν έμενε λειψό.
Άπλωνε όσο τ' αγκαλιάσματά μας χόρταιναν,
όσο το ξαπόσταμά μας όριζε, όσο το ονείρατα το πρόσταζαν.
Οι πτυχές τα στολίδια του, των κορμιών μας το αγίασμα τα τσαλακώματά του.
Μαρτυρίες ανεξίτηλες του έρωτά μας,
αποστάξεις αναστεναγμών και στίξεις αιωνιότητας.
Ατσαλάκωτες καιρό τώρα οι εκτάσεις τους,
σκεπασμένες με πάγους και ανείπωτες πεθυμιές.
Καιρός ν' απλωθεί πάνω τους ξανά η κάψα των καλοκαιριών μας,
τα όνειρα των ανοίξεων, ο στοχασμός των Σεπτέμβρηδων,
τα παραμύθια των Γενναριάτικων βραδιών.
Κάρβουνο το κορμί φλογίζει φώς στο διάβα που μας προσμένει.
Όπως και να ειπωθεί δικιά μου είσαι.
Όπως και να το ορίσεις στην αγκαλιά σου ξοδεύομαι.
Παρασκευή 5 Ιανουαρίου 2018
κι έμεινε όρκος
μια φορά κι έναν καιρό ακούστηκε μια φωνή
Σ' Αγαπώ
κ' έτρεμαν τα δάχτυλα που την έγραψαν
όρκος για να μείνει
και δάκρυσαν τα μάτια σαν τη διάβασαν
γιατί η φωνή δεν ήταν από μια φορά κι έναν καιρό
αλλά από αιώνες.
Εϊθε της Αλήθειας να είναι αυτή η χρονιά.
Εϊθε το Φώς να φέρει
Παρασκευή 22 Δεκεμβρίου 2017
Και σου λέω πάλι
στο να κρύβεις τις λέξεις που θες να πεις
που δεν είναι καλύτερο να αποτυγχάνεται η προσπάθεια
απ’ το να μη γίνεται καθόλου;
που δεν είναι καλύτερο να αποτυγχάνεται η προσπάθεια
απ’ το να μη γίνεται καθόλου;
Οι ώρες μετά τη φυγή σου πέφτουν πάνω μου βαριές
σύντομα θ’ αρχίσουν σιγά-σιγά να σέρνονται
πάνω σ’ ένα κρεβάτι απ’ τη δική σου έλλειψη
όπου οι μάχες αρπάζονται τυφλά
αναζωπυρώνοντας αναμνήσεις από αγάπες παλιές,
αντικρίζοντας ματιές εκεί όπου κάποτε έβλεπα τα δικά σου μάτια
αλλά όλα είναι προτιμότερο να συμβαίνουν σύντομα παρά ποτέ
η ανάγκη μου, μαύρη και σκοτεινή πιτσιλάει τα πρόσωπά τους,
και σου λέω ξανά πως εννέα μέρες δεν είναι ποτέ αρκετές
γι’ αυτούς που αγαπάμε
ούτε εννέα μήνες
ούτε εννέα ζωές
Και σου λέω πάλι
εάν εσύ δεν με διδάξεις δεν θα μάθω
σου λέω πάλι υπάρχει πάντα κάτι το τελευταίο
ακόμα και τις τελευταίες φορές
τις τελευταίες φορές που ικετεύεις
τις τελευταίες φορές που αγαπάς
ξέροντας πως να μη ξέρεις να προσποιείσαι
κάτι το τελευταίο ακόμη και την τελευταία φορά που σου λέω
εάν εσύ δεν μ’ αγαπήσεις δε θ’ αγαπηθώ ποτέ
εάν εγώ δεν σ’ αγαπήσω δε θ’ αγαπήσω ποτέ
η ανατάραξη των περασμένων λέξεων κατευθείαν στην καρδιά και πάλι.
σύντομα θ’ αρχίσουν σιγά-σιγά να σέρνονται
πάνω σ’ ένα κρεβάτι απ’ τη δική σου έλλειψη
όπου οι μάχες αρπάζονται τυφλά
αναζωπυρώνοντας αναμνήσεις από αγάπες παλιές,
αντικρίζοντας ματιές εκεί όπου κάποτε έβλεπα τα δικά σου μάτια
αλλά όλα είναι προτιμότερο να συμβαίνουν σύντομα παρά ποτέ
η ανάγκη μου, μαύρη και σκοτεινή πιτσιλάει τα πρόσωπά τους,
και σου λέω ξανά πως εννέα μέρες δεν είναι ποτέ αρκετές
γι’ αυτούς που αγαπάμε
ούτε εννέα μήνες
ούτε εννέα ζωές
Και σου λέω πάλι
εάν εσύ δεν με διδάξεις δεν θα μάθω
σου λέω πάλι υπάρχει πάντα κάτι το τελευταίο
ακόμα και τις τελευταίες φορές
τις τελευταίες φορές που ικετεύεις
τις τελευταίες φορές που αγαπάς
ξέροντας πως να μη ξέρεις να προσποιείσαι
κάτι το τελευταίο ακόμη και την τελευταία φορά που σου λέω
εάν εσύ δεν μ’ αγαπήσεις δε θ’ αγαπηθώ ποτέ
εάν εγώ δεν σ’ αγαπήσω δε θ’ αγαπήσω ποτέ
η ανατάραξη των περασμένων λέξεων κατευθείαν στην καρδιά και πάλι.
Αγάπη αγάπη αγάπη σαν γδούπος βαρύς ενός παλιού εμβόλου
χτυπώντας τους αναλλοίωτους σωρούς των λέξεων
κι εγώ τρομοκρατημένος και πάλι
πως ίσως δεν αγαπηθώ
πως ίσως αγαπήσω αλλά όχι εσένα
πως ίσως αγαπηθώ αλλά όχι από εσένα
ξέροντας πως να μη ξέρω να προσποιούμαι
εγώ και όλοι οι άλλοι που θα σε αγαπήσουν
αν σε αγαπήσουν
εκτός κι αν δεν σ’ αγαπήσουν
Σάμιουελ Μπέκετ
1906-1989
έφυγε σαν σήμερα
Τετάρτη 13 Δεκεμβρίου 2017
Αυγή
Αυτά που μας επίκραναν, κι' αυτά που μας θυμώνουν
δεν είναι όσα λιγόστεψαν, μα όσα μας περισσεύουν,
δέντρα που δεν εντύθηκαν με των πουλιών τις ρίμες
ταξίδια που δεν εχόρτασαν τα διψασμένα μάτια
ψωμί που δεν ζυμώθηκε απ' τα δικά μας χέρια,
νότες που δεν εστόλισαν τις άγονες σιωπές μας.
Αγάπη χωρίς αντιλαλιά
δάκρυα χωρίς ρυάκι.
και...
γιατί υπάρχουν τόσα
που μόνο μαζί μπορούμε να τα κάνουμε.
Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου 2017
Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017
είμαι εδώ, είμαι εγώ
ολόγυρά μου φως
μα τ' άγγιγμά του δύσκολο.
το σκοτάδι ψηλαφίζοντας
φωνάζω τ' όνομά μου
λέω τον τόπο μου.
είμαι εδώ,
και είμαι εγώ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
2 είδαν.. άκουσαν.. είπαν:
δυό λέξεις να βάλω,
πάνω στο νερό του ποταμιού.
γραμμένες σ' ένα χάρτινο καραβάκι
και να φθάσουν.