τ' αγκάθια

έλα,

ό,τι* μας πληγώνει αναμεριάζοντας,

μαζί στο βουνό ν' ανέβουμε.

μόνο έτσι,

ο φόβος κι η ντροπή του τίποτα

στάχτη στο διάβα μας για την ανατολή.

ας τόξερα

κοντά σου σαν με θες...

το δρόμο για να φύγω τον έχω

μια απάντηση μονάχα η αποσκευή μου.

κοντά σου

αρκεί.

θ-ελ-ω

να μη χαθεί και τούτη η άνοιξη

κιότεψε η αρμύρα των κορμιών

ποτίζοντας τα μάτια μας.

μ' όλα θολά τριγύρω μας

το δρόμο μας χάσαμε.

"να μη χαθεί και τούτη η άνοιξη"

αντίλαλος να γενεί και ως εδώ να φτάσει

ανάλαφρη τότε η περπατησιά

και στο κατώφλι σου θα ελ-θ-ω

μ' ένα λουλούδι ταπεινό

να σου μαρτυρήσει πως

κείνος ο αιώνιος όρκος σου 

δικός μας ήταν.

οι κερασιές ν' ανθίσουν εφέτος

χάνουμε στιγμές

που τη ζωή λιγοστεύουν

και η απουσία βαρειά σκια πάνω της

δος μου ένα χέρι

πάρε το δικό μου

όσο η φλόγα τ' αγκαλιάζει

ξεθωριασμένη η αγάπη

χωρίς να μπορεί το χέρι

να σηκώσει τ' ανάχρια

χωρίς η αναπνοή να μη ζεσταίνει

χωρίς το κορμί να μην αφουγκράζεται 

του άλλου κορμιού την ανάσα.

ξεθωριασμένη

χωρίς σπονδές στον έρωτα.

γι αυτό σου λέω ψυχή μου

λίγη βιάση 

να σταλίσει ο καιρός που χάνεται

για να μας θωρώ 

δυνατούς στον άνεμο,

δυνατούς στο φόβο μας.

καμμιά ταραχή ας μην ακουμπήσει στα λόγια μας

παρά μόνο στα κορμιά μας

όταν εκείνη τη στιγμή θα σμίγουν για πάντα,

Αγάπη μου.

η πλάνη

νάν' ετούτη άραγε

που με το φόβο συντροφιά

μας σέρνει στ' απάτητα του νού

στα σωθικά της τρέλλας ;

ή μη το χέρι αλλουνού

π' απλώθηκε σιμά μας
στολίζοντας με κείνο το "από"

του χωρισμού το στέρνο ; 

γιατί ;

τον δρόμο που μούδειξες να πορευτώ

μόνος μου δεν ήθελα να τον διανύσω

φοβόμουν το χωρισμό π' αντάμωσα.

κι ας ήξερα καλά πως θα σ' αγαπούσα για πάντα

και πως τους όρκους μου ποτέ δεν θ' απατούσα.

και θα το φωνάζω ξανά

ακόμη κι αν χρειασθεί ο θάνατος

αυτό να μαρτυρήσει.

ευχή

βάλτωσ' ο χρόνος

το φευγιό του φόβου καρτερώντας

μα θα σταθώ σε τούτη την ευχή

μα υποσχέσου μου...

ότι στο πρώτο φως του ύπνου 

το ξενίτεμα θα σβήσει

κι εμένα έρωτα ξανά θα με φωνάξεις

της σιωπής τον πόνο να γητέψω.