σήμερα έβγαλα βόλτα τα μικρά μου ψέματα. πίστεψέ με, τα καλά μου δεν έχουν κοντά ποδάρια. επτά χρόνια τώρα τραβούν το δρόμο τους και κανείς δεν θέλησε να τα απογοητεύσει. μαζί τους και η ζωή μου συνεχίζεται που όπως και να την πείς είναι μια παράταση στον προθάλαμο του θανάτου.
στα χρόνια αυτά εμίσησα τις αλήθειες που γίνονται έρμαιο των καιρών, βορά το σαράκι του φόβου και των ατέλειωτων υπολογισμών. και σαν αυτές απέμειναν γυμνές από την παρουσία μας, σαν την καλύβα που βλέπεις, άρχισα να ορίζω κατά που πέφτει η ζωή μου. δεν μ' ένοιαζε πια ούτε η δύση, ούτε η ανατολή. κι άρχισα να μισώ τα ολόγιομα φεγγάρια, τα αλαφροίσκιωτα δειλινά, τις ολάνθιστες αυλές, τον ορίζοντα των πόθων.
άρχισα να μισώ τη σιωπή. που δεν είναι ούτε αλήθεια, μα ούτε και ψέμα.
τούτο τον καιρό που το σώμα εκβιάζει την ψυχή μου είναι τόσο απαραίτητο να καλοπιάσω τα ψέματά μου, να τα ντύσω με τη λεοντή της αλήθειας. πιάνω μια κλωστή αόρατη και ενώνω τα σώματά μας, δεν σ' αφήνω ούτε μια στιγμή από τα χέρια μου. θέλεις να λυθείς να φύγεις, να ξαναφύγεις,
θέλεις να ξαναφύγεις.
τούτη τη φορά στα ψέματα.
Μια φορά φεύγει κανείς, μια φορά έρχεται. τα όρια της ζωής βλέπεις.
έμαθα λοιπόν πως ζωή έχει μόνο το ψέμα, ζωή είναι το ψέμα. ζωή χωρίς ούτε ένα ψεγάδι, απογυμνωμένη από κάθε αλήθεια. έτσι μαθαίνω ν' αγαπώ την εξορία μου από τη ζωή.
ζούμε εξόριστοι το ξέρω. όχι από κάποια πατρίδα, ούτε από τόπους που γένηκαν καταφύγιό μας και υπάρξεις που δεν μας εγκατέλειψε η έγνοια τους, εξόριστοι από βουνά μ' απρόσμενες χαράδρες και θάλασσες χωρίς ορίζοντα,
ζούμε εξόριστοι από τον Χρόνο που όλα αυτά τα συμπύκνωνε σε Ζωή χαράσοντας τη νοητή γραμμή που ενώνει τις ψυχές μας.
γλυκό μου ψέμα
πρέπει να σε αποδεχτώ
για να μπορέσω να σε κάνω αλήθεια.
ωραία ακούγεται. άλλωστε ψέμα είναι ο φόβος της αλήθειας μούχες πεί κάποτε και το θυμάμαι.
υγ. εδώ και καιρό η ψυχή μου λείπει για δουλειές. η δική σου ;
