Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015
Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015
Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015
Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2015
καλημέρα
αν κάνω λάθη μόνον εσύ μπορείς να τα δείς
αν εσύ κάνεις λάθη μόνον εγώ μπορώ να τα αγαπήσω.
κάνουμε λάθη κυνηγώντας την ομορφιά
τα αγαπάμε σαν παιδιά μας,
δεν ντρεπόμαστε γι αυτά,
ό,τι ζεί λαθεύει,
πασχίζοντας να βρεί διόδους
πέρα από αυτούς που του μάθαν οι άλλοι.
όμως, αν την μαγεία του λάθους δεν την αποκαλύπτουμε
τότε το λάθος σήπεται και βρωμίζει.
βρωμίζει χειρότερα από τα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας
χειρότερα από πόθους ανομολόγητους
και από τα κρυμμένα μας μυστικά.
τα λάθη μας είναι οι τροχειοδείκτες της ζωής μας
ο φωτεινός χάρτης της διαδρομής μας,
τα κόκκινα αστέρια στον άπειρο ουρανό
που και νεκρά ακόμη στολίζουν το στερέωμα.
κάθε πρωϊ που ξαναρχίζει είναι όμορφο
σαν κοιτάμε τον ουρανό με τα λάθη μας.
καλημέρα.
υγ. και η γραφή αυτή ίσως νάναι ένα ακόμη λάθος.
Μόνον εσύ μπορείς να το δείς.
Μόνον εσύ μπορείς να το αγαπήσεις.
Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2015
κάποτε να ζήσουμε
κάποτε,
ας καταλαγιάσει ο θυμός
κι ας φύγει το δείλιασμα
για νάβρει δικαίωση
η αθωότητα που φωλιάζει βαθειά μέσα μας.
ότι γένηκε καλώς γένηκε,
αν πιστέψουμε μ' όλο μας το είναι
πως τίποτα τον όρκο μας δεν μόλυνε
το χρειαζόμαστε αυτό για να πορευτούμε.
σ' αγαπώ
έχουμε ανάγκη τη λαλιά του κάθε μας στιγμή
όπου κι αν είμαστε, όπου και αν στεκόμαστε
δεν ξέρω πως, ας το βρούμε.
κάποτε να ζήσουμε λαχταρώ
τον βράχο να κυλίσουμε, αρκεί.
Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2015
πρόσκληση
μόνο σαν ξέρω
πως το ποτάμι είν' ορμητικό
κι η αγκαλιά σου απέραντη
θάβρω μια σανίδα να πιαστώ,
σαν τα φτερά μου ρωτήσω
στ' αστέρια αν με ταξιδέψουν
και τα μάτια σου μου πούν
πως στη λευκότητα του γιασεμιού
-π' αστράφτει στη σκοτεινιά της νύχτας-
αναπαύονται.
τότε θάβρω μια σανίδα να πιαστώ
μαζί να ταξιδέψουμε.
Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015
Κυριακή 16 Αυγούστου 2015
εσύ κι εγώ
Παράπονο
Βαριά βραχιόλια οι λύπες
Πώς μ' αγαπάς δεν είπες
Το 'χω παράπονο, μάνα μου, στόμα μου
Κι ας πέθαινε το σώμα μου
Σου στέλνω μ' ένα γράμμα
Του φεγγαριού τη λάμα
Πάρ' τη και χτύπα με, μάνα μου, τρέλα μου
Κι αν κλαίει η ψυχή σου γέλα μου
Ξενιτιά
Ψηλά βουνά κι εσείς των άστρων θωριές
Ποτάμια αχνά, ελάτια, δάφνες, μυρτιές
Την καρδιά μου, αχ φωτιά μου, όποιος δει
Να του πει να 'ρθει κοντά μου, μην αργεί
Ξενιτιά μου, ερωτά μου, φως κι αυγή
Πριν ραγίσει απ' τον σεβντά μου όλη η γη
Αηδόνι εσύ, πλανεύτρα στάχτη που καις
Με ποιο κρασί, μεθάει τα μάτια του πες
Κι ας ξέρω
πως ό,τι αγαπάς,
επιστρέφει..
Πέμπτη 6 Αυγούστου 2015
σκιά
μα δεν τολμώ να μου μιλήσεις
για το όχι που θα πείς φοβάμαι
κι γίνομαι η σκιά που μεγαλώνει
κι απλώνομαι παντού καθώς ο ήλιος γέρνει,
μέχρι το κρεβάτι μας να φθάσω,
μην τ' αρνηθείς,
τα χνάρια μας κοίτα να σωθούν
για να γίνουμε αυτό που είμαστε
και της ψυχής μας οι ορίζοντες
στο χρώμα του έρωτά μας να ντυθούν,
Αγάπη μου.
Τετάρτη 22 Ιουλίου 2015
πώς;
πως ν' αποδιώξω από το μυαλό
πως το φευγιό που μούταξες
δεν ήταν παντοτεινό.
πάνω που χαράζει-Αυτή τη Μέρα-
βαριά τα βλέφαρα από την αναμονή
-να φτιάξω δυό τσιγάρα και να σκεφτώ-
αν άσκοπα περιηγήθηκα στα χρόνια της αγωνίας μου
αν άσκοπα τα Γιατί
αν άσκοποι κι οι φόβοι μας
πως τάχα μια δύναμη που κρύβεται μέσα μας
ποδοπατά τα χνάρια που κάποτε αφήναμε στην άμμο.
θα φτιάξω κι' άλλα τσιγάρα
δίνοντας χρόνο στην αναμονή
για να μου ξηγήσει το
ΕΣΥ,
που μόνο ρούχο που ποθώ να σε τυλίξω
είναι εκείνο της Αλήθειας
το δυσκολοϋφασμένο,
το κρυστάλλινο.
Δεν το αντέχω να σε χάσω σε κανένα θάμπος.
Ακόμα κι αν αυτό εσήμαινε να σ' αποχωριστώ.
έτσι κι' αυτή η μέρα θα καμωθεί πως θα ξεγελασθεί
κι εγώ σε ανυποψίαστες διαδρομές θα περιπλανηθώ για να πιστέψω,
πως δεν αρκεί ο θάνατος να μιλήσει για την Αλήθεια.
μα το Μαζί για να φωτίσει τις ζωές Μας.
Γιατί δίχως να έχω να πω τίποτε άλλο,
Σ' αγαπώ.
Μονάχα αυτό.
Αρκεί.
Δευτέρα 20 Ιουλίου 2015
μ' έμαθε η νύχτα
δυό μέρες πριν
τον απο-χωρισμό μας
που ποτίστηκε με δάκρυ
Δεν έγινε μπορετό να βρεθούμε από τότε
κι έτσι προτίμησα-με να τ’ αποφύγουμε.
προτιμήσα-με
να κρατήσουμε το φιλί της τελευταίας βραδιάς,
παρά ένα αναγκαστικά τυπικό.
φτωχύναμε είχαμε πεί λίγες ώρες πριν
μα τώρα λέω πως πλουτίσαμε
κρατώντας τη ζωή μας για εμάς.
Παρασκευή 17 Ιουλίου 2015
τί να πώ ...
...όταν τα βλέφαρα τρεμοπαίζουν
και το χέρι διστάζει ν' απλωθεί
στο φέγγος το απόκρυφο.
δανείζομαι το χρόνο του χθες
και την υπόσχεση του αύριο
κι αφουγκράζομαι την ψυχή μου
το σ' αγαπώ είναι πολύ μικρό να λέει
για να χωρέσει όλα μας τα όνειρα.
(τόσο φτωχές οι λέξεις
γιατί η ύλη αδράνησε).
και σαν έτοιμος από καιρό κι από αιώνες
λαχταρώ το σμίξιμο
το παντοτεινό
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)