είναι στιγμές που μάταιη θαρρώ
τούτη τη στείρα διαδρομή,
προσδοκώντας το ταξίδι
που απαλλοτριώνει τη σκουριά των καιρών.
και λέω μη-πως,
θάταν καλύτερο νάχαν σβήσει τα χνάρια μου
πάνω στο χέρσο τούτης της ζωής.
και είναι στιγμές που θέλω να ζώ ίσα για ν' ακουστεί,
πως το κομμάτι της αλήθειας εκείνο,
που απελπίζει την ψυχή, δεν είναι η αλήθεια
παρά η απρόκλητη άγνοια.
Σ' αυτές τις νύχτες
που θηρίο γένηκα καθ' υπόδειξη
τα όνειρα από τα στιχάκια του Πάμπλο
ρούχα που στεγνώνουν στον πάγο της ψυχής μου.
ούτε ήχος, ούτε χρώμα στο δισάκι μου.