κάποτε να ζήσουμε

κάποτε, 

ας καταλαγιάσει ο θυμός

κι ας φύγει το δείλιασμα

για νάβρει δικαίωση

η αθωότητα που φωλιάζει βαθειά μέσα μας.

ότι γένηκε καλώς γένηκε,

αν πιστέψουμε μ' όλο μας το είναι

πως τίποτα τον όρκο μας δεν μόλυνε

το χρειαζόμαστε αυτό για να πορευτούμε.

σ' αγαπώ

έχουμε ανάγκη τη λαλιά του κάθε μας στιγμή

όπου κι αν είμαστε, όπου και αν στεκόμαστε

δεν ξέρω πως, ας το βρούμε.

κάποτε να ζήσουμε λαχταρώ

τον βράχο να κυλίσουμε, αρκεί.

πρόσκληση

μόνο σαν ξέρω

πως το ποτάμι είν' ορμητικό 

κι η αγκαλιά σου απέραντη

θάβρω μια σανίδα να πιαστώ,

σαν τα φτερά μου ρωτήσω

στ' αστέρια αν με ταξιδέψουν

και τα μάτια σου  μου πούν

πως στη λευκότητα του γιασεμιού

-π' αστράφτει στη σκοτεινιά της νύχτας- 

αναπαύονται.

τότε θάβρω μια σανίδα να πιαστώ

μαζί να ταξιδέψουμε.

δες πάλι

πως μας φτωχαίνει η μοναξιά

σαν η σιωπή βρίσκει το ταίρι της

σττ ανάχρεια της προσμονής.

εσύ κι εγώ

Παράπονο

Βαριά βραχιόλια οι λύπες

Πώς μ' αγαπάς δεν είπες

Το 'χω παράπονο, μάνα μου, στόμα μου

Κι ας πέθαινε το σώμα μου

Σου στέλνω μ' ένα γράμμα

Του φεγγαριού τη λάμα

Πάρ' τη και χτύπα με, μάνα μου, τρέλα μου

Κι αν κλαίει η ψυχή σου γέλα μου

Ξενιτιά

Ψηλά βουνά κι εσείς των άστρων θωριές

Ποτάμια αχνά, ελάτια, δάφνες, μυρτιές

Την καρδιά μου, αχ φωτιά μου, όποιος δει

Να του πει να 'ρθει κοντά μου, μην αργεί

Ξενιτιά μου, ερωτά μου, φως κι αυγή

Πριν ραγίσει απ' τον σεβντά μου όλη η γη

Αηδόνι εσύ, πλανεύτρα στάχτη που καις

Με ποιο κρασί, μεθάει τα μάτια του πες

Κι ας ξέρω

πως ό,τι αγαπάς,

επιστρέφει..

σκιά

μα δεν τολμώ να μου μιλήσεις

για το όχι που θα πείς φοβάμαι

κι γίνομαι η σκιά που μεγαλώνει

κι απλώνομαι παντού καθώς ο ήλιος γέρνει,

μέχρι το κρεβάτι μας να φθάσω,

μην τ' αρνηθείς,

τα χνάρια μας κοίτα να σωθούν

για να γίνουμε αυτό που είμαστε

και της ψυχής μας οι ορίζοντες

στο χρώμα του έρωτά μας να ντυθούν,

Αγάπη μου.