Το φάρδος του σεντονιού μας ποτέ δεν έμενε λειψό.
Άπλωνε όσο τ' αγκαλιάσματά μας χόρταιναν,
όσο το ξαπόσταμά μας όριζε, όσο το ονείρατα το πρόσταζαν.
Οι πτυχές τα στολίδια του, των κορμιών μας το αγίασμα τα τσαλακώματά του.
Μαρτυρίες ανεξίτηλες του έρωτά μας,
αποστάξεις αναστεναγμών και στίξεις αιωνιότητας.
Ατσαλάκωτες καιρό τώρα οι εκτάσεις τους,
σκεπασμένες με πάγους και ανείπωτες πεθυμιές.
Καιρός ν' απλωθεί πάνω τους ξανά η κάψα των καλοκαιριών μας,
τα όνειρα των ανοίξεων, ο στοχασμός των Σεπτέμβρηδων,
τα παραμύθια των Γενναριάτικων βραδιών.
Κάρβουνο το κορμί φλογίζει φώς στο διάβα που μας προσμένει.
Όπως και να ειπωθεί δικιά μου είσαι.
Όπως και να το ορίσεις στην αγκαλιά σου ξοδεύομαι.
