ικεσία

παιδί εγώ, 

της συγχώρεσης ικέτης

μάνα εσύ, 

καταφυγή η αγκαλιά σου.

ένα σου βλέμμα

και μιας στιγμής χαμόγελο

-φύτρα ζωής-

ας μοιραστούν.

μα πιότερο 

τη συγχώρεση ποθώ!

η πέτρα

ρώτησαν τη μαραμένη τριανταφυλλιά
γιατί τούτη την άνοιξη
τι έφταιξε κι' αρνήθηκε
την ομορφιά να δώσει

και είδα με τα μάτια μου
καθώς κοιτούσαν πιο βαθειά
τις πέτρες να μου κλέβουν το νερό
να τρώνε το κορμί μου

σκάψτε βαθειά πολύ βαθειά
τα νύχια να ματώσουν
να δείτε πως με μάρανε
της πέτρας το φαρμάκι

καταχνιά

Δες με

πως τ' ά-λογο της καταχνιάς

παλεύω να φωτίσω.

και στ' ανοικτά του πέλαγου

να βρώ αγκυροβόλι.  

δανεικό

εγώ φταις

εσύ φταίω

εγώ πονάς

εσύ πονάω

εγώ ελπίζεις

εσύ ελπίζω

εγώ με εχθρεύεσαι

εσύ σε εχθρεύομαι

εγώ θα έχεις δρόμο

εσύ θα έχω Ζωή

ίσως νάναι έτσι

ίσως και να μην είναι

ο καθένας ξέρει την δική του αλήθεια

που δεν είναι η Αλήθεια