Να θυμάσαι μόνο, να θυμάμαι

πως τούτη τη μέρα τη λέγαμε Αγάπη

πως οι ψυχές μας στο βωμό της θυσίασαν τα κορμιά μας

ατενίζοντας τους ορίζοντες μιας αιωνιότητας.

Να θυμάσαι μόνο, να θυμάμαι 

πως η μόνη αλήθεια που κατέχουμε είναι αυτή

κι ας μας σκοτώνει.

Να θυμάσαι μόνο, να θυμάμαι 

προσκύνησα τη συντριβή 

γνωρίζοντας ην ιερότητα τούτης της μέρας 

ακόμα και όταν ο λαβύρινθος με κατάπινε.

Προσκύνησα τη συντριβή κοιτώντας, 

στο επόμενο σκαλί το θάνατο να παραμονεύει.

Να θυμάσαι μόνο, να θυμάμαι 

πως η μόνη γενναιότητα είναι η συγχώρεση.

και πως δίχως νιότη, δίχως έρωτα 

κάθε έπαρση είναι περιττή.

.

Να θυμάσαι μόνο, να θυμάμαι 

Σ' αγαπώ κάθε μου στιγμή.

Για πάντα.

γιατί..

Δίχως ἐσὲ δὲν θἄβρισκαν νερὸ τὰ περιστέρια

δίχως ἐσὲ δὲ θἄναβε τὸ φῶς ὁ Θεὸς στὶς βρύσες του.

Μηλιὰ σπέρνει στὸν ἄνεμο τ᾿ ἄνθη της, 

στὴν ποδιά σου φέρνεις νερὸ ἀπ᾿ τὸν οὐρανό,

φῶτα σταχυῶν κι ἀπάνω σου φεγγάρι ἀπὸ σπουργῖτες.

για 'κείνη τη Νύχτα

που γένηκε ιστορία 

και μετά ιερή σιωπή.

για 'κείνη τη Νύχτα

πως σβήναν τα τσιγάρα στο τασάκι, 

πως κιότεβε το τσίπουρο στο μπουκάλι, 

πως τα δάχτυλα έτρεμαν πάνω στα πλήκτρα, 

κι ο νούς έτρεχε στο για πάντα 

από τα ξεροπήγαδα της ιστορίας μας.

Βήμα το βήμα χάνομαι στην αγκαλιά σου. 

Που διώχνει λύπες αχρείαστες 

και δίνει τη χαρά που λυτρώνει. 

Σ' αγαπώ !.

Αιώνες τούτες οι στιγμές..."

Αιώνια κι' η Αγάπη μας. 

να πάμε εκεί

Ποιος είν’ τρελός από έρωτα;

Ας κάνει λάκκους την αυγή.

να πάμε εκεί να πιούμε

την βροχή.

Μια που εμείς σε όποια

στέγη αράξουμε, σε όποια

αυλή, ο άνεμος χαλνάει

τον ουρανό, τα δέντρα

κι η στείρα γη

μέσα σε μας βουλιάζει.

γ. σαραντάρης

υπάρξη χωρίς λόγο

κραυγή

μίλα μου ψυχή μου

γιατί ;

εσύ πονάω

εγώ πονάς

γιατί

θα Φύγω

και δεν θάχουμε πεί 

ούτε ένα αντίο.

Γιατί ;

οι ρίζες μου,

, το αίμα που χρωμάτισε τη ματιά μου

στη ρίζα του βουνού 

κάποιον Ιούνιο,

ας είναι σπονδή 

στο άπλωμα της ψυχής μας.

χάδι

χάδι που γένηκε καπνός

να ταξιδέψει από μακρυά

αλαφροΐσκιωτη χαρά

μα αβάσταχτος ο πόνος. 

Γιατί είν' ο πόνος μου γλυκός πού'χω για σένα φως μου

δειλά-δειλά η Άνοιξη

στ' ανάμεσα του θέλω και του φόβου

του ουρανού τ' αντίκρυσμα σφαλίζοντας

τ' απόμακρο της σιγουριάς ξορκίζει.

φωτο: κουτσουπιά στην πλατεία-φλεβάρης 2016

ο χεπο-κ

και πως θες εσύ  

εγώ να καταλάβω
μιας και χωρίστηκε στα δυό η κάθε μας λέξη
αν μ' αγαπάς, αν με μισείς, 

αν με θυμάσαι ακόμα.

ευχή

να Σ' αγαπώ

(το μόνο που μ' απέμεινε)

να μ' αγαπάς

(το μόνο που ελπίζω)

όταν φεύγεις

αυτοί που φεύγουν δεν έχουν μνήμες

τις δώρησαν, 

σ' αυτούς που μένουν

στον πόνο τους σύντροφο. 

αυτοί που μένουν

και αυτοί που φεύγουν

συνταξιδεύουν στην ίδια ομορφιά

χωρίς θυμό, χωρίς μνήμη.

δος μου

δος μου το χέρι σου

τόχω ανάγκη

τρεις μήνες, μια ζωή, 

για να κρατηθώ ως εδώ.

απουσία

κάθε ταξίδι

κάθε τόπος

κάθε στιγμή

μια απουσία

η δική σου απουσία

η δική μας μαχαιριά

ανάγκη 

να ζώ με το τίποτα

ανάγκη να τ' αγαπήσω.

καλημέρα

αν κάνω λάθη μόνον εσύ μπορείς να τα δείς

αν εσύ κάνεις λάθη μόνον εγώ μπορώ να τα αγαπήσω.

κάνουμε λάθη κυνηγώντας την ομορφιά

τα αγαπάμε σαν παιδιά μας, 

δεν ντρεπόμαστε γι αυτά,

ό,τι ζεί λαθεύει, 

πασχίζοντας να βρεί διόδους 

πέρα από αυτούς που του μάθαν οι άλλοι.

όμως, αν την μαγεία του λάθους δεν την αποκαλύπτουμε 

τότε το λάθος σήπεται και βρωμίζει.

βρωμίζει χειρότερα από τα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας

χειρότερα από πόθους ανομολόγητους

και από τα κρυμμένα μας μυστικά.

τα λάθη μας είναι οι τροχειοδείκτες της ζωής μας

ο φωτεινός χάρτης της διαδρομής μας,

τα κόκκινα αστέρια στον άπειρο ουρανό

που και νεκρά ακόμη στολίζουν το στερέωμα.

κάθε πρωϊ που ξαναρχίζει είναι όμορφο 

σαν κοιτάμε τον ουρανό με τα λάθη μας.

καλημέρα.

υγ. και η γραφή αυτή ίσως νάναι ένα ακόμη λάθος. 

Μόνον εσύ μπορείς να το δείς. 

Μόνον εσύ μπορείς να το αγαπήσεις.

κάποτε να ζήσουμε

κάποτε, 

ας καταλαγιάσει ο θυμός

κι ας φύγει το δείλιασμα

για νάβρει δικαίωση

η αθωότητα που φωλιάζει βαθειά μέσα μας.

ότι γένηκε καλώς γένηκε,

αν πιστέψουμε μ' όλο μας το είναι

πως τίποτα τον όρκο μας δεν μόλυνε

το χρειαζόμαστε αυτό για να πορευτούμε.

σ' αγαπώ

έχουμε ανάγκη τη λαλιά του κάθε μας στιγμή

όπου κι αν είμαστε, όπου και αν στεκόμαστε

δεν ξέρω πως, ας το βρούμε.

κάποτε να ζήσουμε λαχταρώ

τον βράχο να κυλίσουμε, αρκεί.

πρόσκληση

μόνο σαν ξέρω

πως το ποτάμι είν' ορμητικό 

κι η αγκαλιά σου απέραντη

θάβρω μια σανίδα να πιαστώ,

σαν τα φτερά μου ρωτήσω

στ' αστέρια αν με ταξιδέψουν

και τα μάτια σου  μου πούν

πως στη λευκότητα του γιασεμιού

-π' αστράφτει στη σκοτεινιά της νύχτας- 

αναπαύονται.

τότε θάβρω μια σανίδα να πιαστώ

μαζί να ταξιδέψουμε.

δες πάλι

πως μας φτωχαίνει η μοναξιά

σαν η σιωπή βρίσκει το ταίρι της

σττ ανάχρεια της προσμονής.

εσύ κι εγώ

Παράπονο

Βαριά βραχιόλια οι λύπες

Πώς μ' αγαπάς δεν είπες

Το 'χω παράπονο, μάνα μου, στόμα μου

Κι ας πέθαινε το σώμα μου

Σου στέλνω μ' ένα γράμμα

Του φεγγαριού τη λάμα

Πάρ' τη και χτύπα με, μάνα μου, τρέλα μου

Κι αν κλαίει η ψυχή σου γέλα μου

Ξενιτιά

Ψηλά βουνά κι εσείς των άστρων θωριές

Ποτάμια αχνά, ελάτια, δάφνες, μυρτιές

Την καρδιά μου, αχ φωτιά μου, όποιος δει

Να του πει να 'ρθει κοντά μου, μην αργεί

Ξενιτιά μου, ερωτά μου, φως κι αυγή

Πριν ραγίσει απ' τον σεβντά μου όλη η γη

Αηδόνι εσύ, πλανεύτρα στάχτη που καις

Με ποιο κρασί, μεθάει τα μάτια του πες

Κι ας ξέρω

πως ό,τι αγαπάς,

επιστρέφει..

σκιά

μα δεν τολμώ να μου μιλήσεις

για το όχι που θα πείς φοβάμαι

κι γίνομαι η σκιά που μεγαλώνει

κι απλώνομαι παντού καθώς ο ήλιος γέρνει,

μέχρι το κρεβάτι μας να φθάσω,

μην τ' αρνηθείς,

τα χνάρια μας κοίτα να σωθούν

για να γίνουμε αυτό που είμαστε

και της ψυχής μας οι ορίζοντες

στο χρώμα του έρωτά μας να ντυθούν,

Αγάπη μου.

πώς;

πως ν' αποδιώξω από το μυαλό 

πως το φευγιό που μούταξες 

δεν ήταν παντοτεινό.

πάνω που χαράζει-Αυτή τη Μέρα-

βαριά τα βλέφαρα από την αναμονή

-να φτιάξω δυό τσιγάρα και να σκεφτώ-

αν άσκοπα περιηγήθηκα στα χρόνια της αγωνίας μου

αν άσκοπα τα Γιατί

αν άσκοποι κι οι φόβοι μας

πως τάχα μια δύναμη που κρύβεται μέσα μας

ποδοπατά τα χνάρια που κάποτε αφήναμε στην άμμο.

θα φτιάξω κι' άλλα τσιγάρα

δίνοντας χρόνο στην αναμονή

για να μου ξηγήσει το

ΕΣΥ, 

που μόνο ρούχο που ποθώ να σε τυλίξω 

είναι εκείνο της Αλήθειας 

το δυσκολοϋφασμένο, 

το κρυστάλλινο. 

 Δεν το αντέχω να σε χάσω σε κανένα θάμπος. 

 Ακόμα κι αν αυτό εσήμαινε να σ' αποχωριστώ.

έτσι κι' αυτή η μέρα θα καμωθεί πως θα ξεγελασθεί

κι εγώ σε ανυποψίαστες διαδρομές θα περιπλανηθώ για να πιστέψω,

πως δεν αρκεί ο θάνατος να μιλήσει για την Αλήθεια.

μα το Μαζί για να φωτίσει τις ζωές Μας.

Γιατί δίχως να έχω να πω τίποτε άλλο, 

Σ' αγαπώ.  

Μονάχα αυτό.  

Αρκεί.

μ' έμαθε η νύχτα

δυό μέρες πριν

τον απο-χωρισμό μας

που ποτίστηκε με δάκρυ

Δεν έγινε μπορετό να βρεθούμε από τότε 

κι έτσι προτίμησα-με να τ’ αποφύγουμε. 

προτιμήσα-με 

να κρατήσουμε το φιλί της τελευταίας βραδιάς, 

παρά ένα αναγκαστικά τυπικό.

φτωχύναμε είχαμε πεί λίγες ώρες πριν

μα τώρα λέω πως πλουτίσαμε

κρατώντας τη ζωή μας για εμάς.

τί να πώ ...

...όταν τα βλέφαρα τρεμοπαίζουν

και το χέρι διστάζει ν' απλωθεί

στο φέγγος το απόκρυφο.

δανείζομαι το χρόνο του χθες

και την υπόσχεση του αύριο

κι αφουγκράζομαι την ψυχή μου 

το σ' αγαπώ είναι πολύ μικρό να λέει

για να χωρέσει όλα μας τα όνειρα.

(τόσο φτωχές οι λέξεις

γιατί η ύλη αδράνησε). 

και σαν έτοιμος από καιρό κι από αιώνες

λαχταρώ το σμίξιμο 

το παντοτεινό

δεν θα φύγω ποτέ

Κοιτώ με δέος 

Αυτό που ταίριαξε τις ανάσες μας

και σαν πεταλούδα φτερουγάει ανάλαφρα στο γύρω μας.

Και πότε πότε μας χαϊδεύει με τα βελούδινα φτερά του, 

ίσα για να ξυπνήσει τον Πόθο μας γι' αυτό.

Λες και το Μαζί να είναι Σύμπαν μες στο σύμπαν. 

Λες κι η αλήθεια που τρυγάει το κορμί και την ψυχή μας 

μια στο Ποτέ να χάνεται

και μια στο Πάντα να ανασταίνεται

να υφαίνει με τις κλωστές τις ύπαρξής 

εκείνο το

σ' αγαπώ

το από -κοσμο

δεν θα φύγω ποτέ από τη γη

που τα λόγια τούτα στέριωσαν κάτω από τα πόδια μας.

καλώ τις μνήμες νάρχονται

Και μ' έναν ανερμήνευτο τρόπο 

χαίρομαι που πήγες σπίτι [ ]

[χωρίς το "μου" χωρίς το "σου"]

γιατί το όποιο χώμα μαζί ποτίσαμε με δάκρυ

κάποτε σαν νησί φλεγόμενο θα προσαράξει

κατέχοντας ήλιο και πεθυμιά μονάχα.

θυμήσου

έφυγες

για νάχει ο πόθος νοστιμιά

και ρίζωμα η Αγάπη,

μα και τα δυό

στο φόβο και στο δείλιασμα,

σκοτείνιασαν αντάμα.

σήκω,

περνάει ο θάνατος

κι' άδικα μας γυρεύει.

γι' αυτό

δεν είν' ο πόθος που μας κατέχει

αλλά η αναμονή του μετά,

να μ' έχεις, να σ' έχω

να σε κρατώ, να με κρατάς

κάθε στιγμή, 

και για πάντα

γι' αυτό μου λείπεις

απλά

ένα φιλί

μια αγκαλιά

ο κόσμος μου εσύ

ο κόσμος σου εγώ.

και τ' αγνάντεμα

στον ορίζοντα της ψυχής μας

κεί που τα τσακίσματα κάνουν τις σκιές

και μ' ένα χάδι γίνονται

τσακίσματα στου έρωτα το σεντόνι.

άχνα ιερή 

νάρθει η στιγμή

να μην αργήσει,

άχνα για Ζωή.

χάδι 

αγκαλιά

λαχτάρα παντοτινή  

θα ήταν..

... μέρα ετούτη

γιομάτη χρώματα φρεσκοανακατεμένα 

σχήματα πρωτοχάραγακαι νιούτσικα, 

ολόφρεσκα χαμόγελα

σκαρούδια του Έρωτα ετούτου.

20.6.2012

όμως,

ό,τι με πληγώνει είναι αυτό που δεν ρωτάς

γιατί ο χρόνος χάνεται

και πως στης νύχτας το σκοτάδι

αποζητώ με μιαν αφή να ζωντανέψεις.

μνήμες

Σ' αγαπώ

δεν αντέχω να μη το ξαναγράψω

και δεν αντέχω να μην ελπίζω

πως και σύ μ' Αγαπάς

Ναι, 

το  ψιθυρίζω κάθε μου στιγμή.

σε Νοσταλγώ

σε Περιμένω

σε Λατρεύω 

σε Ποθώ

σ' Αγαπώ

από Πάντα

για Πάντα....

σαν σήμερα

"νοιώθω τη σκέψη σου να με αγγίζει"

Σ' αγαπώ με τη γλώσσα του πουλιού τ' αηδονιού

και μετάφραστα μ' όσα στο θαμπό μου το νου

Σ' αγαπώ σ' αγαπώ στο θαμπό μου το νου

σ' αγαπώ σ' αγαπώ στο θαμπό μου το νου

Σ' αγαπώ μ' όλα τ' άστρα του βαθιού μ' ουρανού

στήσου αγάπη μου πλάστρα στο θαμπό μου το νου

Σ' αγαπώ σ' αγαπώ στο θαμπό μου το νου

σ' αγαπώ σ' αγαπώ στο θαμπό μου το νου"

(Κ. Παλαμάς)

Αγάπη

Αγάπη

Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι. 

Και με είδε μια αχτίδα.

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της

κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.

Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,

πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν 

ότιδεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,

κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,

εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

Κώστας Καρυωτάκης

ευχή

Να ζήσουμε το όνειρο μιας στιγμής σ' έναν αιώνα,

σκηνή που θα δραπετεύει και ποτέ δεν θα φύγει

κι αν φύγει στον ουρανό θα πάει

να πεί πως τούτη την αγάπη μας

μόνο ο θάνατος τη ζήλεψε, 

την έκλεψε,

αστέρι να την κάνει.

επέτειος

σαν σήμερα

18 του Μάη
πετάξαμε πάνω απ' την πόλη,

τα κορμιά μας ενώθηκαν

το σώμα σου μπήκε στο δικό μου

και στο δικό σου

η παντοτεινή μου αγάπη

και ο έρωτας 

ο παλαιότατος των όλων καιρών.

γεύθηκα τη σάρκα σου

και σύ τη δική μου

και της αποδοχής μας τα κύτταρα 

φυλαχτό,

σαν το σεντόνι μας

όπου κείται η μαρτυρία της σε σώμα ένα ύπαρξής μας.

επέτειος, επέτειοι

κάθε μέρα μια

(τρία χρόνια τώρα)

πόνου και χαράς

στέρησης και επαιτείας.

μια αν μούλεγες να διαλέξω μια

θα διάλεγα αυτήν

που με σύγκορμη αγαλλίαση

σου είπα Σ' Αγαπώ.

γαι νάναι η επέτειος

όλων μας των ημερών.