πώς;

πως ν' αποδιώξω από το μυαλό 

πως το φευγιό που μούταξες 

δεν ήταν παντοτεινό.

πάνω που χαράζει-Αυτή τη Μέρα-

βαριά τα βλέφαρα από την αναμονή

-να φτιάξω δυό τσιγάρα και να σκεφτώ-

αν άσκοπα περιηγήθηκα στα χρόνια της αγωνίας μου

αν άσκοπα τα Γιατί

αν άσκοποι κι οι φόβοι μας

πως τάχα μια δύναμη που κρύβεται μέσα μας

ποδοπατά τα χνάρια που κάποτε αφήναμε στην άμμο.

θα φτιάξω κι' άλλα τσιγάρα

δίνοντας χρόνο στην αναμονή

για να μου ξηγήσει το

ΕΣΥ, 

που μόνο ρούχο που ποθώ να σε τυλίξω 

είναι εκείνο της Αλήθειας 

το δυσκολοϋφασμένο, 

το κρυστάλλινο. 

 Δεν το αντέχω να σε χάσω σε κανένα θάμπος. 

 Ακόμα κι αν αυτό εσήμαινε να σ' αποχωριστώ.

έτσι κι' αυτή η μέρα θα καμωθεί πως θα ξεγελασθεί

κι εγώ σε ανυποψίαστες διαδρομές θα περιπλανηθώ για να πιστέψω,

πως δεν αρκεί ο θάνατος να μιλήσει για την Αλήθεια.

μα το Μαζί για να φωτίσει τις ζωές Μας.

Γιατί δίχως να έχω να πω τίποτε άλλο, 

Σ' αγαπώ.  

Μονάχα αυτό.  

Αρκεί.