πίστεψέ με,
δεν έχω τίποτα στον κόσμο
πάρεξ το σπίτι ετούτο.
γλυκόριζα, κυπελισός, ψαθί
και ξύλα ψημένα στο αλάτι τα υλικά του.
στο κρίταμο και το θρούμπι
η ευγνωμοσύνη μου για το άρωμά τους.
στη θάλασσα και τα πουλιά
το αποκούμπι μου για τη μελωδία τους.
στον ουρανό και τ' άστρα
το σεντούκι των ονείρων μου.
τρία χρόνια τόχτιζα
κουβαλώντας τις μνήμες μου από μακρυά.
μικρά ταξίδια κατάφορτα όνειρα
χιλιάδες δρασκελισμοί σε τοπίο αφιλόξενο.
πίστεψέ με.
αυτά μπορώ να μοιραστώ μαζί σου
κι' ένα κουβάρι βήματα να ξετυλίγονται
στο φως του ήλιου.
με όρους πολέμου
δεν είμαστε ούτε νικητές, ούτε ηττημένοι
με όρους ζωής όμως
ο ένας (μας) πρέπει να επιστρέψει νικητής
για να γευθεί ο άλλος (μας)
το αγλάϊσμα της διαδρομής.
κι' όπως η πέτρα δέχεται πάνω της
τον καυτό ασβέστη
για νάχουν οι ματιές το στίγμα του ορίζοντα,
κι' όπως τα λευκά σύννεφα πεισμώνουν
το γαλάζιο τ' ουρανού
για να ορίζουν τα πουλιά τις αντοχές τους,
έτσι και και το μισό βήμα αρκεί
να λάμψει η φρυκτωρία της επιστροφής (μας).
***
χρόνια τώρα, το μόνο μου ταξίδι
είναι νάρχομαι στην πόρτα σου
ν' αφήνω πότε ένα κριταμολούλουδο,
και πότε ένα άγριο λευκό τριαντάφυλλο.
κι αν το κύμα της θάλασσας στείλλει ένα κοχύλι
χαράζω πάνω του τ' όνομά σου
και το κρατώ
τάχα πως κάποτε θα συναντηθούμε.
συμβολισμοί που ίσως σε κουράζουν
συμβολισμοί που για μια στιγμή
με αναπαύουν.
ξέρω, πως με όρους ζωής
δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα.
όμως,
δεν προχωράμε αλλοιώς
έχουμε ανάγκη,
το μισό Σου βήμα.
ήταν η τρίτη μικρή εξομολόγηση
εξομολόγηση στον κυρ Χρόνο.
