Τ' Όνομά Σου

στην πρώτη και μοναδική γυναίκα της ζωής μου

τ' όνομά σου Ελένη

κύλα (αναδημοσίευση)

Δευτέρα, 14 Μαΐου 2012

Αρχή και Τέλος

ας ήταν Θέ μου μπορετό

τ' ανάμεσο

στου ποταμού 

να μοιάσει

(φωτο: "μάτι" (πηγή) του ποταμού Αχέρωντα)

(μουσική: Γέρο Πλάτανος - Στ. Σιόλας)

όταν η άνοιξη

είναι η άνοιξη
που αντιστέκεται στις ματαιώσεις

είναι η άνοιξη

που ορθοποδεί η ψυχή

σαν χάνεται στις φυλλωσιές του νού

όταν η Άνοιξη...

φως εκ φωτός οι καρποί της

αθωότητα

νήδυμος περιπλάνηση

Κάποτε Ήμασταν πολεμιστές. και πολεμούσαμε χέρι με χέρι αυτά που θα μας χώριζαν. με τον καιρό φτωχύναμε. πάγωσαν οι παλάμες, λύθηκαν τα δάχτυλά μας, ορφάνεψαν τα χρώματα, η γλώσσα μας βουβάθηκε. χωρίς το γιατί, κηρύξαμε μεταξύ μας πόλεμο. στα κρυφά, για να μην βρίσκει χώρο η καταλαγή και ρόλο η αιτία. καμμιά αποδοχή της φθαρτότητας και των σφαλμάτων. φρυγμένα σπαρτά οι υποσχέσεις, είλωτες της οθόνης εμείς, ωκεανός των χειμώνων μας το διαδίκτυο που μέσα του βυθιστήκαμε αναζητώντας εικονικούς εχθρούς και επίπλαστα λάφυρα. 

Υπήρχαν και οι στιγμές που μας γύριζαν πίσω, στην ψυχή μας. θυμόταν το αίμα που κάποτε απλώθηκε πάνω μας, κύτταρα αθωότητας που δεν νεκρώθηκαν έως το σήμερα. 

Έχουμε εχθρό, τους χειμώνες μας. έχουμε και σύμμαχο, την αθωότητά μας. ας πορευτούμε με αυτά.

φωτο: το δάσος στους αμμόλοφους στο χωριό

μουσική: ό,τι πάσχισες να μου μάθεις

ματαιο)πονώντας

Όλα ξεκίνησαν από ένα Σ' αγαπώ. Μια ύπαρξη είπε Σ' αγαπώ σε μια άλλη ύπαρξη και γεννήθηκε η ζωή, ήσουν εσύ και ήμουν εγώ. Όμως πριν την προϊστορία μας υπήρχε η προϊστορία της. Υπήρχε το ποτέ, υπήρχε και το Σ' αγαπώ. Ξέρουμε λοιπόν πως το Σ' αγαπώ ποτέ δεν ξεκίνησε, πάντα υπήρχε. 

Για όσο θα έχω ερωτήσεις που περιμένουν απάντηση το δικό μου Σ' αγαπώ θα λουφάζει σε κάποια άκρη του χρόνου, εκεί που συνέβη πριν να συμβεί. Δεν περιμένει κάποιο τέλος γιατί δεν έχει κάποια αρχή. 

Ας μην ματώνουμε λοιπόν, ματαιο)πονώντας, 

Ας μην ματαιώνουμε αυτό που δεν ματαιώνεται!

τις ενδείξεις τις έχω

οι αποδείξεις μου λείπουνε

ή μαζί ή θάνατος

με πόση δύναμη να φωνάξω, 

ποιές λέξεις κόμπο να δέσω και βόλι να γίνουν 

πόσο βροντερή η θέληση και ατσάλινη η πίστη 

για να γίνουν το ουρλιαχτό μου

ή μαζί ή θάνατος

γιατί... Αγάπη

έγραψα το γράμμα σου 

αυτό που θάθελες να μου στείλλεις 

μα ποτέ δεν μπόρεσες 

ίσως γιατί... ίσως πολλά τα γιατί... 

μα ξέρω πως σε κάθε στιγμή τα χρόνια αυτά

με στεγνό μελάνι και αόρατο χαρτί 

μούγραφες, μα δεν μπορούσα να τα διαβάζω 

ίσως γιατί... ίσως πολλά τα γιατί... 

Γράφοντας ανακάλυψα 

πως πρέπει τα δικά μου γράμματα να σκίσω 

αυτά που δεν μπόρεσα ποτέ να σου στείλλω  

ίσως γιατί... ίσως πολλά τα γιατί...

Τώρα ξέρω,
τόσες νύχτες στράφι δεν πήγαν 

κι' ο έρωτας ο καλός μας δάσκαλος 

και η Αγάπη άγγελος αστραφτερός. 

γιατί...Ζωή
γιατί...Αγάπη.

το σεντόνι μας

Το φάρδος του σεντονιού μας ποτέ δεν έμενε λειψό.

Άπλωνε όσο τ' αγκαλιάσματά μας χόρταιναν, 

όσο το ξαπόσταμά μας όριζε, όσο το ονείρατα το πρόσταζαν. 

Οι πτυχές τα στολίδια του, των κορμιών μας το αγίασμα τα τσαλακώματά του. 

Μαρτυρίες ανεξίτηλες του έρωτά μας, 

αποστάξεις αναστεναγμών και στίξεις αιωνιότητας. 

Ατσαλάκωτες καιρό τώρα οι εκτάσεις τους, 

σκεπασμένες με πάγους και ανείπωτες πεθυμιές. 

Καιρός ν' απλωθεί πάνω τους ξανά η κάψα των καλοκαιριών μας, 

τα όνειρα των ανοίξεων, ο στοχασμός των Σεπτέμβρηδων, 

τα παραμύθια των Γενναριάτικων βραδιών. 

Κάρβουνο το κορμί φλογίζει φώς στο διάβα που μας προσμένει. 

Όπως και να ειπωθεί δικιά μου είσαι. 

Όπως και να το ορίσεις στην αγκαλιά σου ξοδεύομαι.

κι έμεινε όρκος

μια φορά κι έναν καιρό ακούστηκε μια φωνή 

Σ' Αγαπώ 

κ' έτρεμαν τα δάχτυλα που την έγραψαν 

όρκος για να μείνει 

και δάκρυσαν τα μάτια σαν τη διάβασαν 

γιατί η φωνή δεν ήταν από μια φορά κι έναν καιρό 

αλλά από αιώνες. 

Εϊθε της Αλήθειας να είναι αυτή η χρονιά.

Εϊθε το Φώς να φέρει