δεν είν' οι λέξεις ξόβεργα πουλιά για να λαβώνουν
μα κάθε λέξη ιερή, διπλά βασανισμένη
κρύβει βαθειά της σπαραγμό, πτώση, χαρά και λύπη.
μα το καλό και το κακό δυό είναι που το γνέθουν
μαζί τις εσμιλέψαμε βουβοί μες στο σκοτάδι
μαζί τις βάλαμε σιμά,σιμά να συγκριθούνε.
ποιός τη σαϊτιά πετά και ποιός τραβά το χτένι
ποτέ δεν το λογίζομαι, είναι μεγάλη πλάνη.
μιλάς για πόνο για χαρά για μπόί και για φτήνεια.
διάλεξε πρώτη τις καλές, τις άλλες χάρισέ μου
μάγισες να γίνουνε τα μάγια μας να λύσουν
γιατί από τούτο το κακό πιότερο δεν ξανάδα.
και σύ ψηλά βασίλισσα κι εγώ μες στα σκοτάδια
άκου ξανά το σπαραγμό που στέλνει η ψυχή μου
βιβλίο πούμειν' ανοιχτό ποτέ μην το λογίζεις.
και είναι τούτη η χαρά...
….πρώτη φορά σ' αντάμωσα μετ' από τόσα χρόνια.
καληνύχτα.
