τοίμασε ξανά το ταξίδι

δυό λέξεις είπες

κι' έγινε χείμαρρος η χαρά

και στέρεψε από τη γη η λύπη.

μετά για καιρό μιλούσες για θάνατο και εννοούσες Ζωή. μιλούσες για αποχωρισμό και εννοούσες σμίξιμο που θα όριζε ποιά ζωή θα παραμέριζε για πάντα τον θάνατο. κι αναρωτιόμουν πως ό,τι πολύτιμο μπορούμε να έχουμε είναι αυτό,

κάποιον ν' αγαπάς

κάποιος να σ' αγαπάει

και μείναν οι όρκοι αδιάφθοροι, τα ποτάμια μας αμόλυντα και η βάρκα σκαρί από βράχου ψυχή ν' αρμενίζει στη δίνη του πελάγους, δειλά μα άφοβα γιατί ήξερες

κάποιον αγαπάς

τοίμασε ξανά το ταξίδι 

γέρνει ο καιρός μπροστά μας

κάποιος σ' αγαπάει

ζαλώσου την ψυχή σου, ντύσου με το πιο όμορφο φουστάνι, κείνο το ποροκαλί που σε πρωταντίκρυσε η άνοιξη, κι εγώ με τα μάτια της σε λάτρεψα, πάρε τον δρόμο τον χιλιοδιαβασμένο κι έλα ν΄ανταμωθούμε καθώς το πρωϊνό θ' αποδροσίζει και ο ήλιος θα υπόσχεται αιώνιο φώς και μια παντοτινά ζεστή αγκαλιά, χωρίς η ντροπή να τρεμοπαίζει στα βλέφαρα, χωρίς ο φόβος να ταλανίζει τις λέξεις. 

και ξανά οι λέξεις  Μας

από ένα στόμα, 

ένα νού, 

και μια ψυχή,

Σ' Αγαπώ

ν' αφεθεί η σκέψη στα επιούσια και ο πόθος στα αιώνια, να διατηρήσει τη σάρκα ζωντανή, χθες σήμερα αύριο, πάντα και σμιγμένη στο ένα που μας υποσχέθηκαν θεοί και δαίμονες, εξεγερμένοι και ποιητές, και μερικοί το έκαναν έργο για να έχουν λόγο και αιτία οι προτομές τους δεξιά κι αριστερά του δρόμου που θα διαβείς για νάρθεις, που θα διαβούμε μαζί για να φύγουμε για κει που τα σύνορα των οριζόντων σχηματίζουν μια καλύβη, ολόφωτη από έρωτα κι όπου ποτέ η γλυσίνα δεν χαρίζει τα άνθη της στο θάνατο και η αθανασία απαγγέλει κάθε γλώσσα ξένη ως πριν, κάθε γλώσσα του σώματος και της ψυχής, του νού και των όντων που κάτω από το βάρος των αστεριών θα ζητούν όλο και περισσότερη αγάπη.

τρείς λέξεις, 

αρκετές για να ζωγραφίσουν τον έρωτά μας

θέλεις; θέλω πάντα

καλή μου,

δυό λέξεις μόνο αρκούν

Σ' Αγαπώ

η μόνη μου αλήθεια

 και η παντοτεινή

υγ. 12 Μάη του 2012 
23.05, όπως ακριβώς τρία χρόνια πριν

φοβάμαι

...να γράψω μια καλημέρα

να στείλλω μιαν ευχή.

γιατί φοβάμαι

πως δεν θα φθάσει ποτέ.

και θα με κάνει να πιστέψω

πως ο των απείρων χείριστος 

στα μάτια σου θα είμαι.

όπως εσύ σ' αγαπώ

όπως εγώ μ' αγαπάς.

τ' αγκάθια

έλα,

ό,τι* μας πληγώνει αναμεριάζοντας,

μαζί στο βουνό ν' ανέβουμε.

μόνο έτσι,

ο φόβος κι η ντροπή του τίποτα

στάχτη στο διάβα μας για την ανατολή.

ας τόξερα

κοντά σου σαν με θες...

το δρόμο για να φύγω τον έχω

μια απάντηση μονάχα η αποσκευή μου.

κοντά σου

αρκεί.

θ-ελ-ω

να μη χαθεί και τούτη η άνοιξη

κιότεψε η αρμύρα των κορμιών

ποτίζοντας τα μάτια μας.

μ' όλα θολά τριγύρω μας

το δρόμο μας χάσαμε.

"να μη χαθεί και τούτη η άνοιξη"

αντίλαλος να γενεί και ως εδώ να φτάσει

ανάλαφρη τότε η περπατησιά

και στο κατώφλι σου θα ελ-θ-ω

μ' ένα λουλούδι ταπεινό

να σου μαρτυρήσει πως

κείνος ο αιώνιος όρκος σου 

δικός μας ήταν.

οι κερασιές ν' ανθίσουν εφέτος

χάνουμε στιγμές

που τη ζωή λιγοστεύουν

και η απουσία βαρειά σκια πάνω της

δος μου ένα χέρι

πάρε το δικό μου

όσο η φλόγα τ' αγκαλιάζει

ξεθωριασμένη η αγάπη

χωρίς να μπορεί το χέρι

να σηκώσει τ' ανάχρια

χωρίς η αναπνοή να μη ζεσταίνει

χωρίς το κορμί να μην αφουγκράζεται 

του άλλου κορμιού την ανάσα.

ξεθωριασμένη

χωρίς σπονδές στον έρωτα.

γι αυτό σου λέω ψυχή μου

λίγη βιάση 

να σταλίσει ο καιρός που χάνεται

για να μας θωρώ 

δυνατούς στον άνεμο,

δυνατούς στο φόβο μας.

καμμιά ταραχή ας μην ακουμπήσει στα λόγια μας

παρά μόνο στα κορμιά μας

όταν εκείνη τη στιγμή θα σμίγουν για πάντα,

Αγάπη μου.

η πλάνη

νάν' ετούτη άραγε

που με το φόβο συντροφιά

μας σέρνει στ' απάτητα του νού

στα σωθικά της τρέλλας ;

ή μη το χέρι αλλουνού

π' απλώθηκε σιμά μας
στολίζοντας με κείνο το "από"

του χωρισμού το στέρνο ; 

γιατί ;

τον δρόμο που μούδειξες να πορευτώ

μόνος μου δεν ήθελα να τον διανύσω

φοβόμουν το χωρισμό π' αντάμωσα.

κι ας ήξερα καλά πως θα σ' αγαπούσα για πάντα

και πως τους όρκους μου ποτέ δεν θ' απατούσα.

και θα το φωνάζω ξανά

ακόμη κι αν χρειασθεί ο θάνατος

αυτό να μαρτυρήσει.

ευχή

βάλτωσ' ο χρόνος

το φευγιό του φόβου καρτερώντας

μα θα σταθώ σε τούτη την ευχή

μα υποσχέσου μου...

ότι στο πρώτο φως του ύπνου 

το ξενίτεμα θα σβήσει

κι εμένα έρωτα ξανά θα με φωνάξεις

της σιωπής τον πόνο να γητέψω.

απάγκιο

με φίλεψε τούτη η φωνή

 απάγκιο στην αγκαλιά σου.

Μαζί

δεν είναι το ξερό κλαρί που δίνει τον καρπό 

μα η ανάσα η ζεστή π' αφήνει στο λουλούδι

της παγωνιάς τ' αντίδοτο.

Ἄλλοτε η θάλασσα...

Ἄλλοτε ἡ θάλασσα μᾶς εἶχε σηκώσει στὰ φτερά της

Μαζί της κατεβαίναμε στὸν ὕπνο

Μαζί της ψαρεύαμε τὰ πουλιὰ στὸν ἀγέρα

Τὶς ἡμέρες κολυμπούσαμε μέσα στὶς φωνὲς καὶ τὰ χρώματα

Τὰ βράδια ξαπλώναμε κάτω ἀπ᾿ τὰ δέντρα καὶ τὰ σύννεφα

Τὶς νύχτες ξυπνούσαμε γιὰ νὰ τραγουδήσουμε

Ἦταν τότε ὁ καιρὸς τρικυμία χαλασμὸς κόσμου

Καὶ μονάχα ὕστερα ἡσυχία

Ἀλλὰ ἐμεῖς πηγαίναμε χωρὶς νὰ μᾶς ἐμποδίζει κανεὶς

Νὰ σκορπᾶμε καὶ νὰ παίρνουμε χαρὰ

Ἀπὸ τοὺς βράχους ὡς τὰ βουνὰ μᾶς ὁδηγοῦσε ὁ Γαλαξίας

Καὶ ὅταν ἔλειπε ἡ θάλασσα ἦταν κοντὰ ὁ Θεός

Γιώργος Σαραντάρης

θα γίνεις δικιά μου

το Τέλος του δισταγμού

και η Αρχή 

στην αγκαλιά σου να φθάσω 

θάθελα

θάθελα,

να μη σ' αναζητώ στα άνυδρα τούτα μέρη

όπου οι λέξεις ξεψυχάνε στο φώς της οθόνης.

ξέρουμε πως το ουρλιαχτό μας 

ποτέ δεν θα το ακούσουμε εδώ

πως ο πόθος δεν αναπαρίσταται σε pixels

πως το Σ' Αγαπώ δεν εμπιστεύεται τα bytes.

Πάνω στα σεντόνια η ιστορία μας όλη

ξεμπροστιασμένη από της ψυχής την ομορφιά

αφτιασίδωτη αλήθεια που σφραγίζει το σκοτάδι,

ποιά φωτογραφία θα μιλήσει γι' αυτά ;

θάθελα

το Σου ανήκω, μας ανήκουμε 

ψιθυριστά να γράφεται

με το φέγγος των ματιών μας

τους σφυγμούς της καρδιάς μας

και τη θέρμη των χαδιών μας.

θάθελα 

τη γεύση του σώματός σου να πλημμυρίζει το στόμα μου

το χάδι πάνω στις πληγές μας να υπόσχεται το παντοτινό

τα φιλιά μας 

-κεί που το ρυάκι της ψυχής μας χύνεται στο απέραντο-

να ζωγραφίζουν το Ένα μας

είθε

αχρείαστες νάναι οι οθόνες της ζωής μας

αρχείαστο και τούτο το blog

που έναν θάνατο τούχω τάξει

και θάναι ο πιο γλυκός απ' όλους 

γιατί ο μόνος όρκος που μας πρέπει

-Σ' αγαπώ-

με μια αγκαλιά θε να τον φωνάξουμε.

Σ' αγαπώ

τίποτ' άλλο να πώ δεν μπορώ...

εσύ κι εγώ

Σ' αγαπώ

Σ' αγαπώ

Μαζί για πάντα

δεν μας πιστεύω

φοβάμαι μη μας χάσω

φοβάμαι μη χαθείς

όλος ο κόσμος μου είσαι εσύ, σου λέω

φοβάμαι

ζώ μόνο για σένα

ζούμε μονο για μας

προχώρα

που να πάω

......

η αγάπη σταλιάζει μέσα μου

......

αγάπη που δεν μοιράζεται μαραζώνει

......

θέλω να γίνω φωτιά

Σ' αγαπώ, φοβάμαι

θέλω να γίνουμε φως

Σ' αγαπώ, φοβάμαι

θέλω να γίνω στάχτη

Σ' αγαπώ, φοβάμαι

έλα ν' αγκαλιαστούμε

......

μας αγαπώ, φοβόμαστε

......

πάμε να φύγουμε ΜΑΖΙ για πάντα

κομμάτια ζωής

η έγνοια μου

που δεν μπόρεσα ακόμη

τις πληγές που έθρεψα να κλείσουν

η σκέψη μου

που αγκαλιάζει σφιχτά την κάθε σου ανάσα
και ο φόβος μου 
πως πληγή και τούτο μπορεί να φαίνεται.

ένα γνέμα ψάχνω να γητέψει την ξενητειά.

το υφάδι

ας μαζέψουμε τις λέξεις

που σκόρπισε του φθινοπώρου η δίκαιη οργή,
και μ' αυτές το φως να πλέξουμε.

υφάδι δεν είναι η μοναξιά

πέτρα μόνο 

που χτίζει το άβουλο της ψυχής.

επειδή Σ' αγαπώ

Επειδή Σ' αγαπώ 

Ο ήλιος ρίχνει τις ακτίνες του από ζωντανό χρυσάφι, 

Κι απλώνει το χρυσάφι και τ’ ασήμι του πάνω στη θάλασσα. 

Επειδή Σ' αγαπώ

Γύρω απ’ τον αστρικό της άξονα η γη χορεύει 

Τον εκστατικό χορό της. 

Επειδή Σ' αγαπώ

Καβάλα στους ανέμους τα σύννεφα ταξιδεύουν στους ουρανούς 

Στους απέραντους, πανέμορφους, τους βαθυγάλανους ουρανούς. 

Επειδή Σ' αγαπώ

Ο άνεμος φουσκώνει ολόλευκα πανιά 

Και πάνω απ’ τα λουλούδια ο άνεμος, ο γλυκός άνεμος φυσά. 

Επειδή Σ' αγαπώ

Οι φτέρες πρασινίζουν και πρασινίζει η χλόη 

Και πρασινίζουν τα διάφανα ηλιόλουστα δέντρα. 

Επειδή Σ' αγαπώ

Κορυδαλλοί φτεροκοπούν πάνω απ’ τα λιβάδια 

Και μυριάδες πουλιά σ' όλα τα φύλλα κελαηδούν. 

Επειδή Σ' αγαπώ

Υπάρχει ένα αόρατο μονοπάτι που διασχίζει τους ουρανούς 

Κι αυτό το μονοπάτι παίρνουν τα πουλιά, ο ήλιος κι η σελήνη 

Κι όλα τ’ αστέρια της νυχτιάς. 

Επειδή Σ' αγαπώ

Υπάρχει ένα ποτάμι που ρέει ολονυκτίς. 

Επειδή Σ' αγαπώ

Όλη τη νύχτα το ποτάμι κυλάει στον ύπνο μου 

Χιλιάδες ζωντανά πλάσματα κοιμούνται στην αγκαλιά μου 

Και καθώς κοιμούνται ξυπνούν, κι ενώ ρέουν αναπαύονται.

- επειδή Σ' Αγαπώ -

*

Kathleen Raine 

(1908-2003) 

τ' αστέρι μου

ό,τι έλαμψε στη μαύρη νύχτα της ζωής μου 

ποτέ δεν θα τ' αρνηθώ

και μέσα από τα πιο πυκνά σύγνεφα το καρτερώ.

θάπρεπε

το χρώμα σου μ' ακολουθεί παντού

κείνον τον Ιούλη να μην φύγω

αφήνοντας πίσω μου αναπάντητους φόβους 

και την κραυγή που δεν διάβασα -παιδί μου κι αυτή- 

διάλεξα πόνου κραυγή να ήταν. 

γιατί θάπρεπε να ερμηνευτούν τόσα πολλά 

σε τοίχους γραμμένα, 

μα ζύγιασα πως για άλλα μιλούσαν. 

κι έτσι αργότερα έμαθα πως θάπρεπε 

να πνίγω τις κραυγές σου 

αν και ήξερα 

πως μόνος τρόπος να περπατήσω δεν ήταν αυτός. 

θάπρεπε 

νάχω μάθει αντρίκια να ζητώ ό,τι ποθώ

και στις φτηνές προφάσεις να μην ενδίδω.

δεν ξέρω τώρα που κατάλαβα όλα αυτά 

αν είμαι ένα βήμα πιο μπροστά 

ξέρω όμως 

πως ο φόβος να μιλήσω είναι μια ακόμη μαχαιριά.

και πριν ο χρόνος...

πάμε να φύγουμε

πριν τα ευτελή μας εξοντώσουν

γι' αυτό σου λέω ψυχή μου

πάμε να φύγουμε

Ομίχλη

ήλιε μου πότε θα φανείς

;

μια θάλασσα μικρή...

σαν έλθουνε τα σύννεφα

ας είναι μόνο για να χαϊδεύουν τα όνειρα

και τούτη τη θάλασσα να καλοπιάνουν

να φέρνει κοντά τις ψυχές μας

...μια θάλασσα μικρή....ο έρωτάς μου, ο πόνος μου

πίστη

ζώ

γιατί υπάρχεις Εσύ.

Όμορφη Πόλη

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Στίχοι: Γιάννης Θεοδωράκης

Όμορφη πόλη, φωνές, μουσικές,

απέραντοι δρόμοι, κλεμμένες ματιές,

ο ήλιος χρυσίζει χέρια σπαρμένα,

βουνά και γιαπιά, πελάγη απλωμένα.

Θα γίνεις δικιά μου πριν έρθει η νύχτα,

τα χλωμά τα φώτα πριν ρίξουν δίχτυα,

θα γίνεις δικιά μου.

Θα γίνεις δικιά μου πριν έρθει η νύχτα,

τα χλωμά τα φώτα πριν ρίξουν δίχτυα,

θα γίνεις δικιά μου.

Η νύχτα έφτασε τα παράθυρα κλείσαν,

η νύχτα έπεσε οι δρόμοι χαθήκαν.

στο θάμπος του αποχωρισμού...

....πάνε δύο χρόνια από τότε που δεν έφυγα ποτέ

όσο κι αν το αναπολόγητο ποτίζει την πίκρα

όσο κι αν η σιωπή θεριεύει τη δειλία

όσο κι αν η απόρριψη ταπεινώνει την ψυχή

όσο κι οι γρίφοι ξεγελούν τη μοναξιά μου.

είμαι εδώ, κάθε στιγμή

να σ' αναζητώ σε κάθε δρόμο και σε κάθε γωνιά.

να σου μιλώ πια με άλλη γλώσσα

να σε αγγίζω χωρίς τα χέρια μου

να σε κοιτώ χωρίς τα μάτια μου.

ώσπου κάποτε τούτη η σιωπή να γίνει δέντρο

δίχως να έχω να πω τίποτε άλλο, σ' αγαπώ. 

Μονάχα αυτό. 

Αρκεί.

υγ. 

με πνίγουν όλα όσα δεν γίνονται λέξεις

και τούτη η γραφή καμμιά προσμονή δεν έχει.

κι' είναι στιγμές που σκέφτομαι πως τούτα τα λόγια 

υπαγόρευση ήταν, στον χρόνο, να τα τηρήσει.

Όλα σε θυμίζουν

... νάρθεις κι' ας χαρ'αξει 

για στερνή φορά.

το Όχι

"ένα όχι θα με πλήγωνε , δε λέω...

μα δεν θα μ' έκανε τις νύχτες να κλαίω"

Ε_ρωτας...

...οι στιγμές εκείνες

που όλα θα γίνουν περιττά,

και ο χρόνος άσκοπα θα καρτερεί

το μέτρημα της αγάπης μας.

μόνον Εσύ

ένα εκατομμύριο λέξεις σε Μία

Σ' Αγαπώ

τίποτ' άλλο ...

ήταν αυτός ο δρόμος ;

δυό χρόνων λέξεις ανείπωτες 

αποσταγμένες στου καιρού το πέρασμα 

με φίλεψαν τη θλίψη μονάχα. 

μα τίποτα δεν σκοτώνει 

σαν η απόσταση αποστάζεται 

στον μόνο θησαυρό μας.

Εσύ

εσύ ο κόσμος μου

η κάθε μου ματιά,

ο κάθε λογισμός μου

κι η κάθε μου στιγμή.

η κάθε προσμονή μου

κι η κάθε μου αναζήτηση

εσύ και η σιωπή μου.

εσύ,

και η ευχή μου...

σε όλες τις σιωπές ας τυλιχτώ

στην αγκαλιά σου κοιμισμένος.

κύλα

σε ποιά γωνιά 

τ' οργισμένου νερού το βόλι 

πλήγωσε τη γιορτή μας ;

ποιά πέτρα θόλωσε

τ' ανάμεσα του ποταμού ;

να πιώ ποθώ

το ξάστερο των ονείρων μας νερό.

λειώσε χιόνι...

...τ' ονείρου δρόμος να γενείς

αντιφεγγιά της ζήσης.