απάγκιο

με φίλεψε τούτη η φωνή

 απάγκιο στην αγκαλιά σου.

Μαζί

δεν είναι το ξερό κλαρί που δίνει τον καρπό 

μα η ανάσα η ζεστή π' αφήνει στο λουλούδι

της παγωνιάς τ' αντίδοτο.

Ἄλλοτε η θάλασσα...

Ἄλλοτε ἡ θάλασσα μᾶς εἶχε σηκώσει στὰ φτερά της

Μαζί της κατεβαίναμε στὸν ὕπνο

Μαζί της ψαρεύαμε τὰ πουλιὰ στὸν ἀγέρα

Τὶς ἡμέρες κολυμπούσαμε μέσα στὶς φωνὲς καὶ τὰ χρώματα

Τὰ βράδια ξαπλώναμε κάτω ἀπ᾿ τὰ δέντρα καὶ τὰ σύννεφα

Τὶς νύχτες ξυπνούσαμε γιὰ νὰ τραγουδήσουμε

Ἦταν τότε ὁ καιρὸς τρικυμία χαλασμὸς κόσμου

Καὶ μονάχα ὕστερα ἡσυχία

Ἀλλὰ ἐμεῖς πηγαίναμε χωρὶς νὰ μᾶς ἐμποδίζει κανεὶς

Νὰ σκορπᾶμε καὶ νὰ παίρνουμε χαρὰ

Ἀπὸ τοὺς βράχους ὡς τὰ βουνὰ μᾶς ὁδηγοῦσε ὁ Γαλαξίας

Καὶ ὅταν ἔλειπε ἡ θάλασσα ἦταν κοντὰ ὁ Θεός

Γιώργος Σαραντάρης

θα γίνεις δικιά μου

το Τέλος του δισταγμού

και η Αρχή 

στην αγκαλιά σου να φθάσω 

θάθελα

θάθελα,

να μη σ' αναζητώ στα άνυδρα τούτα μέρη

όπου οι λέξεις ξεψυχάνε στο φώς της οθόνης.

ξέρουμε πως το ουρλιαχτό μας 

ποτέ δεν θα το ακούσουμε εδώ

πως ο πόθος δεν αναπαρίσταται σε pixels

πως το Σ' Αγαπώ δεν εμπιστεύεται τα bytes.

Πάνω στα σεντόνια η ιστορία μας όλη

ξεμπροστιασμένη από της ψυχής την ομορφιά

αφτιασίδωτη αλήθεια που σφραγίζει το σκοτάδι,

ποιά φωτογραφία θα μιλήσει γι' αυτά ;

θάθελα

το Σου ανήκω, μας ανήκουμε 

ψιθυριστά να γράφεται

με το φέγγος των ματιών μας

τους σφυγμούς της καρδιάς μας

και τη θέρμη των χαδιών μας.

θάθελα 

τη γεύση του σώματός σου να πλημμυρίζει το στόμα μου

το χάδι πάνω στις πληγές μας να υπόσχεται το παντοτινό

τα φιλιά μας 

-κεί που το ρυάκι της ψυχής μας χύνεται στο απέραντο-

να ζωγραφίζουν το Ένα μας

είθε

αχρείαστες νάναι οι οθόνες της ζωής μας

αρχείαστο και τούτο το blog

που έναν θάνατο τούχω τάξει

και θάναι ο πιο γλυκός απ' όλους 

γιατί ο μόνος όρκος που μας πρέπει

-Σ' αγαπώ-

με μια αγκαλιά θε να τον φωνάξουμε.

Σ' αγαπώ

τίποτ' άλλο να πώ δεν μπορώ...

εσύ κι εγώ

Σ' αγαπώ

Σ' αγαπώ

Μαζί για πάντα

δεν μας πιστεύω

φοβάμαι μη μας χάσω

φοβάμαι μη χαθείς

όλος ο κόσμος μου είσαι εσύ, σου λέω

φοβάμαι

ζώ μόνο για σένα

ζούμε μονο για μας

προχώρα

που να πάω

......

η αγάπη σταλιάζει μέσα μου

......

αγάπη που δεν μοιράζεται μαραζώνει

......

θέλω να γίνω φωτιά

Σ' αγαπώ, φοβάμαι

θέλω να γίνουμε φως

Σ' αγαπώ, φοβάμαι

θέλω να γίνω στάχτη

Σ' αγαπώ, φοβάμαι

έλα ν' αγκαλιαστούμε

......

μας αγαπώ, φοβόμαστε

......

πάμε να φύγουμε ΜΑΖΙ για πάντα

κομμάτια ζωής

η έγνοια μου

που δεν μπόρεσα ακόμη

τις πληγές που έθρεψα να κλείσουν

η σκέψη μου

που αγκαλιάζει σφιχτά την κάθε σου ανάσα
και ο φόβος μου 
πως πληγή και τούτο μπορεί να φαίνεται.

ένα γνέμα ψάχνω να γητέψει την ξενητειά.

το υφάδι

ας μαζέψουμε τις λέξεις

που σκόρπισε του φθινοπώρου η δίκαιη οργή,
και μ' αυτές το φως να πλέξουμε.

υφάδι δεν είναι η μοναξιά

πέτρα μόνο 

που χτίζει το άβουλο της ψυχής.

επειδή Σ' αγαπώ

Επειδή Σ' αγαπώ 

Ο ήλιος ρίχνει τις ακτίνες του από ζωντανό χρυσάφι, 

Κι απλώνει το χρυσάφι και τ’ ασήμι του πάνω στη θάλασσα. 

Επειδή Σ' αγαπώ

Γύρω απ’ τον αστρικό της άξονα η γη χορεύει 

Τον εκστατικό χορό της. 

Επειδή Σ' αγαπώ

Καβάλα στους ανέμους τα σύννεφα ταξιδεύουν στους ουρανούς 

Στους απέραντους, πανέμορφους, τους βαθυγάλανους ουρανούς. 

Επειδή Σ' αγαπώ

Ο άνεμος φουσκώνει ολόλευκα πανιά 

Και πάνω απ’ τα λουλούδια ο άνεμος, ο γλυκός άνεμος φυσά. 

Επειδή Σ' αγαπώ

Οι φτέρες πρασινίζουν και πρασινίζει η χλόη 

Και πρασινίζουν τα διάφανα ηλιόλουστα δέντρα. 

Επειδή Σ' αγαπώ

Κορυδαλλοί φτεροκοπούν πάνω απ’ τα λιβάδια 

Και μυριάδες πουλιά σ' όλα τα φύλλα κελαηδούν. 

Επειδή Σ' αγαπώ

Υπάρχει ένα αόρατο μονοπάτι που διασχίζει τους ουρανούς 

Κι αυτό το μονοπάτι παίρνουν τα πουλιά, ο ήλιος κι η σελήνη 

Κι όλα τ’ αστέρια της νυχτιάς. 

Επειδή Σ' αγαπώ

Υπάρχει ένα ποτάμι που ρέει ολονυκτίς. 

Επειδή Σ' αγαπώ

Όλη τη νύχτα το ποτάμι κυλάει στον ύπνο μου 

Χιλιάδες ζωντανά πλάσματα κοιμούνται στην αγκαλιά μου 

Και καθώς κοιμούνται ξυπνούν, κι ενώ ρέουν αναπαύονται.

- επειδή Σ' Αγαπώ -

*

Kathleen Raine 

(1908-2003) 

τ' αστέρι μου

ό,τι έλαμψε στη μαύρη νύχτα της ζωής μου 

ποτέ δεν θα τ' αρνηθώ

και μέσα από τα πιο πυκνά σύγνεφα το καρτερώ.

θάπρεπε

το χρώμα σου μ' ακολουθεί παντού

κείνον τον Ιούλη να μην φύγω

αφήνοντας πίσω μου αναπάντητους φόβους 

και την κραυγή που δεν διάβασα -παιδί μου κι αυτή- 

διάλεξα πόνου κραυγή να ήταν. 

γιατί θάπρεπε να ερμηνευτούν τόσα πολλά 

σε τοίχους γραμμένα, 

μα ζύγιασα πως για άλλα μιλούσαν. 

κι έτσι αργότερα έμαθα πως θάπρεπε 

να πνίγω τις κραυγές σου 

αν και ήξερα 

πως μόνος τρόπος να περπατήσω δεν ήταν αυτός. 

θάπρεπε 

νάχω μάθει αντρίκια να ζητώ ό,τι ποθώ

και στις φτηνές προφάσεις να μην ενδίδω.

δεν ξέρω τώρα που κατάλαβα όλα αυτά 

αν είμαι ένα βήμα πιο μπροστά 

ξέρω όμως 

πως ο φόβος να μιλήσω είναι μια ακόμη μαχαιριά.

και πριν ο χρόνος...

πάμε να φύγουμε

πριν τα ευτελή μας εξοντώσουν

γι' αυτό σου λέω ψυχή μου

πάμε να φύγουμε

Ομίχλη

ήλιε μου πότε θα φανείς

;

μια θάλασσα μικρή...

σαν έλθουνε τα σύννεφα

ας είναι μόνο για να χαϊδεύουν τα όνειρα

και τούτη τη θάλασσα να καλοπιάνουν

να φέρνει κοντά τις ψυχές μας

...μια θάλασσα μικρή....ο έρωτάς μου, ο πόνος μου

πίστη

ζώ

γιατί υπάρχεις Εσύ.

Όμορφη Πόλη

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Στίχοι: Γιάννης Θεοδωράκης

Όμορφη πόλη, φωνές, μουσικές,

απέραντοι δρόμοι, κλεμμένες ματιές,

ο ήλιος χρυσίζει χέρια σπαρμένα,

βουνά και γιαπιά, πελάγη απλωμένα.

Θα γίνεις δικιά μου πριν έρθει η νύχτα,

τα χλωμά τα φώτα πριν ρίξουν δίχτυα,

θα γίνεις δικιά μου.

Θα γίνεις δικιά μου πριν έρθει η νύχτα,

τα χλωμά τα φώτα πριν ρίξουν δίχτυα,

θα γίνεις δικιά μου.

Η νύχτα έφτασε τα παράθυρα κλείσαν,

η νύχτα έπεσε οι δρόμοι χαθήκαν.

στο θάμπος του αποχωρισμού...

....πάνε δύο χρόνια από τότε που δεν έφυγα ποτέ

όσο κι αν το αναπολόγητο ποτίζει την πίκρα

όσο κι αν η σιωπή θεριεύει τη δειλία

όσο κι αν η απόρριψη ταπεινώνει την ψυχή

όσο κι οι γρίφοι ξεγελούν τη μοναξιά μου.

είμαι εδώ, κάθε στιγμή

να σ' αναζητώ σε κάθε δρόμο και σε κάθε γωνιά.

να σου μιλώ πια με άλλη γλώσσα

να σε αγγίζω χωρίς τα χέρια μου

να σε κοιτώ χωρίς τα μάτια μου.

ώσπου κάποτε τούτη η σιωπή να γίνει δέντρο

δίχως να έχω να πω τίποτε άλλο, σ' αγαπώ. 

Μονάχα αυτό. 

Αρκεί.

υγ. 

με πνίγουν όλα όσα δεν γίνονται λέξεις

και τούτη η γραφή καμμιά προσμονή δεν έχει.

κι' είναι στιγμές που σκέφτομαι πως τούτα τα λόγια 

υπαγόρευση ήταν, στον χρόνο, να τα τηρήσει.

Όλα σε θυμίζουν

... νάρθεις κι' ας χαρ'αξει 

για στερνή φορά.

το Όχι

"ένα όχι θα με πλήγωνε , δε λέω...

μα δεν θα μ' έκανε τις νύχτες να κλαίω"

Ε_ρωτας...

...οι στιγμές εκείνες

που όλα θα γίνουν περιττά,

και ο χρόνος άσκοπα θα καρτερεί

το μέτρημα της αγάπης μας.

μόνον Εσύ

ένα εκατομμύριο λέξεις σε Μία

Σ' Αγαπώ

τίποτ' άλλο ...

ήταν αυτός ο δρόμος ;

δυό χρόνων λέξεις ανείπωτες 

αποσταγμένες στου καιρού το πέρασμα 

με φίλεψαν τη θλίψη μονάχα. 

μα τίποτα δεν σκοτώνει 

σαν η απόσταση αποστάζεται 

στον μόνο θησαυρό μας.

Εσύ

εσύ ο κόσμος μου

η κάθε μου ματιά,

ο κάθε λογισμός μου

κι η κάθε μου στιγμή.

η κάθε προσμονή μου

κι η κάθε μου αναζήτηση

εσύ και η σιωπή μου.

εσύ,

και η ευχή μου...

σε όλες τις σιωπές ας τυλιχτώ

στην αγκαλιά σου κοιμισμένος.

κύλα

σε ποιά γωνιά 

τ' οργισμένου νερού το βόλι 

πλήγωσε τη γιορτή μας ;

ποιά πέτρα θόλωσε

τ' ανάμεσα του ποταμού ;

να πιώ ποθώ

το ξάστερο των ονείρων μας νερό.

λειώσε χιόνι...

...τ' ονείρου δρόμος να γενείς

αντιφεγγιά της ζήσης.

θυμήσου

σαν τον άνεμο βιαστικός ο χρόνος

κι όμως,

τα μάτια δεν στέγνωσαν,

... ποτέ

τοίχος

κεί στης φωνής μου το ανάχωμα

ποτίζει ένα λουλούδι λίγο νερό

καθημερινά το δάκρυ μου.

****

του πουλιού,

όταν του κόβεις το φτερά 

μην του ζητάς και να πετάξει.

μια στιγμή μονάχα...

...μονάχα, μου αρκεί.

ίσα που να παραδώσω τα κλειδιά της ψυχής μου

στα χέρια σου 
και τη ζωή μου στο νόημα του μαζί.

μια στιγμή μονάχα

σαν εκείνη τη φορά

που το φώς πλημύρισε τις ψυχές μας.

μια στιγμή μονάχα, 

του ξέφωτου την ανάπαυση σου ζητάω.

επανόρθωση

στις ημιτελείς αναγνώσεις λέξεων 

-στο πένθος αοράτων σκιών συνδρομή- 

γάντι μου η ελπίδα 

πως κάποτε ο χρόνος 

θα λευτερώσει το φώς για να ξαναδιαβαστούν.

η σιωπή

γνέθει η σιωπή

των λέξεων την ανημποριά.

φυλαχτό

τα βήματά μου

που έχω να διανύσω 

σε λασπωμένους δρόμους 

πάλι και πάλι από την αρχή, 

αναζητώντας το κλειδί 

που έναν καιρό 

στον μάστορα του έρωτα εμπιστεύτηκα,

ξέροντας 

πως η φλόγα του ποτέ δεν θα σβήσει. 

η βροχή

σταγόνες βροχής 

ίσα που κρατούν μιαν υπόσχεση Άνοιξης

σαν το θολό τ' ουρανού κάποτε φεύγει.

μα ποιάς πηγής τη θέληση του αστείρευτου

μπορούν να δυναμώσουν;

η διαδρομή

είναι στιγμές που μάταιη θαρρώ

τούτη τη στείρα διαδρομή,

προσδοκώντας το ταξίδι

που απαλλοτριώνει τη σκουριά των καιρών.

και λέω μη-πως, 

θάταν καλύτερο νάχαν σβήσει τα χνάρια μου 

πάνω στο χέρσο τούτης της ζωής.

και είναι στιγμές που θέλω να ζώ ίσα για ν' ακουστεί, 

πως το κομμάτι της αλήθειας εκείνο,

που απελπίζει την ψυχή, δεν είναι η αλήθεια

παρά η απρόκλητη άγνοια. 

Σ' αυτές τις νύχτες 

που θηρίο γένηκα καθ' υπόδειξη

τα όνειρα από τα στιχάκια του Πάμπλο 

ρούχα που στεγνώνουν στον πάγο της ψυχής μου.

ούτε ήχος, ούτε χρώμα στο δισάκι μου.

ήλθε ο καιρός..

μόνον εσύ ξέρεις 

πόσες νύχτες βάρυναν τα πόδια μου 

και μόνον εγώ 

για τους χειμώνες που ψύχραναν την ψυχή σου. 

για τις πληγές μας 

κανείς μας δεν μίλησε ποτέ.

μήπως ήλθε ο καιρός 

να γητευτεί ο πόνος τους ;

δισταγμός,

ποιός στον ουρανό αρνείται να πετάξει;

μα είναι ο δισταγμός 

που στης περιφρόνιας το θυμό

τρέφεται 

και μας κρατά δεμένους.