πρόλογος σ' έναν μακρόσυρτο μονόλογο...
Ο άνθρωπος από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής του θεώρησε "πρέπον" να ζευγαρώσει με έναν άλλον άνθρωπο ή με έναν θεό. Τα όσα "πρέπει" και "δεν πρέπει" ήταν τέκνα αυτού του ζευγαρώματος. Από τα "πρέπει" και τα "δεν πρέπει" προσπαθώ να κρατήσω αυτά της παιδικής μου ταυτότητας. Είναι τα μόνα που δεν με ταλάνισαν, τα μόνα που δεν με ζημίωσαν.
"Πρέπει"...
...να ζούμε με αλήθειες. Παιδιά αυτού του "πρέπει" οι εξομολογήσεις που θα ακολουθήσουν.
Ιούλιος-Ιστορίες από το δάσος (1)
Μετά τα πολιτικά γεγονότα του Ιουλίου του 2015 και ειδικά μετά τον Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου η διάλυση και η απογοήτευση πήραν τη θέση της δημιουργίας και ελπίδας. Κινήματα, δομές, συλλογικότητας διαλύθηκαν, αφήνοντας πίσω τους κουφάρια. Λίγοι είχαν προβλέψει, ήδη από το 2012 αυτή την εξέλιξη και αυτοί ήταν οι μόνοι που δεν τους έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι.
Ας μιλήσω και για μένα*
Προσωπικά, εϊχα βγεί θανάσιμα λαβωμένος από τις επαγγελματικές μου περιπέτειες και ένα πισωγύρισμα στα χρόνια 2008-2011 δεν θα το άντεχα. Έκτοτε κρατώ μικρό καλάθι.
Από την περιπέτεια του 2015 λίγοι απόμειναν ζωντανοί. Και ήταν αυτοί που δεν ενέδωσαν ούτε μια στιγμή στις αυταπάτες, στις πομπώδεις υποσχέσεις, στην όποια "επικείμενη επανάσταση".
Βαλθήκαμε λοιπόν όχι μόνο να κρατήσουμε ζωντανό ό,τι είχε φτιαχτεί τα προηγούμενα χρόνια αλλά και να δημιουργήσουμε περισσότερες δομές, που θα παρέκλιναν από κατεστημένα ιδεολογήματα, που θα έρχονταν σε ευθεία σύγκρουση με τη μιζέρια του "χώρου".
Προσωπικά από το 2012 έως το 2015 συμμετείχα:
Συνέλευση γειτονιάς (Δι.Κα.Εξ), Πλειστηριασμοί-STOP, Κοινωνικό Ιατρείο Αθήνας, ΒΙΟΜΕ, Πάρκο Ναυαρίνου. Παιδιά αυτών των σχημάτων ήταν: Λαϊκή Συνέλευση Εξαρχείων και Τροφοσυλλέκτες, Συνέλευση για την Επανοικειοποίηση των Εξαρχείων, Ενιαίο Κοινωνικό Μέτωπο (Δι.Κα.Εξ), Ενωτική Πρωτοβουλία κατά των Πλειστηριασμών, Παρατηρητήριο Πλειστηριασμών., Παιδική Χαρά Πάρκου Ναυαρίνου.
Στο διάστημα αυτό υπήρξαν και άλλα σχήματα, μικρότερου χρονικού βεληνεκούς αλλά και συμπράξεις με τα τα τρία μεγάλα σχήματα της γειτονιάς.
Το 2017 έτος οριακό για την ύπαρξη αυτών των προσπαθειών,η απογραφή σε συμμετέχοντες ήταν απογοητευτική, αλλά οι στόχοι φιλόδοξοι. Δεν υπήρχαν δυνάμεις να καλύψουν με έμψυχο υλικό τις τόσες ανάγκες. Σε πείσμα των καιρών έγιναν πολύ ωραία πράγματα, με το κυριώτερο την Παιδική χαρά του πάρκου.
Μέρα με τη μέρα και όσο γινόταν όλο και πιο εμφανής η αλλαγή της πολιτικής κατάστασης τα άτομα στα οποία μπορούσες να βασιστείς για να διατηρήσεις αυτά που υπήρχαν δεν ξεπερνούσαν τα δέκα-δεκαπέντε. Το 2018 ήταν η χρονιά που είχα βάλει στόχο να αποσυρθώ, να φύγω από την Αθήνα και να ασχοληθώ με τη φύση. Για άγνωστο σε μένα λόγο δεν το έκανα. Τότε ήταν που μου έγινε πρόταη και την αποδέχθηκα, να ασχοληθώ επαγγελματικά (αμειβόμενος σαν κομματικό στέλεχος δηλαδή) με τις δομές που πίστευα στην ύπαρξή τους και την εξέλιξή τους.
ΒΙΟΜΕ, Ιατρείο-Φαρμακείο, Πάρκο, Πλειστηριασμοί.
Ήταν δομές που είχα αγαπήσει και με ενέπνεαν. Έτσι με την plus-συνεισφορά μου εξασφάλισα ένα ετήσιο εισόδημα 5.000 ευρώ που συμπλήρωνε την απώλεια εισοδημάτων από τις εκδόσεις λόγω μείωσης του τζίρου. Όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά. Ακόμη και αν αποφάσιζα να φύγω από την Αθήνα, η εξ' αποστάσεως συνεισφορά μου (διαδικτυακή υποστήριξη, γραφιστικά, κείμενα, ενημέρωση), θα απέφερε ένα εισόδημα.
Ώσπου ήλθε η πανδημία...
Νοέμβρης του 2019 ήταν η τελευταία αξιοπρεπής παραγγελία βιβλίων κυρίως για ωδειακή χρήση. Το δεύτερο εξάμηνο 2019-2020, και όλο το 2021 οι πωλήσεις είχαν περιοριστεί στο ελάχιστο. Ακόμη και το 2022 δεν επανήλθαν στα αναμενόμενα επίπεδα.
Στο ίδιο διάστημα τα εισοδήματα από το κινηματικό πεδίο εξαφανίστηκαν εξίσου. Εκδηλώσεις δεν γίνονταν, συνεισφορές μελών ελάχιστες, παζάρια (ΒΙΟΜΕ) είχαν απαγορευτεί, Πάρκο κλειστό, κ.λπ. Από το Πάρκο (συντήρηση, σκαψίματα, κλαδέματα, ποτίσματα) έβγαζα κανονικό μεροκάματο, από τη ΒΙΟΜΕ επίσης, από τις εκδηλώσεις (κατασκευή αφίσας, κ.α) υπήρχε μια μικρή αμοιβή, από το Ιατρείο έκανα μεταφορές.
Το ίδιο εξαφανίστηκαν τα όποια εισοδήματα από ψαλτική, από ενοίκια χωραφιών, από άλλες εργασίες. Προσπάθησα όμως να κρατήσω μέσα από το διαδίκτυο ζωντανά μερικά πράγματα, πργματοποιώντας έρευνές για τα θέματα της πανδημίας και των πλειστηριασμών, πράγμα που ήταν καταλυτικό στο να πάρω μια μεγάλη δουλειά (έρευνα για τους πλειστηριασμούς) αρχές του 2021 από ξένο ίδρυμα. Κανονικά ή έρευνα θα έχει τελειώσει τον Νοέμβρη του '22, μέχρι τότε όμως θα πρέπει να βρίσκομαι στην Αθήνα.
Κλείνοντας να σημειώσω ότι όλη αυτή η περιπέτεια με έσωσε από την κατάθλιψη και την αυτοκαταστροφή. Επί πλέον έμαθα να είμαι πιο αφανής από ποτέ, πιο ανεκτικός και κυρίως μπόρεσα να κοιτιέμαι στον καθρέφτη χωρίς κανένα φόβο ή ενδοιασμό.
Δεν ξέρω τί θα γίνει με τις εκδόσεις, δεν ξέρω τί θα κάνω μετά το τέλος της έρευνας.
Στο επόμενο: σώζοντας σπίτια, σώζω εμένα.
*Πιο εύκολο μου φαίνεται το να ξανασμίξουμε παρά να μιλάω για μένα. Και πολύ περισσότερο για τα όσα έχω καταφέρει τα τελευταία χρόνια.
