η γιορτή

Εσύ κι' εγώ

Ξέρω πως κάποια μέρα

θάρθει η γιορτή μας

και θάναι αυτή η μέρα

μια αιωνιότητα.

Ξέρω πως κάποια μέρα

το πέρασμα του χρόνου,

το σήμερα

το αύριο

θα φορέσουν την καθαρή τους φορεσιά

-των ψυχών μας ομολογία και αποτύπωμα-

και θα τραγουδούν

στο θρόϊσμα της Νοσταλγίας μας.

υγ. Σ' Αγαπώ

το πόσο δεν θα στο μαρτυρήσω ποτέ

μόνο εσύ θα το βρείς.

Σαν σήμερα και για πάντα

Όταν ανοίγεις μια πόρτα μέσα απ' τα μάτια σου
για τον Παράδεισο
όταν ακούς το σούσουρο των αντιλάλων
να τρυπούν τον γαλήνιο ακουστικό οστό
ΜΗ φύγεις
Κάτσε εκεί στην είσοδο του εφιάλτη
κι απόλαυσε το Ταξίδι
Σήκωσε το αβάσταχτο φως απ' τα μάτια σου
και κλείσε το άνοιγμα του εαυτού σου.
Άπλωσε το χέρι και σφίξε μέσα του
την απέραντη αόρατη ουσία.
Μη φοβηθείς, προχώρα.
Βούτηξε στα πολύχρωμα ρέματα
κολύμπησε και φτάσε στις αλλοιωμένες μορφές
μέσα από τις αδιάφορες αντανακλάσεις.

Μη σκεφτείς το Τέλος
θα σταματήσεις το Ταξίδι
θα μισήσεις την Αρχή
Κι όμωςη Αρχή ήταν η αφορμή
η Πορεία το βυθισμένο βασίλειο της όποιας σοφίας
και το Τέλος η Αιτία.

Και στάθηκα πλάϊ σου τις Νύχτες

μετρώντας το χρόνο εικόνα-εικόνα

απ' αυτές που μου έχεις χαρίσει

Φωτογραφίες ευτυχίας 

στιγμές αιώνιες.

Και όταν οι νύχτες μεγάλωναν

πάλι, μετρώντας το χρόνο

αυτόν που θάρθει,

έβλεπα τις φωτογραφίες που τις ψυχές μας 

θα αυλάκωναν για το μέλλον.

Στέκομαι πλάϊ σου τις Νύχτες

και όταν και σύ ξαγρυπνάς,

σφίγγουμε τα χέρια

νάναι μεγάλο το ταξίδι μας.

Ως εκεί που κάποτε έσμιξε ο έρωτας με την Αγάπη

o Έρωτας, π' ένα λουλούδι ακήρατο 

απίθωσε στην αγκαλιά της.

Ἔρθης δὲν ἔρθης, ἐγὼ θὰ σύρω

τἀργὰ τὰ πόδια γοργὰ ὡς ἐκεῖ,

τὸ κουρασμένο κορμὶ νὰ γείρω

στὴν ἔρμη πέτρα τὴ μυστική.

Καὶ θὰ προσμένω καὶ θὰ πεθαίνω

καὶ θἀνασταίνομαι -μιλῶ, μένω-

μὲ τὴ μιλιά σου·

ἔρθης δὲν ἔρθης, θὰ σ᾿ ἀγκαλιάζω

καὶ μὲ τὴ σκέψη μου θὰ ταιριάζω

τὴ ζωγραφιά σου.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα,

γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.

Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη

μένα η ζωή πληρώθη.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.

Μ.Πολυδούρη

είμαι μαζί σου, 

το διαλαλεί

κάθε χτύπος της καρδιάς μου,
μα και όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια. 

σ' αγαπώ
από Πάντα
για Πάντα

είμαι μαζί σου, 

το διαλαλεί

κάθε χτύπος της καρδιάς μου,

μα και όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια. 

σ' αγαπώ

από Πάντα

για Πάντα

επέτειος

Κύλησεν ο καιρός σαν το νερό 

στο ίδιο το ποτάμι που ανταμώσαμε.

για πρώτη φορά το Σ' Αγαπώ 

πιο γνώριμο από ποτέ το άκουσμά του

κι' ας είχε χρόνια πίσω του.

Κύλισεν ο καιρός και δεν ειπώθηκε ξανά

μα δεν εσιώπησε η λαλιά μες στην ψυχή μας

κι' έγινε πόνος, δάκρυ, αναστεναγμός,

κι' έγιναν τούτα η μαγιά,

όρκος να γενούν παντοτεινός.

Κι' αύριο στου πρώτου τ' αγκαλιάσματος τη σκιά

στου πρώτου μας φιλιού τη μεταξένια αύρα

πούκανε ο χρόνος φυλακτό

-κι' απίθωσε  σε κείνο το παγκάκι-

αύριο πρωί θα Σε καρτερώ καρδιά μου.

Την ώρα τη γνωστή, στο χρόνο μας τον λίγο

-τον μεγάλο-

στα χνάρια  του πρώτου μας χαδιού θα καρτερώ.

Σ' Αγαπώ

ικεσία

παιδί εγώ, 

της συγχώρεσης ικέτης

μάνα εσύ, 

καταφυγή η αγκαλιά σου.

ένα σου βλέμμα

και μιας στιγμής χαμόγελο

-φύτρα ζωής-

ας μοιραστούν.

μα πιότερο 

τη συγχώρεση ποθώ!

η πέτρα

ρώτησαν τη μαραμένη τριανταφυλλιά
γιατί τούτη την άνοιξη
τι έφταιξε κι' αρνήθηκε
την ομορφιά να δώσει

και είδα με τα μάτια μου
καθώς κοιτούσαν πιο βαθειά
τις πέτρες να μου κλέβουν το νερό
να τρώνε το κορμί μου

σκάψτε βαθειά πολύ βαθειά
τα νύχια να ματώσουν
να δείτε πως με μάρανε
της πέτρας το φαρμάκι

καταχνιά

Δες με

πως τ' ά-λογο της καταχνιάς

παλεύω να φωτίσω.

και στ' ανοικτά του πέλαγου

να βρώ αγκυροβόλι.  

δανεικό

εγώ φταις

εσύ φταίω

εγώ πονάς

εσύ πονάω

εγώ ελπίζεις

εσύ ελπίζω

εγώ με εχθρεύεσαι

εσύ σε εχθρεύομαι

εγώ θα έχεις δρόμο

εσύ θα έχω Ζωή

ίσως νάναι έτσι

ίσως και να μην είναι

ο καθένας ξέρει την δική του αλήθεια

που δεν είναι η Αλήθεια

της σιωπής το χρώμα

πές μου,

για το χρώμα της Σιωπής,

-το ρόδινο νάναι της αυγής ή το σκοτεινό της νύχτας;-

πές μου,

για το άγγιγμά της

-νάναι χάδι άραγε ή μαχαιριά;-

πές μου

για το άρωμά της

-της πέτρας της άψυχης ή του λεμονανθού;-

πές μου,

για το τραγούδι της

και γώ θα καταλάβω

-σαν πρέπει να φύγω πια-. 

Εσύ κι' εγώ

σαν νοιώθω την ανάσα σου

τ' ανάλαφρο αγκάλιασμά σου

τη σκιά σου να με ακολουθεί

τότε θα ξέρω,

πως τα λουλούδια τα φύτεψες εσύ

πως διάλεξες τα χρώματά τους 

πως έμαθες στα πουλιά το τραγούδι μας.

τότε θα ξέρω,

πως το κλάμα είναι βάλσαμο

κι' ο πόνος ευτυχία

τα χνάρια σου η μόνη μου αλήθεια.