η σιωπή

γνέθει η σιωπή

των λέξεων την ανημποριά.

φυλαχτό

τα βήματά μου

που έχω να διανύσω 

σε λασπωμένους δρόμους 

πάλι και πάλι από την αρχή, 

αναζητώντας το κλειδί 

που έναν καιρό 

στον μάστορα του έρωτα εμπιστεύτηκα,

ξέροντας 

πως η φλόγα του ποτέ δεν θα σβήσει. 

η βροχή

σταγόνες βροχής 

ίσα που κρατούν μιαν υπόσχεση Άνοιξης

σαν το θολό τ' ουρανού κάποτε φεύγει.

μα ποιάς πηγής τη θέληση του αστείρευτου

μπορούν να δυναμώσουν;

η διαδρομή

είναι στιγμές που μάταιη θαρρώ

τούτη τη στείρα διαδρομή,

προσδοκώντας το ταξίδι

που απαλλοτριώνει τη σκουριά των καιρών.

και λέω μη-πως, 

θάταν καλύτερο νάχαν σβήσει τα χνάρια μου 

πάνω στο χέρσο τούτης της ζωής.

και είναι στιγμές που θέλω να ζώ ίσα για ν' ακουστεί, 

πως το κομμάτι της αλήθειας εκείνο,

που απελπίζει την ψυχή, δεν είναι η αλήθεια

παρά η απρόκλητη άγνοια. 

Σ' αυτές τις νύχτες 

που θηρίο γένηκα καθ' υπόδειξη

τα όνειρα από τα στιχάκια του Πάμπλο 

ρούχα που στεγνώνουν στον πάγο της ψυχής μου.

ούτε ήχος, ούτε χρώμα στο δισάκι μου.

ήλθε ο καιρός..

μόνον εσύ ξέρεις 

πόσες νύχτες βάρυναν τα πόδια μου 

και μόνον εγώ 

για τους χειμώνες που ψύχραναν την ψυχή σου. 

για τις πληγές μας 

κανείς μας δεν μίλησε ποτέ.

μήπως ήλθε ο καιρός 

να γητευτεί ο πόνος τους ;

δισταγμός,

ποιός στον ουρανό αρνείται να πετάξει;

μα είναι ο δισταγμός 

που στης περιφρόνιας το θυμό

τρέφεται 

και μας κρατά δεμένους.

είδα τα μάτια σου κλαμένα

..... όταν το φώς

σ' ένα μου δάκρυ

-των ματιών σου γένημα-

μαρτυρούσε την αφορμή.

βράχους ας γκρεμίσουμε

τους τόπους μας...

όπου η πέτρα υφάδι γίνεται

και τ' απέραντου καθρέφτισμα

κατασταλάζοντας στο βάθος της ψυχής μας μνήμες...

τους χάνουμε. σαν τα γιοφύρια τους γκρεμίζουμε

διαγράφοντας κάθε πεθυμιά επιστροφής.

φωτογραφίες: Ικαρία

"να διώξω τα σύννεφα"

σαν το άνθος το πρώτο - υπόμνηση της άνοιξης,

σαν τα κλάμα το πρώτο - αναγγελία ζωής, 

η Λέξη η πρώτη - που αποδιώχνει τα σύννεφα.

αυτές απόμειναν οι αποστάσεις 

ως την Αυγή. 

φωτο:ανθισμένη 'μυγδαλιά στο Κάστρο

φόβος

τώρα,
ίσως να φοβάμαι λιγότερο

ν' απλώσω το χέρι μου στο κενό,

αρκεί, κάποιες φορές

φως μελιχρό

να σκορπά στο έξω της νύχτας

το καλωσόρισμα.

στ' όνειρο

Μ-έθ-η

.... άλμα, ακροθαλάσσι, καταχνιά, φυλαχτό, απέναντι, 

ταξίδι, αντί - σταση, κοίτα, σκιές, τζάμι, ανθίσουν, κύλα, 

εαρινό, αλαφροπατώντας, μέλισσα, φράχτης, ζύγι, 

νανούρισμα, δείλι, κερασιές, δεντρί, σκιές, χνωτισμένο, 

φεγγαρόστρατα, φως, αραξοβόλι, αχ, αγάπη ...

μεθώ 

με τις λέξεις σου

 αιώνες ειπωμένες 

κι' από νύχτες χωρίς άστρα αθάμπωτες.

μεθώ

με τα ίχνη τους στη θωριά μου

με το χρώμα της φωνής τους

με την ανάσα 

της στιγμής που ειπώθηκαν.

και μου αρκεί,

 

που φύλακας άγγελός μου γένηκαν

στη μέρα ισκιώματα και πηγές

φεγγάρια μες στη νύχτα. 

και τις παίρνω αγκαλιά

κι' ακούω το Σ'αγαπώ

και ταξιδεύω

  Μαζί τους για Πάντα.