Παρασκευή 31 Μαρτίου 2017

η αγία προστακτική


δόσε μου
ολάκερη τη ζωή μου να θερίσεις

άγγιξέ με,
ο ήλιος μες στα μάτια μου να ζεσταθεί 

πάρε με,
στα κρύφια του σώμτός σου να χαθώ

πίστεψε,
τη δύναμη τ' ανέμου σου να ρουφήξω

αγάπα με,
πιότερο να σ' αγαπήσω ποθώ.


Τρίτη 28 Μαρτίου 2017

Πρόσκληση


Αναμεταξύ τους ξένοι οι σταυροί μας,
πάνω τους καρφώθηκαν οι αλήθειες του καθενός, 
ειπωμένες και ανομολόγητες,
στεφανωμένοι από ξενύχτια και εφιάλτες,
κι από ρυτίδες που η έγνοια χάραξε
και η αγωνία, για τα αναπάντητα γιατί.

αμόλυντες ζωές που λαχταρούν να σμίξουν 
να πλανηθούν στα σκιερά τα μονοπάτια, 
να ξομολογηθούν στα πουλιά τους φόβους τους,
και στους αγγέλους τους 
το πως από τη στέρφα γη δραπέτευσαν.

Ύμνος η ζωή σαν (ξανα)σμίγει.
κι ευλογημένος ο ένας ο σταυρός,
και η ζωή που στ' όνομά του βαφτίστηκε.

δες πάλι,
πόση η έχθρα μου
για τον χωριστό σταυρό που προμηνύει θάνατο
αυτόν που πολλές φορές λύτρωση εφώναξα.

κι αν οι λέξεις μου είναι φτωχές
είναι γιατί η πηγή τους στερεύει.

Παρασκευή 24 Μαρτίου 2017

ας ήξερα


λίγο νερό
μια σου μια ματιά φτάνει να κρατηθώ.

εσύ ξέρεις, ποθώ να ξέρεις,
πως κάθε λουλούδι του κόσμου είσαι εσύ
πως κάθε της βροχής σταγόνα είσαι εσύ
εσύ το κάθε αστέρι του ουρανού
το φεγγάρι και ο ήλιος μου εσύ.

όμως δες,
πως το "μακρυά" το χρώμα μου θολώνει. 

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2017

κάθε λέξη, όλες οι λέξεις, Εσύ



πόθοςελένη δρόμοςελένη φώςελένη έρωταςελένη ουρανόςελένη κρασίελένη αλήθειαελένη πίστηελένη πέλαγοςελένη πέφτωελένη κήποςελένη δέντροελένη  καληνύχταελένη αγκαλιάελένη ήλιοςελένη χάδιελένη χέριαελένη χθεςελένη μαζίελένη χιόνιελένη ανεβαίνωελένη ποτάμιελένη κορμίελένη πέτραελένη νερόελένη ψυχήελένη κύμαελένη πένθοςελένη δέοςελένη χαράελένη καταράχτηςελένη πονάωελένη βιβλίοελένη λαχτάρησαελένη φωνήελένη ξύλαελένη καρδιάελένη φεγγάριελένη ζωήελένηπέταγμαελένη τραγούδιελένη πατρίδαελένη νόστοςελένη ποίημαελένη παρηγοριάελένη μάναελένη ικεσίαελένη  σύνεφοελένη  ευχαριστώελένη  νούςελένη  εκδρομήελένη  χθεςελένη  μαζίελένη
πόθοςελένη δρόμοςελένη φώςελένη έρωταςελένη ουρανόςελένη κρασίελένη αλήθειαελένη πίστηελένη πέλαγοςελένη πέφτωελένη κήποςελένη δέντροελένη  καληνύχταελένη αγκαλιάελένη ήλιοςελένη χάδιελένη χέριαελένη χθεςελένη χιόνιελένη ανεβαίνωελένη ποτάμιελένη κορμίελένη πέτραελένη νερόελένη ψυχήελένη κύμαελένη πένθοςελένη δέοςελένη χαράελένη καταράχτηςελένη πονάωελένη βιβλίοελένη λαχτάρησαελένη φωνήελένη ξύλαελένη καρδιάελένη φεγγάριελένη ζωήελένη πέταγμαελένη τραγούδιελένη πατρίδαελένη νόστοςελένη ποίημαελένη παρηγοριάελένη μάναελένη ικεσίαελένη σύνεφοελένη ευχαριστώελένη νούςελένη εκδρομήελένη χθεςελένη μαζίελένη φοβάμαιελένη ομίχληελένη σκόνηελένη ντρέπομαιελένη γέναελένη χειμώναςελένη επιστροφήελένη αγρύπνιαελένη όνειραελένη καρπόςελένη λουλούδιελένη χωριόελένη τέλοςελένη αρχήελένη δέομαιελένη αραξοβόλιελένη παιδίελένη θύμησηελένη πάνταελένη θέροςελένη σώμαελένη αφήελένη χρώμαελένη αμαρτίαελένη στιγμήελένη τσιγάροελένη φευγιόελένη ταξίδιελένη θάλασσαελένη αίμαελένη θείονελένη ανατολήελένη άμμοςελένηη βουνόελένη κήποςελένη οδηγώελένη αύριοελένη διαβάζωελένη βλέπωελένη σπίτιελένη  φωτιάελένη άγνοιαελένη καπνόςελένη αστέριαελένη γραφήελένη καθρέφτηςελένη δάκρυελένη ποτέελένη μαναξιάελένη ουρλιαχτόελένη κατέβηκαελένη δροσιάελένη θρύψαλλαελένη  όνομαελένη χώμαελένη χρόνοςελένη απουσίαελένη νούςελένη χινόπωροελένη κούρασηελένη απόστασηελένη  λάθοςελένη σιωπήελένη λυγμόςελένη αγάπηελένη τάξιμοελένη καλημέραελένη καταχνιάελένη κύλαελένη λευτεριάελένη βόλταελένη κεράσιαελένη κάποτεελένη άνοιξηελένη βράδυελένη σούρουποελένη ανατριχίλαελένη πανηγύριελένη άνοιξεελένη ποτέελένη αντίστασηελένη αναστενάζωελένη βήμαελένη δείλιελένη διαδρομέςελένη πλαγιάελένη στεριάελένη φταίξιμοελένη αέραςελένη πλοίοελένη παιδίελένη χορόςελένη πάγοςελένη όχθηελένη θαύμαελένη σιωπήελένη ντροπήελένη άνεμοςελένη συνάντησηελένη μάηςελένη περιβόλιελένη βοριάςελένη άλμαελένη δικιάμουελένη σκιάελένη φράχτηςελένη φυλαχτόελένη  άνοιξηελένη  ερημιάελένη  θέλωελένη θυμόςελένη  μαγείαελένη λαχτάραελένη χαμόγελοελένη έγνοιαελένη  αχελένη τάξιμοελένη γιατίελένη πότεελένη μοιράζομαιελένη τίποταελένη ίσωςελένη πωςελένη μπορώελένη όρκοςελένη λευτεριάελένη ψυχήελένη θυμάμαιελένη σ'αγαπώελένη σ'αγαπώελένη σ'αγαπώελένη σ'αγαπώελένη σ'αγαπώελένη σ'αγαπώελένη σ'αγαπώελένη σ'αγαπώελένη σ'αγαπώελένη σ'αγαπώελένη   σ'αγαπώελένη   σ'αγαπώελένη   σ'αγαπώελένη  σ'αγαπώελένη  σ'αγαπώελένη 


σ'αγαπώωωωελένη  

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2016

το δικό μου δέντρο


το δικό μου δέντρο δεν είναι της μιας γιορτής παιδί. γένα είναι της άνοιξης, ξανά του φθινοπώρου και με τα δάκρυά του ζωγραφίζεται η μελαγχολία της κυριακής. είναι του καλοκαιριού παιδί ταμένο ν' αγναντεύει μονοπάτια αθανασίας πέρα από τους ορίζοντες των ωκεανών και τα χαράματα να αποχαιρετά ένα ένα τ' αστέρια. Είναι και του χειμώνα παιδί και με τ' αγριεμένα κύματα θέλει να παλεύει. 

το δικό μου δέντρο δεν έχει λαμπιόνια, ούτε χάρτινες φάτνες, χρυσές κορδέλες και κάρτες ευχών. Η αγκαλιά του είναι η φάτνη του, αστέρι το φως των ματιών του, στολίδια τα ταξίδια της ψυχής του, τραγούδι ο σιωπηλός πόθος του για τον έρωτα. 

το δικό μου δέντρο είναι ριζωμένο στην πλαγιά, αντίκρυ από το παράθυρο που δείχνει το δρόμο για τη βουνοκορφή. τα κλαριά του παίρνουν το χρώμα του έρωτά μας, και το τραγούδι του, πότε χαρούμενο και πότε λυπητερό, σαγηνεύει την πλάση ολάκερη. 

το δικό μου δέντρο ψηλώνει, ριζώνοντας πιότερο στα πετρωμένα χώματα της ψυχής μου. το δικό μου δέντρο πίνει νερό απ' την πηγή που κάθε στιγμή ξεστομίζει...

...Γιατί δίχως να έχω να πω τίποτε άλλο, σ' αγαπώ. 

το δικό μου είναι ένας Ανθρωπος με την κάθε του στιγμή

το δικό μου δέντρο είσαι ΕΣΥ. 

υγ.
Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς 
Και θα με βρείς
είτε σαν άστρο 
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος.
Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ' άστρα
Μαζεύονται όλοι οι ποιητές
κι οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
μασάν χρυσόσκονη, πηδάνε τα ποτάμια.
Και περιμένουν 
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
να πέσουν μεσ' στον ύπνο σου,
να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου,
να σε ξυπνήσουν και να δεις απ' το παραθυρό σου
το προσωπό μου φωτεινό 
να σχηματίζει αστερισμό
να σου χαμογελάει
και να σου ψιθυρίζει
Σ' αγαπώ
Μάνος Χατζιδάκις

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2016

καληνύχτα

 δεν είν' οι λέξεις ξόβεργα πουλιά για να λαβώνουν 
μα κάθε λέξη ιερή, διπλά βασανισμένη 
κρύβει βαθειά της σπαραγμό, πτώση, χαρά και λύπη. 
μα το καλό και το κακό δυό είναι που το γνέθουν 
μαζί τις εσμιλέψαμε βουβοί μες στο σκοτάδι 
μαζί τις βάλαμε σιμά,σιμά να συγκριθούνε. 

ποιός τη σαϊτιά πετά και ποιός τραβά το χτένι 
ποτέ δεν το λογίζομαι, είναι μεγάλη πλάνη. 

μιλάς για πόνο για χαρά για μπόί και για φτήνεια. 

διάλεξε πρώτη τις καλές, τις άλλες χάρισέ μου 
μάγισες να γίνουνε τα μάγια μας να λύσουν 
γιατί από τούτο το κακό πιότερο δεν ξανάδα. 

και σύ ψηλά βασίλισσα κι εγώ μες στα σκοτάδια 
άκου ξανά το σπαραγμό που στέλνει η ψυχή μου 
βιβλίο πούμειν' ανοιχτό ποτέ μην το λογίζεις. 

και είναι τούτη η χαρά...
 ….πρώτη φορά σ' αντάμωσα μετ' από τόσα χρόνια. 

καληνύχτα.


Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2016

αιωνιότητα


δυό σταγόνες βροχής
πάνω στις μέρες μας
να ξεπλύνουν τη σκόνη των καιρών.

δυό σ' αγαπώ
καλωσόρισμα και αποχωρισμός
δύναμη και φόβος

μια σκοτεινή γραμμή
μας χώρισε από το φώς.
και ό,τι δεν τολμήσαμε
η απομάγευση του για πάντα.

14 Μάη, 22 Ιούλη
η δική μου αιωνιότητα.

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016

σαν ευχή

  

ας αρνηθούμε 
όσα η δολιότητα της σιωπής 
χρέωσε την ψυχή μας,

ας λατρέψουμε ξανά
όσα η ψυχή μας κουβαλούσε
στο πρώτο συναπάντημά μας,
ακόμη και αυτά
που νομίσαμε ότι μας πλήγωναν,
ενώ μας ζητούσαν τη δικαίωσή τους.

μόνο τότε
θ' αγκαλιαστούν οι ψυχές μας
χωρίς τα χέρια ν' ακουμπούν στο δέρμα
χωρίς ο νούς να διαφεντεύει τα σώματά μας.

φωτο: 
ανθισμένη μουσμουλιά στη βεράντα
που με τίποτα δεν λέει να σε ξαχάσει