πρόσκληση

μόνο σαν ξέρω

πως το ποτάμι είν' ορμητικό 

κι η αγκαλιά σου απέραντη

θάβρω μια σανίδα να πιαστώ,

σαν τα φτερά μου ρωτήσω

στ' αστέρια αν με ταξιδέψουν

και τα μάτια σου  μου πούν

πως στη λευκότητα του γιασεμιού

-π' αστράφτει στη σκοτεινιά της νύχτας- 

αναπαύονται.

τότε θάβρω μια σανίδα να πιαστώ

μαζί να ταξιδέψουμε.

δες πάλι

πως μας φτωχαίνει η μοναξιά

σαν η σιωπή βρίσκει το ταίρι της

σττ ανάχρεια της προσμονής.

εσύ κι εγώ

Παράπονο

Βαριά βραχιόλια οι λύπες

Πώς μ' αγαπάς δεν είπες

Το 'χω παράπονο, μάνα μου, στόμα μου

Κι ας πέθαινε το σώμα μου

Σου στέλνω μ' ένα γράμμα

Του φεγγαριού τη λάμα

Πάρ' τη και χτύπα με, μάνα μου, τρέλα μου

Κι αν κλαίει η ψυχή σου γέλα μου

Ξενιτιά

Ψηλά βουνά κι εσείς των άστρων θωριές

Ποτάμια αχνά, ελάτια, δάφνες, μυρτιές

Την καρδιά μου, αχ φωτιά μου, όποιος δει

Να του πει να 'ρθει κοντά μου, μην αργεί

Ξενιτιά μου, ερωτά μου, φως κι αυγή

Πριν ραγίσει απ' τον σεβντά μου όλη η γη

Αηδόνι εσύ, πλανεύτρα στάχτη που καις

Με ποιο κρασί, μεθάει τα μάτια του πες

Κι ας ξέρω

πως ό,τι αγαπάς,

επιστρέφει..

σκιά

μα δεν τολμώ να μου μιλήσεις

για το όχι που θα πείς φοβάμαι

κι γίνομαι η σκιά που μεγαλώνει

κι απλώνομαι παντού καθώς ο ήλιος γέρνει,

μέχρι το κρεβάτι μας να φθάσω,

μην τ' αρνηθείς,

τα χνάρια μας κοίτα να σωθούν

για να γίνουμε αυτό που είμαστε

και της ψυχής μας οι ορίζοντες

στο χρώμα του έρωτά μας να ντυθούν,

Αγάπη μου.

πώς;

πως ν' αποδιώξω από το μυαλό 

πως το φευγιό που μούταξες 

δεν ήταν παντοτεινό.

πάνω που χαράζει-Αυτή τη Μέρα-

βαριά τα βλέφαρα από την αναμονή

-να φτιάξω δυό τσιγάρα και να σκεφτώ-

αν άσκοπα περιηγήθηκα στα χρόνια της αγωνίας μου

αν άσκοπα τα Γιατί

αν άσκοποι κι οι φόβοι μας

πως τάχα μια δύναμη που κρύβεται μέσα μας

ποδοπατά τα χνάρια που κάποτε αφήναμε στην άμμο.

θα φτιάξω κι' άλλα τσιγάρα

δίνοντας χρόνο στην αναμονή

για να μου ξηγήσει το

ΕΣΥ, 

που μόνο ρούχο που ποθώ να σε τυλίξω 

είναι εκείνο της Αλήθειας 

το δυσκολοϋφασμένο, 

το κρυστάλλινο. 

 Δεν το αντέχω να σε χάσω σε κανένα θάμπος. 

 Ακόμα κι αν αυτό εσήμαινε να σ' αποχωριστώ.

έτσι κι' αυτή η μέρα θα καμωθεί πως θα ξεγελασθεί

κι εγώ σε ανυποψίαστες διαδρομές θα περιπλανηθώ για να πιστέψω,

πως δεν αρκεί ο θάνατος να μιλήσει για την Αλήθεια.

μα το Μαζί για να φωτίσει τις ζωές Μας.

Γιατί δίχως να έχω να πω τίποτε άλλο, 

Σ' αγαπώ.  

Μονάχα αυτό.  

Αρκεί.

μ' έμαθε η νύχτα

δυό μέρες πριν

τον απο-χωρισμό μας

που ποτίστηκε με δάκρυ

Δεν έγινε μπορετό να βρεθούμε από τότε 

κι έτσι προτίμησα-με να τ’ αποφύγουμε. 

προτιμήσα-με 

να κρατήσουμε το φιλί της τελευταίας βραδιάς, 

παρά ένα αναγκαστικά τυπικό.

φτωχύναμε είχαμε πεί λίγες ώρες πριν

μα τώρα λέω πως πλουτίσαμε

κρατώντας τη ζωή μας για εμάς.

τί να πώ ...

...όταν τα βλέφαρα τρεμοπαίζουν

και το χέρι διστάζει ν' απλωθεί

στο φέγγος το απόκρυφο.

δανείζομαι το χρόνο του χθες

και την υπόσχεση του αύριο

κι αφουγκράζομαι την ψυχή μου 

το σ' αγαπώ είναι πολύ μικρό να λέει

για να χωρέσει όλα μας τα όνειρα.

(τόσο φτωχές οι λέξεις

γιατί η ύλη αδράνησε). 

και σαν έτοιμος από καιρό κι από αιώνες

λαχταρώ το σμίξιμο 

το παντοτεινό

δεν θα φύγω ποτέ

Κοιτώ με δέος 

Αυτό που ταίριαξε τις ανάσες μας

και σαν πεταλούδα φτερουγάει ανάλαφρα στο γύρω μας.

Και πότε πότε μας χαϊδεύει με τα βελούδινα φτερά του, 

ίσα για να ξυπνήσει τον Πόθο μας γι' αυτό.

Λες και το Μαζί να είναι Σύμπαν μες στο σύμπαν. 

Λες κι η αλήθεια που τρυγάει το κορμί και την ψυχή μας 

μια στο Ποτέ να χάνεται

και μια στο Πάντα να ανασταίνεται

να υφαίνει με τις κλωστές τις ύπαρξής 

εκείνο το

σ' αγαπώ

το από -κοσμο

δεν θα φύγω ποτέ από τη γη

που τα λόγια τούτα στέριωσαν κάτω από τα πόδια μας.

καλώ τις μνήμες νάρχονται

Και μ' έναν ανερμήνευτο τρόπο 

χαίρομαι που πήγες σπίτι [ ]

[χωρίς το "μου" χωρίς το "σου"]

γιατί το όποιο χώμα μαζί ποτίσαμε με δάκρυ

κάποτε σαν νησί φλεγόμενο θα προσαράξει

κατέχοντας ήλιο και πεθυμιά μονάχα.

θυμήσου

έφυγες

για νάχει ο πόθος νοστιμιά

και ρίζωμα η Αγάπη,

μα και τα δυό

στο φόβο και στο δείλιασμα,

σκοτείνιασαν αντάμα.

σήκω,

περνάει ο θάνατος

κι' άδικα μας γυρεύει.

γι' αυτό

δεν είν' ο πόθος που μας κατέχει

αλλά η αναμονή του μετά,

να μ' έχεις, να σ' έχω

να σε κρατώ, να με κρατάς

κάθε στιγμή, 

και για πάντα

γι' αυτό μου λείπεις

απλά

ένα φιλί

μια αγκαλιά

ο κόσμος μου εσύ

ο κόσμος σου εγώ.

και τ' αγνάντεμα

στον ορίζοντα της ψυχής μας

κεί που τα τσακίσματα κάνουν τις σκιές

και μ' ένα χάδι γίνονται

τσακίσματα στου έρωτα το σεντόνι.

άχνα ιερή 

νάρθει η στιγμή

να μην αργήσει,

άχνα για Ζωή.

χάδι 

αγκαλιά

λαχτάρα παντοτινή